Bookie
23-05-2008, 16:49
Op de hoek van de straat sprak ik Nahib. Hij heeft een probleem en hij durft er best wel eerlijk voor uit te komen. Hij heeft moeite met al die leuke meisjes die vijftig meter verderop op het terras zitten.
Nahib is een aardige jongen. Ik ken hem al jaren. Er zit geen kwaad bij. Hij bezorgt folders in de buurt. En hij is vroom, zoals hij zelf graag met een brede grijns beweert. Van mij mag het. Ik ben zelf ook vroom, zij het zonder geloof. En ik grijns er niet bij.
Wat is het probleem?
Enigzins hortend kwam het eruit. Nahib vindt dat die meisjes vijftig meter verderop te weinig rekening met hem houden. Punt is: zodra de temperatuur boven de 20 graden uitkomt, beginnen ze dingen uit te trekken.
Kledingstukken dus.
‘Lekker toch’, zei ik tegen Nahib toen hij twee weken geleden zijn probleem voor het eerst over het voetlicht bracht. Vijftig meter verderop was het een feest van bloot vlees, maar alles in het nette. Het was vrijdagmiddag, een zinderend weekend stond voor de deur. Wie nu geen verloofde had, moest aan de slag. Een aantal meisjes had alle zeilen al bijgezet.
Nahib schudde somber het hoofd.
‘Niet lekker dus’, vatte ik samen. ‘Ook goed hoor.’
Maar zo makkelijk gaat het niet met Nahib. Als hij ergens mee zit, zit hij ook echt ergens mee. Wat dat betreft is het een serieus type. Hij laat zich zijn problemen niet van het brood eten. Hij bleef het hoofd maar somber schudden.
O mijn god, dacht ik.
Wat bleek? Nahib voelt zich gekwetst door het terras. Ze houden daar geen rekening met zijn gevoelens, en al helemaal niet met zijn religieuze overtuiging. Het kan niet, dat vrouwen er zo uitzien op straat. Het is aanstootgevend.
‘Goh’, zei ik, ‘wat nu?’
Nahib zweeg.
Het schoot mij te binnen dat wij hier in ons stadsdeel (Amsterdam Oud-West) een wethouder hebben die van de rechte lijn houdt.
Je moet er een foto van maken en die naar het stadsdeel sturen
Werner Toonk heet die bestuurder, en hij moedigt zijn onderdanen aan met hun mobieltjes foto’s te maken van hondenbezitters die de drol van hun viervoeter niet opruimen. Stuur de foto naar de wethouder en hij zet hem op zijn weblog. Daarna gaat Werner al die hondenbezitters zonder zakje persoonlijk bezoeken voor een goed gesprek. Wat het tuig vooral zal leren, is dat ze met hun foto op zijn weblog staan – de politiek van de schandpaal.
‘Je moet foto’s maken van het terras’, zei ik dus tegen Nahib. ‘En die stuur je naar het stadsdeel. Met een lange brief erbij, over je gevoelens en je overtuiging en aanstoot. Dan zul je zien dat het snel voorbij is met de terrasvergunning van die kroeg.’
‘Denk je?’, vroeg Nahib.
‘Tuurlijk’, zei ik. ‘En anders kun je altijd nog verhuizen. Naar een ander stadsdeel. Of naar een gebergte waar alleen maar geiten wonen.’
Nahib keek mij aan alsof ik hem ineens tot in het diepst van zijn wezen had beledigd.
Ik was me gelukkig van geen kwaad bewust en wees naar de reclame die aan de tramhalte hing: een schaars gekleed meisje dat namens de firma Zeeman in lotuszit poseerde om een lingeriesetje aan de man te brengen – voor 3,99. ‘En dat dan?’, vroeg ik.
Nahib keek verlegen naar de grond.
‘Ik vind het wel een leuke meid, kijk nou’, stootte ik hem aan. Altijd moed houden, dat is mijn filosofie.
Nahib keek moeizaam op. Hij glimlachte. ‘Lekker wijf’, zei hij toen met zachte stem, maar het klonk intens droevig. Alsof hij echt iets anders zag dan ik.
Martin Bril
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/617/Aanstootgevend
Nahib is een aardige jongen. Ik ken hem al jaren. Er zit geen kwaad bij. Hij bezorgt folders in de buurt. En hij is vroom, zoals hij zelf graag met een brede grijns beweert. Van mij mag het. Ik ben zelf ook vroom, zij het zonder geloof. En ik grijns er niet bij.
Wat is het probleem?
Enigzins hortend kwam het eruit. Nahib vindt dat die meisjes vijftig meter verderop te weinig rekening met hem houden. Punt is: zodra de temperatuur boven de 20 graden uitkomt, beginnen ze dingen uit te trekken.
Kledingstukken dus.
‘Lekker toch’, zei ik tegen Nahib toen hij twee weken geleden zijn probleem voor het eerst over het voetlicht bracht. Vijftig meter verderop was het een feest van bloot vlees, maar alles in het nette. Het was vrijdagmiddag, een zinderend weekend stond voor de deur. Wie nu geen verloofde had, moest aan de slag. Een aantal meisjes had alle zeilen al bijgezet.
Nahib schudde somber het hoofd.
‘Niet lekker dus’, vatte ik samen. ‘Ook goed hoor.’
Maar zo makkelijk gaat het niet met Nahib. Als hij ergens mee zit, zit hij ook echt ergens mee. Wat dat betreft is het een serieus type. Hij laat zich zijn problemen niet van het brood eten. Hij bleef het hoofd maar somber schudden.
O mijn god, dacht ik.
Wat bleek? Nahib voelt zich gekwetst door het terras. Ze houden daar geen rekening met zijn gevoelens, en al helemaal niet met zijn religieuze overtuiging. Het kan niet, dat vrouwen er zo uitzien op straat. Het is aanstootgevend.
‘Goh’, zei ik, ‘wat nu?’
Nahib zweeg.
Het schoot mij te binnen dat wij hier in ons stadsdeel (Amsterdam Oud-West) een wethouder hebben die van de rechte lijn houdt.
Je moet er een foto van maken en die naar het stadsdeel sturen
Werner Toonk heet die bestuurder, en hij moedigt zijn onderdanen aan met hun mobieltjes foto’s te maken van hondenbezitters die de drol van hun viervoeter niet opruimen. Stuur de foto naar de wethouder en hij zet hem op zijn weblog. Daarna gaat Werner al die hondenbezitters zonder zakje persoonlijk bezoeken voor een goed gesprek. Wat het tuig vooral zal leren, is dat ze met hun foto op zijn weblog staan – de politiek van de schandpaal.
‘Je moet foto’s maken van het terras’, zei ik dus tegen Nahib. ‘En die stuur je naar het stadsdeel. Met een lange brief erbij, over je gevoelens en je overtuiging en aanstoot. Dan zul je zien dat het snel voorbij is met de terrasvergunning van die kroeg.’
‘Denk je?’, vroeg Nahib.
‘Tuurlijk’, zei ik. ‘En anders kun je altijd nog verhuizen. Naar een ander stadsdeel. Of naar een gebergte waar alleen maar geiten wonen.’
Nahib keek mij aan alsof ik hem ineens tot in het diepst van zijn wezen had beledigd.
Ik was me gelukkig van geen kwaad bewust en wees naar de reclame die aan de tramhalte hing: een schaars gekleed meisje dat namens de firma Zeeman in lotuszit poseerde om een lingeriesetje aan de man te brengen – voor 3,99. ‘En dat dan?’, vroeg ik.
Nahib keek verlegen naar de grond.
‘Ik vind het wel een leuke meid, kijk nou’, stootte ik hem aan. Altijd moed houden, dat is mijn filosofie.
Nahib keek moeizaam op. Hij glimlachte. ‘Lekker wijf’, zei hij toen met zachte stem, maar het klonk intens droevig. Alsof hij echt iets anders zag dan ik.
Martin Bril
http://extra.volkskrant.nl/opinie/artikel/show/id/617/Aanstootgevend