Bekijk volle/desktop versie : Liefdesdilemma


Pagina's : [1] 2 3
08-01-2004, 15:04
Als altijd ging de sleutel heel moeilijk door het sleutelgat. Er moest nodig wat aan gedaan worden. Het was inmiddels voorbij middernacht en ik moest de volgende ochtend vroeg op. Zo ging het elke dag, maar vandaag had dit alles wel een hele apparte nasmaak. Presies 2 weken geleden om 1 uur in de middag stapte ik de trein uit om de bus te pakken naar huis. Wachtend op de mensen die als een kudde schapen de roltrap wilden gebruiken, keek ik onverschillig rond. Tot een Marokaans meisje mijn aandacht trok. Haar manier van lopen, de gratie waarop ze liep deed me verstarren. Op het eerste gezicht leek het een normale meid. Hoe langer ik keek, hoe sneller mijn hart te keer ging. Ik wilde mijn ogen afwenden, ze had tenslotte een hoofddoek, maar mijn ogen leken een eigen leven te lijden. Ik betrapte mezelf dat ik met open mond haar was aan te staren. Ik bleef echter kijken, tot ze verdween acher de deuren van de trein, waarop ze waarschijnlijk aan het wachten was. Net toen ik bij zinnen kwam, zag ik haar plaats nemen in de trein. Ze had een plekje genomen bij het raam. Terwijl de trein reed, keek ze eindelijk mijn kant op. De manier waarop ze keek verried dat ze de hele tijd wist dat ik keek. Tegen alle verhoudingen in glimlachte ze...en mijn wereld stond op zijn kop. We bleven elkaar aankijken tot het niet meer kon. `Verdomme`, dacht ik, `de trein rijdt`. Tijd om haar achterna te gaan was er niet.
Ik weet nog dat ik met een raar klote gevoel wegging. Hoe kon een onbekend meisje die ik nog nooit heb gesproken, en maar enkele seconden heb gezien zo een duidelijke indruk hebben gemaakt? vroeg ik me verbaasd af. Ik probeerde het hele gebeuren te verbannen uit mijn hoofd, maar ik wist nu al dat dat niet zou lukken. Het was te intens, te mooi. Ook die avond kwam ik pas laat thuis, en ik ging gelijk naar bed om in slaap te vallen. Slaap was echter ver te zoeken...het mysterieuse meisje met de hoofddoek heeft mijn hart veroverd concludeerde ik. Mijn verstand zei wat anders. Mijn verstand zei dat het een grote onzin is...het is onmogelijk om van stapel te lopen door 1 luttele glimlach. Conflict na conflict, tussen hart en verstand, maar daarna overmande slaap alles.
Om het verhaal kort te houden, ik heb de komende 2 weken elke dag, zonder ook 1 dag over te slaan, exact om 1 uur op het station gestaan. In de hoop een glimp op te vangen van de grote mysterie, kwam ik elke dag gladgeschoren en al. Tevergeefs.
Tot vandaag...
Ik had besloten dat dit de laatste dag zou zijn. Ik zou vandaag kijken, is ze er niet, dan zou ik het opgeven. Ergens was het een opluchting. Al zou ik haar zien, wat moest ik dan doen? Er naar opstappen? Ze zou me kunnen wegjagen. Afwachten? Dan zou alles misschien voor niks zijn geweest. Niets doen? Nee! Dat zou ik mezelf nooit vergeven. Het kan misschien wel onzinnig zijn, maar het was wel mooie onzinnigheid.
Ik stapte weer op de roltrap naar perron 2, en terwijl ik naar boven kwam, herkende ik de zwarte galante jas van haar...Even kon ik niet helder nadenken. Nu moest ik wat doen, dacht ik bij mezelf. Ze stond te wachten bij de kiosk. Het was een lange rij, maar ik sloot netjes aan. Tussen ons beiden stond een dikke mijnheer, wiens lucht sterk geurde naar alcohol. Misschien was dit wel een sein. Ik stelde mezelf voor een keuze, als je stopt, stop je nu. Een stemmetje in mijn hoofd hoorde ik zeggen dat het grote onzin was. Hoe is het mogelijk om zo van stapel te lopen. Ik bleef echter staan. Ze was aan de beurt, ik hoorde haar stem. Ze bestelde thee. Ik besloot dat ik koffie wou. Waarom weet ik niet, ik luste het niet eens. De dikke mijnheer bestelde, wat anders, een blik bier en liep fluitend weg. Ik bestelde koffie, waar zij naast me suiker aan de thee voegde. Ik hield me opvallend kalm vond ik zelf. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat ze me ook zag, en verbaasd zag ik dat ze verstarde. Ze heeft me dus herkend! Ok dat is een goed teken. Even hield ze op met het roeren van haar thee, waarna ze weer gestaag verder ging. Ze liep net weg toen ik mijn koffie kreeg. Damnz!
Ik pakte veel suiker om de vieze smaak van koffie zo veel mogelijk te verdrijven, en ik zag dat ze plaats nam in de wachthal. Ze was alleen. Ik zag nu pas dat het eigenlijk niet zo druk was op het station zelf. Een opluchting, waarom weet ik niet.
Ik liep erop af, en ik besefte dat ik iets groots deed...

deel 2 in aantocht (bij genoeg aandacht)
08-01-2004, 15:21


Waargebeurd? Ik w8 wel op vervolg......
08-01-2004, 15:42
woooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooow ik wil je verhaal verder lesen egt fockin mooi
08-01-2004, 15:49
Onbewust voelde ik aan mijn hoofd. Het was nog steeds wennen, die hoofddoek. Trots als ik was, kon ik me zelf echter niet weerhouden om me ongemakkelijk erbij te voelen. Ik stond pal voor mijn beslissing de hoofddoek te dragen, maar gewenning is nooit leuk. Ik probeerde mezelf te weerhouden naar mogelijk knappe jongens te kijken, maar ik besliste voor mezelf dat dat pas de laatste stap zou zijn van het gewenningsproces. Eerst al het andere, dan de knappe jongens niet meer aankijken. Dat bleef leuk.
Vandaag was het presies 8 jaar geleden dat mijn vader overleed. Ik weet nog dat ik toen als 11 jarig meisje ontroostbaar was. Het was moeilijk te bevatten dat je vader, die een deel was van je zelf, er simpel niet meer was. Mijn moeder hield zichzelf sterk, maar ook zij had het moeilijk. We hadden veel troost aan elkaar. We hielden ook van elkaar. Tot ik een vrouw begon te worden. Zo rond mijn 15e / 16e kreeg ik de vorm die een echte vrouw niet zou miskennen. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik stond bekend als een meid die wist wat ze wilde, en kreeg wat ze wilde. Het bracht ook moeilijkheden mee. Mijn moeder wilde dat ik een hoofddoek ging dragen. Ik weigerde. Met een hoofddoek zou je tenslotte nooit serieus genomen kunnen worden bij de jongens, op school en verdere sociale contacten. Ik moest er niet aan denken. Een mooie meid als ik haar schoonheid verbergen? Dat nooit. Ik begon steeds verder te gaan, en mijn moeder kon op een gegeven moment geen grip en invloed meer op mij hebben. We hadden dagelijks wel eens ruzie. Ik bleef volgens haar te laat buiten, droeg te strakke kleding, en er werd te veel over me gekletst. Het was waar dat ik zo nu en dan een vriendje had, maar dat was heel onschuldig.
Tot ik een keer een bijeenkomst bijwoonde met een vriendin. Zij was vroom moslim, presies wat mijn moeder van mij wilde. Ik wilde eerst niet meegaan, omdat het me saai leek, maar ik wilde haar niet teleurstellen. Alsof het zo bepaald was, ging de lezing over het nut van de hoofddoek, en de positie van de vrouw in de islam. Ik kon mezelf niet meer weerhouden van de verhalen, het intrigeerde me. Ik stelde zelfs enkele vragen, mijn interresse werd steeds meer gewekt. Tot verbazing van Samira, mijn vriendin.
Na de bijeenkomst kocht ik enkele boekjes, die ik achter elkaar uitlas. Wat was ik al die tijd blind! Waarom heb ik de Islam nooit op deze manier leren kennen! Ik kreeg spijt. Dodelijke spijt, dat ik mijn moeder op zo een manier heb pijn gedaan. Door de dood van mijn vader kreeg ik vrijheid, maar ik had het diep misbruikt.
Na 2 weken intens kennis te hebben gemaakt met de Islam, ben ik een hoofddoek gaan dragen. En minder strakke kleding. Ook aan het bidden maakte ik een begin. Dat verliep moeizaam, maar het lukte.
Dit was de eerste volle week dat ik de hoofddoek droeg, en ik voelde me er goed bij. Ondanks de beperkingen, die steeds meer op vrijheden begonnen te lijken. Zo ook vandaag, op weg naar het station.
Ik zag dat de trein een vertraging had, en ik was opgelucht. Ik zou hem anders niet hebben gehaald. Ik stapte op de roltrap, het was druk. Ik keek op mijn horloge en het was 1 uur. Ruim op tijd voor de volgende college. Eenmaal boven, keek ik of de trein al was gearriveerd. Nog steeds niet, hij had 10 minuten vertraging. Het was wat met die NS. Een jongen met rossige haren, mooie kleidng waarin hij leek te hebben geslapen en prachtige ogen greep mijn aandacht. Zo zo, een jongen als hij heb ik lang niet gezien. Hij zag er welliswaar uit, alsof hij weken niet heeft geslapen, maar het was duidelijk een charmante jongen. En nog knap ook. Gelijktijdig met de aankomst van de trein, zag ik de jongen naar me kijken, ik draaide om. Vanuit mijn ooghoeken kon ik zien dat hij bleef kijken. Keek hij nog steeds naar mij, of gewoon mijn kant op? Ik liep met de menigte naar de trein en wachtte. Ik wist dat hij mij van hier niet kon zien, maar ik hem wel. Hij keek echt naar mij! En hoe...
Even wist ik niet wat ik moest doen. Normaal gesproken, zou ik naar hem toe zijn gegaan, en mijn charmes hebben vertoond, tot hij voor me zou smelten, maar die tijden zijn voorbij. Ik stap gewoon in de trein. Gestaag liep de menigte de trein in, en onbewust nam ik plaats bij het raam. Hij was er nog steeds. Het leek alsof hij iemand of iets aan het zoeken was, tot onze ogen elkaar kruisten. Een glimlach verscheen op mijn gezicht, ik vond het mooi. En hij leek me leuk. Maar helaas zou ik hem waarschijnlijk nooit meer zien. Maar misschien was dat wel beter. De trein bgon te rijden, en maakte gestaag meer snelheid. We bleven elkaar aankijken, tot het niet meer kon. Een steek van teleurstelling deed mijn glimlach verdwijnen. Helaas. Ik vond het echt erg, maar dat was me vreemd. Ik ken die jongen niet eens. Hoe kan het nou dat ik dat zo erg vind? Ik verbande hem uit mijn hoofd, en vergat hem. Het lukte.
Ik heb sindsdien niet meer aan hem gedacht.
08-01-2004, 15:50


Echt gebeurd....?

Ok, die vraag had ik niet verwacht. Het is gebaseerd op ware feiten, maar heel veel dingen zijn ook verzonnen.
08-01-2004, 15:52
2 weken daarna...
Het was rustig op het station, opvallend rustig. Ik pakte een krantje (metro) en liep naar de roltrap. Ontbeten heb ik niet, maar in een gals thee had ik wel zin. Ik liep zonder verder na te denken richting de kiosk, en zag dat er een behoorlijke rij stond. Ik sloot aan, en kort erop stond er een dikke, naar bier stinkende gast achter me. Zeker een junk die een blik bier komt kopen, zodat hij beneden de mensen weer kon gaan lastig vallen. Vrij snel kwam ik aan de beurt en bestelde thee. Ik schoof zo ver mogelijk opzij om suiker in mijn thee te doen. De geur van die gast begon me de keel uit te hangen. Gelukkig was hij snel weer weg, na het bestellen van die blik bier. Net toen ik een lepelte wilde pakken om mijn suiker te roeren zag ik hem daar staan. De jongen die ik pakweg een week of 2 geleden heb gezien op dit zelfde station. De jongen die er toen ongewassen, ongekamt en onverzorgd uitzag, stond hier picco bello. Zijn kleren zaten zoals het hoorde, zijn haar was in model, en ook dat vreselijke, niet complete prikkelbaard was weg. Het was een brok charme wat daar stond. Niet zozeer knap, maar hij had iets dat hem zo aantrekkelijk maakte. Misschien waren het zijn ogen, ik weet niet. Ik roerde snel verder, want ik betrapte mezelf erop dat ik even was gestopt. Hij heeft me ook gezien, want hij handelde heel nerveus. Zenuwachtig als hij was, leek het erop dat hij heel kalm was. Alles behalve waar. Ik moest hier weg, voor hij zou krijgen wat hij had besteld. Ik merkte dat ik wegliep op het moment dat hij zijn koffie of thee kreeg. Ik liep naar de wachthal waar het leeg was. Omdat ik dit deed, wist ik dat ik een keuze had gemaakt. Ik kon beter naar een wat vollere plek gaan, waar hij zeker geen contact zou zoeken. Maar in plaats daarvan ging ik naar een plek, waar het voor hem heel makkelijk was om te komen, en een gesprek te beginnen.
08-01-2004, 15:55
Er klonk een galm door de hal toen ik de deur dicht deed. Het was aangenaam warm hierbinnen. Daar zat ze dan, knus met een glas thee in haar hand een krantje te lezen. Ik dacht even na waar ik zou moeten zitten, en kwam tot de conclusie recht tegenover haar te gaan zitten. Het viel me op dat ze niet eens opkeek toen ik binnenkwam. Dat moest iets betekenen, maar ik dacht er niet verder over na. Hier waren we dan, ik en zij, helemaal alleen. Er bekromp me een raar gevoel, alsof ik haar al heel lang kende, en haar nu weer na lange tijd ben tegengekomen. Ik nipte aan de vreselijk smakende koffie, en bedacht wat ik zou zeggen. In films zie je dat acteurs een openingszin hebben, waar je de betreffende dame meteen ziet wegsmelten. Het leek zo gemakkelijk. Wat is nu een pakkende zin...damn zeg iets!
“Die dikke mijnheer...wilde je ook bijna weglopen van de stank?” zei ze onverwachts. Ik was zo in verwarring, dat ik als een zenuwachtige tiener die een spreekbeurt moet houden stotterde. “Ja, de koffie was bijna een opluchting” zei ik met knipperende ogen. Ohhh schaap!! Wat een domme antwoord, ze begijpt er vast geen snars van. Ik zag haar ook een beetje onbegrijpend kijken, maar ze liet verder niets merken. “Die junkies zijn maar lastig beneden” zei ze nog steeds naar haar krantje kijkend. Vlug zei ik: “Nou ja, ik heb er niet zo veel last van” “Jij bent dan ook een jongen, jou zullen ze niet nafluiten of achterna lopen” antwoorde ze. “Ja ok, dat is waar”. Even was er een stilte. Het gevoel dat ik had toen ik binnen kwam, dat ze me heel bekend leek werd door dit gesprekje heel erg versterkt. Het leek zo normaal. Nou ja, behalve die vlinders in mijn buik, die wel hele kraaien leken. “Mag ik vragen waar je vandaan komt?” vroeg ze eindelijk van haar krantje opkijkend. Heel rustig was ze. “Ik woon gewoon hier in Tilburg” antwoorde ik. “En jij?” Ik probeerde haar in de ogen te kijken, waardoor ze even van evenwicht was. “Ikke...ik kom uit Breda. Breda ja”


Het waren zeker zijn ogen, waar al dit onzin het oorzaak van was. Hij leek me zo vertrouwt. Het leek alsof ik met een vriend praatte, in plaats van een wildvreemde. Ik vond het ook zo leuk hoe hij voorover zat, en zenuwachtig met zijn vingers speelde. Het is duidelijk dat hij niks zou durven. "Herken je mij ergens van?" vroeg ik, waarna ik hem weer uit evenwicht haalde. Ik geniet er keer op keer van jongens te verwarren. "Uuuh...tja...ik moet zeggen dat je me best bekend voor komt ja". Steeds met die knipperende ogen van hem, het was zo schattig. "Ik herken je wel, ik weet nog dat je net uit slaap kwam wandelen toen" zei ik.


Hij keek niet beschaamd. Dat viel wel op. Hij luisterde alsof ze zojuist had gezegd dat ze hem zag met de mooiste paar schoenen. "Ik woon sinds pas op mijn eigen, en daardoor is mijn discipline ver te zoeken. Ik slaap veel te laat, word even laat wakker...dan heb je geen tijd om je haren te kammen enzo. En veel kan het me ook niet schelen eigenlijk", zei hij schouderophalend. "Ik vind dat je er nu best verzorgd uitziet. In ieder geval...heb je er wel wat aandacht aan besteedt", zei ik glimlachend. Het was als opening bedoelt. Ik moest hem overstag halen, ik moest weten of hij hetzelfde over mij dacht. Hij leek vertrouwd, dit was zo mooi. "uuh, ja dat kan je wel zeggen...best mijn aandacht aan besteedt ja", zei hij blozend. Hij speelde weer met zijn handjes. Iemand die zo met zijn handjes speelt moet toch wel schattig zijn. Als een kindje met nieuw speelgoed draait ie z´n vingers. Mooi is dat. Opnieuw ontstak die stilte. Ik had al mijn krantje weggelegd, dus ik kon er niet meer op terugvallen. "Ik wil je...blijven zien", dat laatste kwam er iets meer overtuigend uit bij hem. Ik was stomverbaasd. En bang, plotseling bekroop mij een angst, die niets te maken had met normale angst. Dit was angst van een andere soort. Ik had me nu bekeerd. Ik wilde goed leven, ik wilde een kuis meisje zijn, die niet met jongens flirtte. Maar het warme gevoel dat ik bij hem kreeg, ondanks het feit dat ik hem nauwelijks ken, was niet te negeren. Het was als een film. Je zou het nooit meemaken denk je dan als je de film ziet, tot je dit meemaakt. Een beslissing. "Hoe heet je eigenlijk", vroeg ik. Het was geen antwoord, maar het gaf me wat meer tijd om na te denken, goh wat is dit moeilijk...nooit gedacht! "Ik heet Radi" zei hij. "En jij?"
"Ik heet Noual", zei ik, half de vraag verwachtend.
Ze is zo mooi, dacht ik. Ik was verbaasd van mezelf dat ik het zo cool vroeg. Dat was dan wel zoals de acteurs deden. Heel zelfvertrouwd zeggen waar het erop stond. Maar eerlijk gezegd kon het hem niet schelen HOE hij het had gezegd. Het WAS gezegd, en dat telde. "Radi...kijk...", begon ze. Oh nee, als de vrouwen in de film zo begonnen te praten, liep het nooit goed af. Wat ben ik ook een oen! Ik kom 2 weken achter elkaar als een imbeciel naar het station in de hoop haar te vinden. Dat was al erg genoeg. En als klap op de vuurpijl, vroeg ik haar, na 20 minuten over lucht te hebben gepraat, om een soort van date!! Ben je blind?!? Ze draagt een hoofddoek...dat betekend forbidden area verdomme! Ik voelde me zwaar klote. Ik voelde me gestolen. "Ik wil je heel graag blijven zien Radi. Maar zeg nu eerlijk, is het niet vreemd? Ik bedoel...ik weet dat je Radi heet, en dat je op je eigen woont in Tilburg. That´s it. En ik weet zeker dat je niet van koffie houdt" Een glimlach kwam op mijn gezicht, terwijl ik naar het nog volle bekertje keek. Sjonge ze had gelijk. Maar door liefde was toch alles te overbruggen? Nee, dit was geen liefde, ik ken haar niet eens. Dit was verliefdheid, ook wel dwaasheid genoemd. "Als ik je vroeg om 1 kans?" vroeg ik. De stille seconden leken een eeuwigheid te duren. Ze keek op met een ernstig gezicht. Haar ogen een beetje gesloten, alsof ze even moest nadenken, en maande tot een beslissing. Oh god wat was ze mooi. Wat was ze mooi, en wat wilde ik haar in mijn armen sluiten...voor altijd. Ja dit was dwaasheid. Ze pakte een pen uit haar tas, en krabbelde op een hoekje van haar krantje wat neer. "Hier heb je mijn nummer. Je belt maar...als je even gedag wilt zeggen. Mijn trein staat te wachten, en ik moet hem nu pakken." Ze liep weg, terwijl ik met een grimas op het blaadje keek. Ze stopte even bij de deuropening, draaide om en schonk me een glimlach. Mijn hoofd tolde weer dacht ik even. Die glimlach was alles wat mooi genoemd kan worden, bij elkaar. "Ik vind je lief" zei ze, en liep naar de trein, waarna ze, als herhaling, verdween met de massa achter de treindeuren. Ik wachtte even om haar misschien te zien bij het raampje. De trein vertrok, maar geen Noual te zien.
"06-25361478...noual" stond boven een artikel geschreven met sierlijke letters. Ik had haar telefoonnummer, maar in ruil daarvoor heb ik mijn hart gegeven. Ik hoop dat het waard was, dacht ik toen ik de roltrap naar beneden nam. Ik pakte de lijn 41 en Noual was voor de rest van de dag het beeld, en gesprek in mijn hoofd. Alles draaide om haar.
09-01-2004, 00:35
Ik ga zsm verder
09-01-2004, 01:04
Salaaaaaaam....!!

Leuk begin...Ga snel verder..!

-X-
09-01-2004, 02:33
De fans beginnen toe te stromen hè, alweer een nieuwe fan dus.

En deze fan vraagt naar een vervolg, hopelijk komt die gauw.
Het is al mooi begonnen, wil wel weten hoe het verder gaat.
Ik zal maar geduldig moeten afwachten hè.
09-01-2004, 14:34
ik zal speodig doorgaan
09-01-2004, 16:03
je kunt prachtig schrijven! je hebt er een lezeres bij! ga snel weer verder!

09-01-2004, 16:10


Wel ga inderdaad maar snel verder, want hier heb je ook een nieuwe fan.
Echt leuk begin, but I want more!!

Laat ons niet te lang wachten, hé



Groetjes Emelia


09-01-2004, 16:24
De trein reed weg. Weg van station Tilburg, weg van Radi. Ik voelde me lekker, aangenaam. Ik voelde me...verliefd. Hoezeer ik het gevoel ook wilde onderdrukken, het overheerste. Ik had nu eenmaal het idee dat het niet juist was. Ik kende hem amper! Ons gesprek was niet meer dan een Hoi, bij wijze van spreken.. Maar toch had ik het gevoel dat ik hem al tijden kende, en vertrouwde. Dat terwijl ik mensen bijvoorbaat wantrouwde. Ik probeerde mijn hoofd op een andere gedachte te zetten. Ik dacht aan school, hoe ik het aan moest pakken die essay te schrijven. Dat mislukte. Weer dacht ik aan hem. Ik dacht aan Samira. Ze had voorgesteld om ergens te gaan eten, en ik ging nu even nadenken waar. Ook dat mislukte, weer was het Radi die als een demoon mijn geest binnenglipte. Nee, ik ga naar huis. Dat was de uitkomst. Ik was moe, en had honger. Ook wilde ik even op bed liggen...gewoon liggen. En heerlijk genieten van het gevoel dat ik had...

“Prrrrrrrrrrrrrr...”. Als het priemend geluid van een boor, wekte de wekker mij uit slaap. 8 uur, maar ik voelde me fit. Ik trok een trui aan, het was weer ordinair Hollands weer. Fris. Zelfs binnen in mijn kamer was het goed te merken. Ik waste mezelf, poederde wat op mijn gezicht, en deed mijn kleertjes aan. Vandaag wat kleurtjes, dacht ik bij mijn zelf. Ik trok een bruine geribbelde broek aan, strak van boven, wijd van onder. Daarboven deed ik een roze blousje aan, met erover een zwart galante truitje. Ook mijn hoofddoek was kleurig getint. Ik koos voor roze. Dat paste immers mooi met mijn blouse.
Beneden gekomen, kuste ik mijn moeder goedemorgen. “Je was behoorlijk moe meid. Toen je gisteren thuis kwam ben je meteen gaan slapen”. Vertelde ze met een verbaasde glimlach. “Ja...ik had er zin in. Het was zo een saaie dag”, loog ik. “Samira heeft je de hele tijd proberen te bellen, maar je telefoon stond uit ofzo” zei ze. Oh nee!! Helemaal vergeten joh!! We zouden wat leuks doen. Oh arme Samira, dit was al de tweede keer dat ik het haar flikte. “Ja dat klopt, mijn batterij was op. En ik ben het ook helemaal vergeten, echt niet normaal meskiena. Ik bel haar zo wel op”
09-01-2004, 17:09
Jaa..Supper,,!!

Ga snel verder..

-X-
Pagina's : [1] 2 3