amira_princess
26-12-2002, 14:23
Zakaria.
En toen ging het heel snel. Ik was vader, ik was vader, vader.. Ik rende achter Yasira aan, gevolgd door Loubna, de hal uit, de gang door de kamer in. Ik zag Sou aan de beademingsapparatuur, omringd door een paar artsen. De zuster probeerde mij tegen te houden, ik duwde de dokter opzij, en zag haar daar liggen, zo hulpeloos, de kleur weggetrokken uit haar gezicht, met allerlei slangetjes en dingetjes aan haar lichaam bevestigd. De zuster trok me zachtjes aan mijn arm en zei dat dit heel normaal was, dat ik mij geen zorgen hoefde te maken, dat ze veel bloed had verloren en dat ze weer even op adem zou moeten komen. Ik kon mijn ogen niet van Sou afhouden, ik zag haar zachtjes ademen, haar borst ging op en neer, een monitor naast het bed gaf een regelmatige hartslag weer.. Het was realiteit. Ik hoorde mijn schoonouders en de anderen mij roepen, ''zaka azji azji'', met lood in mijn schoenen draaide ik mij om en zag mijn schoonmoeder met een klein wezentje in haar armen, ons babytje in witte lakens gewikkeld. Ik strekte mijn armen uit om ons babytje vast te houden, te voelen, lief te hebben. ''Het is een meisje, zaka'', zei yasira zachtjes. Een meisje, een poppetje, het zou een dametje worden. Ze werd in mijn armen gelegd en ik zag haar zo klein en zo lief met haar oogjes dicht, in mijn armen. Dit was mijn baby.. Ik draaide me om met haar in mijn armen en zei zachtjes, ''kijk lievie dat is mama''. De tranen kwamen, en bleven. Ze stroomden, en bleven stromen. Ze was van mijn vlees en bloed, ik kuste haar hoofdje, ze voelde zo warm aan en zo klein, ze rook zo lekker, zo babyachtig. Ik zag hoe een traan op haar hoofdje terechtkwam en kuste hem snel weg. ''Mag ik haar, mag ik haar?'', yasira trok aan mijn mouw.. De zuster wenkte ons mee te komen. Mijn schoonouders stonden in de deuropening te kijken, en ik zag dat mijn schoonvader een arm om mijn schoonmoeder had heen geslagen. Loubna stond in een hoekje toe te kijken en ze veegde met haar mouw haar wangen droog. Mijn schoonzusjes keken over mijn schouders heen naar hun nichtje. Ik volgde de zuster, en de rest volgde mij, het was stil.
We zaten in het restaurant van de kliniek/hotel wat te eten. Ik kreeg nauwelijk iets door mijn keel, ik kon mijn ogen niet afhouden van ons meissie die naast mij in haar wiegje zat te slapen. Er werd druk gebabbeld aan tafel, Yasira volgde natuurlijk het hoogste woord. ''Eej zaka wanneer gaan we behdek terug naar Nederland?'', ''wil je terug dan?'', ''wash enta hmak oula, ik vind het gruwelijk hiero, het was alleen maar een vraag ou safi.'', ''iwa, we zullen wel zien..'', ''ja, eerst moet sou natuurlijk weer de ouwe worden, maar ze kan toch ook in nederland herstellen van de zwangerschap en van de bevalling?''. Loubna legde haar bestek neer naast haar bord, maar ze deed dit zo dat het ijzer dat de tafel raakte hard hoorbaar was. ''Ik kan dit niet.'', en met deze woorden stond ze op. Ze keek me nog even aan schudde met haar hoofd en liep het restaurant uit. Yasira keek haar vragend na, ''ye hamka, waar heeft zij het nou weer over?'', ik wist nix terug te zeggen en bleef stil. Maar voor mijn geluk, alhoewel geluk?, zag ik de arts met wie ik veel had besproken met zijn hand gebaren dus ik naar hem toe moest komen. ''semhoeli, ik kom zo terug''. Ik stond op en liep met grote passen naar hem toe. ''Nham a sidi'', (in het marokkaans: ), ''zakaria, hoe gaat het met je en met de familie?'', ''iwa ja, wat zal ik zeggen, ik heb ze er nog steeds niet over verteld..'', ''vind je het niet is tijd worden?'', ''jawel, u heeft gelijk, maar ik neem aan dat dat niet is waar us me over wou spreken?'', ''Nee, luister a zakaria, uw vrouw is nu 3 dagen geleden bevallen, ze is net weer bij bewustzijn gekomen en ze was vrij goed aanspreekbaar, ze heeft ook naar je gevraagd en naar de baby.'', ''ik wil haar nu zien, ik wil haar nu spreken!'', ik probeerde langs hem te stappen, maar hij hield me tegen. ''Wacht, zakaria, we hebben weinig tijd meer.'' ''Wat hoe bedoelt u? Waar heeft u het over? Wat?'', ''Ik bedoel, uw vrouw is nog steeds ziek, ze heeft de bevalling moedig doorstaan maar we moeten niet vergeten dat het gezwel in haar lichaam daarmee niet gestopt is.'' Boem, daar was het dan, ik stond weer met beide benen op de grond, hij had mij met deze woorden weer hard terug in de realiteit weten te dringen. Ik knikte.. ''Zakaria, ik heb net met de andere arts gesproken, en we hebben alle punten en mogelijkheden besproken, het wordt tijd voor de operatie. En we moeten snel zijn.'', ''Ja... wanneer wilt u deze gaan uitvoeren?'', ''Zo snel mogelijk, als het kan beginnen we het liefst vandaag om 5 uur.'' Ik keek op mijn horloge, het was half 1, dat betekende dat ik tot die tijd de tijd had om met Sou samen te zijn. Ik knikte naar hem, ''sidi, ik leg het leven van mijn vrouw in uw handen.'' ''het leven van haar is in de handen van Allah...'', Hij had gelijk. ''Kan ik haar nu bezoeken?'', ''Dat is prima, ik zal de zuster er nu over inlichten.'' Ik wou hem al achterna lopen, maar hij hield me weer tegen. ''Haar familie zakaria, haar familie.'' En met deze woorden draaide hij zich om en liep weg. Ik kon niks anders doen dan mij omdraaien en terug lopen naar de tafel waar mijn schoonfamilie nog steeds zat. Alle gezichten waren op mij gericht. Met elke stap die ik dichterbij kwam, ging mijn hart steeds sneller op en neer. Mijn ogen vonden mijn wijffie die daar nog steeds lekker lag te slapen, en mijn hartslag bedaarde enigszin bij het zien van haar.. Nog maar 1 stap, ik trok mijn stoel naar achteren en nam plaats. Ik pakte met mijn rechterhand het glas beet dat onaangeroerd naast mijn bord stond en nam een slok van de koud geworden koffie. ''Er is iets, dat ik jullie moet vertellen''. Alle ogen waren nog steeds op mij gericht. Ye rabie, wat zou ik ze dit willen besparen, dit, deze woorden, dit nieuws, dit slechte nieuws. Mijn schoonvader maakte een gebaar met zijn handen waarmee hij wou zeggen ga je gang. Ik opende mijn mond, maar voordat ik wat kon zeggen stond Loubna eral. ''Wacht zakaria, ik vertel t.'' Zonder dat ik het door had gehad was ze naast mij komen staan. Ik keek vanuit mijn stoel omhoog en zag de tranen in haar ogen staan. ''Yelaa zid, melkoem? ternig heee'', riep yasira uit. Loubna haalde diep adem, ''ik zal het er maar gewoon uit gooien, souhaila is ziek. Ze heeft kanker in haar lichaam, en ze weten niet of het verholpen kan worden. Met andere woorde: ze is waarschijnljk ongeneeslijk ziek.'' Het werd doodstil, ik kon ze niet aankijken, mijn ogen hield ik op mijn bord gericht, ik voelde dat loubna haar hand op mijn schouder had gelegd. Het was nog steeds stil. De enige die de stilte verbrak was zij, onze baby, zachtjes begon ze te huilen, alsof ze het had begrepen, dat haar moeder ziek was en dat ze haar misschien wel nooit zou kunnen leren kennen, van haar zou kunnen houden, van haar zou kunnen leren.. Ik stond op en pakte haar uit de wieg. Ik drukte haar hoofdje zachtjes tegen mijn borst aan en liep weg. Misschien was het laf, misschien moest ik ze allemaal troosten, en uitleggen wat er allemaal gebeurd was, en misschien moest ik wel een verklaring geven voor het feit dat ik het niet eerder had gezegd. Maar ik kon het godverdomme niet! Weer met grote passen liep ik het restaurant uit, dezelfde richting uit die de arts net had gelopen, richting de afdeling waar Sou lag. Ik wou haar zien, ik zou haar ons kindje laten zien, en ik zou haar alles vertellen wat ik nog zou willen vertellen, ik zou haar alles zeggen wat ik wou, en ik zou haar kussen en liefhebben en vasthouden totdat het niet meer kon..