Marokkaanse jongeren bang voor reactie ouders

[NisriN]

Is het echt zo?

Dat wij Marokkaanse jongeren liever echt ons eigen ding willen doen, maar gewoon bang zijn voor de reacties van onze ouders/omgeving.

Bijvoorbeeld; je wilt dolgraag een relatie met een niet-Marokkaan, en je wilt er dolgraag mee trouwen, maar durft niet.

Waarom is het zo bij ons? We durven gewoon niet veel. Zelfs onze eigen mening durven we niet volledig te uiten.

Wat denken jullie?

[_Extravaganza_]

Marokkanen zijn nou eenmaal zo ingesteld, net een ongeneeslijke ziekte dat van generatie naar generatie springt.

[Miss_Nerd]

Als het binnen de islamitische regels is, waarom zou je dan niet durven..?

je kan een Niet marokkaanse huwen als hij maar moslim is...
En als je ouders het er niet mee eens zijn kan je de koran, hadith als hulpmiddel gebruiken....

[NisriN]

Citaat door _Extravaganza_:

Marokkanen zijn nou eenmaal zo ingesteld, net een ongeneeslijke ziekte dat van generatie naar generatie springt.

Zo kan je het inderdaad wel noemen.

Ik merk het gewoon zo vaak in mijn omgeving. Men wil veel, maar durft gewoon niet. Waarom is het zo bij ons? Waarom maken wij ons eerder druk om de mening van onze ouders/omgeving dan onze eigen gevoelens en verlangens?

Zo word je toch nooit gelukkig?

[Lilly-]

Ja, ik ben daar weleens bang voor. Ik wil op m'n 19de verloven Insha'Allah maar ik durf het me ma nog niet te vertellen, bang wat haar reactie zal zijn.


- Een tijdje terug hadden ik, me ma en me zus over het geloof. We waren over bepaalde dingen aan het discussiëren. Me zus zei iets waarbij me ma opeens helemaal begon te flippen en te denken dat het echt zo was. En we hadden haar echt duidelijk uitgelegd dat het maar een stelling was etc. Maar ja, je kan haar niet gauw op een andere gedachte brengen.. Ook zoiets.

[_Extravaganza_]

Citaat door NisriN:

Zo kan je het inderdaad wel noemen.

Ik merk het gewoon zo vaak in mijn omgeving. Men wil veel, maar durft gewoon niet. Waarom is het zo bij ons? Waarom maken wij ons eerder druk om de mening van onze ouders/omgeving dan onze eigen gevoelens en verlangens?

Zo word je toch nooit gelukkig?

Even hardop denkend, waarschijnlijk komt het door de ''beste'' eigenschap van de Marokkaan, namelijk ''roddelen''.
Geen stappen durven namen doordat we vrezen in slechte daglicht gezet te worden. Bij de Marokkanen gaat alles als een lopend vuurtje, zoals je al weet.

Wellicht moeten we maar een onderzoek van start laten gaan?

[NisriN]

Citaat door Lilly-:

Ja, ik ben daar weleens bang voor. Ik wil op m'n 19de verloven Insha'Allah maar ik durf het me ma nog niet te vertellen, bang wat haar reactie zal zijn.


- Een tijdje terug hadden ik, me ma en me zus over het geloof. We waren over bepaalde dingen aan het discussiëren. Me zus zei iets waarbij me ma opeens helemaal begon te flippen en te denken dat het echt zo was. En we hadden haar echt duidelijk uitgelegd dat het maar een stelling was etc. Maar ja, je kan haar niet gauw op een andere gedachte brengen.. Ook zoiets.

Koppigheid is dat, met alle respect. Mijn moeder is precies zoals jij jouw moeder beschrijft.

Op de een of andere manier dringt het niet tot ze door en blijven ze ouderwets denken.. hoe vervelend het ook is. Tja, we kunnen ze niet volledig veranderen qua denken maar ze kunnen wel wat meer realistischer worden neem ik aan, met alle respect hoor.

Vraag haar wat ze ervan vindt als mensen vroeg trouwen.. ? (zo kun je stiekem al ondervinden hoe ze erover denkt)

[keukeprinsesje]

Citaat door NisriN:

Is het echt zo?

Dat wij Marokkaanse jongeren liever echt ons eigen ding willen doen, maar gewoon bang zijn voor de reacties van onze ouders/omgeving.

Bijvoorbeeld; je wilt dolgraag een relatie met een niet-Marokkaan, en je wilt er dolgraag mee trouwen, maar durft niet.

Waarom is het zo bij ons? We durven gewoon niet veel. Zelfs onze eigen mening durven we niet volledig te uiten.

Wat denken jullie?

jep zo is het wel hoor. hoe oud je ook bent.

[NisriN]

Citaat door _Extravaganza_:

Even hardop denkend, waarschijnlijk komt het door de ''beste'' eigenschap van de Marokkaan, namelijk ''roddelen''.
Geen stappen durven namen doordat we vrezen in slechte daglicht gezet te worden. Bij de Marokkanen gaat alles als een lopend vuurtje, zoals je al weet.

Wellicht moeten we maar een onderzoek van start laten gaan?

Je hebt helemaal gelijk, wij denken gewoon teveel aan anderen om onszelf weer te beschermen terwijl het niet eens nodig is. Mensen moeten zich gewoon met eigen zaken bezig houden en anderen met rust laten.

Waarom zijn wij zo moeilijk wat dit betreft? Jammer.

[seniorita1988]

Nee hoor.
Ik niet.

Je omgeving (los van je ouders) die praten toch altijd.
Het is nooit goed, al doe je het beste van het beste.

[NisriN]

Citaat door keukeprinsesje:

jep zo is het wel hoor. hoe oud je ook bent.

Waarom is het zo gesteld met onze jongeren? Het is erg jammer dat we niet zoveel durven... wel willen maar durven.. ho maar.

[NisriN]

Citaat door seniorita1988:

Nee hoor.
Ik niet.

Je omgeving (los van je ouders) die praten toch altijd.
Het is nooit goed, al doe je het beste van het beste.

Ze praten altijd, klopt.

Ze proberen er zelf beter van te worden door anderen de grond in te boren. Wat is het dan? Jaloezie, misgunning. Ik snap het niet wat Marokkanen betreft.

[keukeprinsesje]

Citaat door NisriN:

Waarom is het zo gesteld met onze jongeren? Het is erg jammer dat we niet zoveel durven... wel willen maar durven.. ho maar.

dat is iets wat je mee krijgt van huis. het zelfde als dat een jonge meer mag snap je

[Baseema]

Ik maak altijd mijn eigen keuzes en volg mijn eigen weg. Het is voor mij alleen van belang dat ik Allah en mijn ouders niet teleurstel. De rest kan me niet schelen. Ik ben niet bang voor de reactie van mijn ouders. Ik leg voor wat ik wil doen, zijn ze het er mee eens, mooi, zo niet, dan leg ik me daarbij neer. Dat is geen angst, maar gehoorzaamheid uit respect en mijn plicht als dochter.

[el_oujdi]

Citaat door NisriN:

Is het echt zo?

Dat wij Marokkaanse jongeren liever echt ons eigen ding willen doen, maar gewoon bang zijn voor de reacties van onze ouders/omgeving.

Bijvoorbeeld; je wilt dolgraag een relatie met een niet-Marokkaan, en je wilt er dolgraag mee trouwen, maar durft niet.

Waarom is het zo bij ons? We durven gewoon niet veel. Zelfs onze eigen mening durven we niet volledig te uiten.

Wat denken jullie?

geef zelf eens antwoord op je vraag