Bookie
22-08-2008, 08:05
Tolerantie. Het was al zolang veiliggesteld en vanzelfsprekend dat het de onhebbelijke kwalen kreeg van achterstallig onderhoud. De op luide toon bejubelde, maar steeds minder goed begrepen, verworvenheid bleek in het multiculturalistische tijdperk onderhevig aan een groeiende uitholling die pas laat werd ontmaskerd. Het intolerante deed sluipend zijn intrede, eiste zijn plek op onder de noemer “yet another way of life (culture) that needs protection” en werd door de samenleving gepresenteerd als een trots bewijs van moderne verdraagzaamheid.
Tolerantie en alles waar het voor staat werd zo geïnterpreteerd dat nieuwe, soms diametraal tegenoverstaande gebruiken, gedragingen en oproepen de ruimte kregen, terwijl voorzichtige waarschuwingen automatisch het stempel ontvingen van xenofobie, geborneerdheid en onvervalste discriminatie. De zwakke argumentatie van de eerste anti-multiculturalisten met hun kinderlijke oproep “Weg met alle buitenlanders!” hielp daar natuurlijk niet echt bij.
Rauwe kantjes kwamen weliswaar steeds vaker bovendrijven maar vielen ten prooi aan ontkenning, wegkijken en goedpraten vanuit een rotsvast vertrouwen dat het allemaal goed zou komen en waarbij werd gewezen op eerdere pacificaties, zoals zo treffend beschreven in Het multiculturele drama van Paul Scheffer. Het onaantastbare geloof in “ieder zijn eigenheid” en “alles sal reg kom” in het multiculturalisme van eind vorige eeuw vond zijn weerslag in een verstikkende politieke correctheid en een populair cultuurrelativisme, die elke discussie domineerden en disbelievers buiten de orde plaatsten.
Sinds 2000/2001 zijn we ruw wakker geschud en zijn we ons bewust van een noodzakelijk nieuwe visie op en omgang met de multiculturaliteit. Op een flink aantal terreinen is dat inzicht er zeker gekomen, ook al loopt de invoering van maatregelen soms hopeloos vast en is onverminderde actie hard nodig. Te denken valt aan een doordacht en terughoudend immigratiebeleid, het belang van inburgering en de Nederlandse taal, het bevorderen van sociale cohesie en een gedeelde identiteit, alsook het bestrijden van werkeloosheid, schooluitval, criminaliteit en opvoedproblemen die steeds meer een etnisch-cultureel stempel kregen opgedrukt.
Maar met de tolerantie bleef en blijft het tobben. Nog steeds sluiten we te vaak de ogen, geven toe aan lange tenen en buigen zelfs voor onverdraagzame eisen, maar ook schieten we steeds vaker door in extreme tegenreacties die al even bedenkelijk zijn. Het geeft de verschillende flanken afwisselend wind in de zeilen en houdt de polarisatie intact.
Het heftige debat over de multiculturele samenleving heeft zich verengd tot een fixatie op de Islam en aanverwante culturele tradities. Niet verwonderlijk, gezien de veelheid aan fundamentele kwesties die erbij aan de orde komen, maar soms fungeert het ook als zondebok voor heel andere integratieproblemen. En terwijl het ene kamp religieuze en culturele dwingelandij praktiseert of er teveel in meebeweegt, neigt het andere kamp naar een alomvattende strijd tegen deze religie en zijn gebruiken. Op deze doodlopende weg houden partijen elkaar gevangen, terwijl echte oplossingen aan de horizon verdwijnen. Een circus van jij-bakken en bezweringsformules, van retoriek en monomanie, dat niet zelden gepaard gaat met persoonlijke aanvallen. En tot overmaat van ramp geflankeerd door een overheid die er maar niet in slaagt een precies en krachtig antwoord te formuleren of zich wisselend overgeeft aan een keuze voor het ene of het andere kamp. Met als enige constanten een chronisch gebrek aan leiderschap en een voortdurend voeden van wantrouwen.
Lees verder:
http://radicaletolerantie.blogspot.com/2008/08/radicale-tolerantie-als-medicijn-tegen.html
Tolerantie en alles waar het voor staat werd zo geïnterpreteerd dat nieuwe, soms diametraal tegenoverstaande gebruiken, gedragingen en oproepen de ruimte kregen, terwijl voorzichtige waarschuwingen automatisch het stempel ontvingen van xenofobie, geborneerdheid en onvervalste discriminatie. De zwakke argumentatie van de eerste anti-multiculturalisten met hun kinderlijke oproep “Weg met alle buitenlanders!” hielp daar natuurlijk niet echt bij.
Rauwe kantjes kwamen weliswaar steeds vaker bovendrijven maar vielen ten prooi aan ontkenning, wegkijken en goedpraten vanuit een rotsvast vertrouwen dat het allemaal goed zou komen en waarbij werd gewezen op eerdere pacificaties, zoals zo treffend beschreven in Het multiculturele drama van Paul Scheffer. Het onaantastbare geloof in “ieder zijn eigenheid” en “alles sal reg kom” in het multiculturalisme van eind vorige eeuw vond zijn weerslag in een verstikkende politieke correctheid en een populair cultuurrelativisme, die elke discussie domineerden en disbelievers buiten de orde plaatsten.
Sinds 2000/2001 zijn we ruw wakker geschud en zijn we ons bewust van een noodzakelijk nieuwe visie op en omgang met de multiculturaliteit. Op een flink aantal terreinen is dat inzicht er zeker gekomen, ook al loopt de invoering van maatregelen soms hopeloos vast en is onverminderde actie hard nodig. Te denken valt aan een doordacht en terughoudend immigratiebeleid, het belang van inburgering en de Nederlandse taal, het bevorderen van sociale cohesie en een gedeelde identiteit, alsook het bestrijden van werkeloosheid, schooluitval, criminaliteit en opvoedproblemen die steeds meer een etnisch-cultureel stempel kregen opgedrukt.
Maar met de tolerantie bleef en blijft het tobben. Nog steeds sluiten we te vaak de ogen, geven toe aan lange tenen en buigen zelfs voor onverdraagzame eisen, maar ook schieten we steeds vaker door in extreme tegenreacties die al even bedenkelijk zijn. Het geeft de verschillende flanken afwisselend wind in de zeilen en houdt de polarisatie intact.
Het heftige debat over de multiculturele samenleving heeft zich verengd tot een fixatie op de Islam en aanverwante culturele tradities. Niet verwonderlijk, gezien de veelheid aan fundamentele kwesties die erbij aan de orde komen, maar soms fungeert het ook als zondebok voor heel andere integratieproblemen. En terwijl het ene kamp religieuze en culturele dwingelandij praktiseert of er teveel in meebeweegt, neigt het andere kamp naar een alomvattende strijd tegen deze religie en zijn gebruiken. Op deze doodlopende weg houden partijen elkaar gevangen, terwijl echte oplossingen aan de horizon verdwijnen. Een circus van jij-bakken en bezweringsformules, van retoriek en monomanie, dat niet zelden gepaard gaat met persoonlijke aanvallen. En tot overmaat van ramp geflankeerd door een overheid die er maar niet in slaagt een precies en krachtig antwoord te formuleren of zich wisselend overgeeft aan een keuze voor het ene of het andere kamp. Met als enige constanten een chronisch gebrek aan leiderschap en een voortdurend voeden van wantrouwen.
Lees verder:
http://radicaletolerantie.blogspot.com/2008/08/radicale-tolerantie-als-medicijn-tegen.html