LaPoekel
15-10-2008, 14:33
Dood aan de headbangers
Door: Arjan Terpstra
Het leven van een hardrockfan in Bagdad is onmogelijk. De twintiger Mike probeerde er als gitarist te overleven, maar vluchtte uiteindelijk naar België. ‘Moslims denken dat we satanisten zijn.’
Noem Mike maar Mike. Nu hij als Iraakse asielzoeker in België verblijft, heeft hij even geen zin zijn echte, islamitische, naam in de krant terug te zien. Mike dus, een vroege twintiger met zwart lang haar en twee piercings in zijn gezicht. Houdt van black metal, punk, gothic. Speelt elektrisch gitaar, heeft al zijn spaargeld opzijgelegd om twee geliefde types te kunnen kopen, die nu in zijn Antwerpse kamer pronken. ‘Ik kan een jaar zonder vrouw’, bluft de spraakwaterval. ‘Maar zonder gitaar geen dag’.
Een doorsnee opmerking van een doorsnee jongere, zo lijkt het op het eerste gezicht. Al snel wordt duidelijk dat de jeugdige voorliefde voor heavy muziek een van de weinige normale dingen aan hem is. Mike vluchtte drie jaar geleden uit Bagdad, weg van het dagelijkse geweld. Routineus somt hij de gebeurtenissen op die zijn jonge leven hebben gekleurd. Een oom werd ontvoerd en doodgemarteld, de familie kon het bloederige lijk in het ziekenhuis komen ophalen. ‘Mensen kwamen zijn huis in, schoten zijn hond dood en namen hem mee. Wie dat waren? Geen idee.’ Twee nichten kwamen om bij een aanslag, drie vrienden kwamen niet terug van school, verschillende buren zijn vermist. Zelf ontsnapte Mike ternauwernood aan een explosie. Net toen zijn taxi van een markt wegreed, ontplofte een bom bij het stalletje waar hij werd opgepikt. ‘Ik vergeet nooit het beeld van afgerukte ledematen, verscheurde kranten en watermeloenen, alles door elkaar.’
‘Under-normal’ noemt hij de situatie in Irak. Zijn Engels is goed maar heeft eigenaardige kanten: de meeste woorden leerde hij door teksten van metalsongs te spellen. ‘Als je een film zou maken van het dagelijks leven in Bagdad, gelooft geen mens je. Normale dingen als je van A naar B verplaatsen zijn zo gecompliceerd.’ En helemaal het leven van een metal-muzikant. In de documentaire Heavy Metal in Baghdad, die morgen in De Balie in Nederlandse première gaat, zien we hoe moeilijk metalheads als Mike het in de Iraakse hoofdstad hebben. Veel liefhebbers van harde muziek zijn er niet in het Midden-Oosten, over alle aspecten van hun lifestyle bestaan misverstanden. Militante moslims zien hardrockers als aanbidders van Satan, nemen de beeldtaal van T-shirts en albumhoezen letterlijk, wat je in het openbaar direct tot schietschijf maakt. Headbangen wordt geassocieerd met de joodse manier van gebeden opzeggen en is verdacht. Lang haar is voor vrouwen, een man met lange lokken moet wel homo zijn. Een Iraakse metalhead heeft daarom een keurig kort kapsel. Woeste geitensikken zijn de enige zichtbare verwijzing naar de metallook van hun broeders in het vrije Westen.
Nieuw instrument
Zelfs zoiets onschuldigs als een gitaar is verdacht. Mike: ‘In Irak is het een relatief nieuw instrument. Je kunt er wel aan komen, er is een grote Yamaha-winkel in het centrum waar alles via internet besteld wordt. De problemen komen daarna. Als ik met distortion speel, moet het zacht, de buren kunnen het geluid niet thuisbrengen. En als je met een gitaar over straat gaat, denken beveiligers dat je een wapen draagt, of er nou een hoes omheen zit of niet. Je wordt altijd gecontroleerd, en bijna niemand weet wat hij ermee aanmoet. In het gunstigste geval wordt het voor een keyboard aangezien, haha.’
Ook de documentaire laat voorbeelden zien van de moeizame muziekpraktijk in de Iraakse hoofdstad.Heavy Metal in Baghdad, gemaakt door Suroosh Alvi en filmer Eddy Moretti van het magazine Vice , volgt de band Acrassicauda (Latijn voor zwarte schorpioenen), de enige metalband van Irak, in een poging een optreden te regelen. Als de band eindelijk een hotel bereid heeft gevonden een zaaltje beschikbaar te stellen, moet de show wel voor vijf uur klaar zijn – na het donker is het voor de fans te onveilig om te reizen.
Ontlading
Het concert zelf is een aandoenlijke ontlading van de bandleden Tony, Firan, Marwan en Faisal en het kleine plukje publiek dat zich met gevaar voor lijf en leden door de stad heeft gewaagd. Baldadige mannen vallen over elkaar heen, schreeuwen de teksten mee, ballen de vuisten. Een elementair soort vrijheid straalt van hun gezichten, een korte bevrijding van de sores van alledag, tot midden in een nummer de stroom weer eens uitvalt.
De documentaire registreert ook de onvermijdelijke uittocht uit Irak. De vier bandleden van Acrassicauda vluchtten naar Syrië nadat de oefenruimte door een raket werd verwoest. Inmiddels zijn ze in Turkije beland, vier stipjes in een enorme zee van vluchtelingen (zie onder). Mike trok achter de band aan. ‘Voor duizend dollar ben ik via Iraaks Koerdistan naar Syrië gereisd, en vandaar naar Istanboel. Daar heb ik 14.000 dollar aan smokkelaars betaald om mij naar België te brengen. Ik heb negen dagen in een kleine doos gezeten, met weinig eten en drinken en een fles om in te plassen.’ Het geld voor de vlucht werd door Mike’s vader betaald, die in Irak goudsmid was. ‘Veel Irakezen zijn rijk. Ze verdienden goed onder Saddam maar kunnen het geld nu nergens aan uitgeven.’
De hele familie van Mike is inmiddels uit Irak vertrokken. Zijn ouders wonen met zijn zus in Syrië, neven en nichten leven verspreid over de wereld. Ziet hij zijn familieleden nog wel? Zijn vader komt binnenkort in Antwerpen op bezoek, waar Mike een beetje tegenop ziet. ‘Ik probeer zo weinig mogelijk aan Irak te denken. In Brussel, waar ik werk, loop ik in een grote boog om Irakezen heen, spreek ik alleen maar Engels. Er komen steeds meer Iraakse vluchtelingen bij, dus het wordt steeds lastiger ze te ontlopen.’
Maar Mike, je vader is toch welkom? ‘Ehm, ja’, antwoordt de stoere rocker schuchter. ‘Maar dan moet ik de piercings uit mijn neus halen en mijn haar in een staartje. Mijn vader snapt niet dat je je zo moet kleden om van muziek te houden.’
http://www.depers.nl/cultuur/252922/Dood-aan-de-headbangers.html
Door: Arjan Terpstra
Het leven van een hardrockfan in Bagdad is onmogelijk. De twintiger Mike probeerde er als gitarist te overleven, maar vluchtte uiteindelijk naar België. ‘Moslims denken dat we satanisten zijn.’
Noem Mike maar Mike. Nu hij als Iraakse asielzoeker in België verblijft, heeft hij even geen zin zijn echte, islamitische, naam in de krant terug te zien. Mike dus, een vroege twintiger met zwart lang haar en twee piercings in zijn gezicht. Houdt van black metal, punk, gothic. Speelt elektrisch gitaar, heeft al zijn spaargeld opzijgelegd om twee geliefde types te kunnen kopen, die nu in zijn Antwerpse kamer pronken. ‘Ik kan een jaar zonder vrouw’, bluft de spraakwaterval. ‘Maar zonder gitaar geen dag’.
Een doorsnee opmerking van een doorsnee jongere, zo lijkt het op het eerste gezicht. Al snel wordt duidelijk dat de jeugdige voorliefde voor heavy muziek een van de weinige normale dingen aan hem is. Mike vluchtte drie jaar geleden uit Bagdad, weg van het dagelijkse geweld. Routineus somt hij de gebeurtenissen op die zijn jonge leven hebben gekleurd. Een oom werd ontvoerd en doodgemarteld, de familie kon het bloederige lijk in het ziekenhuis komen ophalen. ‘Mensen kwamen zijn huis in, schoten zijn hond dood en namen hem mee. Wie dat waren? Geen idee.’ Twee nichten kwamen om bij een aanslag, drie vrienden kwamen niet terug van school, verschillende buren zijn vermist. Zelf ontsnapte Mike ternauwernood aan een explosie. Net toen zijn taxi van een markt wegreed, ontplofte een bom bij het stalletje waar hij werd opgepikt. ‘Ik vergeet nooit het beeld van afgerukte ledematen, verscheurde kranten en watermeloenen, alles door elkaar.’
‘Under-normal’ noemt hij de situatie in Irak. Zijn Engels is goed maar heeft eigenaardige kanten: de meeste woorden leerde hij door teksten van metalsongs te spellen. ‘Als je een film zou maken van het dagelijks leven in Bagdad, gelooft geen mens je. Normale dingen als je van A naar B verplaatsen zijn zo gecompliceerd.’ En helemaal het leven van een metal-muzikant. In de documentaire Heavy Metal in Baghdad, die morgen in De Balie in Nederlandse première gaat, zien we hoe moeilijk metalheads als Mike het in de Iraakse hoofdstad hebben. Veel liefhebbers van harde muziek zijn er niet in het Midden-Oosten, over alle aspecten van hun lifestyle bestaan misverstanden. Militante moslims zien hardrockers als aanbidders van Satan, nemen de beeldtaal van T-shirts en albumhoezen letterlijk, wat je in het openbaar direct tot schietschijf maakt. Headbangen wordt geassocieerd met de joodse manier van gebeden opzeggen en is verdacht. Lang haar is voor vrouwen, een man met lange lokken moet wel homo zijn. Een Iraakse metalhead heeft daarom een keurig kort kapsel. Woeste geitensikken zijn de enige zichtbare verwijzing naar de metallook van hun broeders in het vrije Westen.
Nieuw instrument
Zelfs zoiets onschuldigs als een gitaar is verdacht. Mike: ‘In Irak is het een relatief nieuw instrument. Je kunt er wel aan komen, er is een grote Yamaha-winkel in het centrum waar alles via internet besteld wordt. De problemen komen daarna. Als ik met distortion speel, moet het zacht, de buren kunnen het geluid niet thuisbrengen. En als je met een gitaar over straat gaat, denken beveiligers dat je een wapen draagt, of er nou een hoes omheen zit of niet. Je wordt altijd gecontroleerd, en bijna niemand weet wat hij ermee aanmoet. In het gunstigste geval wordt het voor een keyboard aangezien, haha.’
Ook de documentaire laat voorbeelden zien van de moeizame muziekpraktijk in de Iraakse hoofdstad.Heavy Metal in Baghdad, gemaakt door Suroosh Alvi en filmer Eddy Moretti van het magazine Vice , volgt de band Acrassicauda (Latijn voor zwarte schorpioenen), de enige metalband van Irak, in een poging een optreden te regelen. Als de band eindelijk een hotel bereid heeft gevonden een zaaltje beschikbaar te stellen, moet de show wel voor vijf uur klaar zijn – na het donker is het voor de fans te onveilig om te reizen.
Ontlading
Het concert zelf is een aandoenlijke ontlading van de bandleden Tony, Firan, Marwan en Faisal en het kleine plukje publiek dat zich met gevaar voor lijf en leden door de stad heeft gewaagd. Baldadige mannen vallen over elkaar heen, schreeuwen de teksten mee, ballen de vuisten. Een elementair soort vrijheid straalt van hun gezichten, een korte bevrijding van de sores van alledag, tot midden in een nummer de stroom weer eens uitvalt.
De documentaire registreert ook de onvermijdelijke uittocht uit Irak. De vier bandleden van Acrassicauda vluchtten naar Syrië nadat de oefenruimte door een raket werd verwoest. Inmiddels zijn ze in Turkije beland, vier stipjes in een enorme zee van vluchtelingen (zie onder). Mike trok achter de band aan. ‘Voor duizend dollar ben ik via Iraaks Koerdistan naar Syrië gereisd, en vandaar naar Istanboel. Daar heb ik 14.000 dollar aan smokkelaars betaald om mij naar België te brengen. Ik heb negen dagen in een kleine doos gezeten, met weinig eten en drinken en een fles om in te plassen.’ Het geld voor de vlucht werd door Mike’s vader betaald, die in Irak goudsmid was. ‘Veel Irakezen zijn rijk. Ze verdienden goed onder Saddam maar kunnen het geld nu nergens aan uitgeven.’
De hele familie van Mike is inmiddels uit Irak vertrokken. Zijn ouders wonen met zijn zus in Syrië, neven en nichten leven verspreid over de wereld. Ziet hij zijn familieleden nog wel? Zijn vader komt binnenkort in Antwerpen op bezoek, waar Mike een beetje tegenop ziet. ‘Ik probeer zo weinig mogelijk aan Irak te denken. In Brussel, waar ik werk, loop ik in een grote boog om Irakezen heen, spreek ik alleen maar Engels. Er komen steeds meer Iraakse vluchtelingen bij, dus het wordt steeds lastiger ze te ontlopen.’
Maar Mike, je vader is toch welkom? ‘Ehm, ja’, antwoordt de stoere rocker schuchter. ‘Maar dan moet ik de piercings uit mijn neus halen en mijn haar in een staartje. Mijn vader snapt niet dat je je zo moet kleden om van muziek te houden.’
http://www.depers.nl/cultuur/252922/Dood-aan-de-headbangers.html