LZN
02-04-2008, 14:29
Citaat door Wereldburger:
Als er nou één vrouw verschrikkelijk níét in het nieuws is, dan is het wel mevrouw Wilders.
Ze schijnt te bestaan, een buurman vertelde laatst dat hij naast haar en haar man in het vliegtuig zat. ‘En, wat zei jij, Erik?’ ‘Nou, niks. Die man wil ook weleens met rust gelaten worden.’
Ze heeft het net zo slecht getroffen als de echtgenotes van die schreeuwende soepjurken
En mevrouw Wilders al helemáál. Of juist niet?
Ze lijkt zo eenzaam. Haar man spreekt ten minste nog eens mensen zonder oortjes in hun oren. Kamerleden, journalisten, knip- en plakspecialisten. Maar mevrouw Wilders bemoeit zich niet met het politieke debat, en blijft buiten de publiciteit. Van haar zullen we nooit een foto zien waarop ze koket een handkus accepteert, of vrolijk converseert. Stand by your man and show the world you love him – maar hoe dan?
Mevrouw Wilders kan niet links, niet rechts, niet rechtdoorzee. Ze kan alleen maar achter haar man aanlopen, altijd in zijn schaduw. Ze is zo onzichtbaar dat je bijna zou vergeten dat ze bestaat.
Zou ze vriendinnen hebben, mevrouw Wilders? En zou ze die weleens zien? Heeft ze werk? Doet ze dat werk incognito? Heeft ze inmiddels maar weer haar meisjesnaam aangenomen?
Vroeger kon ze mee naar die gezellige bijeenkomsten van de VVD, waar
Hans Dijkstal jazz speelde, Annemarie Jorritsma een liedje zong, en het bier gul werd uitgedeeld. Toen konden de liberalen behalve ruzie maken ook nog lachen met elkaar. Ja, toen lachte haar man ook nog weleens.
Nu pakken ze samen een filmpje thuis, een filmpje waarin bebaarde mannen hun vuisten schudden en smalle vrouwenenkels gedrenkt zijn in bloed. Haar man kan er maar geen genoeg van krijgen. Na het telefoonboek ligt nu het postcodeboek voor hem klaar.
Soms schrijft mevrouw Wilders iemand een kaartje met ‘Groeten uit Holland’. Nee, even posten kan ze het niet. Ze mag alleen de deur uit als er mannelijke bewakers met haar meegaan.
Ja, mevrouw Wilders begrijpt reuzegoed hoe onmenselijk het is als een vrouw geen stap kan verzetten zonder toestemming van de mannen om haar heen. Ze weet precies hoe het is als jouw echtgenoot bepaalt hoe jouw bewegingsvrijheid, jouw keuzemogelijkheden, jouw leven eruit zien. Als jouw loyaliteit aan hem zó ver moet gaan, dat je moet kiezen: óf je vrijheid, óf hem.
Nee, haar man heeft het vast nooit zo gewild. Maar mevrouw Wilders heeft het eigenlijk net zo slecht getroffen als de echtgenotes van de schreeuwende soepjurken in zijn film. Over beproevingen gesproken.
Blijven, of scheiden?
.Ze schijnt te bestaan, een buurman vertelde laatst dat hij naast haar en haar man in het vliegtuig zat. ‘En, wat zei jij, Erik?’ ‘Nou, niks. Die man wil ook weleens met rust gelaten worden.’
Ze heeft het net zo slecht getroffen als de echtgenotes van die schreeuwende soepjurken
En mevrouw Wilders al helemáál. Of juist niet?
Ze lijkt zo eenzaam. Haar man spreekt ten minste nog eens mensen zonder oortjes in hun oren. Kamerleden, journalisten, knip- en plakspecialisten. Maar mevrouw Wilders bemoeit zich niet met het politieke debat, en blijft buiten de publiciteit. Van haar zullen we nooit een foto zien waarop ze koket een handkus accepteert, of vrolijk converseert. Stand by your man and show the world you love him – maar hoe dan?
Mevrouw Wilders kan niet links, niet rechts, niet rechtdoorzee. Ze kan alleen maar achter haar man aanlopen, altijd in zijn schaduw. Ze is zo onzichtbaar dat je bijna zou vergeten dat ze bestaat.
Zou ze vriendinnen hebben, mevrouw Wilders? En zou ze die weleens zien? Heeft ze werk? Doet ze dat werk incognito? Heeft ze inmiddels maar weer haar meisjesnaam aangenomen?
Vroeger kon ze mee naar die gezellige bijeenkomsten van de VVD, waar
Hans Dijkstal jazz speelde, Annemarie Jorritsma een liedje zong, en het bier gul werd uitgedeeld. Toen konden de liberalen behalve ruzie maken ook nog lachen met elkaar. Ja, toen lachte haar man ook nog weleens.
Nu pakken ze samen een filmpje thuis, een filmpje waarin bebaarde mannen hun vuisten schudden en smalle vrouwenenkels gedrenkt zijn in bloed. Haar man kan er maar geen genoeg van krijgen. Na het telefoonboek ligt nu het postcodeboek voor hem klaar.
Soms schrijft mevrouw Wilders iemand een kaartje met ‘Groeten uit Holland’. Nee, even posten kan ze het niet. Ze mag alleen de deur uit als er mannelijke bewakers met haar meegaan.
Ja, mevrouw Wilders begrijpt reuzegoed hoe onmenselijk het is als een vrouw geen stap kan verzetten zonder toestemming van de mannen om haar heen. Ze weet precies hoe het is als jouw echtgenoot bepaalt hoe jouw bewegingsvrijheid, jouw keuzemogelijkheden, jouw leven eruit zien. Als jouw loyaliteit aan hem zó ver moet gaan, dat je moet kiezen: óf je vrijheid, óf hem.
Nee, haar man heeft het vast nooit zo gewild. Maar mevrouw Wilders heeft het eigenlijk net zo slecht getroffen als de echtgenotes van de schreeuwende soepjurken in zijn film. Over beproevingen gesproken.
Blijven, of scheiden?