PrettiGestoord
12-04-2008, 19:14
Hij was er.
Zij was er.
Alleen...ze wisten het niet...
Ze hadden elkaar al eens ontmoet. Kort. Op straat. Blikken gewisseld. Aarzelende glimlach. Meer was het niet.
Toch was er zoiets vreemds gebeurd, sindsdien.
Alsof ze sindsdien niet meer dezelfde waren.
Ze ontmoetten elkaar wéér, en weer gingen er weer lachjes over en weer.
Er werd weinig gezegd.
Hij was een man van weinig woorden.
Alleen zijn blik zei alles.
En nu was er die bruiloft.
Zij was er.
Hij was er.
Uitgenodigd door dezelfde bruidegom.
Een kennis van zijn moeder.
Een kennis van haar moeder.
Zij danste. Hij praatte. Zij at. Hij at. En al die tijd waren ze zo dicht bij elkaar...zonder het te weten.
Hij moest aan haar denken. Hij begreep niet waarom.
Ze had die vreemde kriebel in haar buik, wat was dat toch?
Een voorgevoel?
De muziek was heerlijk, het was alsof ze erop meegevoerd werd. En ze dacht aan hem. Aan zijn ogen, zijn stralende lach. Zijn verlegen blikken die ze wel gezien had.
Hij praatte met zijn vriend, maar hoorde hem niet echt. Hij vroeg zich af waar ze was, en wat ze aan het doen was.
Hij nipte van zijn thee.
Ze liep de gang door, langs de andere zaal, naar het toilet. Die limonade ook, en dat dansen... Er stond een lange rij. Ze keek rond. Zag een paar bekenden. Praatte met een vriendin. En nog een andere. En een verre nicht die overgekomen was. Ze moest nodig...
Ook hij liep de gang door. En... zag haar staan. Ze trappelde op haar voeten. Lachend. Vrolijk. Zoals altijd. Hij bleef staan om naar haar te kijken.
Alsof ze zijn blik had gevoeld, keek ze om. En keek recht in die verlegen ogen.
Hij lachte.
Zij lachte.
Ze wisten het allebei.
Ze zouden elkaar nog zien.
Zij zouden de volgende zijn.
De volgende bruid en bruidegom.
[echt gebeurd]
Zij was er.
Alleen...ze wisten het niet...
Ze hadden elkaar al eens ontmoet. Kort. Op straat. Blikken gewisseld. Aarzelende glimlach. Meer was het niet.
Toch was er zoiets vreemds gebeurd, sindsdien.
Alsof ze sindsdien niet meer dezelfde waren.
Ze ontmoetten elkaar wéér, en weer gingen er weer lachjes over en weer.
Er werd weinig gezegd.
Hij was een man van weinig woorden.
Alleen zijn blik zei alles.
En nu was er die bruiloft.
Zij was er.
Hij was er.
Uitgenodigd door dezelfde bruidegom.
Een kennis van zijn moeder.
Een kennis van haar moeder.
Zij danste. Hij praatte. Zij at. Hij at. En al die tijd waren ze zo dicht bij elkaar...zonder het te weten.
Hij moest aan haar denken. Hij begreep niet waarom.
Ze had die vreemde kriebel in haar buik, wat was dat toch?
Een voorgevoel?
De muziek was heerlijk, het was alsof ze erop meegevoerd werd. En ze dacht aan hem. Aan zijn ogen, zijn stralende lach. Zijn verlegen blikken die ze wel gezien had.
Hij praatte met zijn vriend, maar hoorde hem niet echt. Hij vroeg zich af waar ze was, en wat ze aan het doen was.
Hij nipte van zijn thee.
Ze liep de gang door, langs de andere zaal, naar het toilet. Die limonade ook, en dat dansen... Er stond een lange rij. Ze keek rond. Zag een paar bekenden. Praatte met een vriendin. En nog een andere. En een verre nicht die overgekomen was. Ze moest nodig...
Ook hij liep de gang door. En... zag haar staan. Ze trappelde op haar voeten. Lachend. Vrolijk. Zoals altijd. Hij bleef staan om naar haar te kijken.
Alsof ze zijn blik had gevoeld, keek ze om. En keek recht in die verlegen ogen.
Hij lachte.
Zij lachte.
Ze wisten het allebei.
Ze zouden elkaar nog zien.
Zij zouden de volgende zijn.
De volgende bruid en bruidegom.
[echt gebeurd]