Bekijk volle/desktop versie : Vijftienjarige Palestijn gedood door een kolonist



04-03-2008, 01:04
15 jaar

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was vijftien jaar en ik zat in de derde klas van het VWO. Het was een mooie, zonnige maandagmiddag. Ik fietste na dat verschrikkelijke 8ste uur als een ‘Rasmussen in de Dolomieten’ naar huis. Onderweg even langs die nare ‘racistische’ snoepboer om voor twee gulden zoveel mogelijk snoep in te kopen. Met zijn lelijke snor. Ik vervolgde mijn weg naar huis langs de meest voor de hand liggende route. Eenmaal thuis aangekomen gooide ik mijn zware schooltas in die hoek waar mijn moeder nooit keek. Wat kon ma toch pissig worden van het verwaarlozen van die kaftloze boeken. Het huis rook heerlijk naar versgebakken vis maar de drang om met mijn vrienden te gaan voetballen domineerde alle verleidingen. MSN was voor mietjes. Leren was voor nerds. Eten was voor vreetzakken. Voetbal voor de echte mannen. Vis voor na het voetballen. Ik rende als een speer naar boven om me vervolgens in mijn kapotte trainingsbroek, lange voetbalkousen, M. Hadji voetbalshirt en versleten zaalvoetbalschoenen te hijsen. Mobiele telefoons waren nog niet onmisbaar, dus we spraken gewoon op een vast tijdstip af. Wacht even. Mobiele telefoons waren er wel, maar niemand had beltegoed! Wat een mooie tijd. Half vier op het schoolpleintje. Dat betekende dus dat de eerste jongens om vier uur arriveerden. Eerst even een half uur bijkletsen en dat ging altijd over voetbal. Niet over wiskunde, meisjes, politiek, integratie, islam, maar altijd over voetbal. Enfin. Uiteindelijke moest er iemand het initiatief nemen om de teams in te delen. Dan moesten er vijf moedige gladiatoren het tegen elkaar opnemen. Degene die als winnaar uit de strijd kwam mocht als eerste een speler kiezen. De runner-up koos als tweede enz. Om vijf uur begonnen we met voetballen en de enige die ons kon stoppen was de nacht. Zodra het donker werd wisten we hoe laat het was. Te laat om verder te spelen. Het absolute hoogtepunt van de dag Het einde van een mooie voetbaldag. We probeerden nog wel om met een witte bal het donker te overwinnen. Maar ik moet bekennen dat het nog nooit gelukt is. Zelfs niet toen er in de buurt van het pleintje lantaarnpalen werden geplaatst. Er gaat niks boven zonlicht. De trap, nabij het pleintje, was de vaste hangplek na een middag voetballen. Even bijkomen van de fysieke- maar vooral mentale inspanningen. Er was altijd wat met die racist van huisnummer 34. Zodra er een bal in zijn tuin belandde begon hij weer te zeiken. Waarom vond hij het nou zo erg dat we dan zijn omheinde achtertuin betraden om vervolgens zijn alstroemeria’s kapot te trappen. Mysteries zijn blijkbaar onderdeel van het leven. Eenmaal thuis aangekomen gooide ik mijn bezweten outfit in de wasmand om vervolgens een heerlijke, hete douche te nemen. Daarna schone kleren en rechtstreeks naar de keuken. Honden en Marokkanen gaan niet samen. Ik hoefde dus niet bang te zijn dat ik er een in de pot vond. De TV ging zo rond half 9 aan om een herhaling van een film van Jean-Claude van Damme te bekijken. Wat kon die gast geweldig acteren. Ik heb al zijn films minstens vijftien keer gezien .Beter dan Stallone met zijn gekke mond. Veel beter dan Schwarzenegger en zijn gekke accent. Al moet ik zeggen dat hij na Terminator wat heeft losgemaakt bij me. Mijn schooltas lag nog steeds in dat hoekje. Hij was nog steeds zo zwaar en ook het huiswerk was er niet minder op geworden. Wat had ik daar een hekel aan. Ach. Ik had nog een hele nacht om een originele smoes te verzinnen.

Het is een donkere, grauwe maandagmiddag wanneer de vijftienjarige ambitieuze, sportieve, vrolijke Kamal als een bezetene naar huis rent. Op zijn blote voeten is hij iedereen te snel af. Hij is haast sneller dan zijn eigen schaduw en staat bekend als de jongen met de unieke reflexen. Hij beweegt als een slang en kent Ramallah uit zijn hoofd. Zijn bijnaam is dan ook niet voor niets ‘Kamal de Ongrijpbare’. Eenmaal thuis aangekomen legt hij zijn boeken netjes in de bedorven-houterige-uit-elkaar-vallende kast, die hij zelf in elkaar gespijkerd heeft. Alle boeken alfabetisch op volgorde. Na zijn moeder innig omhelst te hebben verlaat hij het huis zodat hij zijn vrienden kan zien op de afgesproken plek. Stipt om drie is iedereen er. Geheel volgens de afspraak. Dertig man sterk. De gemiddelde leeftijd is 16 jaar. Het gesprek gaat zoals gewoonlijk over politiek. Niet over voetbal, vrouwen, oscars, Brittney, Paris H, Idols runner-up Natahalie maar alleen over politiek. Andere onderwerpen zijn taboe en niet voor de straten van Ramallah bestemd. Het gaat voornamelijk over de vergeldingsacties van Israël die in de laatste dagen meer dan 116 dodelijke slachtoffers hebben gemaakt. Veel van de slachtoffers zijn kennissen en zelfs familieleden. In de wandelgangen hebben Kamal en zijn vrienden vernomen dat er vandaag een demonstratie zal plaatsvinden. Geruchten muteren in Ramallah erg snel in werkelijke gebeurtenissen. Dat komt voornamelijk door pro-actieve jongeren als Kamal en de zijnen. Het duurt niet lang voordat Kamal zich aansluit bij de enorme mensenmassa die zich verzamelt heeft om duidelijk te maken dat Israël moet stoppen met dodelijk terroriseren. Kamal is, net als altijd, te vinden in de frontlinie. Een linie waar alleen de sterkste blijven staan. Een linie waar alleen de dappersten het volhouden tot het einde. Na drie kilometer gescandeerd en gelopen te hebben naderen ze een ex-kolonie. Er schijnen nog wel een aantal hardnekkige kolonisten te wonen die niet zonder slag of staat weg zullen gaan. Frappant. Illegale illegalen dus. Kamal ziet in de verte een van die kolonisten zich richting de groep demonstranten bewegen. Het lijkt erop dat hij de groep verbaal wilt aanvallen maar niets is minder waar. Hij pakt een jachtgeweer en vuurt van dertig meter afstand één kogel op de groep. Paniekerig rent iedereen uit elkaar op zoek naar een schuilplaats. Kamal is de enige die achterblijft. Met een kogel door zijn hoofd blijft hij achter in de straten van Ramallah. Kamal zal na deze dag voor altijd ongrijpbaar blijven.

Het enige wat ik op deze maandagavond meekrijg is dat er een jongen van vijftien jaar dood is. Vermoord. Een Palestijnse jongen. De rest van het verhaal hierboven is een combinatie van aannames en waarschijnlijkheden. Ik weet zijn naam niet eens, noch die van de kolonist. Ik weet niet hoe hij eruitzag of wat zijn hobby’s waren. Ik weet ook niet of hij nog ouders had en een stenengooier was. Ik vraag me af of hij misbruikt, verminkt, geïndoctrineerd, haatdragend, vredelievend, speels of getraumatiseerd was. Welke geloofsovertuiging, ras, geslacht hij had. Het enige wat ik wel weet is dat hij niet meer leeft. De toedracht van de aanslag is me onbekend. Ik ben dus genoodzaakt om mijn eigen waarheid te creëren. Objectieve waarheid; onzin. Subjectieve waarheid; zes miljard stuks.

Mijn vader vertelde me ooit dat deze wereld 6 miljard theoretische waarheden zou moeten hebben; “Doe er alles aan om jouw waarheid te beschermen”. “Dat is het enige wat jouw uniek maakt. “Jouw visie”. “Niets is waardevoller”. Dat zal ik dus ook doen. Mijn waarheid koesteren. In een wereld vol manipulatie, machtsstrijd, corruptie en belangen is niemand te vertrouwen. Daarom zal ik elke gebeurtenis op mijn manier verwerken. Het liefst zo simpel mogelijk. Allerlei randzaken verzinnen doe je onbewust. Zodat je er op zesduizend kilometer afstand toch bij bent. Gewoon voor de beleving. Niets meer of minder. Maar eigenlijk zijn dat irrelevante details. Ik hoef dus niet na te denken over de toedracht of over het karakter van een persoon in kwestie. Uiteindelijk moet ik na het lezen van een dergelijk bericht mezelf alleen voorstellen waar ik op vijftienjarige leeftijd was. Waar ‘Kamal’ hoorde te zijn. Juist ja. Op het schoolplein.





Abdelkarim El-Fassi

04-03-2008, 02:45


Prachtig beschreven ik weet precies wat je bedoelt...
Waren maar meer mensen zo...

04-03-2008, 09:10
wajo wollah hajak erg man wollah simhaye wollah als ik iets kon dien voor dat jongen wollah wou het doen mogen allah heb nara het paradijs brengen inssallah

04-03-2008, 09:38
Wajoow wolah soow zielig wollah inshallah ik hoop ook dat hij naar de paradijs magXx

04-03-2008, 09:45


maschlaah


moge allah hem met ze goeie daden belonen en de hoogste paradijs schenken