Magrabia01
25-02-2008, 21:06
Een verhaal voor mijn overleden liefde.
Voor mijn liefde Mohammd,
Ik ben een eenvoudig meisje van eenvoudige ouders. En toch heb ik de smaak geproeft van de liefde. Echte liefde. En niets anders dan de liefde. En wat ik heb geleerd van de liefde? Dat ieder moment Gods geschenk is. Ieder moment moet je koesteren en er nog mooiere herinnering van maken dan het vorige. En ik Manal kan alles bevestigen.
Hier zit ik dan. Terwijl ieder traan zijn eigen weg vind. Lijk ik niet te weten welke weg het beste voor mij is. Al het leven dat er ooit in mij leefde. Lijkt te zijn verdwenen in een bewolking. De mens in mij leeft nog maar de ziel is overleden samen met mijn geliefde Mohammed.
En of ik wat te vertellen heb over Mohammed. Nou en of boeken vol waarvan geen een stuk is gelogen. Ik hield van Mohammed meer dan dat ik ooit van iemand kon houden. Ja goed gehoort. Ik hield want, Mohammed is er immers niet meer. Verdwenen uit het leven maar niet uit mijn hart. Raar he. Dat ik zeg 'Ik hield van Mohammed". Terwijl het eigenlijk nog steeds "Ik hou van Mohammed" is.
Ik heb je toch laten gaan en min of meer geaccepteert. Kon eigenlijk ook niet anders. De onzichtbare weduwe uithangen is ook niet alles. Ze wisten het allemaal lieve Mohammed. Ik zag het aan hun blikken die medelevend naar me staarde. Maar geen een heeft het gedurft te vragen. Of heeft mij gesteunt bij het enorme verlies. Ik heb me nooit zo alleen en verlaten gevoelt. Ieder avond wenste ik mezelf stiekem de dood toe.
Ja lief ik weet dat ik je hiermee teleurstel. Vaak genoeg heb je het tegen mij gezegt nadat krankzinnige ziekte onze leven in kwam vliegen. Ga vooral door met je leven Manal. Ik ga dood maar jij hebt een hele leven voor je. Wat was ik dom om te zeggen. Nee, Mohammed dat je moet je niet zeggen. Wij gaan samen oud worden. Het was jouw Maktab op jong te sterven. Je verbaasde me keer op keer. Mijn liefde wat was jij toch sterk.
Je was me enige steun naar je dood. Bizar he. Van al die mensen die nog wel leefde. Kon ik mijn troost alleen maar halen uit jouw woorden. Manal toen ik geboren werd heeft Allah soubhna wa thalla mijn leven gegeven. Mijn ouders waren blij door Gods geschenk. Het is toch egoistisch dat wij het niet willen accepteren als God ons terug wil nemen. Ik heb nog zoveel dingen willen ondernemen Manal. Ik had willen studeren, reizen en noem het maar op. In al me plannen was ik God vergeten Manal. Gewoon vergeten. Ik had altijd gedacht aan mijn godsdienst werk ik wel op latere leeftijd meer aan. Misschien is het daarom ook goed dat ik deze wereld ga verlaten Manal. Zodat jij, mijn vrienden en familie allemaal gaan beseffen dat de dood geen leeftijd ken. Het geloof is het mooiste wat er is maar dat vergeten wij vaak. Maar door me dood hoop ik dat jullie het meer zullen beseffen.
Ja dat waren de woorden van mijn Mohammed. Daarom mijn drang om het met jouw te delen vreemde. Mohammed wou de mensheid leren dat de dood altijd kon komen. O jij vreemde besef het je. Ik heb mijn geliefde Mohammed ook zomaar verloren. Terwijl wij samen plannen hadden voor de komende 100 jaar. En nu zit ik achter mijn laptop in mijn sombere kamertje. Helemaal alleen zonder geliefde.
Mijn Mohammed was de beste ooit wat mij was overkomen. Het was een jongen met weinig woorden maar met de beste hart. Het is raar om over hem te praten in de verleden tijd. Maar mijn Mohammed is overleden aan een ziekte. Waarvan ik de naam met moeite uitspreek. Kanker. 6 Eenvoudige letters die mijn hele leven overhoop hebben gehaalt. Het begon allemaal drie jaar geleden het moment waarop Mohammed mijn liefde werd. Het was allemaal rozengeur en manenschijn. En vastbesloten zouden wij trouwen. Tot de ziekte onze leven binnen in kwam vliegen.
In het begin was ervoor hoop. Heel veel hoop. De eene chemotherapie na het andere. En dan weer hoop en dan weer een tegenslag. Een jaar lang was het heen en weer reizen van het ziekenhuis. En daar lag je dan omringt door enge slangtjes. Je had geen haar op je hoofd en toch was jij in mijn ogen de knapste van alles en iedereen. Enge prikken, gore medicijnen en vooral de chemotherapie maakte van jou een verotte stukje mensenvlees. Stilletjes wist ik het wel. Het was beter om heen te gaan. Dan al dat pijn dat je moest verdragen. Hoevaak ik wel niet had gehoop. O Allah schenk mij ookal is het maar voor heel even de pijn van Mohammed zodat hij even kan rusten.
Maar jij was zo strek je was zo sterk. Maar na een tijdje kon je het niet meer. Ik ben liever dood Manal dan een dit leven vol pijn. Dezelfde avond wist ik het. Ik wist dat er geen toekomst was. Ik wist dat we nooit zouden trouwen. En ik wist dat ik nooit jouw kindje zal dragen. Maar van binnen had ik hoop. Ik dacht er gebeurt vast wel een wonder. Mijn Mohammed is immers een wonder. Geniet van ieder moment werd jouw motto. Ik had de meest prachtige gesprekken met jou. Over het leven, de dood en alles erom heen. Soms was je bang maar meestal was je optimistisch. Insha allah haal ik de Djena Manal. Misschien heb ik niet volgens alle begrippen geleeft dat God wou. Maar ik heb me best gedaan en ik heb om berouw gevraagt. Je was een goed mens Mohammed en ik weet dat jij nu wel in Djenna moet zijn.
Iedereen wist het van ons maar niemand dacht aan mij Mohammed. Ze zagen mijn als lastpak en vooral niet als onderdeel van de dood van Mohammed. Ik was immers je onwettige geliefde Mohammed. Weet je wat dat betekent Mohammed. Het betekende dat ik geen enkel steun kreeg van niemand. Ik werd aan de wereld overgalten toe jij mij verliet. Je had zoveel gestreden en opeens wou je niet meer. Haal de kabels maar weg. De moment van het afschied speelt zich nog steeds na al die tijd. Elke seconde in mijn hoofd.
Daar lag je dan. Je was zo enorm veel afgevallen. Allah Allah je recht in je ogen aankijken kon ik amper. Het deed me zoveel verdriet om mijn liefde zo te zien. Ik schrok van de vraag die je me stelde. Ben je nog steeds verliefd op mij? Mohammed hoe kon je dan vragen. Natuurlijk was ik nog steeds verliefd op jou. Ik kon alleen maar huilen. Ik had je zoveel willen vertellen maar het kwam er niet uit. Omdat, ik wist dat dit het moment was. Ik zou je niet meer levend zien. Je vroeg om vergevenis. Het spijt me als ik je ooit wat aan heb gedaan. En vergeef het me bij Allah soubhna wa thalla. Bid voor mij Manal. Ik las de angst uit je ogen. Het enige wat ik kon was huilen. Ik hield je hand vast het voelde zo fijn aan. Je knijpte erin voor het laatst. Je bent mijn meisje voor altijd. Ik drukte een kus op jouw hoofd. En weg was ik. Achter mij stond een stoet van mensen allemaal wouden ze afscheid nemen.
Diezelfde avond verliet jij het leven met de als je laatste woorden de Tasjhoud. Ik heb gezien wat voor verdriet je moeder had. Ik heb gevoelt wat je vader heeft gedacht. Ik voelde me zo een met deze mensen die jouw het leven hebben geschonken. Ik heb nooit gelooft in het ware. Totdat ik jou ontmoette Mohammed. Toen wist ik het. Voor ieder mens had Allah soubhna wa thalla een ware liefde. En vol trots mag en kan ik zeggen dat jij mijn ware liefde ben. Ik draag je in me hart als een gevangen met levenslang.
Dit is het moment waarop ik door moet gaan. Het voelt goed om jou nu los te laten. Ieder moment van mijn leven zul ik mij kracht uit jouw woorden halen. Mijn oudste zoon zal jouw naam dragen. Het is niet makkelijk en helemaal niet fijn om door te gaan. Het liefst stop je met leven bij zo een enorme verlies. Maar ik leef Mohammed en daarvoor moet ik Allah dankbaar voor zijn. Ik wens je de beste. Meerdere malen heb jij dat gezegt als ik aan je zijde zat tijdens je verblijf in het ziekenhuis. Ik Manal wens jou ook de beste Mohammed. Ieder avond bid ik een extra gebed voor jou. Moga Allah soubhna wa thalla jou een plekje geven in de paradijs. Het is fijn om er te zijn. Maar we moeten het ook waarderen wanneer God een leven intrekt.
Mohammed de liefde dat ik heb geproeft is genoeg voor de mooiste herinnering van mijn leven.
Veel liefs,
Manal je eeuwige liefde.
Voor mijn liefde Mohammd,
Ik ben een eenvoudig meisje van eenvoudige ouders. En toch heb ik de smaak geproeft van de liefde. Echte liefde. En niets anders dan de liefde. En wat ik heb geleerd van de liefde? Dat ieder moment Gods geschenk is. Ieder moment moet je koesteren en er nog mooiere herinnering van maken dan het vorige. En ik Manal kan alles bevestigen.
Hier zit ik dan. Terwijl ieder traan zijn eigen weg vind. Lijk ik niet te weten welke weg het beste voor mij is. Al het leven dat er ooit in mij leefde. Lijkt te zijn verdwenen in een bewolking. De mens in mij leeft nog maar de ziel is overleden samen met mijn geliefde Mohammed.
En of ik wat te vertellen heb over Mohammed. Nou en of boeken vol waarvan geen een stuk is gelogen. Ik hield van Mohammed meer dan dat ik ooit van iemand kon houden. Ja goed gehoort. Ik hield want, Mohammed is er immers niet meer. Verdwenen uit het leven maar niet uit mijn hart. Raar he. Dat ik zeg 'Ik hield van Mohammed". Terwijl het eigenlijk nog steeds "Ik hou van Mohammed" is.
Ik heb je toch laten gaan en min of meer geaccepteert. Kon eigenlijk ook niet anders. De onzichtbare weduwe uithangen is ook niet alles. Ze wisten het allemaal lieve Mohammed. Ik zag het aan hun blikken die medelevend naar me staarde. Maar geen een heeft het gedurft te vragen. Of heeft mij gesteunt bij het enorme verlies. Ik heb me nooit zo alleen en verlaten gevoelt. Ieder avond wenste ik mezelf stiekem de dood toe.
Ja lief ik weet dat ik je hiermee teleurstel. Vaak genoeg heb je het tegen mij gezegt nadat krankzinnige ziekte onze leven in kwam vliegen. Ga vooral door met je leven Manal. Ik ga dood maar jij hebt een hele leven voor je. Wat was ik dom om te zeggen. Nee, Mohammed dat je moet je niet zeggen. Wij gaan samen oud worden. Het was jouw Maktab op jong te sterven. Je verbaasde me keer op keer. Mijn liefde wat was jij toch sterk.
Je was me enige steun naar je dood. Bizar he. Van al die mensen die nog wel leefde. Kon ik mijn troost alleen maar halen uit jouw woorden. Manal toen ik geboren werd heeft Allah soubhna wa thalla mijn leven gegeven. Mijn ouders waren blij door Gods geschenk. Het is toch egoistisch dat wij het niet willen accepteren als God ons terug wil nemen. Ik heb nog zoveel dingen willen ondernemen Manal. Ik had willen studeren, reizen en noem het maar op. In al me plannen was ik God vergeten Manal. Gewoon vergeten. Ik had altijd gedacht aan mijn godsdienst werk ik wel op latere leeftijd meer aan. Misschien is het daarom ook goed dat ik deze wereld ga verlaten Manal. Zodat jij, mijn vrienden en familie allemaal gaan beseffen dat de dood geen leeftijd ken. Het geloof is het mooiste wat er is maar dat vergeten wij vaak. Maar door me dood hoop ik dat jullie het meer zullen beseffen.
Ja dat waren de woorden van mijn Mohammed. Daarom mijn drang om het met jouw te delen vreemde. Mohammed wou de mensheid leren dat de dood altijd kon komen. O jij vreemde besef het je. Ik heb mijn geliefde Mohammed ook zomaar verloren. Terwijl wij samen plannen hadden voor de komende 100 jaar. En nu zit ik achter mijn laptop in mijn sombere kamertje. Helemaal alleen zonder geliefde.
Mijn Mohammed was de beste ooit wat mij was overkomen. Het was een jongen met weinig woorden maar met de beste hart. Het is raar om over hem te praten in de verleden tijd. Maar mijn Mohammed is overleden aan een ziekte. Waarvan ik de naam met moeite uitspreek. Kanker. 6 Eenvoudige letters die mijn hele leven overhoop hebben gehaalt. Het begon allemaal drie jaar geleden het moment waarop Mohammed mijn liefde werd. Het was allemaal rozengeur en manenschijn. En vastbesloten zouden wij trouwen. Tot de ziekte onze leven binnen in kwam vliegen.
In het begin was ervoor hoop. Heel veel hoop. De eene chemotherapie na het andere. En dan weer hoop en dan weer een tegenslag. Een jaar lang was het heen en weer reizen van het ziekenhuis. En daar lag je dan omringt door enge slangtjes. Je had geen haar op je hoofd en toch was jij in mijn ogen de knapste van alles en iedereen. Enge prikken, gore medicijnen en vooral de chemotherapie maakte van jou een verotte stukje mensenvlees. Stilletjes wist ik het wel. Het was beter om heen te gaan. Dan al dat pijn dat je moest verdragen. Hoevaak ik wel niet had gehoop. O Allah schenk mij ookal is het maar voor heel even de pijn van Mohammed zodat hij even kan rusten.
Maar jij was zo strek je was zo sterk. Maar na een tijdje kon je het niet meer. Ik ben liever dood Manal dan een dit leven vol pijn. Dezelfde avond wist ik het. Ik wist dat er geen toekomst was. Ik wist dat we nooit zouden trouwen. En ik wist dat ik nooit jouw kindje zal dragen. Maar van binnen had ik hoop. Ik dacht er gebeurt vast wel een wonder. Mijn Mohammed is immers een wonder. Geniet van ieder moment werd jouw motto. Ik had de meest prachtige gesprekken met jou. Over het leven, de dood en alles erom heen. Soms was je bang maar meestal was je optimistisch. Insha allah haal ik de Djena Manal. Misschien heb ik niet volgens alle begrippen geleeft dat God wou. Maar ik heb me best gedaan en ik heb om berouw gevraagt. Je was een goed mens Mohammed en ik weet dat jij nu wel in Djenna moet zijn.
Iedereen wist het van ons maar niemand dacht aan mij Mohammed. Ze zagen mijn als lastpak en vooral niet als onderdeel van de dood van Mohammed. Ik was immers je onwettige geliefde Mohammed. Weet je wat dat betekent Mohammed. Het betekende dat ik geen enkel steun kreeg van niemand. Ik werd aan de wereld overgalten toe jij mij verliet. Je had zoveel gestreden en opeens wou je niet meer. Haal de kabels maar weg. De moment van het afschied speelt zich nog steeds na al die tijd. Elke seconde in mijn hoofd.
Daar lag je dan. Je was zo enorm veel afgevallen. Allah Allah je recht in je ogen aankijken kon ik amper. Het deed me zoveel verdriet om mijn liefde zo te zien. Ik schrok van de vraag die je me stelde. Ben je nog steeds verliefd op mij? Mohammed hoe kon je dan vragen. Natuurlijk was ik nog steeds verliefd op jou. Ik kon alleen maar huilen. Ik had je zoveel willen vertellen maar het kwam er niet uit. Omdat, ik wist dat dit het moment was. Ik zou je niet meer levend zien. Je vroeg om vergevenis. Het spijt me als ik je ooit wat aan heb gedaan. En vergeef het me bij Allah soubhna wa thalla. Bid voor mij Manal. Ik las de angst uit je ogen. Het enige wat ik kon was huilen. Ik hield je hand vast het voelde zo fijn aan. Je knijpte erin voor het laatst. Je bent mijn meisje voor altijd. Ik drukte een kus op jouw hoofd. En weg was ik. Achter mij stond een stoet van mensen allemaal wouden ze afscheid nemen.
Diezelfde avond verliet jij het leven met de als je laatste woorden de Tasjhoud. Ik heb gezien wat voor verdriet je moeder had. Ik heb gevoelt wat je vader heeft gedacht. Ik voelde me zo een met deze mensen die jouw het leven hebben geschonken. Ik heb nooit gelooft in het ware. Totdat ik jou ontmoette Mohammed. Toen wist ik het. Voor ieder mens had Allah soubhna wa thalla een ware liefde. En vol trots mag en kan ik zeggen dat jij mijn ware liefde ben. Ik draag je in me hart als een gevangen met levenslang.
Dit is het moment waarop ik door moet gaan. Het voelt goed om jou nu los te laten. Ieder moment van mijn leven zul ik mij kracht uit jouw woorden halen. Mijn oudste zoon zal jouw naam dragen. Het is niet makkelijk en helemaal niet fijn om door te gaan. Het liefst stop je met leven bij zo een enorme verlies. Maar ik leef Mohammed en daarvoor moet ik Allah dankbaar voor zijn. Ik wens je de beste. Meerdere malen heb jij dat gezegt als ik aan je zijde zat tijdens je verblijf in het ziekenhuis. Ik Manal wens jou ook de beste Mohammed. Ieder avond bid ik een extra gebed voor jou. Moga Allah soubhna wa thalla jou een plekje geven in de paradijs. Het is fijn om er te zijn. Maar we moeten het ook waarderen wanneer God een leven intrekt.
Mohammed de liefde dat ik heb geproeft is genoeg voor de mooiste herinnering van mijn leven.
Veel liefs,
Manal je eeuwige liefde.