samira_el
31-12-2003, 12:51
Nihad:
De weken gingen snel voorbij. De uren werden dagen en de dagen werden weken. Mijn moeder zat alsmaar op haar kamer. De dood van Sara heeft haar aangegrepen. We hebben haar niet verteld dat ze aids had, we hebben haar verteld dat ze terug kwam van Amerika en toen een treinongeluk heeft gehad. Ze kwam niet uit haar kamer. Om haar was ik nog verdrietiger dan ik al was. Om haar heb ik niet ook een einde aan mijn leven gemaakt. Ja, ik ben zwak! Vroeger dacht ik dat ik de dood wel aankon. Maar ik kan het niet aan. Elke avond ging ik bij mijn moeder zitten, en dan vertelde ze me verhalen, maar elke avond werd het verhaal korter, ze werd zwakker en vermoeider. De dokter zei ons dat ze niet ziek was, ze was verdrietig. Oppassen zei hij, verdriet kan een mens soms niet aan. Naima woonde nu definitief bij ons in. Youssef was vaak bij ons thuis. Maar ik ontweek hem zo veel mogelijk. Ik heb mijn hart opgevuld met pijn, en heb geen plaats meer voor liefde. Youssef heeft geduld, hij begrijpt me. Karim liet telkens minder van zich horen. Ik zag dat de wereld voorbij gleed, terwijl ik vastzat. Ik vertelde niemand meer over Sara. Sara zei zelfs ook steeds minder tegen mij, heel vaak zat ze gewoon naast me. Ze troostte me vaak. Ze wilde niet weg, het afscheid deed keer op keer pijn. Maar dat kon ik niet, het liefst lag ik de hele dag alleen in mijn bed, pratend met Sara. Ze kwam nooit als er andere mensen bij waren. Het leek ons beide verstandiger dat we het geheim voor ons hielden. Ik deed de tv uit en liep naar boven. Ik ging in mijn bed leggen en trok het dekbed over mijn hoofd en ging weer slapen. Slapen maakte me moe, van moeheid wilde ik slapen, en zou blijf ik in deze cirkel. Ik weet niet of het ooit goed met me zal komen, misschien is dit zoals god wil dat ik leef. Misschien wel, misschien niet. Ik heb niet meer de energie, ik ben de levenslust kwijt. Misschien morgen, misschien volgende week, misschien volgend jaar, misschien dat de pijn dan verslijt. Maar nu voel ik met de dag meer pijn, met de dag wordt de pijn sterker.
Geluk is niet voor mij weggelegd. Niet voor alle mensen, dus wees blij met het geluk dat jij in je leven hebt. Al is het maar een heel klein beetje
Ik ben zelf niet echt een prater net als Sara, maar Marco Borsato heeft mijn pijn goed verwoord, dus altijd als je zijn lied luistert of leest, denk dan aan mij.
Als er iemand bij me wegging
Even slikken en weer doorgaan
Even woelen en gewoon weer opstaan
Het Deed me weinig
Maar om jou ben ik verdrietig
Zonder jou ontzettend nietig
Je stem die in m'n hoofd blijft zitten
Mij geen moment met rust laat
En dat er mensen zijn die lachen
En dat er mensen zijn die dansen
En dat er mensen zijn die innig zoenen
Dat kan ik nu niet meer begrijpen
Ik voel alleen de pijn van God waar is ze
Ik voel alleen de pijn van jou hier bij me missen
En ik kan er niet mee omgaan
Ik kan er echt niet meer mee omgaan
En ik zou wel willen smeken
Je op m'n knieen willen smeken
Als ik wist dat dat nog zin had
Maar de dagen worden weken en de weken worden jaren
Dit gevecht kan ik niet winnen
Want jij zit veel te diep van binnen
Waarom nou jij
Waarom nou jij
Waarom nou jij
Waarom ben jij uit m'n leven
Waarom ben jij nou niet gebleven
Waarom wou jij me niets meer geven
Waarom ben jij vertrokken zonder reden
Ik hou je vast in mijn gedachten
Ik zie nog hoe je naar me lachte
Ik mis je handen in de mijne
Een beeld dat nooit meer zal verdwijnen
Jouw hand niet meer in de mijne
Dus tel ik de lege, lange dagen
Die zonder jou voorbij gaan
Met geen enkele hoop voor morgen
Geen hoop op wat dan ook
Ik tel gewoon de lange dagen
Ik tel gewoon de lege, lange dagen
Maar ik wil niet
Ik wil niet meer
Als er iemand bij me wegging
Even slikken en weer doorgaan
Even woelen en gewoon weer opstaan
Het Deed me weinig
Maar om jou ben ik verdrietig
Zonder jou ontzettend nietig
Je stem die in m'n hoofd blijft zitten
Mij geen moment met rust laat
En dat er mensen zijn die lachen
En dat er mensen zijn die dansen
En dat er mensen zijn die innig zoenen
Dat kan ik nu niet meer begrijpen
Ik voel alleen de pijn van God waar is ze
Ik voel alleen de pijn van jou hier bij me missen
En ik kan er niet mee omgaan
Ik kan er echt niet meer mee omgaan
Al mijn fans dank je voor het lezen van mijn verhaal, ik heb hetzelf verwijdert, (persoonlijke redenen en andere sjit
Ik heb veel steun aan jullie gehad, maar verhalen schrijven is niet echt iets voor mij
Beslammaaaaaa
De weken gingen snel voorbij. De uren werden dagen en de dagen werden weken. Mijn moeder zat alsmaar op haar kamer. De dood van Sara heeft haar aangegrepen. We hebben haar niet verteld dat ze aids had, we hebben haar verteld dat ze terug kwam van Amerika en toen een treinongeluk heeft gehad. Ze kwam niet uit haar kamer. Om haar was ik nog verdrietiger dan ik al was. Om haar heb ik niet ook een einde aan mijn leven gemaakt. Ja, ik ben zwak! Vroeger dacht ik dat ik de dood wel aankon. Maar ik kan het niet aan. Elke avond ging ik bij mijn moeder zitten, en dan vertelde ze me verhalen, maar elke avond werd het verhaal korter, ze werd zwakker en vermoeider. De dokter zei ons dat ze niet ziek was, ze was verdrietig. Oppassen zei hij, verdriet kan een mens soms niet aan. Naima woonde nu definitief bij ons in. Youssef was vaak bij ons thuis. Maar ik ontweek hem zo veel mogelijk. Ik heb mijn hart opgevuld met pijn, en heb geen plaats meer voor liefde. Youssef heeft geduld, hij begrijpt me. Karim liet telkens minder van zich horen. Ik zag dat de wereld voorbij gleed, terwijl ik vastzat. Ik vertelde niemand meer over Sara. Sara zei zelfs ook steeds minder tegen mij, heel vaak zat ze gewoon naast me. Ze troostte me vaak. Ze wilde niet weg, het afscheid deed keer op keer pijn. Maar dat kon ik niet, het liefst lag ik de hele dag alleen in mijn bed, pratend met Sara. Ze kwam nooit als er andere mensen bij waren. Het leek ons beide verstandiger dat we het geheim voor ons hielden. Ik deed de tv uit en liep naar boven. Ik ging in mijn bed leggen en trok het dekbed over mijn hoofd en ging weer slapen. Slapen maakte me moe, van moeheid wilde ik slapen, en zou blijf ik in deze cirkel. Ik weet niet of het ooit goed met me zal komen, misschien is dit zoals god wil dat ik leef. Misschien wel, misschien niet. Ik heb niet meer de energie, ik ben de levenslust kwijt. Misschien morgen, misschien volgende week, misschien volgend jaar, misschien dat de pijn dan verslijt. Maar nu voel ik met de dag meer pijn, met de dag wordt de pijn sterker.
Geluk is niet voor mij weggelegd. Niet voor alle mensen, dus wees blij met het geluk dat jij in je leven hebt. Al is het maar een heel klein beetje
Ik ben zelf niet echt een prater net als Sara, maar Marco Borsato heeft mijn pijn goed verwoord, dus altijd als je zijn lied luistert of leest, denk dan aan mij.
Als er iemand bij me wegging
Even slikken en weer doorgaan
Even woelen en gewoon weer opstaan
Het Deed me weinig
Maar om jou ben ik verdrietig
Zonder jou ontzettend nietig
Je stem die in m'n hoofd blijft zitten
Mij geen moment met rust laat
En dat er mensen zijn die lachen
En dat er mensen zijn die dansen
En dat er mensen zijn die innig zoenen
Dat kan ik nu niet meer begrijpen
Ik voel alleen de pijn van God waar is ze
Ik voel alleen de pijn van jou hier bij me missen
En ik kan er niet mee omgaan
Ik kan er echt niet meer mee omgaan
En ik zou wel willen smeken
Je op m'n knieen willen smeken
Als ik wist dat dat nog zin had
Maar de dagen worden weken en de weken worden jaren
Dit gevecht kan ik niet winnen
Want jij zit veel te diep van binnen
Waarom nou jij
Waarom nou jij
Waarom nou jij
Waarom ben jij uit m'n leven
Waarom ben jij nou niet gebleven
Waarom wou jij me niets meer geven
Waarom ben jij vertrokken zonder reden
Ik hou je vast in mijn gedachten
Ik zie nog hoe je naar me lachte
Ik mis je handen in de mijne
Een beeld dat nooit meer zal verdwijnen
Jouw hand niet meer in de mijne
Dus tel ik de lege, lange dagen
Die zonder jou voorbij gaan
Met geen enkele hoop voor morgen
Geen hoop op wat dan ook
Ik tel gewoon de lange dagen
Ik tel gewoon de lege, lange dagen
Maar ik wil niet
Ik wil niet meer
Als er iemand bij me wegging
Even slikken en weer doorgaan
Even woelen en gewoon weer opstaan
Het Deed me weinig
Maar om jou ben ik verdrietig
Zonder jou ontzettend nietig
Je stem die in m'n hoofd blijft zitten
Mij geen moment met rust laat
En dat er mensen zijn die lachen
En dat er mensen zijn die dansen
En dat er mensen zijn die innig zoenen
Dat kan ik nu niet meer begrijpen
Ik voel alleen de pijn van God waar is ze
Ik voel alleen de pijn van jou hier bij me missen
En ik kan er niet mee omgaan
Ik kan er echt niet meer mee omgaan
Al mijn fans dank je voor het lezen van mijn verhaal, ik heb hetzelf verwijdert, (persoonlijke redenen en andere sjit
Ik heb veel steun aan jullie gehad, maar verhalen schrijven is niet echt iets voor mij
Beslammaaaaaa