De erfgename

[Dagvlinder]

Met een hoofd kloppend van vermoeidheid, gecombineerd met een ernstige kater, opende Marius zijn ogen. Zijn tong voelde aan als schuurpapier, zo'n dorst had hij. Waar was hij trouwens? Het rook hier eigenaardig, naar aarde en stro, samen met een duffe geur die hij niet kon thuisbrengen. Voor zover dat mogelijk was, liet hij zijn ogen wennen aan het duister. Erg veel verschil maakte dat niet uit, het enige wat hij kon onderscheiden, waren vage donkere vormen. Hij ging met een kreun rechtop zitten. Zijn mond plakte van de droogte aaneen en het leek alsof zijn slapen met een moker bewerkt werden. Bij het rechtop zitten, stootte hij bovendien zijn voet tegen iets. Hij voelde dat er iets omviel en bukte zich om het voorwerp op te rapen en te identificeren. Een wijnfles, dat was een meevaller. Met een lachje en de gedachte 'de dag beginnen waarmee je hem bent geëindigd', dronk hij met gulzige teugen de fles leeg. Hij had nog steeds dorst, maar het was tenminste al draaglijker geworden. Moeizaam klauterde hij overeinde en begaf zich in de richting waarvan hij hoopte dat zich daar een deur bevond. Na amper twee stappen botste zijn voet opnieuw tegen iets aan, het was zacht dit maal. In het donker kon hij met moeite een grote massa onderscheiden, maar er was onvoldoende licht om te zien wat het was. Voorzichtig ging hij op zijn hurken zitten en tastte, om te voelen wat het zou kunnen zijn. Het slaperige gemurmel dat op deze actie volgde, verklaarde nog meer. Een hese vrouwenstem bracht stamelend "Meneer Marius!" uit en hij zag hoe de donkere massa overeind kwam. "Kan ik u helpen, meneer?"
"Zorg dat ik me kan opfrissen," zei hij met de achteloos bevelende stem van iemand die gewoon is orders uit te delen.
"Volgt u mij, meneer," reageerde het meisje snel en gedienstig. Ze leidde hem via een laddertje naar beneden en met het felle zonlicht in zijn ogen, begon het geheugen van Marius geleidelijk terug te keren. Dus hij had op een hooizolder geslapen. Hij keek naar het meisje, een forse boerenmeid met rode appelwangen en lang donker haar dat warrig rond haar hoofd hing. Het rood van haar wangen verdiepte zich terwijl ze haar blouse dichtknoopte en haar rok rechttrok. De schitterende ogen en ondeugende glimlach die hiermee gepaard gingen, verraadden dat zij wel nog wist wat er vannacht was gebeurd. Hij rukte zijn ogen los van het tafereeltje en liet zijn blikken langs zijn eigen lichaam glijden. Het witte hemd dat openhing en zo zijn slank gespierde bovenlichaam onthulde, vertoonde de paarsige vlekken van wijn en te zien aan de afgerukte knopen had hij haast gehad. Hij bemerkte bij de eerste kritische beoordeling van zijn eigen toestand nog enkele andere vlekken die hij, misschien maar goed ook, niet meteen kon plaatsen. Dat werd weer eens binnenglippen via de bediendeningang zo meteen, zuchtte hij bij zichzelf.
Het meisje vroeg hem op fluisterende toon zo stil mogelijk te zijn, om toch maar niet betrapt te worden door haar vader. Of was het door haar man? Niet dat dat echt iets uitmaakte. Snel gooide hij wat van het aangereikte water in zijn gezicht om wakker te worden. Straks zou hij zich wel uitgebreid wassen. "Welke dag zijn we?" vroeg hij aan het meisje.
"Zondag," fluisterde ze.
Marius vloekte. Hij had een hekel aan de zondagse familiebijeenkomsten met het gebruikelijke gepreek en de huichelachtige vrolijkheid. Het meisje nam hem aan zijn hand mee naar buiten en trok hem in de bosjes achter het huisje. Daar stond zijn paard verdekt opgesteld rustig te grazen. Ongevraagd veroorloofde het meisje zich de vrijheid om hem tegen haar omvangrijke boezem te persen en met kussen te overladen. Met een stralende lach fluisterde ze in zijn oor dat ze de voorbije nacht nooit zou vergeten. Dat gold dan enkel voor haar, zelf had hij er zelfs geen herinnering aan. Soepel stapte hij op zijn paard en reed weg, achteloos zijn hand in de lucht stekend naar het boerenmeisje ter afscheid.

[laconiek]

Hier je eerste fan.

Ga gauw verder..!!

[Dagvlinder]

De derde gang van het zondagse vijfgangen-familiediner werd al opgediend, toen Marius eindelijk verscheen. Hij zag eruit als een plaatje en dat wist hij zelf maar al te goed. Met een "Mijn excuses dat ik te laat ben," waarbij hij zelfs niet de moeite deed om oprecht te klinken, liet hij zich tussen zijn broer en zijn moeder neerploffen. Hij knipoogde naar de tafelknecht, die zich haastte om Marius te bedienen.
"Waar heb je nu weer uitgehangen?" siste zijn oudere broer kwaad. Regelmatig nam Robert de taak op zich om Marius aan te sporen tot een fatsoenlijker levensstijl. Niet dat hij bij die pogingen ook maar in de verste verste iets wat op resultaat leek had geboekt, maar niettemin bleef hij proberen.
"Ergens gezelliger dan hier," antwoordde Marius met een ontwapenend onschuldig ogende glimlach. Robert stond duidelijk weer op het punt om te preken. "Hier, neem nog een broodje," voegde Marius er aan toe, zijn broer die al over zijn broek heen puilde de mand met brood toestoppend. De twee broers vormden een enorm contrast, wat Marius al meermaals tot spottende opmerkingen over de echtelijke trouw van hun moeder had verleid. Overigens voegde hij er altijd aan toe dat hij dan wel de bastaard zou zijn, aangezien hij naar zijn mening de enige met noemenswaardige schoonheid en intelligentie was in de hele familie. Hij was slank, maar gespierd en had dik, golvend zwart haar tot halverwege zijn bovenarmen dat nu in een los staartje verzameld op zijn rug hing. Zijn ijsgrijze ogen keken vanonder sierlijk gevormde wenkbrauwen en lange wimpers spottend de wereld in. Hij had hoge jukbeenderen en een kleine, bijna vrouwelijke mond. Zijn oudere broer daarentegen was blond en het merendeel van de tijd rood in zijn gezicht. Marius pastte minstens 4 keer in hem. Daarenboven had de oudste van het gezin een kleine dikke neus en zijn grijze ogen keken dommig in het rond.

[sweety_nadia]

Nieuwe fan.. Ga zo door

[Dagvlinder]

Robert deed er het zwijgen toe en stortte zich met veel genoegen op het tot de rand toe gevulde bord dat voor hem stond. Het leek net een klein roze varkentje, de roze huid scheen zelfs door het korte blonde haar heen, merkte Marius op. Vroegtijdige kaalheid, dat zou zijn broer alleen maar knapper maken, dacht hij met een spottend lachje dat maar al te zichtbaar was.
Terwijl hij nonchalant van zijn glas wijn nipte, luisterde hij naar de gesprekken rondom hem. Natuurlijk, het ging nog steeds over die erfeniskwestie. Het was intussen twee weken geleden dat zijn oom, de koning, was gestorven en hij had geen kinderen nagelaten. De hele familie had zich erop gestort om de macht over te nemen. En toen was het testament opgedoken. Blijkbaar had de koning wel een kind, een bastaard. De weduwe was wit van woede geworden en had voor een bijzonder amusante scène gezorgd door de lijkkist omver te gooien. Het respect voor de doden bleek maar te reiken tot waar het eigenbelang begon. De raadsvrouwe van de overleden koning was na het voorlezen van het testament vertrokken om de bastaard op te halen. Intussen werd er druk gespeculeerd over de verschillende mogelijkheden. Er waren al een paar tantes druk bezig met mogelijke dochters en zonen als huwelijkskandidaten naar voor te schuiven, ongeacht of het nu een man of een vrouw was. Zoons en dochters te over.

Het dessert was opgediend en Marius prikte met zijn lepel in de pudding die voor hem stond. De weduwe van de koning had uit haar ooghoeken gezien hoe hij was begonnen met eten voor zij het teken had gegeven. Ze was razend, maar durfde er niets op zeggen. Marius was te gevaarlijk, hij had tot nu toe nog niets gezegd over het avontuurtje dat ze met hem had gehad, maar ze wist dat hij het zomaar voor haar voeten kon gooien. Er was niets om hem daarvan te weerhouden. Dat haar echtgenoot een scheve schaats had gereden wist iedereen nu al, dankzij die bastaard, maar haar gezag berustte nu grotendeels op haar status als bedrogen maar rechtschapen echtgenote. De macht over het rijk kon ze dankzij dat bastaardkind al vergeten, maar wat ze nog had moest ze behouden. Dus slikte ze haar woede zo goed als maar kon in, en deed teken dat men kon beginnen eten.
Op dat moment vlogen de deuren van de grote eetzaal open. Daar stond de raadsvrouwe, een kleine, magere vrouw met lange, wapperende grijze haren in een donkerpaars gewaad. Naast haar stond echter iets dat er veel interessanter uitzag en werd toegelicht met de woorden: "De Erfgename!" Prompt liet iedereen, behalve Marius, zijn of haar lepel vallen. De pudding viel volledig uit de gratie terwijl het meisje in de deuropening werd bestudeerd. Ze was klein en gedrongen. Haar voeten staken in stevige zwart-leren schoenen en daarboven droeg ze een zwarte nauwaansluitende broek. Een donkergrijze tuniek reikte tot aan haar knieën. Ze droeg een bruinleren riem rond haar middel, waar minstens twee messen aan bungelden. Boven dat alles droeg ze een grijze mantel gemaakt uit dierenvel, Marius vermoedde dat het wolfshuid was. Aan haar linkerschouder hing een versleten leren tas. En dan was er nog haar hoofd. Ze had fascinerend blauw-zwart haar dat in een vlecht werd bijeengehouden. Hierdoor zag Marius dat haar oren hoger stonden dan bij de meeste mensen. Haar neus was klein en spits en haar lippen smal en hard. Het waren echter haar ogen die het meeste indruk maakten. Ze stonden schuin en waren gelig van kleur.
Marius liet zijn blik over zijn familieleden glijden en zag tot zijn grote genoegen dat ze als versteend op hun stoel zaten. Hij kon zien wat ze dachten: "Dit kind was een wilde!" De glimlach op zijn gezicht werd steeds breder en pijnlijk luid en eenzaam galmde het applaus dat enkel van hem afkomstig was, door de zaal. Na een tiental klappen hield hij ermee op en liep naar het meisje toe. Hij gebaarde haar hem te volgen en trok de stoel van de overleden koning naar achter, teken doende dat ze moest plaatsnemen. Toen het meisje hem bedankte, werden hoektanden zichtbaar die net iets scherper en groter leken dan normaal, de afwerking van haar roofdier-achtige uiterlijk. Marius lachtte nog eens zeemzoet naar de weduwe van de koning en at daarna met smaak het restje van zijn pudding op.

[alhoucima_girl]

Hier is je Trouwe Fan weer net zoals bij je vorge verhaal: Gedwongen kennismaking!!!

[miss_loubnaa]

Dit verhaal speelt zich af in een ver verleden.
Volgens mij is dat het enige verhaal over geschiedenis hier op marokko.nl!
Up!

[Dagvlinder]

Citaat door alhoucima_girl:

Hier is je Trouwe Fan weer net zoals bij je vorge verhaal: Gedwongen kennismaking!!!

Ik ben blij jou en andere lezers van mijn vorige verhaal terug te zien

[Dagvlinder]

Citaat door miss_loubnaa:

Dit verhaal speelt zich af in een ver verleden.
Volgens mij is dat het enige verhaal over geschiedenis hier op marokko.nl!
Up!

Het is geen geschiedenisverhaal, lieverd misschien probeer ik dat wel voor een volgend verhaal, ik zal het in gedachten proberen te houden

[Dagvlinder]

Gezellig opgekruld op zijn stoel, in een bijzonder ongepaste houding, liet Marius zijn blik over de rest van het gezelschap glijden. Naast de erezetel waar de nieuwaangekomene op zat, was de weduwe van de koning gezeten, Aletta. Het viel hem op dat deze bijzonder kwaad keek naar degene die nu de ereplaats van haar overleden echtgenoot had ingenomen, wat overigens een volkomen voorspelbare reactie was. Aan de andere kant zat de zus van de overleden vorst, Marien. Zij was getrouwd met Elang, een broer van zijn eigen vader. Marien en Elang hadden drie kinderen: Iolar, Elsa en Diederik. Zijn moeder had nog een zus, Bertha, die getrouwd was met David. Samen hadden ze vijf kinderen, waaronder een tweeling: Nadia en Egbert. Verder waren er in volgorde van geboorte Olian, Vera en het achterkomertje Lucius, de jongste van het gezin, amper 11 jaar oud. David, de man van Bertha, had nog een ongetrouwde zus, Anjer. Die was niet aan tafel verschenen, wat Marius wel jammer vond. Anjer kon voor geweldige relletjes zorgen, doordat ze niet verzweeg wat ze zag. En ze zag meer dan de anderen. Hij herinnerde zich nog hoe ze, toen de koning nog leefde, had gezegd dat Aletta op zijn troon aasde. Prachtige resultaten had die mededeling opgeleverd. Aletta die zich in het stof had geworpen om duidelijk te maken dat ze dat echt niet probeerde. Het enige wat haar gedrag had opgeleverd, was de bevestiging dat ze dat wel deed en het testament waarin zijn bastaard werd begunstigd. Van zijn neven en nichten waren er twee getrouwd: Nadia was getrouwd met Markus, iemand van buitenaf, hij herinnerde zich niet zo meteen waar hij vandaan kwam, maar dat maakte ook niet zo uit. Markus was een stil iemand, veel te stil naar de smaak van Marius. De man hield zich hoofdzakelijk bezig met de bibliotheek. Niettemin was het koppel er wel in geslaagd een kleine te produceren, Elf hadden ze haar genoemd. Hij herinnerde zich nog de lachstuip die hij had gekregen toen hij de naam hoorde. De andere gehuwde was Iolar, die had een prinses uit het buitenland aan de haak geslaan, genaamd Afef. Het was de zoveelste dochter geweest en ze maakte geen enkele kans op macht, maar ze had een mooie titel en genoeg geld meegebracht voor zijn neef.
Alles bij elkaar was het een bijzonder gezellig groepje dat aan de tafel zat. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren eer de messen, die nu al werden geslepen, werden bovengehaald. Wie zou de eerste zijn die de legitimiteit van dit bastaardkind in twijfel durfde te trekken? Zelf gokte hij op de weduwe. Ze was altijd al opvliegend geweest en zijn kleine pesterijtje van zojuist met de pudding had haar al bijna over de rand geduwd. De raadsvrouwe had echter hetzelfde gevaar bemerkt, en liet het meisje opnieuw rechtstaan. "Ik lees voor uit het testament," sprak de oude vrouw, "Mijn kind, geboren uit Valka, draagt mijn amulet," de vrouw stopte even en wachtte tot het meisje het amulet had bovengehaald om vervolgens verder te gaan, "en kan verder worden herkend door donkere huidvlekken op de schouder, in de vorm van een cirkel." Hierna hielp de raadsvrouwe het meisje haar mantel uittrekken en trok ze de tuniek opzij om de geboortevlekken te onthullen. Er was geen twijfel mogelijk, dit was degene waarover werd gesproken in het testament. "Luka is de wettige opvolgster van koning Berend, we zijn haar trouw en steun verschuldigd!" Het was duidelijk dat de daarop gemompelde uitingen van trouw en steun niet van harte waren. Marius begreep samen met de raadsvrouwe dat het verzet in stilte zou plaatsvinden. De verdeeldheid binnen de familie zou worden stopgezet tot de indringster was verdreven.

[hasna_the_best]

heey meid,

je verhaal begint leuk, tis weer eens wat anders dan de andere verhalen hier op m.nl


xxx hasna

[miss_loubnaa]

Citaat door Dagvlinder:

Het is geen geschiedenisverhaal, lieverd misschien probeer ik dat wel voor een volgend verhaal, ik zal het in gedachten proberen te houden

Ik bedoelde meer dat het zich niet in "deze tijd" afspeeld,
maar ik heb je wel op een idee gebracht
Up!

[Dagvlinder]

Razend was ze. Wat dacht dat pretentieuze zootje wel? Ze hadden niet eens de moeite genomen hun minachtende blikken te verbergen. Dachten ze nu werkelijk dat ze te doen hadden met een onwetend dorpskind? Ze zou hen wel eens leren wie ze was. Laaiend van woede keilde Luka een kostbaar marmeren beeldje aan gruzelementen tegen de muur. Haar handen trilden nog na van de agressie die door haar lijf gierde. Ze moest kalmeren. Midden de kamer ging ze in kleermakerszit zitten. Ze legde haar handen op haar knieën en begon met de ademhalingsoefening die haar moeder haar had geleerd. Drie tellen inademen, drie tellen uitademen, vier tellen... vijf tellen... zes... zeven... acht... negen... langzaam werd ze terug rustig. Met haar herwonnen kalmte stond ze soepel terug recht. Ze opende de deur en vond er de verwachte dienstmeid, klaar om bevelen aan te nemen. Het meisje keek haar verschrikt en afwachtend aan. Het was een hoogblond meisje, ze schatte haar een tweetal jaar jonger dan zijzelf, een jaar of 17 dus. Ze zag er onschuldig uit, met grote helderblauwe ogen en sproetjes op haar neus. Met een glimlach die het kind alleen maar angstiger maakte, gaf Luka haar de opdracht dat ze door niemand mocht worden gestoord. "Heb je dat begrepen?"
"Ja, mevrouw, ik zal er voor zorgen dat niemand u nog stoort vanavond."
"Niet alleen vanavond, niemand stoort me tot ik zelf uit mijn kamer kom, is dat duidelijk?"
Het meisje kon niets meer uitbrengen en knikte alleen maar heftig. Was dit de toekomstige nieuwe koningin? Deze vrouw... dit meisje... ze kon onmogelijk veel ouder zijn dan ze zelf was. Maar die ogen en die tanden! Nou ja, zolang ze deed wat mevrouw vroeg was er niets aan de hand. Met haar breiwerkje in de hand ging ze terug zitten op de stoel naast de deur van mevrouw Luka, voorlopig nog mevrouw, de officiële kroning had nog niet plaatsgevonden. Haar gedachten dwaalden opnieuw af naar haar vriendje, de smid van haar thuisdorp. Nog een paar maand en dan zouden ze trouwen. Intussen opende Luka het raam en liet zich naar beneden vallen op de bal van haar voet. Met een kort spurtje was ze in het bos verdwenen.

[Dagvlinder]

Hijgend gleed ze gehurkt onder haar raam de kamer binnen. Het was een lange nacht geweest en de dageraad hing alweer in de lucht. Enkele tellen lang bleef ze gehurkt zitten om haar ademhaling te reguleren alvorens haar kamerdeur open te trekken. Het meisje van uren geleden was vervangen door een vrouw van middelbare leeftijd die wakkerschrok, "Kan ik u helpen, vrouwe?" kwam er gejaagd uit, angstig om berispt te worden omdat ze in slaap was gevallen. Luka had een beslissing genomen en glimlachte lief en begrijpend naar de vrouw, "Het is vermoeiend, nachtdienst hebben."
"Soms wel," stamelde de vrouw, verbaasd over zoveel begrip.
"Zou u zo goed willen zijn me warme melk te komen brengen?" vroeg een stralend onschuldig uitziende Luka met een stem waar respect voor de oudere vrouw uitsprak. De tactiek werkte, de vrouw sprong zowat recht en met oprechte dienstbaarheid haastte ze zich om het gevraagde. Korte tijd later klonk een voorzichtig klopje op de deur. "Kom binnen!"
Daar was de vrouw al terug, niet alleen had ze de gevraagde warme melk mee, ze had er een potje honing naast gezet en een stapeltje koekjes. Het was een moederlijke vrouw en Luka begreep dat dit haar van pas zou kunnen komen. "Ga zitten," klopte ze op de rand van het bed. Beschroomd, omdat ze haar positie kende, maar ook verheugd om de eer en met iets van moederlijkheid in zich, ging ze op het bed zitten van het meisje dat haar dochter had kunnen zijn. "Ik kon niet slapen," verklaarde Luka. Terwijl ze vertelde dat ze haar moeder zo mistte en dat ze zich hier verschrikkelijk eenzaam voelde, tussen al die familieleden waarvan ze het gevoel had dat die haar niet moesten, bood ze de vrouw een koekje aan. Die kreeg steeds meer medelijden met het arme kind, afgezonderd van iedereen en de vertrouwelijke sfeer van wij tegen zij deed de rest. De bediende begon te roddelen over de familieleden. Luka sloeg alle gegevens grondig op in haar geheugen.
"U moet voorzichtig zijn met vrouwe Aletta," adviseerde de bediende haar.
"Wie is dat?"
"De weduwe. Als ik zo vrij mag zijn, ze had erop gehoopt dat de koning haar tot erfgename zou benoemen en dat gecombineerd met de schok dat hij een dochter had bij een andere vrouw, zorgt ervoor dat ze je waarschijnlijk gaat tegenwerken. Ik ben blij dat zij niet aan de macht komt, ze heeft een slecht karakter. Ik zou geen kwaad moeten spreken over de familie, maar ze is verwend en slechtgehumeurd."
Met een klein geluidje gaf Luka aan dat ze vooral verder moest praten, terwijl ze als een klein meisje opgekruld onder de lakens naar de vrouw keek.
"Er zijn nog anderen erop uit om u tegen te werken of te gebruiken, mevrouw. De zuster van de koning, Marien, had eveneens gehoopt op opvolging. Die twee zijn degenen die u waarschijnlijk het meest zullen tegenwerken."
Dit was interessante informatie! Luka besloot dat de vrouw in de toekomst nog bijzonder nuttig zou blijken te zijn. Het was een goed idee geweest om de bedienden voor zich te winnen. Ze besloot het hier voorlopig bij te laten, ze mocht geen achterdocht wekken. "Hoe noemt u?" vroeg ze met een stem die ze opzettelijk wat slaperig liet klinken.
"Lynn," bloosde de vrouw. Ze was het niet gewoon dat haar meesters interesse toonden in haar naam. Maar dit was nog een kind, en te zien aan haar kleren en gebruinde huid kwam ze niet van een plaats met bedienden. Het was een lief, wild meisje. Ze hoopte maar dat de familie het haar niet te lastig zou maken.
"Heb je kinderen?" vroeg Luka verder.
"Nee, mevrouw."
"Ben je getrouwd?"
"Ja, met de man die u aan tafel heeft bediend mevrouw."
Ze stelde nog een paar vragen en sloot intussen haar ogen, voorwendend dat ze in sliep viel. Toen Lynn zag dat ze niet meer reageerde, trok ze de deken wat hoger over het meisje heen, blies de kaars uit en liep op haar tenen de kamer uit, de deur zo zacht mogelijk achter zich dichttrekkend.
Achter haar opende Luka opnieuw de ogen. Dus Marien en Aletta waren degenen waar ze voorlopig het meest voor op haar hoede moest zijn. Het duurde nog een paar uur voor ze werkelijk in slaap viel en tegen die tijd was de zon al aan haar klim begonnen.

[miss_loubnaa]

Wow ..! Je bent net een echte auteur! Net Simone van der Vlught of Thea Beckman