Tetouanilo
22-12-2003, 11:18
Er was eens een koning die heel verdrietig was omdat hij geen erfgenaam had. Wat kon het hem en zijn vrouw schelen dat het paleis vol rijkdommen lag als de muren van dat paleis nooit de lach van een kind hoorden. De koning was zo verbitterd dat hij op een dag boos naar God riep: "Heer, als u mij geen zoon wilt geven, geef mij dan ten minste een haantje. En zo gebeurde het dat de koningin plotseling weeën kreeg en het leven schonk aan het haantje waar haar echtgenoot om had gevraagd. De koning had spijt van wat hij gedaan had en hij zei tegen zijn vrouw: "Laten wij er met niemand over praten. Liever een haantje als kind dan helemaal niets. Iedere dag zullen wij kijken hoe het met hem gaat, of hij blij is met het leven, rondstapt en graan pikt. Wij zullen hem Sourideq noemen en hem opvoeden in het paleis.
Hij krijgt een kamer met een stok om op te zitten en een kamermeisje om voor hem te zorgen."Al snel bleek het haantje veel noten op zijn zang te hebben. Hij weigerde de enorme portie graan die het kamermeisje hem bracht en wilde alleen die dingen eten die mensen ook eten. Verder verliep het leven van het haantje rustig, de koning en de koningin hielden veel van hem en hij werd verzorgd door het kamermeisje. Een jaar of vijftien waren verstreken toen hij op een dag tegen het kamermeisje zei: "Ga tegen mijn vader zeggen dat ik wil trouwen. "Het kamermeisje snelde verbaasd en geschrokken naar de koning en de koningin om het te vertellen. De koningin hief haar armen ten hemel en zei: "Laat de duivel verre blijven van mijn haantje. "Maar de koning stemde in met het idee en beval het kamermeisje de markten in de buurt af te gaan om de mooiste hen te zoeken die zij kon vinden.
Het kamermeisje gehoorzaamde en ze kwam terug met een prachtige hen met parelmoerkleurige veren, die ze naar de kamer van het haantje bracht. Hoe groot was haar verbazing toen zij de volgende morgen de kamer van het jonge paar binnenkwam met een dubbele portie eten en daar de arme hen op de grond vond, geveld door de haan. "Ik wil met een meisje trouwen en niet met een hen,’ Zei de haan tegen het kamermeisje. "Ga dat tegen mijn vader zeggen."Het geschrokken kamermeisje holde naar de koning. De koning, onthutst, overlegde met zijn vrouw. Zij zei: "Dat is onmogelijk! Wij kunnen een meisje toch niet vragen met een haantje te trouwen.
"Maar de vader hield haar voor dat als ze een arm meisje een grote rijkdom in het vooruitzicht zouden stellen, zo"n meisje misschien bereid zou zijn het hutje van haar familie te verlaten om in het paleis te komen wonen.
Zij zou een zorgeloos leven hebben en zou ervan genieten het haantje te zien rondstappen, met zijn vleugels wapperen en te horen kraaien. Opnieuw werd het kamermeisje erop uitgestuurd, dit keer om een meisje te zoeken. Zij koos een meisje uit een heel arm gezin. Zij vertelde mooie verhalen over het leven in het paleis, over de juwelen en diamanten die de koning beloofde aan het meisje dat met zijn zoon, het haantje, zou willen trouwen. Het meisje voelde er wel voor. Als tegenprestatie werd tenslotte maar één ding gevraagd: geheimhouding. Ze stemde toe, maar vroeg nog wat tijd om afscheid van haar familie te nemen. Toch wat verward door wat haar te wachten stond, nam zij haar nicht in vertrouwen en vroeg haar om raad.
"Maar dat is toch heel eenvoudig, ‘ Zei de nicht. "Neem het voorstel van de koning aan en je krijgt goudstukken en sieraden. Wat dat haantje betreft, je vindt vast binnenkort een manier om hem de nek om te draaien. Dan ben je van hem af, en je bent meteen rijk. "Het meisje vond dat een goede raad en ging dus mee naar het paleis, waar zij werd ontvangen door de koning en de koningin. Het huwelijksmaal werd in kleine kring geserveerd. ‘s Avonds werd de jonge bruid naar de kamer van het haantje gebracht. Zodra de deur achter haar gesloten was, trok het haantje zijn hanenkleed uit en veranderde in een mooie jonge man.
Hij krijgt een kamer met een stok om op te zitten en een kamermeisje om voor hem te zorgen."Al snel bleek het haantje veel noten op zijn zang te hebben. Hij weigerde de enorme portie graan die het kamermeisje hem bracht en wilde alleen die dingen eten die mensen ook eten. Verder verliep het leven van het haantje rustig, de koning en de koningin hielden veel van hem en hij werd verzorgd door het kamermeisje. Een jaar of vijftien waren verstreken toen hij op een dag tegen het kamermeisje zei: "Ga tegen mijn vader zeggen dat ik wil trouwen. "Het kamermeisje snelde verbaasd en geschrokken naar de koning en de koningin om het te vertellen. De koningin hief haar armen ten hemel en zei: "Laat de duivel verre blijven van mijn haantje. "Maar de koning stemde in met het idee en beval het kamermeisje de markten in de buurt af te gaan om de mooiste hen te zoeken die zij kon vinden.
Het kamermeisje gehoorzaamde en ze kwam terug met een prachtige hen met parelmoerkleurige veren, die ze naar de kamer van het haantje bracht. Hoe groot was haar verbazing toen zij de volgende morgen de kamer van het jonge paar binnenkwam met een dubbele portie eten en daar de arme hen op de grond vond, geveld door de haan. "Ik wil met een meisje trouwen en niet met een hen,’ Zei de haan tegen het kamermeisje. "Ga dat tegen mijn vader zeggen."Het geschrokken kamermeisje holde naar de koning. De koning, onthutst, overlegde met zijn vrouw. Zij zei: "Dat is onmogelijk! Wij kunnen een meisje toch niet vragen met een haantje te trouwen.
"Maar de vader hield haar voor dat als ze een arm meisje een grote rijkdom in het vooruitzicht zouden stellen, zo"n meisje misschien bereid zou zijn het hutje van haar familie te verlaten om in het paleis te komen wonen.
Zij zou een zorgeloos leven hebben en zou ervan genieten het haantje te zien rondstappen, met zijn vleugels wapperen en te horen kraaien. Opnieuw werd het kamermeisje erop uitgestuurd, dit keer om een meisje te zoeken. Zij koos een meisje uit een heel arm gezin. Zij vertelde mooie verhalen over het leven in het paleis, over de juwelen en diamanten die de koning beloofde aan het meisje dat met zijn zoon, het haantje, zou willen trouwen. Het meisje voelde er wel voor. Als tegenprestatie werd tenslotte maar één ding gevraagd: geheimhouding. Ze stemde toe, maar vroeg nog wat tijd om afscheid van haar familie te nemen. Toch wat verward door wat haar te wachten stond, nam zij haar nicht in vertrouwen en vroeg haar om raad.
"Maar dat is toch heel eenvoudig, ‘ Zei de nicht. "Neem het voorstel van de koning aan en je krijgt goudstukken en sieraden. Wat dat haantje betreft, je vindt vast binnenkort een manier om hem de nek om te draaien. Dan ben je van hem af, en je bent meteen rijk. "Het meisje vond dat een goede raad en ging dus mee naar het paleis, waar zij werd ontvangen door de koning en de koningin. Het huwelijksmaal werd in kleine kring geserveerd. ‘s Avonds werd de jonge bruid naar de kamer van het haantje gebracht. Zodra de deur achter haar gesloten was, trok het haantje zijn hanenkleed uit en veranderde in een mooie jonge man.