smurfie1
20-05-2008, 11:59
Pfffff, ik zie het helemaal niet meer zitten.
Ik pieker me suf en maak me al weken zorgen over mijn zoontje van 3,5 jaar terwijl er mss helemaal niets aan de hand is.
Een paar weken geleden werd hij heel heftig ziek, met 40 graden koorts, koortsstuipen, ijlen. Hij was helemaal van de wereld...helemaal uitgedroogd. Daarna werd hij constant ziek; keelonsteking, buikgriep en ga maar zo door...
Doordat ik beroeplijk met zieken te maken heb, waaronder ook kinderen, beeld ik me telkens spookverhalen in mijn hoofd. Vooral ben ik bang dat hij een erge ziekte krijgt.
Als hij een opgezwollen buik heeft denk ik meteen aan leukemie, als hij even zit te dagdromen denk ik al aan epilepsie (absences) en ga maar zo door.
Ik wordt gewoon er zo moe van. Doordat ik zelf het een en ander gezondheidlijk meegemaakt heb het afgelopen jaar en dus vaak met zieken te maken heb weet ik dat iedereen het kan overkomen.
Heel onverwacht en ik weet hoe erg en slopend is om het mee te maken.
Het zijn gewoon elwaswas en ik heb het niet altijd maar als me de angsten overvallen (zeker als ik weer iets verschikkelijks op mijn werk mee gemaakt heb) dan kan ik het niet tegenhouden.
Hoe vaak ik bid of dou3as doe, de angsten blijven en de zorgen.
Wie herkend het of vinden jullie mij nou te overdreven en moet ik me maar niet zo aanstellen
Ik pieker me suf en maak me al weken zorgen over mijn zoontje van 3,5 jaar terwijl er mss helemaal niets aan de hand is.
Een paar weken geleden werd hij heel heftig ziek, met 40 graden koorts, koortsstuipen, ijlen. Hij was helemaal van de wereld...helemaal uitgedroogd. Daarna werd hij constant ziek; keelonsteking, buikgriep en ga maar zo door...
Doordat ik beroeplijk met zieken te maken heb, waaronder ook kinderen, beeld ik me telkens spookverhalen in mijn hoofd. Vooral ben ik bang dat hij een erge ziekte krijgt.
Als hij een opgezwollen buik heeft denk ik meteen aan leukemie, als hij even zit te dagdromen denk ik al aan epilepsie (absences) en ga maar zo door.
Ik wordt gewoon er zo moe van. Doordat ik zelf het een en ander gezondheidlijk meegemaakt heb het afgelopen jaar en dus vaak met zieken te maken heb weet ik dat iedereen het kan overkomen.
Heel onverwacht en ik weet hoe erg en slopend is om het mee te maken.
Het zijn gewoon elwaswas en ik heb het niet altijd maar als me de angsten overvallen (zeker als ik weer iets verschikkelijks op mijn werk mee gemaakt heb) dan kan ik het niet tegenhouden.
Hoe vaak ik bid of dou3as doe, de angsten blijven en de zorgen.
Wie herkend het of vinden jullie mij nou te overdreven en moet ik me maar niet zo aanstellen