Scottie
12-12-2003, 15:40
Nou, mensen, ik ben benieuwd of dit artikel over kunst door de censuur heen komt. Deze site is kuiser dan het Sint Liduinaklooster voor nonnen in Leiden.
Roosen is vast een goed regiseuse, van de samenleving heeft ze geen verstand. Ze zeurt wat over calvinisme en geheven vingertjes, waar ze niet weet waar de invloed van het calvinisme dan zit bij die Hollandse vrouwen en zelf flink met het vingertje zwaait als het gaat om het vermeende gebrek bij Hollanders voor andere culturen.
Weer iemand die zegt dat Nederlanders belanstelling moeten hebben voor andere culturen. We hebben er inmiddels 17, dus keuze genoeg. De musea trekken massaal bezoekers.
Wordt het niet tijd, na veertig jaar confrontatie met andere culturen, dat niet Nederlanders weer belangstelling moeten hebbem, maar die andere culturen eens interesse moeten hebben voor de cultuur van de mensen waar zo blijkbaar zo graag bij willen wonen?
Scottie.
Geïnspireerd door de 'Vagina Monologen' maakte Adelheid Roosen een moslimvariant gebaseerd op vele gesprekken met gesluierde en ongesluierde vrouwen. 'Zij hebben dat gereformeerde niet, zij hebben geen calvinistisch aura.'
"De Gesluierde Monologen"
Op een gegeven moment is Adelheid Roosen met haar cassetterecorder een Turkse wassalon binnen gestapt. Om daar schoorvoetend aan de vrouwen te vragen of ze wilden praten over onderwerpen als intimiteit, lichamelijkheid en seksualiteit. Ze vroeg het ook aan vrouwen in de tram. Aan moeders op schoolpleinen. Of zo maar aan vrouwen op straat. Aan moslimvrouwen.
Adelheid Roosen is als een toerist in eigen land op reis gegaan, met in haar bagage een grote nieuwsgierigheid naar die andere vrouwen. Uiteindelijk heeft ze met zo'n zestig, zeventig vrouwen langdurig gepraat over de meest intieme onderwerpen. Ook sprak ze met vrouwen in Blijf-van-mijn-lijfhuizen. Ze heeft de koran gelezen, en allerlei boeken over de achtergronden daarvan. En vanuit al dat materiaal heeft ze een voorstelling geschreven: De Gesluierde Monologen, de moslimvariant op De Vagina Monologen, vanaf deze week overal in het land te zien. Twaalf monologen over moslimvrouwen en hun relatie met de vagina. Gegroepeerd naar thema's als maagdelijkheid, be-snijdenis, uithuwelijking en meer.
'Nee, het is niet de bedoeling dat na afloop van de voorstelling massaal de sluiers worden afgerukt. Het is geen vormingstheater met een waarschuwend vingertje. De basis van het theater blijft voor mij . de poppenkast en de sinaasappel-kist. En daarin heb ik gekozen voor de poëzie van de verhalen.'
Het concept van De Gesluierde Monologen is hetzelfde als waarmee Eve Ensler haar Vagina Monologen schreef, een productie waarin Roosen twee jaar lang regelmatig te zien was. Het bracht haar op het idee om aan de hand daarvan deze variant te maken.
Roosen sprak met vrouwen die veelal onzichtbaar zijn, letterlijk achter een sluier of hoofddoek verborgen, of figuurlijk omdat ze thuis zitten, in een isolement, ondergeschikt aan de man.
'Voor een deel klopt dat beeld van dat isolement, maar ik heb ook ervaren dat er onderling een grote vrijheid bestaat om over dit soort zaken te praten. Over de connectie met de vagina, of je het scheert, of je het harst, hoe ze er naar kijken, hoe hun man de liefde bedrijft, de rituelen in de ham-man. Ze praten soms in pure poëzie over het liefdesspel. Die gesprekken zijn veel opener dan tussen westerse vrouwen. Zij hebben dat gereformeerde niet, zij hebben geen calvinistisch aura.
'Waren de Vagina Monologen grappig, ontroerend, vilein, ongegeneerd maar vooral ook amusant, bij deze productie denk je toch al gauw aan emancipatie, rechtvaardigheid, meer ernstige zaken. Is de moslimvrouw die thuis zit maar eigenlijk frank en vrij en hoofddoekloos door de straat zou moeten trippelen wel gebaat bij een voorstelling over haar contact met de vagina?
Tijdens haar zoektocht naar vrouwen om mee te praten is Roosen nooit gestuit op agressie of weerzin, wel op angst. En ze is veel geweld tegengekomen, natuurlijk in de Blijf-van-mijn-lijf-huizen, maar ook achter gewone voordeuren. Voor haar begint alles met openheid, met de ander in zijn waarde laten.
'Wij wonen in Nederland met een miljoen moslims. Maar de angst voor het vreemde is hier doorgaans groter dan de wens te ontmoeten. In de media gaat het vooral over: jij moet Nederlands leren, wij maken jou tot een goede Nederlander. Maar wij nemen niets van hen terug. Wij zouden kunnen zeggen: mag ik leren van jouw kookkunst, mag ik jouw geuren ruiken, kun jij mij iets vertellen over de schoonheid van je religie? Als je iets van iemand aanneemt, geef je hem waardigheid.'
Roosen onderkent ook de andere kant van het verhaal: de onderdrukking, het uithuwelijken, de eerwraak. Integratie door emancipatie, jazeker, en alle lof voor Ayaan Hirsi AH, de dappere. 'Ayaan is een breekijzer, ik ben meer degene die daarna met stoffer en blik het gruis opveegt en van dat gruis dan weer theater maakt.' In theorie is de remedie simpel: vrouwen toegang geven tot het economische systeem waarbinnen zij zich kunnen bevrijden. Niet alleen zeggen: hier heb je geld, hier is een stichting, dan komt alles wel goed. En stap één is natuurlijk: een strikte scheiding tussen kerk en staat.
Een subsidieverzoek voor De Gesluierde Monologen is door het Fonds voor de Podiumkunsten afgewezen. Roosen: 'Ik voel me financieel in de steek gelaten. Ik heb niet de intentie Hoge Kunst te maken, maar voor deze kunstvorm die direct in contact staat met de samenleving, bleek geen subsidie te vinden.'
Alles moet dus voor een appel en een ei, wikken en wegen over de reiskosten, de vrouwen die de voorstelling spelen doen dat in hun eigen kleding. Het is geen voorstelling met een fraai decor en een imposante vormgeving; alleen een achterdoek, drie vrouwen en een muzikant. Zodat niet alleen in de reguliere theaters, maar ook in buurthuizen gespeeld kan worden. De monologen zeil worden al dan niet gesluierd gespeeld door actrices, schrijfsters, politici en per avond een bekende gast.
Roosen: 'Laat dit voorzichtig groeien en geef het veel aandacht om ook de achterban te kunnen bereiken. Mijn engagement is: hard vanuit het hart. Mijn vorm is de zachte kracht die de revolutie teweeg brengt.'
De Gesluierde Monologen. In Brakke Grond Amsterdam 9 tot en met 21 december, Rotterdamse Schouwburg 22, 23, 27 en 28 december; tournee. Informatie:
http://www.bostheaterproducties.nl
Roosen is vast een goed regiseuse, van de samenleving heeft ze geen verstand. Ze zeurt wat over calvinisme en geheven vingertjes, waar ze niet weet waar de invloed van het calvinisme dan zit bij die Hollandse vrouwen en zelf flink met het vingertje zwaait als het gaat om het vermeende gebrek bij Hollanders voor andere culturen.
Weer iemand die zegt dat Nederlanders belanstelling moeten hebben voor andere culturen. We hebben er inmiddels 17, dus keuze genoeg. De musea trekken massaal bezoekers.
Wordt het niet tijd, na veertig jaar confrontatie met andere culturen, dat niet Nederlanders weer belangstelling moeten hebbem, maar die andere culturen eens interesse moeten hebben voor de cultuur van de mensen waar zo blijkbaar zo graag bij willen wonen?
Scottie.
Geïnspireerd door de 'Vagina Monologen' maakte Adelheid Roosen een moslimvariant gebaseerd op vele gesprekken met gesluierde en ongesluierde vrouwen. 'Zij hebben dat gereformeerde niet, zij hebben geen calvinistisch aura.'
"De Gesluierde Monologen"
Op een gegeven moment is Adelheid Roosen met haar cassetterecorder een Turkse wassalon binnen gestapt. Om daar schoorvoetend aan de vrouwen te vragen of ze wilden praten over onderwerpen als intimiteit, lichamelijkheid en seksualiteit. Ze vroeg het ook aan vrouwen in de tram. Aan moeders op schoolpleinen. Of zo maar aan vrouwen op straat. Aan moslimvrouwen.
Adelheid Roosen is als een toerist in eigen land op reis gegaan, met in haar bagage een grote nieuwsgierigheid naar die andere vrouwen. Uiteindelijk heeft ze met zo'n zestig, zeventig vrouwen langdurig gepraat over de meest intieme onderwerpen. Ook sprak ze met vrouwen in Blijf-van-mijn-lijfhuizen. Ze heeft de koran gelezen, en allerlei boeken over de achtergronden daarvan. En vanuit al dat materiaal heeft ze een voorstelling geschreven: De Gesluierde Monologen, de moslimvariant op De Vagina Monologen, vanaf deze week overal in het land te zien. Twaalf monologen over moslimvrouwen en hun relatie met de vagina. Gegroepeerd naar thema's als maagdelijkheid, be-snijdenis, uithuwelijking en meer.
'Nee, het is niet de bedoeling dat na afloop van de voorstelling massaal de sluiers worden afgerukt. Het is geen vormingstheater met een waarschuwend vingertje. De basis van het theater blijft voor mij . de poppenkast en de sinaasappel-kist. En daarin heb ik gekozen voor de poëzie van de verhalen.'
Het concept van De Gesluierde Monologen is hetzelfde als waarmee Eve Ensler haar Vagina Monologen schreef, een productie waarin Roosen twee jaar lang regelmatig te zien was. Het bracht haar op het idee om aan de hand daarvan deze variant te maken.
Roosen sprak met vrouwen die veelal onzichtbaar zijn, letterlijk achter een sluier of hoofddoek verborgen, of figuurlijk omdat ze thuis zitten, in een isolement, ondergeschikt aan de man.
'Voor een deel klopt dat beeld van dat isolement, maar ik heb ook ervaren dat er onderling een grote vrijheid bestaat om over dit soort zaken te praten. Over de connectie met de vagina, of je het scheert, of je het harst, hoe ze er naar kijken, hoe hun man de liefde bedrijft, de rituelen in de ham-man. Ze praten soms in pure poëzie over het liefdesspel. Die gesprekken zijn veel opener dan tussen westerse vrouwen. Zij hebben dat gereformeerde niet, zij hebben geen calvinistisch aura.
'Waren de Vagina Monologen grappig, ontroerend, vilein, ongegeneerd maar vooral ook amusant, bij deze productie denk je toch al gauw aan emancipatie, rechtvaardigheid, meer ernstige zaken. Is de moslimvrouw die thuis zit maar eigenlijk frank en vrij en hoofddoekloos door de straat zou moeten trippelen wel gebaat bij een voorstelling over haar contact met de vagina?
Tijdens haar zoektocht naar vrouwen om mee te praten is Roosen nooit gestuit op agressie of weerzin, wel op angst. En ze is veel geweld tegengekomen, natuurlijk in de Blijf-van-mijn-lijf-huizen, maar ook achter gewone voordeuren. Voor haar begint alles met openheid, met de ander in zijn waarde laten.
'Wij wonen in Nederland met een miljoen moslims. Maar de angst voor het vreemde is hier doorgaans groter dan de wens te ontmoeten. In de media gaat het vooral over: jij moet Nederlands leren, wij maken jou tot een goede Nederlander. Maar wij nemen niets van hen terug. Wij zouden kunnen zeggen: mag ik leren van jouw kookkunst, mag ik jouw geuren ruiken, kun jij mij iets vertellen over de schoonheid van je religie? Als je iets van iemand aanneemt, geef je hem waardigheid.'
Roosen onderkent ook de andere kant van het verhaal: de onderdrukking, het uithuwelijken, de eerwraak. Integratie door emancipatie, jazeker, en alle lof voor Ayaan Hirsi AH, de dappere. 'Ayaan is een breekijzer, ik ben meer degene die daarna met stoffer en blik het gruis opveegt en van dat gruis dan weer theater maakt.' In theorie is de remedie simpel: vrouwen toegang geven tot het economische systeem waarbinnen zij zich kunnen bevrijden. Niet alleen zeggen: hier heb je geld, hier is een stichting, dan komt alles wel goed. En stap één is natuurlijk: een strikte scheiding tussen kerk en staat.
Een subsidieverzoek voor De Gesluierde Monologen is door het Fonds voor de Podiumkunsten afgewezen. Roosen: 'Ik voel me financieel in de steek gelaten. Ik heb niet de intentie Hoge Kunst te maken, maar voor deze kunstvorm die direct in contact staat met de samenleving, bleek geen subsidie te vinden.'
Alles moet dus voor een appel en een ei, wikken en wegen over de reiskosten, de vrouwen die de voorstelling spelen doen dat in hun eigen kleding. Het is geen voorstelling met een fraai decor en een imposante vormgeving; alleen een achterdoek, drie vrouwen en een muzikant. Zodat niet alleen in de reguliere theaters, maar ook in buurthuizen gespeeld kan worden. De monologen zeil worden al dan niet gesluierd gespeeld door actrices, schrijfsters, politici en per avond een bekende gast.
Roosen: 'Laat dit voorzichtig groeien en geef het veel aandacht om ook de achterban te kunnen bereiken. Mijn engagement is: hard vanuit het hart. Mijn vorm is de zachte kracht die de revolutie teweeg brengt.'
De Gesluierde Monologen. In Brakke Grond Amsterdam 9 tot en met 21 december, Rotterdamse Schouwburg 22, 23, 27 en 28 december; tournee. Informatie:
http://www.bostheaterproducties.nl