Everlasting
02-07-2008, 20:23
De teloorgang van Zimbabwe
Door AERNOUT ZEVENBERGEN
http://www.ad.nl/dewereld/2414915/De_teloorgang_van_Zimbabwe.html
[WEBLOG KAAPSTAD] Op vakanties vroeger, in de jaren '70 en '80, met mijn ouders en broers stonden kerken en ruines standaard op het programma.
Toerisme is vaak een pelgrimage naar het verleden van de mensheid. Niet de vakanties naar een strand natuurlijk, maar de reizen die langs hoogtepunten en dieptepunten van culturen gaan. Door landschappen waar sporen zichtbaar zijn van oude beschavingen – de Romeinse, de Keltische, de Scandinavische, de Catalaanse.
Een pelgrimage naar het verleden, om op te zuigen waar "we" voorheen allemaal zijn geweest. Waar we vandaan komen, als een verdieping van het heden.
Ruïnes hebben mij altijd tot de verbeelding gesproken. Een oude muur van een fort of van de stedelijke verdediging. Een vervallen huis. Een oude straat. Met de verbeelding op stap, met hooguit een enkele aanwijzing in de realiteit van vandaag.
"Hoe lang zou het duren om van een huis een ruïne te maken?", vroeg ik mij vroeger vaak af. Hoe lang hebben de elementen nodig om dat wat was bedoeld om tot in de eeuwigheid te bestaan terug te brengen tot stof en wrakhout? Hoeveel tijd kost het voor een beschaving uiteenvalt, voor de zichtbare resten van dat hoogtepunt van menselijk kunnen verdwijnen?
Diezelfde vragen speelden door mijn hoofd toen ik in 1999 voor het eerst de restanten bezocht van Groot-Zimbabwe, duizend jaar oud. Groot-Zimbabwe spreidt zich uit over vijfhonderd vierkante kilometer en is een uit stenen opgetrokken overblijfsel van een voor die tijd omvangrijke vestiging. Het nationale monument van Zimbabwe is het grootste bewijs in Zuidelijk-Afrika van een menselijke beschaving die tienduizenden jaren teruggaat. In Groot-Zimbabwe zijn sporen gevonden van een handelsnetwerk dat zich uitstrekte tot China en Arabië. De beschaving zou tot de vijftiende eeuw hebben bestaan en daarna om onduidelijke redenen als los zand uiteen zijn gevallen.
In 1999 bezocht ik Zimbabwe voor het eerst. In dat jaar was het land nog steeds de graanschuur van Zuidelijk-Afrika. Jonge blanke boeren hadden juist hun opleidingen afgerond, soms zelfs in Oxford, en konden zich niet voorstellen ooit ergens anders te wonen. Democratie klopte op de deur van het presidentieel paleis van Robert Mugabe, en hij was bereid te luisteren – als de welwillende hoofdmeester van een school die zijn studenten best wil laten meebeslissen over de zachtheid van het toiletpapier, en verder alle andere teugeltjes in handen wilde houden. Hij was per slot van rekening 'het hoofd'.
De hoofdstad Harare was vergeven van kioskjes, boetiekjes, boekhandels, bioscopen, autoverhuurbedrijven en guesthouses. Komend uit Nairobi was ik in alle staten van vreugde over de beschikbaarheid van mobiele telefoons – toen nog een onbetaalbare luxe in Kenia. Ik belde mijn partner en vroeg haar om een boodschappenlijstje. "Wat wil je schat? Ze hebben hier truien, rokken, jurken, schoenen – noem maar op. Het is werkelijk ongelooflijk. Hier kun je alles krijgen dat in Nairobi ontbreekt en weet je wat het beste is: het is betaalbaar....!"
Het is nu precies negen jaar later. Vanmorgen las ik dat Zimbabwe geen papier meer heeft om geld op te drukken.
Negen jaar.
Zo snel kan de teloorgang van een land gaan.
Zo snel kan van een volledig land een ruïne gemaakt worden.
Door AERNOUT ZEVENBERGEN
http://www.ad.nl/dewereld/2414915/De_teloorgang_van_Zimbabwe.html
[WEBLOG KAAPSTAD] Op vakanties vroeger, in de jaren '70 en '80, met mijn ouders en broers stonden kerken en ruines standaard op het programma.
Toerisme is vaak een pelgrimage naar het verleden van de mensheid. Niet de vakanties naar een strand natuurlijk, maar de reizen die langs hoogtepunten en dieptepunten van culturen gaan. Door landschappen waar sporen zichtbaar zijn van oude beschavingen – de Romeinse, de Keltische, de Scandinavische, de Catalaanse.
Een pelgrimage naar het verleden, om op te zuigen waar "we" voorheen allemaal zijn geweest. Waar we vandaan komen, als een verdieping van het heden.
Ruïnes hebben mij altijd tot de verbeelding gesproken. Een oude muur van een fort of van de stedelijke verdediging. Een vervallen huis. Een oude straat. Met de verbeelding op stap, met hooguit een enkele aanwijzing in de realiteit van vandaag.
"Hoe lang zou het duren om van een huis een ruïne te maken?", vroeg ik mij vroeger vaak af. Hoe lang hebben de elementen nodig om dat wat was bedoeld om tot in de eeuwigheid te bestaan terug te brengen tot stof en wrakhout? Hoeveel tijd kost het voor een beschaving uiteenvalt, voor de zichtbare resten van dat hoogtepunt van menselijk kunnen verdwijnen?
Diezelfde vragen speelden door mijn hoofd toen ik in 1999 voor het eerst de restanten bezocht van Groot-Zimbabwe, duizend jaar oud. Groot-Zimbabwe spreidt zich uit over vijfhonderd vierkante kilometer en is een uit stenen opgetrokken overblijfsel van een voor die tijd omvangrijke vestiging. Het nationale monument van Zimbabwe is het grootste bewijs in Zuidelijk-Afrika van een menselijke beschaving die tienduizenden jaren teruggaat. In Groot-Zimbabwe zijn sporen gevonden van een handelsnetwerk dat zich uitstrekte tot China en Arabië. De beschaving zou tot de vijftiende eeuw hebben bestaan en daarna om onduidelijke redenen als los zand uiteen zijn gevallen.
In 1999 bezocht ik Zimbabwe voor het eerst. In dat jaar was het land nog steeds de graanschuur van Zuidelijk-Afrika. Jonge blanke boeren hadden juist hun opleidingen afgerond, soms zelfs in Oxford, en konden zich niet voorstellen ooit ergens anders te wonen. Democratie klopte op de deur van het presidentieel paleis van Robert Mugabe, en hij was bereid te luisteren – als de welwillende hoofdmeester van een school die zijn studenten best wil laten meebeslissen over de zachtheid van het toiletpapier, en verder alle andere teugeltjes in handen wilde houden. Hij was per slot van rekening 'het hoofd'.
De hoofdstad Harare was vergeven van kioskjes, boetiekjes, boekhandels, bioscopen, autoverhuurbedrijven en guesthouses. Komend uit Nairobi was ik in alle staten van vreugde over de beschikbaarheid van mobiele telefoons – toen nog een onbetaalbare luxe in Kenia. Ik belde mijn partner en vroeg haar om een boodschappenlijstje. "Wat wil je schat? Ze hebben hier truien, rokken, jurken, schoenen – noem maar op. Het is werkelijk ongelooflijk. Hier kun je alles krijgen dat in Nairobi ontbreekt en weet je wat het beste is: het is betaalbaar....!"
Het is nu precies negen jaar later. Vanmorgen las ik dat Zimbabwe geen papier meer heeft om geld op te drukken.
Negen jaar.
Zo snel kan de teloorgang van een land gaan.
Zo snel kan van een volledig land een ruïne gemaakt worden.