Tekker3esht
29-03-2008, 00:40
Zachtjes waaide de wind door mijn ghimaar. Ik voelde de koude wind die mij afkoelde. Het is een zomerse dag. De zon schijnt volop. Ik zie mensen in hempjes en korte broeken rondlopen. Ze kijken mij allemaal met een scheef gezicht aan. Kijk maar. Ik ben niet zo dom als jullie denken. Ooit liep ik er ook zo bij. Denkend aan vroeger voelde ik weer een messteek in mijn hart. Dilayla! Dilayla! Waar ga je naar toe? Met een schok werd ik uit mijn gedachte gehaald. Ik draaide me om en zag mijn man Moustapha bij de deuropening staan. Ik gebaarde hem dat ik even een wandeling ben gaan maken. Knikkend deed die de deur weer dicht. Ik liep naar het parkje dicht bij waar ik woon. Ik ging er altijd heen om even tot rust te komen. Daar aangekomen zag ik stelletjes hand in hand lopen en elkaar liefdevol aankijken. Zuchtend ging ik op het bankje zitten wat tot mijn standaard plekje behoorde. Ik ben Dilayla, en achter mij schuilt een bijzonder verhaal.
8 jaar geleden:
Dilayla, je bent een echte vechtster!Goed gedaan. Ik ben trots op je! Lachend keek de coach mij aan. Dankje zaka, Ik pakte mijn flesje water en dronk het helemaal op. Het was wel weer genoeg voor vandaag. Ik liep naar de kleedkamer en trok mijn sportkleding uit om daarna te gaan douchen. De waterstralen vielen op mijn warme huid. Toen ik klaar was pakte ik mijn handdoek en veegde mijn lichaam droog. Ik hoorde mijn telefoon opeens afgaan. Ik zag dat het mijn moeder was.
D: Allo
M: Waar ben je? Weet je wel hoe laat het is?
D: Je weet toch dat ik altijd rond deze tijd boks.
M: Schat, het is al 23:30!
D: Zo laat al? Oke ik kom er nu aan.
M: Yallah zied, opschieten anders word je vader boos.
Snel hing ik op en kleedde me snel aan. Mijn haren deed ik in een knot en verliet de kleedkamer. Buiten pakte ik mijn scooter en haastte me naar huis. Ik wilde geen ruzie hebben met mijn vader. Binnen 10 minuten was ik al thuis. Snel zette ik mijn scooter in de achtertuin en liep naar binnen. In de woonkamer aangekomen zag ik mijn moeder tv kijken met mijn kleine zusje. Je hebt echt geluk, je vader is er niet! Ik hoorde iemand de sleutel in het sleutelgat stoppen. Snel rende ik de trap op naar boven. Gelukkig! Ik pakte de afstandbediening en zapte even om te kijken of er nog wat interessants was op tv. Mijn aandacht werd getrokken door het late RTL Nieuws. Er was alweer een bomaanslag op een school in Palestina. Tientallen kinderen zijn overleden of hebben een arm of been verloren. Moordneigingen kreeg ik als ik deze beelden zag. Ik zette de tv uit en ging op mijn bed liggen met mijn ogen gericht op het plafond. Joden. Ik haat ze! Herinneringen kwamen naar boven. Ik herinner met het als de dag van gisteren.
Ik was nog jong, een jaar of 8. We waren een Happy Family. We woonden in een villa in Palestina. Mijn vader was een bekende zakenman. We kregen alles wat we wilden. We gingen naar school, zaten op zwemles. Hadden goede contacten met familie. We waren de gelukkigste familie die er ooit bestond. Maar aan alles komt een eind. Mijn leven werd een nachtmerrie. In Israël was er een beroemde zakenman Haroon. Hij had gehoord over het succes van mijn vader. Hij besloot contact op te nemen met mijnvader en hem eens uit te nodigen bij hem op kantoor. Zo gezegd zo gedaan. Haroon wilde samen werken met mijn vader, maar mijn vader wou er niets van weten. Hij wilde niet samen met een jood werken. Hij vertrouwde het niet. Er zat vast iets achter. Nadat mijn vader geweigerd had werd hij bedreigd door Haroon. Het liet mijn vader koud en vertrok naar huis. Een dag later toen ik met mijn zusje aan het spelen was op mijn kamer hoorde ik een enorme knal. Ik schrok me kapot en rende naar beneden op zoek naar mijn ouders en mijn geliefde broertje. Ik kon ze nergens vinden en voor ik het wist hoorde ik een knal vanuit mijn kamer. Met tranen in mijn ogen en hart kloppend als nooit te voren snelde ik naar mijn kamer om te kijken hoe het met mijn zusje was. Tot mijn grote schrik zag ik dr bloedend op de grond liggen. Mijn zusje van 6 jaar oud. Huilend schudde ik haar heen en weer om te proberen dat ze nog wakker zou worden. Maar tevergeefs. Ze gaf geen kick. Huilend rende ik naar beneden op zoek naar mijn ouders en broertje. Ik zag mijn moeder huilend op de gang met mijn broertje in haar armen. Zijn ogen waren gesloten en het leek er op dat ook zijn leven bestolen was. Toen mijn moeder mij opmerkte legde ze mijn broertje neer en rende naar me toe. Maar voordat ze bij me was hoorde ik een harde knal en zag ik hoe mijn moeder in een viel. Met tranen in haar ogen wetend dat ze het niet zou halen keek ze me aan en viel hard neer. Ik schreeuwde als nooit tevoren en rende naar haar toe. MAMA! MAMA! Opstaan, opstaan! Ik draaide me om naar de deuropening en zag daar een man vermomd in zwarte kleding. Hij had een pistool in zijn hand wat op mij gericht was. Bang sloot ik mijn ogen en legde mijn handen tegen mijn oren. Ik hoorde een knal maar voelde niks. Langzaam opende ik mijn ogen en zag de man die mij wou schieten in elkaar zakken. Ik draaide me om en zag mijn vader achter me staan met een pistool in zijn hand. Hij pakte me op en rende naar zijn auto, stopte me daar in en reed met een volle vaart. Waar wist ik niet. Maar zo ver mogelijk van Palestina. We verbleven op een onbewoonde plek. Snel daarna boekte mijn vader een ticket naar Nederland en zijn we hier gaan wonen. Ik heb niet eens afscheid van mijn zusje, broertje en moeder kunnen nemen. Ik heb er alles achtergelaten. Mijn huis,mijn moeder, mijn boertje, mijn zusje, mijn school, mijn familie, mijn leven en mijn Palestijnse bloed. Mijn vader had hier een bedrijf geopend en niet lang daarna trouwde hij met een lieve Marokkaanse vrouw. Paar jaar erna kregen ze mijn zusje. Mijn half Marokkaanse en half Palestijnse schoonheid. We zijn nooit meer terug gekeerd naar Palestina. Ik vergeet nooit hoe het leven van mijn moeder ontnomen werd voor mijn ogen. Sinds die dag heb ik gezworen op wraak en heb ik een hekel aan joden. Ooit zal ik terug keren naar Palestina en zal ik Haroon opzoeken. Degene die mij mijn familie heeft afgenomen. Mijn vader is al jaren lang bezig met het bedenken van een wraak plan. Hij heeft mij als een echte vechtster opgevoed. Ik boks, heb onder karate gezeten , kung fu en allerlei andere vechtsporten. Mijn vader leerde me niet te huilen en nooit mijn gevoelens bloot te stellen en altijd voor mij zelf op te komen. Niemand durfde ook ooit me lelijk aan te kijken of ruzie te zoeken. Ze kennen mij als Dilayla de vechtersbaas. Veel vriendinnen had ik dan ook niet. Allemaal waren ze bang voor me. De enige vriendin die ik heb dat is Loubna. Sinds ik in Nederland woon ken ik haar. Zei is ook de enige die van mijn verleden weet.
Ik opende mijn ogen en schudde de flashbacks van me af. Ik stond op en keek in de spiegel. Ik had donkergroene ogen en lang zwart haar. Precies zoals mijn moeder. Ik hield mijn tranen in en besloot er niet meer aan te denken.
8 jaar geleden:
Dilayla, je bent een echte vechtster!Goed gedaan. Ik ben trots op je! Lachend keek de coach mij aan. Dankje zaka, Ik pakte mijn flesje water en dronk het helemaal op. Het was wel weer genoeg voor vandaag. Ik liep naar de kleedkamer en trok mijn sportkleding uit om daarna te gaan douchen. De waterstralen vielen op mijn warme huid. Toen ik klaar was pakte ik mijn handdoek en veegde mijn lichaam droog. Ik hoorde mijn telefoon opeens afgaan. Ik zag dat het mijn moeder was.
D: Allo
M: Waar ben je? Weet je wel hoe laat het is?
D: Je weet toch dat ik altijd rond deze tijd boks.
M: Schat, het is al 23:30!
D: Zo laat al? Oke ik kom er nu aan.
M: Yallah zied, opschieten anders word je vader boos.
Snel hing ik op en kleedde me snel aan. Mijn haren deed ik in een knot en verliet de kleedkamer. Buiten pakte ik mijn scooter en haastte me naar huis. Ik wilde geen ruzie hebben met mijn vader. Binnen 10 minuten was ik al thuis. Snel zette ik mijn scooter in de achtertuin en liep naar binnen. In de woonkamer aangekomen zag ik mijn moeder tv kijken met mijn kleine zusje. Je hebt echt geluk, je vader is er niet! Ik hoorde iemand de sleutel in het sleutelgat stoppen. Snel rende ik de trap op naar boven. Gelukkig! Ik pakte de afstandbediening en zapte even om te kijken of er nog wat interessants was op tv. Mijn aandacht werd getrokken door het late RTL Nieuws. Er was alweer een bomaanslag op een school in Palestina. Tientallen kinderen zijn overleden of hebben een arm of been verloren. Moordneigingen kreeg ik als ik deze beelden zag. Ik zette de tv uit en ging op mijn bed liggen met mijn ogen gericht op het plafond. Joden. Ik haat ze! Herinneringen kwamen naar boven. Ik herinner met het als de dag van gisteren.
Ik was nog jong, een jaar of 8. We waren een Happy Family. We woonden in een villa in Palestina. Mijn vader was een bekende zakenman. We kregen alles wat we wilden. We gingen naar school, zaten op zwemles. Hadden goede contacten met familie. We waren de gelukkigste familie die er ooit bestond. Maar aan alles komt een eind. Mijn leven werd een nachtmerrie. In Israël was er een beroemde zakenman Haroon. Hij had gehoord over het succes van mijn vader. Hij besloot contact op te nemen met mijnvader en hem eens uit te nodigen bij hem op kantoor. Zo gezegd zo gedaan. Haroon wilde samen werken met mijn vader, maar mijn vader wou er niets van weten. Hij wilde niet samen met een jood werken. Hij vertrouwde het niet. Er zat vast iets achter. Nadat mijn vader geweigerd had werd hij bedreigd door Haroon. Het liet mijn vader koud en vertrok naar huis. Een dag later toen ik met mijn zusje aan het spelen was op mijn kamer hoorde ik een enorme knal. Ik schrok me kapot en rende naar beneden op zoek naar mijn ouders en mijn geliefde broertje. Ik kon ze nergens vinden en voor ik het wist hoorde ik een knal vanuit mijn kamer. Met tranen in mijn ogen en hart kloppend als nooit te voren snelde ik naar mijn kamer om te kijken hoe het met mijn zusje was. Tot mijn grote schrik zag ik dr bloedend op de grond liggen. Mijn zusje van 6 jaar oud. Huilend schudde ik haar heen en weer om te proberen dat ze nog wakker zou worden. Maar tevergeefs. Ze gaf geen kick. Huilend rende ik naar beneden op zoek naar mijn ouders en broertje. Ik zag mijn moeder huilend op de gang met mijn broertje in haar armen. Zijn ogen waren gesloten en het leek er op dat ook zijn leven bestolen was. Toen mijn moeder mij opmerkte legde ze mijn broertje neer en rende naar me toe. Maar voordat ze bij me was hoorde ik een harde knal en zag ik hoe mijn moeder in een viel. Met tranen in haar ogen wetend dat ze het niet zou halen keek ze me aan en viel hard neer. Ik schreeuwde als nooit tevoren en rende naar haar toe. MAMA! MAMA! Opstaan, opstaan! Ik draaide me om naar de deuropening en zag daar een man vermomd in zwarte kleding. Hij had een pistool in zijn hand wat op mij gericht was. Bang sloot ik mijn ogen en legde mijn handen tegen mijn oren. Ik hoorde een knal maar voelde niks. Langzaam opende ik mijn ogen en zag de man die mij wou schieten in elkaar zakken. Ik draaide me om en zag mijn vader achter me staan met een pistool in zijn hand. Hij pakte me op en rende naar zijn auto, stopte me daar in en reed met een volle vaart. Waar wist ik niet. Maar zo ver mogelijk van Palestina. We verbleven op een onbewoonde plek. Snel daarna boekte mijn vader een ticket naar Nederland en zijn we hier gaan wonen. Ik heb niet eens afscheid van mijn zusje, broertje en moeder kunnen nemen. Ik heb er alles achtergelaten. Mijn huis,mijn moeder, mijn boertje, mijn zusje, mijn school, mijn familie, mijn leven en mijn Palestijnse bloed. Mijn vader had hier een bedrijf geopend en niet lang daarna trouwde hij met een lieve Marokkaanse vrouw. Paar jaar erna kregen ze mijn zusje. Mijn half Marokkaanse en half Palestijnse schoonheid. We zijn nooit meer terug gekeerd naar Palestina. Ik vergeet nooit hoe het leven van mijn moeder ontnomen werd voor mijn ogen. Sinds die dag heb ik gezworen op wraak en heb ik een hekel aan joden. Ooit zal ik terug keren naar Palestina en zal ik Haroon opzoeken. Degene die mij mijn familie heeft afgenomen. Mijn vader is al jaren lang bezig met het bedenken van een wraak plan. Hij heeft mij als een echte vechtster opgevoed. Ik boks, heb onder karate gezeten , kung fu en allerlei andere vechtsporten. Mijn vader leerde me niet te huilen en nooit mijn gevoelens bloot te stellen en altijd voor mij zelf op te komen. Niemand durfde ook ooit me lelijk aan te kijken of ruzie te zoeken. Ze kennen mij als Dilayla de vechtersbaas. Veel vriendinnen had ik dan ook niet. Allemaal waren ze bang voor me. De enige vriendin die ik heb dat is Loubna. Sinds ik in Nederland woon ken ik haar. Zei is ook de enige die van mijn verleden weet.
Ik opende mijn ogen en schudde de flashbacks van me af. Ik stond op en keek in de spiegel. Ik had donkergroene ogen en lang zwart haar. Precies zoals mijn moeder. Ik hield mijn tranen in en besloot er niet meer aan te denken.