pseu
13-04-2008, 19:41
Op het moment dat China het recht was gegeven om de zomerse Olympische Spelen van 2008 te organiseren, begon de Chinese politieke elite haar handen over elkaar te wrijven terwijl ze de enorme potentie van propaganda tijdens een dergelijk internationaal evenement begonnen te overwegen. Ik vermoed dat de Chinese autoriteiten echter minder optimistisch zijn geworden over hun mogelijkheden om een politieke mijlpaal te verkrijgen na recente succesvolle protesten door Tibetanen en hun sympathisanten, vanaf het moment dat de wereldmedia aandacht schonk aan de ontwrichte evenementen bij het dragen van de fakkel.
Een belangrijk kenmerk in de tekst hierboven is de kwestie van “hun sympathisanten”. Anders dan het Koerdisch volk hebben de Tibetanen met succes hun handen uit weten te strekken voor steun door eerlijk-bewuste mensen over de hele wereld.
De reden dat het protest bij de ceremonie van het aansteken van de Olympische fakkel in Athene zo succesvol was, is vanwege een gelijktijdig protest door protestanten uit Tsjechië die de aandacht wisten te trekken van Griekse veiligheidsdiensten en een groot aantal aanwezige Chinese agenten.
Er is zonder twijfel steun terug te vinden voor de Koerdische kwestie in Europa, Amerika en Rusland, maar dit is niet te vergelijken met de steun die bestaat voor de Tibetaanse onafhankelijkheidsbeweging. Gegeven de ononkennelijke parallellen, die bestaan tussen het leed van het Tibetaans en Koerdisch volk, vraag ik mij af waarom de reactie van de internationale gemeenschap op zulk leed dan zo verschillend is op verschillende plekken?
Veel Turkse nationalisten wijzen naar het “moslim-broederschap” wanneer zij Koerden proberen over te halen de Turkse natie te steunen die op racistische pilaren bewust. Amerika en Groot-Brittannië zijn in de ogen van veel Turken geen ‘reële vrienden’ van de Koerden omdat er geen sprake zou zijn van een gemeenschappelijk geloof. Zij gaan feitelijk zelfs verder en beschuldigen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten als ‘anti-moslim’, puur omdat zij burgers zijn van een westers land. Ikzelf werd een keer op een Turkse website aangekaart als een ‘agent van George Bush’ omdat ik liet weten dat ik in een onafhankelijke en verenigd Koerdistan geloofde. Dit, terwijl ik de afgelopen acht jaar tussen de Koerdisch-islamitische gemeenschap heb doorgebracht en er ook nog eens sprake was van een president waar ik weinig respect voor heb. Dat is de mate van wanhopigheid die dit individu teweeg bracht wanneer hij werd blootgesteld aan een onafhankelijke denker die noch Koerdisch noch Turks was. Hij speelde namelijk met de ‘religie-kaart’ om de Koerden van hun buitenlandse voorstanders te differentiëren.
De moslim-broederschap benadering werd ontwikkeld om een geheel volk weg te duwen van een dialoog met westenaren (de ‘ongelovigen&rsquo . Het zijn deze westenaren die de werkelijke vorm van democratie verstaan en niet de Turkse variant ervan, in welk je enkel rechten bent geschonken wanneer pas Turks bloed door je aderen stroomt. De westerse democratie is een open, oprechte vorm waarbij leiders kunnen worden verkozen. En dus niet bewust op de manier van het Turkse militaire leiderschap.
Ik ben me ervan bewust dat er anti-islamitische sentimenten aanwezig zijn in een land als Frankrijk, welk de voornaamste natie is die Turkse toetreding tot de Europese Unie in de weg staat. Maar ik kan eerlijk zeggen dat noch de Verenigde Staten noch Groot-Brittannië een ‘verborgen anti-islamitisch beleid’ opgesteld zouden hebben. Het Britse volk, een zeer onafhankelijke menigte die ervan genieten om politieke leiders het zwaar lastig te maken, heeft met zekerheid geen anti-islamitische neigingen.
Dus hoe komt het dat er zoveel steun is voor Tibetaanse onafhankelijkheid terwijl de kwestie van Koerdistan goed verborgen blijft in de internationale media? Laten we het imago van deze twee naties in de wereld in beschouwing nemen; Zuid-Koerdistan verkreeg autonomie in 1991 en er werden verkiezingen gehouden om het leiderschap in de jonge staat vast te stellen. Vanwege een verschil van 2% in de stemmen volgde er vervolgens een burgeroorlog waarbij jonge mannen willig werden ingezet om hun dood tegemoet te gaan. Dit leidde tot splitsingen tussen families omdat de Koerd het opnam tegen zijn eigen volkgenoot. Vervolgens hadden we ook de doornige kwestie van de Arbeiderspartij van Koerdistan (PKK) met haar botsingen met de PUK en KDP.
Maar wat bracht Tibet naar buiten voor de internationale media om zich op te storten? Het antwoord is de Dalai Lama: een vredeliefhebbende en oude man.
Dus de Turken en Arabieren zullen je als Koerd vertellen dat jullie ‘broeders’ zijn vanwege jullie gemeenschappelijk geloof, en dat westenaren christenen zijn en dus ongelovig. Wat zijn de Tibetanen dan? Christelijk? Nee, zij zijn boeddhistisch; een geloof dat in theologisch opzicht verder van het christendom af ligt dan de islam. Mocht er sprake zijn geweest van religieuze keuze in het westen, dan zou deze keus eerder zijn gegaan naar de islam dan naar het boeddhisme. Echter, gezien de grote westerse steun voor Tibet, kan er beweerd worden dat hier geen sprake van is.
Een belangrijk kenmerk in de tekst hierboven is de kwestie van “hun sympathisanten”. Anders dan het Koerdisch volk hebben de Tibetanen met succes hun handen uit weten te strekken voor steun door eerlijk-bewuste mensen over de hele wereld.
De reden dat het protest bij de ceremonie van het aansteken van de Olympische fakkel in Athene zo succesvol was, is vanwege een gelijktijdig protest door protestanten uit Tsjechië die de aandacht wisten te trekken van Griekse veiligheidsdiensten en een groot aantal aanwezige Chinese agenten.
Er is zonder twijfel steun terug te vinden voor de Koerdische kwestie in Europa, Amerika en Rusland, maar dit is niet te vergelijken met de steun die bestaat voor de Tibetaanse onafhankelijkheidsbeweging. Gegeven de ononkennelijke parallellen, die bestaan tussen het leed van het Tibetaans en Koerdisch volk, vraag ik mij af waarom de reactie van de internationale gemeenschap op zulk leed dan zo verschillend is op verschillende plekken?
Veel Turkse nationalisten wijzen naar het “moslim-broederschap” wanneer zij Koerden proberen over te halen de Turkse natie te steunen die op racistische pilaren bewust. Amerika en Groot-Brittannië zijn in de ogen van veel Turken geen ‘reële vrienden’ van de Koerden omdat er geen sprake zou zijn van een gemeenschappelijk geloof. Zij gaan feitelijk zelfs verder en beschuldigen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten als ‘anti-moslim’, puur omdat zij burgers zijn van een westers land. Ikzelf werd een keer op een Turkse website aangekaart als een ‘agent van George Bush’ omdat ik liet weten dat ik in een onafhankelijke en verenigd Koerdistan geloofde. Dit, terwijl ik de afgelopen acht jaar tussen de Koerdisch-islamitische gemeenschap heb doorgebracht en er ook nog eens sprake was van een president waar ik weinig respect voor heb. Dat is de mate van wanhopigheid die dit individu teweeg bracht wanneer hij werd blootgesteld aan een onafhankelijke denker die noch Koerdisch noch Turks was. Hij speelde namelijk met de ‘religie-kaart’ om de Koerden van hun buitenlandse voorstanders te differentiëren.
De moslim-broederschap benadering werd ontwikkeld om een geheel volk weg te duwen van een dialoog met westenaren (de ‘ongelovigen&rsquo
Ik ben me ervan bewust dat er anti-islamitische sentimenten aanwezig zijn in een land als Frankrijk, welk de voornaamste natie is die Turkse toetreding tot de Europese Unie in de weg staat. Maar ik kan eerlijk zeggen dat noch de Verenigde Staten noch Groot-Brittannië een ‘verborgen anti-islamitisch beleid’ opgesteld zouden hebben. Het Britse volk, een zeer onafhankelijke menigte die ervan genieten om politieke leiders het zwaar lastig te maken, heeft met zekerheid geen anti-islamitische neigingen.
Dus hoe komt het dat er zoveel steun is voor Tibetaanse onafhankelijkheid terwijl de kwestie van Koerdistan goed verborgen blijft in de internationale media? Laten we het imago van deze twee naties in de wereld in beschouwing nemen; Zuid-Koerdistan verkreeg autonomie in 1991 en er werden verkiezingen gehouden om het leiderschap in de jonge staat vast te stellen. Vanwege een verschil van 2% in de stemmen volgde er vervolgens een burgeroorlog waarbij jonge mannen willig werden ingezet om hun dood tegemoet te gaan. Dit leidde tot splitsingen tussen families omdat de Koerd het opnam tegen zijn eigen volkgenoot. Vervolgens hadden we ook de doornige kwestie van de Arbeiderspartij van Koerdistan (PKK) met haar botsingen met de PUK en KDP.
Maar wat bracht Tibet naar buiten voor de internationale media om zich op te storten? Het antwoord is de Dalai Lama: een vredeliefhebbende en oude man.
Dus de Turken en Arabieren zullen je als Koerd vertellen dat jullie ‘broeders’ zijn vanwege jullie gemeenschappelijk geloof, en dat westenaren christenen zijn en dus ongelovig. Wat zijn de Tibetanen dan? Christelijk? Nee, zij zijn boeddhistisch; een geloof dat in theologisch opzicht verder van het christendom af ligt dan de islam. Mocht er sprake zijn geweest van religieuze keuze in het westen, dan zou deze keus eerder zijn gegaan naar de islam dan naar het boeddhisme. Echter, gezien de grote westerse steun voor Tibet, kan er beweerd worden dat hier geen sprake van is.