'Hou m'n hand vast, niet bang zijn.'
'Nee, het is vast diep!'
'Nee, het is niet diep Mariam, vertrouw me.'
Ik knijp hard in Zachary's hand, tel tot drie en met een heerlijk gevoel van opwinding springen we hand in hand van de boot af. Als mijn lichaam het water raakt, voel ik me één met de zee. We gaan diep onder water en even later komen we allebei hijgend weer boven.
Lachend kijkt Zachary me aan. 'Ik zei het toch! Het is niet diep!' Ik giechel en vraag de kapitein of hij 2 duikbrillen naar beneden wilt gooien.
Zachary en ik doen deze beide op en elke keer blijf ik me weer verbazen over de schoonheid van de zee.
Toen ik aankwam in dit beeldschone land, wist ik het zeker. Ik zou nooit meer terug keren naar Nederland. Het gevoel dat ik kreeg, telkens als ik op mijn grote balkon stond, en uitkeek over de zee, terwijl ik midden in de bergen zat. Dat is niet te beschrijven, een gevoel dat ik nooit meer kwijt zou willen. Elke dag weer, als ik mijn ogen open deed, en de prachtige zon weer hoog boven aan de hemel aan het schijnen was, en elke keer dat ik s'avonds door de kleine straatjes liep, wist ik dat dit mijn thuis was. Dus toen ik naar een maand weer terug moest, wist ik dat dit voor korte duur was. Ik zou het eerste beste ticket terug naar deze plek boeken en gaan wonen in de wereld waar ik me compleet voelde.
Tevreden haal ik mijn koffer van de lopende band en loop richting de uitgang van dit bomvolle hok. Duizende nederlanders keren vandaag terug naar hun familie's en vrienden, dit betekent dus dat het vol staat met mensen bij de uitgangen. Snel laat ik mijn blik door het publiek glijden en al gauw zie ik ze staan. Joey zwaait op gewonden naar me terwijl Ali op zijn nek naar mij op zoek is. Ook naast Joey is Nadine te vinden. Terwijl ik op ze af loop vraag ik me af waar Yasmin en Amin zijn. Maar veel tijd om daar over na te denken heb ik niet want Ali is van Joey's nek afgesprongen en drukt nu zijn wat vollere lijfje tegen de mijne aan. 'Ooh Mariam, ik heb je gemist!' Ik glimlach en druk zijn dikke wangetjes bij elkaar. 'Ik jou ook lief broertje!.' Joey kijkt me tevreden aan met zijn groene, felle ogen. 'Mariam, wat ben je bruin trut!.' Gilt hij uit. Lachend drukt ook hij zich tegen me aan. 'and last but not least natuurlijk, mijn allerliefste Nadine.' Met een brede glimlach klampt ook zij zich tegen mijn vermoeide lichaam aan en haalt haar hand teder over mijn gezicht. 'Ik ben zo blij dat je terug bent! Ik moest de excuses aanbieden van Amin en Yasmin, wegens drukte op de werkvloer konden ze beide niet hier zijn.' Nonchalant haal ik mijn schouders op en terwijl Joey mijn koffer optilt lopen we arm in arm naar de uitgang van Schiphol. Zodra ik buiten het vliegveld kom en we opweg gaan naar huis merk ik dat ik ontzettend depressief word van deze omgeving. Ik mis alles wat ontbreekt hier in Nederland.
Zodra we thuis aangekomen zijn gaat ieder zijn eigen ding weer doen. Joey gaat terug naar de zaak, Ali gaat weer verder met zijn huiswerk. Alleen Nadine dwingt me op de bank te gaan zitten en te vertellen over mijn vakantie. Ik besluit haar te vertellen over mijn plan om daar te gaan wonen.
'Nadine, je weet dat ik in vele landen ben geweest hé.'
'Ja.'
'Je weet dat ik enorm veel van jou en Ali en ook van Yasmin en Amin houd hé?'
'Jaa.'
'Je weet ook dat ik waar dan ook ter wereld voor jullie klaar zou staan hé.'
'Draai er niet omheen Mariam, ik herken die blik dondersgoed, ik ben je zusje.'
Ik knik en neem haar beide handen in de mijne.
'Ik ben verliefd.'
'Wat? op wie?'
'Nee nee, op iets.'
'Op wat?'
'Op mijn afgelopen vakantieland.'
'Nee..'
Ze schud haar hoofd en trekt haar handen uit de mijne.
'Je kan niet weg Mariam, je kan ons niet achter laten!'
'Zo moet je het niet bekijken, want ik had jullie allemaal het liefst meegenomen.'
'Weetje, overleg het maar eerst met Amin en Yasmin, zodra hun hebben toegestemd, dan praten wij wel verder.'
Verontwaardigd staat ze op en teleurgesteld blijf ik achter, ik had me dit heel anders voor gesteld.
- __________________________________________ -
Terwijl ik mijn jurkje strijk bedenk ik me hoe ik dit ga voorstellen aan Joey. Hij zal dit op zich niet zo'n probleem vinden.
Joey zal in elke keuze achter mij staan, zoals hij dat al doet sinds onze kinderjaren. Joey is een goede vriend, en ook de beste vriend van de rest van de familie. De familie bestaat trouwens uit Amin en Yasmin, de tweeling van achtentwintig jaar. Daarna volg ik met mijn vierentwintig jonge jaren. Daarop volgt Nadine van negentien jaar en de jongste van het stel is Ali van elf jaar. Zo lang is het ook al geleden dat onze ouders op een tragische wijze van het leven werden beroofd. Ali was toen negen maanden oud en overlevende. Een golf van trotsheid komt naar boven als ik denk aan mijn prachtouders. Ik weet dat hun achter mijn keuze zullen staan, zoals ook zij dat altijd hebben gedaan wanneer ik mijn hart volgde. Vlug trek ik mijn jurkje aan en pak mijn spulletjes bij elkaar die ik nodig heb.
'Nadine! Ik ga naar Joey!'
Ik hoor haar mompelend instemmen en dan sluit ik de deur achter me.
Terwijl ik mijn voetstappen hoor echoen in de straat voel ik me weer alleen. Normaal was Zachary altijd bij me. Zach, wat mis ik hem. Sinds het moment dat ik in het hotel van zijn vader was aangekomen waren we dikke maatjes. Hij heeft me het hele eiland laten zien. De mooiste plekjes, en de apartse dingen hebben wij samen gedaan. Ik schud mijn hoofd. 'Ik zal terug gaan, hoe dan ook.' In de verte zie ik Joey al zwaaien.
'Brr, koud hé?'
'Ah, inderdaad. Wat een rot weer.'
'Dat zal wel anders geweest zijn he, daar?'
'Hmm, het was heerlijk.'
'Nou, laten we lekker naar binnen gaan, dan kan je me vertellen hoe het was!'
Ik knik en stap ons favoriete stamcafé binnen. Terwijl ik mijn jasje om de stoelleuning hang van het stoeltje naast me dringt de vertrouwde geur van sigarretten en alcohol mijn neus binnen. Ook Joey hangt zijn jas aan de leuning en loopt vervolgens naar de bar voor onze drankjes. Als hij even later met twee hete mokken chocolade melk aan komt lopen voel ik me weer helemaal op mijn gemak bij hem.
'Oke, vertel.'
'Oh Joey, er is zoveel gebeurd. Ik ben gek op dat land eerlijk waar. Ik wil volgende maand terug gaan en blijven.'
'Meen je dit serieus?'
'Ja, elke keer als ik wakker werd voelde ik liefde in me bloeien, ken je dat gevoel?'
Lachend kijkt hij me aan. 'En je weet zeker dat er geen jongen in het spel is meissie?'
'Er is wel een jongen in het spel, maar niet om zulke redenen! Ik ben verliefd op zijn land!'
'Goed, ik geloof je ik geloof je maar, hoe wil je dat voorstellen aan je familie?'
'Weetje nog wat pa en ma vroeger zeiden? Volg je hart, en als je dan gelukkig bent, zijn wij dat ook. Wat is er nou zo moeilijk aan om blij te zijn voor mij?'
Hij legt zijn hand in de mijne en knikt begrijpend. 'Ze zullen het wel begrijpen, ik weet het zeker.'
'Back to the point ; Mijn fantastische vakantie.'
Als ik later die avond terug naar huis loop besluit ik nog een blokje te gaan lopen. Even een frisse neus halen en een paar dingen op een rijtje zetten. Amin zal natuurlijk vragen of ik daar wel rond kan komen en Yasmin zal zich druk maken over mijn slaapplaats. Geld kan ik verdienen in het hotel, ik mag daar werken als kamermeisje en ook kan ik daar slapen in een appartement. Verder zullen ze vragen waar ik terrecht kan met mijn problemen en dat is bij de eigenaar van het hotel, een Nederlandse man die tevens de vader van Zachary is. Tevreden loop ik richting huis, er is geen enkele reden meer om hier te blijven.