Bekijk volle/desktop versie : Verdriet en wanhoop in Gaza



12-03-2008, 21:59
Een getuige vertelt…

Mohammed Ali is media medewerker bij Islamic Relief in Palestina. Hij vertelt in eigen woorden over de situatie in het grootste ziekenhuis in Gaza, waar hij getuige is geweest van een dag vol chaos, machteloosheid, verdriet en rouw.

Een zwarte dag
Het is vandaag zaterdag 1 maart 2008 en één van de bloedigste dagen in de recente geschiedenis van Gaza; 62 Palestijnen verloren op deze dag hun leven.
Ik werd ‘s morgens wakker en deed de televisie aan om het nieuws te kijken. Er werd bericht dat zo’n 30 mensen in Gaza waren gedood, en ongeveer 100 gewond geraakt. De zenders lieten beelden zien van huilende en bange kinderen. Ambulances vervoerden de levenloze lichamen van kinderen en vrouwen. De sfeer was droevig, gespannen en de mensen waren in afwachting van het ergste. Na een tijdje realiseerde ik mij dat de crisis die in Gaza was ontstaan, grote vormen had aangenomen en het leven van de burgers in een hel had veranderd.

Chaos en angst
Ik maakte mezelf klaar en besloot om naar het grootste ziekenhuis in Gazastad te gaan. Mijn camera nam ik mee om de situatie daar vast te leggen. Op dat moment wist ik nog niet wat mij te wachten stond. Zodra ik bij de eerste hulp van het Al-Shifa ziekenhuis arriveerde, zag ik overal bebloede kledingstukken en schoenen op de grond liggen. De één na de andere ambulance arriveerde. De eerste ambulance vervoerde een 16 jarige jongen. Hij zat onder het bloed. Een andere ambulance bracht twee mannen en een ambulancemedewerker binnen. Eén van de twee mannen was al dood; de andere was zwaar gewond. De ambulancemedewerker schreeuwde; hij had diepe wonden in zijn dijbeen. Vrij snel daarna kwamen er vijf ambulances tegelijkertijd binnen. De eerste hulp zat vol met gewonden, doktoren, families en journalisten. Iedereen rende, schreeuwde en huilde. Er heerste een chaos van wanhoop en angst.

Zwaargewond
Terwijl ik foto’s maakte, merkte ik de 16-jarige jongen op die op het zelfde moment dat ik arriveerde, werd binnengebracht. Ik liep naar hem toe en zag dat er niemand bij hem was. Ik begon met hem te praten en probeerde hem te kalmeren, maar hij huilde verschrikkelijk. Plotseling keek hij mij met zijn betraande ogen aan en zei me: “alsjeblieft help me..laat me niet sterven!” Ik kon niets anders doen dan zijn hand vast te houden en hem te zeggen dat het allemaal goed ging komen. De verwondingen van de jongen zagen er ernstig uit. Ik zag bloedende gaten in zijn jonge lichaam. Haastig zocht ik naar een dokter, maar iedereen was heel erg druk met het helpen van andere zwaargewonden. Uiteindelijk vond ik een dokter die naar de jongen kwam kijken. Na een korte check schreeuwde de dokter uit volle borst: “er is een zwaargewonde jongen hier die direct geopereerd moet worden!”
De jongen huilde harder toen hij dit hoorde. Zijn hand hield ik nog steeds zijn vast totdat hij naar de operatiekamer werd gebracht. Ik weet niet of hij het gered heeft.

Groot verdriet
De gebeurtenissen maakten me enorm verdrietig. Ik belde mijn leidinggevende (Dr. Mohammed Alsousi) en ik legde hem uit wat er aan de hand was in het ziekenhuis. Een paar minuten later kwam hij binnen. Toen wij beiden stonden te wachten, hoorden we dat het aantal doden al opliep tot 42. Een bewoond huis was onder vuur genomen en 10 familieleden kwamen door slechts één enkele aanval om.

Tenslotte besloot ik om terug naar huis te gaan en uit te rusten, in de veronderstelling dat alles achter de rug was. Het tegenovergestelde bleek waar te zijn toen de aanvallen in Gaza en het aantal incidenten dramatisch toenamen. Ik ging terug naar het Al-Shifa ziekenhuis en wachtte daar op dezelfde plek. Al snel arriveerde er een auto. Drie vrouwen kwamen huilend de auto uit. Ze renden al schreeuwend naar de kamer van de eerste hulp. Eén van hen riep radeloos: “ik wil hem zien…ik weet dat hij dood is..”

Hoogstwaarschijnlijk wist ze dat haar zoon zich onder één van de dodelijke slachtoffers in het ziekenhuis bevond. Ik realiseerde mij dat niets erger kan zijn dan het gevoel dat je overmant wanneer je weet dat je eigen kind dood is.

Iedere tien minuten arriveerde er wel een ambulance met dode lichamen en/of gewonden. De meeste van hun waren vrouwen en kinderen. Rond tien uur ‘s avonds plaatselijke tijd zijn 62 Palestijnen dood verklaard. 17 daarvan waren kinderen. Zo’n 200 anderen waren gewond, waarvan er 80 in kritieke toestand verkeerden.

Noodoproep
De dag was nog niet om, toen het Al-Shifa ziekenhuis contact zocht met Islamic Relief voor een dringend verzoek om de intensive care te bevoorraden. Ze hadden behoefte aan hartbewakingsmonitoren, ventilatoren, verband en andere operatiespullen. De intensive care was vol met gewonden, maar kon het aantal niet aan. Islamic Relief gaf diezelfde dag nog gehoor aan de noodoproep van het ziekenhuis. Ik ging die dag voor de derde keer terug naar het ziekenhuis; deze keer om de door Islamic Relief geleverde goederen te documenteren. Toen ik de intensive care binnenkwam, raakte ik geshockeerd door de vele gewonden daar met maar weinig hoop om te overleven. De geluiden van de hartbewakingsmonitoren klonken overal. De sfeer was dramatisch. Ik begon foto’s te maken van sommige gewonden. De eerste was een jonge jongen die zijn been was verloren. De tweede jongen die ik zag zat met zijn gezicht vrijwel volledig in het verband. In zijn lichaam zaten buisjes en draden die verbonden waren aan bewakingsapparatuur.

Kleine onschuld
Op een gegeven moment viel mij een 15 maanden oude baby op. Ik keek naar haar terwijl een dokter haar onderzocht. Van haar kleine gezichtje kon ik de ware betekenis van onschuld aflezen. Ik vroeg de dokter over haar. Hij vertelde mij dat ze in kritieke toestand verkeerde, maar dat ze een kans had om te overleven. Het baby’tje had iets wat mijn aandacht bleef vasthouden; misschien was het wel het feit dat ikzelf een kind heb van bijna dezelfde leeftijd.

De techneuten waren druk met het installeren van de nieuwe hartbewakingsmonitoren en ventilators. Mijn aandacht werd afgeleid door een hard geluid. Doktoren renden naar het baby’tje toe die ik nog geen tien minuten daarvoor had bezocht. Er werd continue op haar borst gedrukt om haar hartje niet te laten stoppen. Het alarm van de monitor was luid en gaf een rood licht aan. Ik rende naar het bed waarin ze lag en keek gespannen naar haar. Met een gebroken hart vroeg ik de doktoren naar haar toestand. Ondertussen hoorde ik een dokter herhaaldelijk roepen: “geen signaal”. Op dat moment was ik continu aan het bidden. Ik smeekte Allah om haar te helpen. Eén van de doktoren riep: “er is hoop”, hij was vastbesloten om haar niet op te geven. Twee minuten later kregen ze het voor elkaar dat de toestand van het nog zo kwetsbare meisje stabiel werd. Ik voelde me tegelijkertijd opgelucht en verdrietig; opgelucht omdat ik wist dat ze een kans had om te overleven, maar verdrietig omdat ik niet kon begrijpen wat dit kleine wezentje ooit heeft misdaan om in haar hoofdje te worden geschoten.

Gebroken hart
Ik ging terug naar de techneuten en bleef daar zo’n 15 minuten totdat ze klaar waren met de installatie van de door Islamic Relief gedoneerde machines. Ik kon niet wachten tot dat ze klaar waren, zodat ik terug kon gaan naar het baby’tje om haar een kus te geven en te bidden voor haar leven. Toen ik naar haar toe ging, zag ik de doktoren zwaarmoedig alle draadjes uit haar lichaampje verwijderen. Ze draaiden zich naar me toe om me te zeggen dat ze zojuist was overleden.

Ik kon het niet geloven en keek de dokter geshockeerd aan zonder hem iets te vragen. Hij probeerde mij uit te leggen dat hij alles had gedaan wat hij kon doen, maar dat het uiteindelijk de wil was van Allah .
Met een gebroken hart ging ik terug naar huis. Thuis keek ik met tranen in mijn ogen naar mijn kleine zoontje. Ik werd bang en bedacht me dat hij misschien wel de volgende zou kunnen zijn om bruut uit het leven te worden gegrepen.




BarakaAllahoe fiekoem, vergeet hen niet in jullie ad3iyaae!





_________

Wa soebhaanaka-llaahoemma wa bihamdik
Ashhadoe an laa ilaaha illaa ant
Astaghfiroeka wa atoeboe ileeyk

12-03-2008, 22:23


dit vinden weinig mensen interessant helaas

12-03-2008, 22:44


elke keer dat ik kijk moe ik huilen.
die arme kindjes,vrouwen alle moslims.