Mourri
02-06-2008, 18:21
Na een tijdje niets te hebben geschreven ben ik er weer. Dit keer met een veel grotere krater diep in mijn hart. Ik weet niet wat het was en wrm het zo ging. De avond ervoor zei je jah en de ochtend daarna waren er geen tekenen van een nee, maar vanmiddag was het wel de moment om een nee te geven, Gebroken en gemaakt heb je mij, elke dag leunde ik op jou al was je zo ver weg en nu? Nu moet men verder gaan, tenminste, zo gaat de gezegde. Ik weet niet hoe je op die besluit bent gekomen maar vanavond zal k insa allah een antwoord krijgen. Gemaakt heb je mij door alle tijden dat ik je hebt gekend, nooit heb je me gebroken al zei ik van wel. Je mist pas wat je hebt als je het verloren hebt. En wat mis ik je nu meer dan ooit tevoren, schoonheid van me. Nu pas voel ik me gebroken. Als het kon had ik je gereserveerd zodat je de mijne zult zijn in de toekomst. Maar je leeft met een dag en niet met vooruitzichten want wie zegt dat die vooruitzichten zullen uitkomen. NIEMAND, niemand zal dat zeggen. Ik weet niet wat ik moet doen. Voor de trein springen, ophangen, polsen doorsnijden, zeg mij maar wat ik moet doen. Ik weet het niet meer. Zoveel geef ik je om jou, kon je dat maar weten. Ik wil het uitschreeuwen, mijn pijn wil ik uitschreeuwen zodat het verdwijnt maar ik weet dat dat niet zal helpen. Niets helpt op dit moment. Niets....
Slechts de pijn die mij in controle heeft
Slechts de pijn die mij in controle heeft