Noqaat__S
31-07-2008, 10:18
Vrienden zijn pas echt vrienden
als zwijgen meer zegt dan woorden doen.
[center]
A new story by me..[/SIZE]
[SIZE="3"]Inhoudsgave[/SIZE]
[klik op de onderstaande hoofdstukken.]
[SIZE=2]Hoofdstuk 1 : [URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=51856970&postcount=5"]d1[/URL]• [URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=51857348&postcount=6"]d2[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=51861923&postcount=11"]d3[/URL]
Hoofdstuk 2 : [URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=51890403&postcount=26"]d1[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=51903555&postcount=33"]d2[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=52003856&postcount=62"]d3[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=52040664&postcount=70"]d4[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=52126699&postcount=99"]d5[/URL]
Hoofdstuk 3 : [URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=52192492&postcount=116"]d1[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=52248879&postcount=149"]d2[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=52375569&postcount=195"]d3[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=53006923&postcount=443"]d4 [/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=53361156&postcount=493"]d5[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=53697998&postcount=512"]d6[/URL]
Hoofdstuk 4 : [URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=54042046&postcount=511"]d1[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=55110749&postcount=582"]d2[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=55274608&postcount=611"]d3[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=55415706&postcount=635"]d4[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=56299195&postcount=685"]d5[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=56736511&postcount=742"]d6[/URL]
Hoofdstuk 5 : [URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=56857131&postcount=659"]d1[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=57279704&postcount=794"]d2[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=57295202&postcount=804"]d3[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=57831124&postcount=857"]d4[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=58741215&postcount=857"]d5[/URL]
Hoofdstuk 6 : [URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=58917163&postcount=875"]d1[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59041648&postcount=888"]d2[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59121838&postcount=907"]d3[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59234821&postcount=950"]d4[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59383017&postcount=992"]d5[/URL]
Hoofdstuk 7 : [URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59449100&postcount=1010"]d1[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59763503&postcount=1054"]d2[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59819797&postcount=1076"]d3[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59912357&postcount=1099"]d4[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=60122513&postcount=1126"]d5[/URL] •[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=60277596&postcount=1167"]d6[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=60405789&postcount=1201"]d7[/URL]•[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=60406304&postcount=1202"]d8[/URL]
Hoofdstuk 8: d1•d2•d3
[size=4]The End[/size]: d1
[/CENTER]
Motherspride
31-07-2008, 10:21
Ik ben benieuwd naar de rest.
Noqaat__S
31-07-2008, 10:35
Hoofdrolspelers:
Naila
Rafik
Kamal
Jennifer
Amine
Hoofdstuk 1
Naila liep chagrijnig met haar tas, hangend over haar schouder naar de bushalte. Ze zag dat er twee jongens stonden en een oud vrouwtje. Godzijdank dat die oude vrouw er stond. Naila deed haar oordopjes weer in haar oren en liep zachtjes neuriënd verder. Ze keek even op haar horloge dat haar wijsmaakte dat de bus pas over 10 minuten zou komen. Het was altijd of tè vroeg of tè laat. Nooit had ze gewoon 2 minuten kunnen wachten op de bus. Ze uitte een zucht en besloot om naast het oude vrouwtje te zitten. Ze borg haar ipod snel op. Ze voelden de ogen van de jongens op haar brandden. Het waren zoals altijd weer Marokkanen. ‘Goeie morgen’, zei de oude vrouw glimlachend. Naila had al helemaal geen zin in een heel gesprek met haar. Dit had ze vaker meegemaakt en ze wist al helemaal hoe het zou gaan. 3 dagen geleden nog vertelde een oude vrouw dat toevallig ook naast haar zat haar hele levensverhaal in minder dan een kwartiertijd. ‘Goeie morgen ’, zei Naila zo neutraal mogelijk en nam plaats naast het oude vrouwtje. Ze deed haar loshangende, kastanje bruine krullen in een losse staart en keek strak voor haar. ‘Beetje chagrijnig vandaag?’, vroeg één van twee jongens grijnzend aan Naila. Hier had Naila dus al helemaal geen zin in. ‘Laat dat meisje toch, misschien heeft ze haar dagje vandaag gewoon niet’, antwoordde het oude vrouwtje op hem. Naila had de jongen géén seconde de aandacht gegeven, zoals ze bij elk jongen deed. ‘Dank u wel mevrouw, kijk u begrijpt mij. Helaas zijn er nog domme mensen op deze wereld die eerst praten voordat ze denken’, zei Naila met een gemaakte glimlach naar de vrouw toe. ‘Je kan ook gewoon tegen mij praten hoor. Dat je een enorme schoonheid bezit zien we wel, maar daarom hoef je je nog niet hoog te voelen’, had de jongeman haar arrogant toegesproken zodra hij merkte dat Naila hem geen enkel aandacht had gegeven. Dat was hij niet gewend. Naila zag dit al aankomen. Hier moest ze zich niet druk om maken, dit gebeurde toch altijd? Die jongens zijn één pot nat en ze vertrouwde ze allemaal niet, behalve haar vrienden. Maar die waren uitzondering omdat ze wist dat ze niet meer was dan een goeie vriendin voor hen. ‘Ik bemoei me er niet meer mee’, zei de vrouw en haalde haar schouders op. Naila had haar ook niks gevraagd, dacht ze vermoeid. ‘Dat hoeft ook niet mevrouw, soms moet je je hoger voelen dan anderen, voordat zij dat gaan doen,’ zei Naila knipogend naar de oude vrouw en stond op om de bus in te stappen. Godzijdank was de bus er eindelijk. Naila zwaaide nog even naar de oude vrouw en stapte toen de bus in. De jongen had haar zwijgend gevolgd en was ook de bus ingestapt samen met de andere jongen. Ze had hem mooi zijn mond gesnoerd. Haar taak was voldaan. Zelfverzekerd ging ze op de éénpersoons stoel zitten en haalde haar ipod weer te voorschijn. Ze moest even ergens anders heen met haar gedachtes.
Noqaat__S
31-07-2008, 10:53
Hoofdstuk 1: deel 2
Naila vormde met een moeite een glimlach om haar mond en liep op haar vrienden af. ‘Daar heb je onze ila’, zei Rafik breed glimlachend naar Jennifer en Kamal. Rafik stond op en sloeg zijn armen om Naila heen. ‘Hoe is het met je kleintje?’, vroeg hij haar. ‘Gaat wel goed en hoest met jullie?’ Naila maakte zich los uit de omhelzing met Rafik en liep vervolgens naar Jennifer en Kamal toe om hun ook even te knuffelen. ‘Gaat goed hoor’, hadden ze beide gezegd. ‘Mooi zo! Is Amine er nog niet?’, vroeg Naila fronsend en nam plaats op het bankje waar de rest zat. ‘Altijd te laat zoals altijd’, zei Jennifer glimlachend. ‘En het is vandaag nog de eerste dag’, had Naila droog geklonken. ‘Ewaa ja, die sukkel zal altijd te laten komen. Dat veranderd niet. Maar wat wel veranderd is, is de vrolijke Naila die nu chagrijniger dan ooit lijkt, hmm en het is nog maar de eerste dag’, zei Rafik hoofdschuddend. Die klootzak had ook altijd alles door, dacht Naila. Ze moest lachen om zijn woorden. Als het geen goeie vriend van haar was dan had ze hem al een felle preek gegeven. ‘Oké oké, ik ben vandaag niet de vrolijkste. Maar mijn humeur zal wel opklaren’, zei Naila. ‘Dat is je geraden ook.’ De arrogantie druppelde van Rafiks woorden af. Hij was gewend zo te praten tegen zijn vele vriendinnetjes, maar vergat zich soms in te houden tegen zijn twee goeie vriendinnen. Naila keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Zo liet ze hem altijd weten dat hij moest oppassen. Rafik lachte breed en hield verder zijn mond. ‘Ik ga je vandaag lekker opvrolijken’, zei Jessica, het geval tussen Rafik en Naila negerend. ‘Je doet maar’, gniffelde Naila even. ‘Zwerversssssss’, hoorde het groepje. Het was Amine die lachend aan kwam lopen met een dienblad vol broodjes. Néé, niet een normale hoeveelheid voor bijvoorbeeld 5 personen, maar echt een berg vol broodjes. ‘Tfoe die gast vergeet nooit wat!’, jammerde Kamal. Rafik schoot in de lach en gaf Kamal een stomp. ‘Geef je het nu al op? Ewa geef die vijftig euro dan maar meteen hè..ik kan dat allemaal zo op’, zei Rafik opscheppend tegen zijn vriend. ‘Aa rot op man, droom verder’, vuurde Kamal terug naar Rafik. Het gebeuren moest doordringen bij Naila en dat gebeurde al snel, want een grote glimlach ontstond er om haar mond. Wat had ze toch een gestoorde vrienden, dacht ze. Ze hadden weer een weddenschap zoals gewoonlijk. Amine legde de dienblad neer en liep weer terug, waarna hij weer terug kwam met nog één dienblad vol broodjes, samen met een schoolgenoot die ook een dienblad in zijn handen vasthad, anders moest Amine nóg een keer teruglopen. Het zien van de drie dienbladen deden Rafik en Kamal zwijgen. Naila keek giechelend, met moeite haar lach inhoudend, naar haar beste vriendin Jennifer die haar opkomende gelach ook probeerde in te houden. Maar dat lukte de meiden niet, want géén seconde later lagen ze helemaal in de deuk en proeste het uit van het lachen. De meiden wisten dat Kamal altijd snel misselijk werd. Altijd als ze een uitje hadden of iets dergelijke, had Kamal een plastic tasje bij zich om alles erin te gooien. Het groepje vrienden kon zich hun eerste uitje met Kamal nog herinneren alsof het gisteren was. Ze wisten toen nog niet dat Kamal altijd snel misselijk werd. Ze zaten met z'n allen in de bus, onderweg naar Den Haag. Kamal deed zich stoer voor, zoals hij altijd deed. Hij had niks bij zich om daar in over te geven. Hij had hun nooit laten weten dat hij last had van misselijkheid als hij reiste, maar ook als hij te veel at. Toen hij kokhalsde en zijn vrienden bekend maakte dat hij echt moest overgeven, geloofden niemand van hen het. Kamal, die zich altijd stoer voor deed, had last van misselijkheid? Kamal smeekte om een plastic tasje, maar iedereen van hen lag slap van het lachen. Als dankje dat ze Kamal niet geloofde, gaf Kamal op ze over. De meiden gilde en renden naar de buschauffeur om te zeggen dat ze snel moesten stoppen. Néé ze zeiden het niet, ze schreeuwden het. Rafik en Amine stonden woedend op en wilden Kamal letterlijk een klap verkopen. Ze zaten helemaal onder, behalve Kamal zelf. Maar ergens vond het groepje vrienden dat het hun eigen schuld was. Ze hadden hem moeten geloven en sindsdien had Kamal altijd een plastic zakje bij zich en meestal nam nog iemand van het groepje vrienden ook nog een plastic tasje mee voor de zekerheid. Ze wilde het gebeuren in de bus niet nog ééns meemaken, nee nooit meer!
Noqaat__S
31-07-2008, 13:40
Hoofdstuk 1: deel 3
‘1, 2, 3..ja!’, zei Jennifer hardop als startsein. Kamal, Rafik en Amine storten zich meteen op de broodjes en werkte ze allemaal naar binnen. Naila lachte hardop. Rafik keek Naila met een opgetrokken wenkbrauw aan en gaf haar een blik die meer dan genoeg zei. Naila probeerde haar lach even in te houden en perste haar lippen met moeite op elkaar waarna ze hem een lieve glimlach toeworp en hem aankeek met pretoogjes. Rafik kreeg de slappe lach door haar, wat de half, gemale broodstukjes uit zijn mond deed rollen. ‘Ja af! Het is niet toegestaan het brood eruit te gooien, tenzij je je stukjes brood wat op de grond is gevallen wilt oprapen en weer in je mond wilt stoppen, doe je nog mee!’, zei Jennifer quasi-streng. ‘Ja joh tuurlijk, voor geen miljoen pak ik brood van de grond dat ik in me mond stop, laat staan voor honderd euro.’ ‘Dan ben je af’, zei Jennifer met haar tong uitgestoken. ‘Niet zo'n grote mond jij’, beet Rafik haar toe. Jennifer negeerde het lachend en concentreerde zich op Kamal en Amine, die met moeite dooraten. ‘Rafik, zelfs Kamal heeft het langer dan je volgehouden..misschien wint hij wel’, zei Naila lachend. ‘Jij moet al helemaal geen grote mond hebben kleine, door jou schijnheilige lach kon ik mijn eten niet binnen houden. Zie je dat je vergelijkbaar bent met gif?’, zei Rafik hoofdschuddend. Naila stond op en ging voor Rafik staan die haar uitdagend aankeek. Een ongehoorzame krul verliet de ruimte tussen Naila's elastiek en gleed langs haar gezicht. Tot Naila's verbazing reikte Rafiks hand naar haar gezicht toe, waarna hij de krul voorzichtig achter haar oren streek. Even huiverde Naila. Nog nooit had ze dit gevoeld, laat staan voor één van haar beste vrienden. Rafik had haar voor die paar seconden met een intense blik aangekeken. Hij had haar doorboord met zijn felgroene ogen. Niet zoals hij haar altijd aankeek, nee dit keer voelde ze iets bij zijn blik. Ze moest het gevoel wegstoppen. Dit kon en mocht niet. Ze had nooit wat gevoeld voor een jongen en dat moest zo blijven. Naila had niet door dat ze ver met haar gedachtes was. Rafiks voorheen, intense blik, maakte plaats voor de koele blik die hij normaal altijd had. ‘Sukkeltje, wat wou je hier voor me bewijzen? Dat je ook nog kon denken?’, lachte Rafik hard. Goed, dit was dus een bevestiging voor Naila. Het was inderdaad niks! Ze negeerde haar enorme gevoel dat nog in haar school. Hoe dom was ze nou? ‘Ach hou toch je bek’, zei Naila egoïstisch, waarna ze hem een stomp gaf en achteruit liep. Rafiks keek haar uitdagend aan en sprong van de bank af. Naila maakte dat ze wegkwam en rende hard weg. Kamal en Amine aten met gelach en een volle mond nog steeds door. Ze hadden een enorme buikpijn en kreunde steeds even, waarna ze weer verder gingen met het proppen van brood in hun mond. Naila keek over haar schouder heen en zag dat hij sneller was dan haar. Voordat ze nog kon omkijken werd ze bij haar pols gegrepen. Ze kwam met haar rug tegen de muur in de gang aan. Ze voelde een hevige steek in haar rug. Haar ene arm was in bezit genomen. Met haar andere arm reikte ze naar haar rug en streek met haar hand over de pijnlijk plek. ‘Au..’, kreunde Naila zachtjes. Ze had Rafik nog helemaal niet aangekeken. Hij verloste zijn greep om haar pols en ging met zijn andere hand naar haar kin. Met de zijkant van zijn wijsvinger, onder haar kin geplaatst, haalde hij haar gezicht voorzichtig omhoog. Hij keek haar weer met díé blik aan. Ze kende hem goed genoeg om de verschillen en overeenkomsten te zien. Ze voelde haar hartkloppingen versnellen. ‘Gaat het wel?’, zei Rafik hees. Voor het eerst had hij zo tegen haar gesproken, met de keren dat ze verdrietig was niet meegeteld. Dit keer was Naila niet verdrietig maar had ze slechts haar rug tegen de muur aangestoten. Naila knikte zwijgend als antwoord, terwijl ze de warmte in haar wangen voelde opstijgen. Ze moest hier niet op in gaan. Ze trok zich snel los en rende lachend hard weg. De pijn was hevig, maar het moest lijken alsof ze slechts had geacteerd daar net. Zij was nu diegene die het moment verstoorde en hem liet bevestigen dat het niks was. Rafik die helemaal in de war was, besloot haar terug te pakken en rende hard achter haar aan. Beide negeerde ze de brandende ogen van hun schoolgenoten die de roddels weer zouden verspreiden. Naila had over de banaan die op de grond lag gekeken en stapte er met haar rechtervoet op. Hard gleed ze uit op de grond. Haar hoofd had zich al snel donkerpaars gekleurd. Ze hoorde overal gelach vandaan. Wat een blunder, dacht ze jammerend! Toen ze opstond zag ze Rafik op haar afkomen die haar vierkant uitlachte. Het was haar eigen schuld. Ze worp hem een dodelijke blik toe en keek naar Kamal en Amine. Amine had alles eruit gespuugd door het lachen, dat ons liet weten dat Kamal de winnaar was. Hij keek ons stoer aan, maar zijn gezichtsuitdrukking veranderde al gauw. Snel liep hij naar de prullenbak en kotste alles eruit. Ook Naila lachte dit keer. ‘Onze misselijke Kamal heeft gewonnen’, zei Rafik lachend en klopte op Kamals schouder, nadat hij even snel naar de wc was om te controleren of zijn kleren niet vies waren geworden en zijn mond had gespoeld. ‘Ja, kom maar hier met die honderd euro..met je ze3ma ik eet alles op. Ik heb het gemerkt’, zei Kamal tegen Rafik. ‘A sukkel, ik voelde me niet lekker vandaag, als we het gister deden had ik zeker gewonnen’, zei Rafik arrogant en gaf hem vijftig euro. Amine die misselijk de mannentoilet verliet en hun richting opkwam, gaf Kamal ook vijftig euro. ‘Controleer wel of het niet gekopieerd is Kamal, je weet maar nooit met die gasten’, zei Jennifer giechelend.
PassionFruit
31-07-2008, 14:38
Citaat:
Rafik en Kamal stonden woedend op en wilden Kamal letterlijk een klap verkopen.
Hoort volgens mij Amine te zijn.
Leuk verhaal, ben benieuwd naar de rest!