Bekijk volle/desktop versie : Opdat het geschreven staat..



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17

24-06-2008, 19:34
Beste leden,

Ik ga een poging wagen een verhaal te schrijven, een verhaal dat al lang door mijn hoofd dwaalt opzoek naar een uitgang. Ik hoop dat het haar uitgang heeft gevonden. Verdere informatie vind je in het verhaal.
Alle soorten van kritiek zijn welkom want ik wil een zo goed mogelijk verhaal schrijven!

Gegroet Mystical

24-06-2008, 19:47


Haar aanzicht deed me pijn, ik wist het niet meer. Verwardheid was me de baas. Was dit wat ze wilde? Dat ik haar zag? Dat ik haar zou willen op het moment dat al mijn woorden niets betekende, al die tijd. Ik wist het niet. En dat maakte me machteloos. En alles wat ik wist was dat de vrouw van mijn leven nog geen 100 meter van me afstond.
Ik had de motor uit gezet en zat weer met een sigaret in mijn mond. Stoppen? Pff, dat zou nog lang niet gebeuren..
Ik stapte uit terwijl ik haar broers het huis zag binnen gaan, met een hand groette ze me en lieten ze me weten dat binnenkomen geen optie zou zijn. Ik had niet anders verwacht, ik had niet anders verwacht. De sigaret was opgerookt tot aan de filter en gooide hem weg terwijl haar beeld nog steeds door mijn hoofd ging. Ik moest er iets aan doen anders zou dit me nachtenlang slapeloze gedachtes brengen. Ik sloot mijn ogen en de beelden van 3 dagen geleden schoten door mijn hoofd als bevestiging, één die me een zware druk had bezorgde op mijn hart. Dit moment was door velen beschreven als een gebroken hart.
Een week geleden had ik mijn dierbaarste bezit in handen en vandaag was het van me afgepakt en was het aan iemand anders geven. En daar moest ik mee leven, mijn hele leven lang.

''Hey Sabir'' Een oude buurjongen stond tegenovver met een glimlach, die mij al wekenlang is vervlogen. ''Aywa kleine alles goed?'' Hij knikte en keek naar mij ''Niet van toepassing.'' Ik gooide mijn sigaret op de grond en wreef hem uit. 'Hoe gaat het met je moeder?'' ''Goed hemdoelilah ze was gisteren ontslagen.'' 'Hemdoelilah. Ik kom morgen langs, is dat goed?'' ''Tuurlijk man. Heb je je broer nog gesproken?'' Kwam er voorzichtig uit. Ik keek hem aan en de beelden schoten een seconde door mijn hoofd, toen sloot ik ze weer af. Ik schudde mijn hoofd. ''Heb je een sigaret voor me.'' Hij bleef me aankijken en schudde toen op zijn beurt zijn hoofd. ''Ben al dagen gestopt yemma heeft het me gesmeekt.'' ''Goed zo, een slim idee.'' Ik zocht mijn zakken af maar niets, helaas. ''Ik ga ervandoor Anouar thalla frasek en op je moeder. Ik kom morgen langs.'' ''Jij ook he, en tot morgen.'' En hij liep weer door.
Ik bleef hem nakijken. Hij kon gewoon doorlopen en ik? Ik? Ik zat hier nog in de frisse kou te hopen dat ze misschien alles zou vergeten en naar mij toe zou rennen en mij zou vragen om weg te gaan, weg te rijden uit deze straat, uit deze stad, uit dit land en nooit terug te komen. Marokko was geen optie, dat weet ik maar samen..samen zouden we iets kunnen verzinnen. Als we maar samen kunnen zijn. Mijn telefoon ging over met zijn altijd voelbare tril en ik nam op. ''Sabir.'' ''Ze komt niet terug weet je als je daar blijft staan. Misschien als je wat beter je best had gedaan.'' Hij bleef doorratelen en ik hing maar op. In preken had ik geen zin. Ik wist wat haar geheim was, waar ze elk dag mee moest leven en wat ze elke dag zou moeten verbergen aan iedereen. Ik kende mijn meisje, mijn vrouw ik kende haar als geen ander.
Ik gaf het huis nog een blik en stapte toen weer in en reed naar huis, als je het zou zo kunnen noemen..

24-06-2008, 19:54
Heel intressant..!

Kom maar op met de rest..

Groetjes,

24-06-2008, 19:57
wow..pfff je kan zeker schrijven voor een eerste keer..verhaal

best goed..nee goed!

24-06-2008, 19:58



Citaat door Miss_Tahmiina:
Heel intressant..!

Kom maar op met de rest..

Groetjes,


hey gek..jouw kom ik ook overal tegen!!!

zelfde smaak...

hahahaha ewa zet jij eens vervolg neer??? kus kus

kus naima

24-06-2008, 20:14
Dank jullie meiden voor jullie reacties (K)!


Het was koud en waarom werd me al gauw duidelijk die sukkel van een Mounir had de ramen wagenwijd gezet en was weggegaan. Ik uitte een diepe zucht en sloot ze maar weer, vanzelf zouden ze niet sluiten en iemand moest het doen. Toen ik ze dicht had gezet zag ik het weer voor me.
De zomer, hartje zomer, snikheet, alle ramen open en samen hadden we elkaar de hele dag in gezelschao gehouden dagen. Ze was zo lief en zorgzaam er was geen ander van wie ik meer had gehouden en voor wie ik meer had gevochten dan voor haar. En toch leek het alsof de handen die haar hadden gedragen vandaag de dag leeg waren.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


''Sabir het kan niet anders! Maak het niet moeilijker dan het al is.'' Ik bleef haar aankijken. De woorden hadden haar mond verlaten, hadden mij geraakt en hadden mij in stilte gebracht. ''En wat verwacht je nu? Dat ik jouw wens respecteer? Dat ik jou met rust laat? Dat ik jou niet vergeet? Want ik ga je teleur stellen!'' ''Sabir asjeblieft! Ik vraag het je niet, ik smeek het je.'' Haar groen ogen keken me standvastig aan en lieten hun tranen hun gang gaan. Het moment dat ik ze weg wilde vegen wende ze zich af. ''Als je mijn wens niet respecteert Sabir dan ga ik helemaal geen contact met je houden en vertel ik alles aan mijn broers.'' Ik keek haar aan, dat zou teveel van haar vergen dat wist ik en toch dwong ik haar die optie te nemen. ''Dan vertel je ze alles want ik geef jou..ons niet op. Nu niet, dan niet, nooit niet. Verdomme Oumaima!'' Frustratie, irritatie en haar arrogantie kwelde me enorm en ze bleef daar maar staan en mij aankijken terwijl ze wist dat ik haar elk moment vast kon pakken en haar zo kon meenemen. Ik sloot mijn ogen opende ze en keek haar aan. ''Weet je het zo zeker dat je jezelf vergeet, maima? Zo zeker.'' Ze wende zich af en keek uit het raam. ''Soms moet je kiezen voor je toekomst en niet voor je hart Sabir dat moet jij weten.'' ''Alles wat ik nu wil weten is of jij wel of niet van me houdt. Kijk me aan maima en zeg het me dan.'' Ik pakte haar vast en dwong haar me aan te kijken.
Haar lippen trilde van de emoties en mijn keel voelde branderig aan en ik zou weten hoe ik deze avond zou aflopen. Haar groene ogen keken me twijfelend aan en ik hoorde de woorden die ze zichzelf zat in te spreken. ''Je dwingt jezelf het te zeggen omdat je bang bent dat je dan aan alles toegeeft. Alles is gebeurd maima, alles is echt gebeurd en jij houd van mij net zoveel ik van jou houd.'' ''Nee! Nee, stop! Ik houd niet van je en laat me los! Nu Sabir. Laat me los..'' en ze storte neer op de grond en begon haar tranen te verbergen achter haar handen. De handen die me elke dag hadden gewekt, handen die mij altijd hadden bijgestaan. ''Oumaima Safyati ik houd van je.'' Ze huilde door en elke keer dat ik in de buurt kwam duwde ze me weg. Tot ze opstond en haar gezicht ging wassen en weg wou gaan. De woordenwisseling die daarna volgde ben ik nooit te boven gekomen. We scholden elkaar uit, kwamen dichter tot elkaar, kuste haar, raakte haar aan en kuste haar tot ik de volgende ochtend opstond met een lege kussen naast me.
Toen wist ik het zeker; ze had voor haar toekomst gekozen en niet voor haar hart. Nee ze had voor Tarik gekozen en niet voor Sabir..

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -



24-06-2008, 20:21
damzzz....

......

25-06-2008, 11:46
Ik ga vanavond verder, !

25-06-2008, 17:14
Ik maakte de koelkast open en zag dat er nog een schotel lag van gister. Ik bleef ernaar staren en koos toen maar voor de pizza die ik had besteld en onderweg was.
Ik belde Mounir op maar hij nam niet op. Die was zeker ergens in Maastricht of Purmerend bij een van zijn oogsten. Ik bleef hem meerdere malen bellen en bij de 6e keer sloot hij hem af. Ik besloot hem een bezoekje te brengen en reed er met de auto naar toe. Daar aangekomen zag ik hem al zitten met een paar jongens van de buurt en wat oude vrienden. Hij was goed zat en goed de weg kwijt. Ik knikte naar de jongens en nam plaats. ''Een Sprite, Hamid.'' Mijn broer zat te genieten en het hele cafeetje ook. Na een halfuur hield ik het voor gezien en nam hem mee. In de auto was hij net een baby en hij was zo zat dat hij lag te slapen als een roos. De gehele 2 en halve uur lag hij te slapen en toen we thuis aankwamen ging hij gelijk onder de douche, verdween toen voor een uur of 5 en kwam de volgende ochtend aankakken.
''Waar ga je naartoe?'' ''Ik moet werken in tegenstelling tot jou, Mounir.'' ''Ja, kun je me een paar tientjes lenen?'' Ik keek mijn broer aan en zag hem al door eten. Lenen betekende in zijn geval nooit meer terug krijgen. Achja beter van zijn eigen broer dan van die klootzakken. ''Hoe laat ben je vrij?'' ''Ik moet nog veel dossiers bekijken dus verwacht maar niet teveel.'' Hij hield op met eten en keek me toen twijfelend aan. ''Wat is er?'' Hij bleef stil en keek me twijfelend aan. ''Sanae heeft contact geprobeerd te zoeken en - hij slikte - ze heeft Ouamaima gesproken.'' Nog steeds reageert mijn lichaam op haar naam. ''En nu? Sanae is jouw probleem en niet die van m-Oumaima of die van mij.Je zoekt het maar uit Mounir.'' ''Luister je nog of niet?'' Ik knikte en gaf de klok een blik, kwart voor 6 had nog 10 minuten gratis. ''Ze is zwanger.'' De koffie schoot in de verkeerde keelgat. ''W-wat?! Wie bedoel je?'' ''Sanae! Wesh ben je doof ofzo? Damn Sabir.'' Hij gooide de lepel in de kom en keek me verblufd aan. '' Ze is gewoon fucking zwanger! Wat nou als dat kutkind ook nog eens echt van mij blijkt te zijn?'' ''Jouw problemen en niet die van mij Mounir.'' ''Je kunt me niet vertellen dat het jou niets kan schelen Sabir dat kun je me gewoon niet vertellen.'' Hij was inmiddels opgestaan en keek me afwachtend aan. Ik zuchte. ''Mounir het moment dat ik jou vertelde dat ze er alles aan zou doen om jouw leven te verklooien luisterde je niet en wou je liever met haar flikflooien en nu een halfjaar later. Kijk hoe je erbij zit. Geen baan, geen geld, geen vrouw, geen huis en kom jij mij vragen of het mij wat kan schelen? Het kan mij wat schelen want als je naar mij had geluisterd dan zat ik niet met een zwerver van een broer die niet eens weet wat hij moet doen om aan geld te komen. Pff als je naar mij had geluisterd dan was ik nu geen 1000tje lichter. ''Fuck jou Sabir jij denkt alleen aan geld je lijkt wel op onze fuckingvader!'' Ik pakte hem bij zijn kraag en keek hem aan. ''Nooit maar dan ooit vergelijk je mij nog met hem in tegenstelling tot hem heb ik jou een dak boven je hoofd gegeven en eten op tafel, a vieze ondankbare hond. Als ik vanavond thuiskom dan ben jij niet thuis Mounir.''

26-06-2008, 16:43

En ik liet hem los en ging naar mijn werk. Na eindelijk ongeveer 2 uur was ik er eindelijk. Daar aangekomen bleek Isabeau al achter haar desk te zitten. ''Weer te laat Sabir?'' ''Kan het jou wat schelen?'' ''Pff ik vroeg het alleen hoor.. Chagerijn.'' ''Leuk voor me.''
Ik liep gelijk door naar Marcel die al druk bezig was. ''Kan ik hem spreken Priscilla?'' ''Ja hoor hij vroeg net nog naar je.'' Met een klopje liep ik het kantoor binnen. Daar bleef ik versteend mijn baas aankijken toen hij me vertelde dat het beter was als ik een paar dagen vrij zou nemen. ''Ik ben in staat om al mijn zaken af te handelen Marcel ik dacht dat jij dat wel wist.'' ''Dat weet ik Sabir alleen mentaal lijk je er helemaal niet bij en ik kan me dat voorstellen maar mij lijkt het beter voor jou en de zaken als je een paar dagen vrij neemt. En drie om precies te zijn.'' En hij bleef me strak aankijken. ''Zoals jij het wil. Ik neem die dossiers mee.'' ''Best als je maar wegblijft.'' Ik lachte ..''Maak je maar geen zorgen ik verschijn niet op kantoor.'' Zo snel als ik binnenkwam ging ik weer naar huis.
En wanneer ik de deur open maakte voelde ik dat hij al weg was. Alweer door de straten aan het zwerven. Ik zuchte en maakte me zorgen. De enige die mentaal en fysiek niet meer in orde was, was mijn broer. Ik probeerde hem te bereiken maar hij nam niet op. Bang dat ik hem zou uitschelden omdat hij toch weg was gegaan. Er moest iets veranderen, anders zou hij zichzelf nog vermoorden. Ik keek het huis rond en had geen zin meer om thuis te blijven en dus belde ik hem maar nog een keer op en toen nam hij op.
''Wat?'' ''Waar ben je?'' ''Bemoei je niet met mijn zaken! Waar ben jij dan?'' ''Ik ben thuis?'' ''Thuis? Hoezo thuis? Moet jij niet werken? Je was toch onderweg naar werk? Of hebben ze ontslagen tazz gliek a Sabir.'' ''Als je nou eens je bek houdt en neen ik ben niet ontslagen ik heb gewoon een paar dagen vrij genomen.'' ''Jij kunt het je veroorloven.'' ''Mounir je moet gelijk naar huis komen?'' ''Hoezo? Er is niets gebroken hoor in dat huis van je! Ik heb in ieder geval niets gedaan.'' ''Wa sukkel kom nou gewoon. Ik moet je wat vertellen.'' En toen hing ik op. Hij zou er over een kwartier zijn dat weet ik. In de tussentijd ging ik opzoek naar zijn valise met documenten. Na tien minuten had ik hem al gevonden en begon te zoeken en algauw vond ik wat ik nodig had. Om kwart over 10 hoorde ik een sleutel het slot ingaan en hoorde ik hem roepen. ''Ben boven a ezel.'' En hij kwam de trappen op rennen. ''Wat is gebeurd? Is er ingebroken?'' En hij bleef kijken naar de stapels papieren. Ik was verbaasd toen ik de hoeveelheid zag en dat het me ook nog gelukt was om hetgeen te vinden wat ik nodig had. Hij ging verblufd zitten en bleef me aankijken. ''Wanneer is er ingebroken? Ik ben net pas weggaan.'' ''Er is niet ingebroken a sukkel ik zocht iets en heb het gevonden.'' Zijn blik veranderde. ''Waarom ben je in mijn papieren gegaan? Ik heb je niet gevraagd om alles uit te zoeken Sabir.'' ''Dat weet ik ik zocht naar iets en heb het gevonden.'' Ik maakte een stapel, nam die in mijn handen en ging de trap weer af en ging zitten aan de tafel en begon alles op te schrijven terwijl hij me argwanend opnam. ''Je hebt nog steeds niet gezegd wat je aan het doen bent.'' Ik keek mijn broer aan en ik zag die verloren blik. ''Je hoeft me niet zo aan te kijken ben geen zwerver.'' En hij ging naar de woonkamer waar hij voor de tv ging zitten. Om tien voor 2 was ik dan eindelijk klaar.
Toen ik ging kijken zag ik hem al slapen, goed. Dat was goed. Ik zocht naar de vacatures en algauw had ik al een paar beleltjes gepleegd en een stuk of 3 geschreven en allemaal verstuurd. Toen ik thuis kwam zag ik hem nog steeds liggen. Ik volgde zijn voorbeeld en algauw was ik ook al verdiept in de binnenkant van mijn ogen...

26-06-2008, 19:09
Nice story, een keer in het perspectief van de man.
Netjes hoor!

26-06-2008, 21:10
Fdiewa,

26-06-2008, 21:40



Citaat door NouralIslaam:
Nice story, een keer in het perspectief van de man.
Netjes hoor!


Ik dacht een keertje wat anders, haha!
Dank jullie wel (K)!

Ik zal zo een vervolg plaatsen.

26-06-2008, 21:46
Een duw en een scheldwoord later keek ik in mijn evenbeeld. ''Er is iemand voor je aan de deur.'' En hij keek me zorgelijk aan. Toen ik bij de deur aankwam zag ik een heel bekend gezicht. ''Sima. A Salaam moe3laikoem. Kom binnen.'' ''Nee, nee ik kom je alleen dit afgeven.'' En ze overhandigde een witte envelop met geen naam erop. Ze keek me aan, opende haar mond en wende zich toen af. ''Overmorgen kom ik weer langs, goed?'' Ik knikte. Er kon geen woord mijn mond verlaten op dat moment en alles kwam door die envelop in mijn handen en de afzender die me in twijfeling bracht. Toen ik wou gaan zitten voelde ik dat ik alles nog aanhad. Mijn stropdas en mijn colbert.
Ik deed alles uit en toen kwam Mounir gedoucht en al naar beneden. ''Wie was dat kind? Kwam mij bekend voor.'' ''Vriendin, beste vriendin van..'' ''Let me gues Oumaima?'' Ik knikte en bleef staren naar het witte papieren envelop in mijn handen. Hij pakte het af en legde het neer op de tafel en ging voor me zitten. ''Ik heb nog steeds antwoord?'' Ik keek mijn broer aan. ''Over wat?'' ''Wat deed je met mijn papieren?'' ''Niets ik moest alleen een paar dingen weten.'' Hij knikte ging naar boven en kleede zich om. ''Ey Anouar's moeder is ontslagen uit het ziekenhuis. Ik heb gezegd dat ik langs zou komen, ga je mee?'' ''Ja is goed ben dit huis zat.'' En dat waren mijn gedachtes.
Zijn huis was een uurtje rijden en onderweg had Mounir een bos bloemen gekocht. ''Haal het niet in je hoofd om die meiden te gaan zitten versieren.'' ''Ik doe toch niets.'' ''Nee, nu niet maar als we daar wollah ik ga je dan wurgen Mounir. Mounir!'' En hij was al gelijk weg toen de deur open ging en we binnen kwamen. Een grote lach verscheen op haar gezicht en zowel als Mounir en ik gaven haar een kus op haar voorhoofd en gingen tegenover haar zitten. De oudste dochter Saloua zat tegenover ons met een oog in haar boek en een oog op ons. ''Shokrane dat jullie zijn langs gekomen ik dacht tot gisteren dat je het was vergeten.'' ''Nee, ben je gek jouw moeder is net als - en ik verslikte me en keek mijn tante aan. ''Ik weet wat je bedoeld en dat doet me deugd jongens heel veel.'' ''Zo hoe gaat op werk?'' vroeg mijn 'tante'. ''Goed, het gaat goed hemdoelilah.'' ''En jij Mounir heb je al iets gevonden. Je ziet al wat beter uit dan de vorige keer.'' ''Shokrane a geltoe euhm..nou..euh. Hehe, ik ben opzoek maar heb nog geen antwoord gekregen.'' ''Aywa mezian mezian..'' ''Hoe gaat het met uw geltoe gaat het al wat beter met uw been.'' ''Aywa abni pijn zal ik altijd hebben maar nu is het een hele stuk minder, elhemdoelilah. Saloua hier verzorgt me heel goed en daar ben ik heel blij mee.'' En ze trok haar dochter wat strakker naar zich toe en ik zag haar vuile en minachtende blikken al doden maken. Ik wist hoe zij over Mounir en mij dacht, over mijn hele familie maar ik zag ook hoe dat beeld voor een tijdje was verdwenen alleen was dat omdat ze medelijden had met ons. Nu was het ons schuld. Na daar 3 uur gezeten te hebben voelde ik het punt naderen dat we elkaar niets meer te vertellen zouden hebben en mijn broer dacht hetzelfde we groette onze 'tante'. Mounir en ik namen afscheid van Anouar en Saloua bij de deur. ''Echt shokrane jongens.'' ''Aywa safi we gaan dit vaker doen niet, Sabir?'' ''Jawel, zeker man.'' ''Ey jou spreek ik nog wel en de groetjes aan de andere meiden.'' ''Zal ik doen! Echt shokrane en thalla fraskoem ey!'' ''Ja man shokrane en beslama!''..Toen we de in de auto zaten zag ik Mounir nadenken en alles flitste door mijn hoofd..Een week geleden, een maand geleden een kwartaal geleden een halfjaar geleden een jaar geleden..''Niet doen Sabir.'' Fluisterde hij. ''Laten we naar huis gaan.'' Ik kon het niet alsof de herinneringen teveel energie vergde. ''Ik kan niet rijden doe jij het maar.'' Ik overhandigde hem de sleutels en nam aan de andere kant plaats terwijl hij reed naar huis. Ik hoop dat hij binnen een week antwoord krijgt..

27-06-2008, 10:58
goed gedaan!!!

Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17