…….
Met zijn lege tranen die over zijn gezicht gleed in het sneeuw, liep hij naar de voordeur van het ouderlijke huis van Dezsem… Mensen waren om hem heen en keken met betraande ogen toe… Hij keek toe naar het mooie bleke gezichtje van Dezsem… Na een paar seconden hoorde hij luid gegil, de moeder van Dezsem kwam aanrennen… Huilend probeerde ze Dezsem op schoot te nemen maar wou tegelijkertijd ook Amir aanvallen… Ze knielde neer en trok aan haar haren en gezicht, ze gilde en vervloekte Amir alleen maar! Ze had zo een hevige pijn, die ze al maandenlang niet had kunnen uiten! Nu kwam er weer verdriet op verdriet… Mensen probeerden haar te sussen, maar ze was niet te sussen! Haar hart kon niet meer zwijgen, ze kon het niet meer aan! Amir liet zijn hoofd zakken en knielde voor haar neer met Dezsem op zijn schoot, hij kon niks meer zeggen! Alleen zijn tranen spraken… De moeder van Dezsem begroef haar gezicht tussen Dezsem en probeerde haar wakker te schudden…
Moeder: Je heb me ook verlaten, jullie hebben mij in de steek gelaten!! Dochter kom terug, waarom ben je weg gevlogen… Wat heb je jezelf aangedaan! Laat me niet alleen! Laat me niet alleen! Snikkend liet ze zich gaan… Hij sloot zijn ogen dicht, zijn oogleden trilde… Hij wou zo graag haar omhelzen… Hij wou zijn spijt uitschreeuwen maar het was te laat! Met rillende handen, duwde hij Dezsem langzaam tegen haar moeder aan… Hij stond op en hield haar hand stevig vast, het was koud en verloren… Hij liet haar hand uit zijn hand glijden en liep weg…
Hij liep tegen de wind in, dolgraag wou hij haar naam de wind in schreeuwen misschien dat ze er wat van zou terug vinden…
Hij huiverde toen hij de kist zag van Dezsem, snikkend veegde hij zijn tranen weg… Hij keek toe hoe de liefde van zijn leven onder de koele grond werd begraven… Was dit het dan? Je hele leven lang vechten, strijden… Streven! Eindigen onder grond? Hij keek toe naar de moeder en andere familieleden, die met moeite op been stonden! Hij liet zich zakken achter de struiken, Wat hadden ze elkaar toch allemaal aan gedaan? Al die dagen en maanden, soms een lach soms een traan. Hij zou eer dicht tegen haar aan willen slapen en haar hart horen slaan! Zeker wetend dat ze niet weg zou gaan… Hij zag een man met een lange gewaad zakken bij het verse graf en een boek open klapte… Hij kon de gesnik horen, maar ook de zachte tedere stem, die de Quraan reciteerden… iets wat hij niet zo vaak hoorde! Maar wel iets dat hem rust gaf, en de mogelijkheid om hem te laten na denken over zijn leven! Na een uur vertrok iedereen, en was het graf eenzaam… Hij verzamelde zijn moed in en stapte uit de struiken… Toen hij dichterbij kwam, voelde hij steken in zijn hart! Hoe meer stappen hij nam, hoe zwaarder het voor hem werd! Hij zakte huilend neer en hield de warme verse aarde stevig vast! Hij liet de rode rozen die hij had meegenomen neervallen op het graf… Zij was zijn rode roos, een roos die nu bedorven was…
Amir: Het spijt me, het klinkt flauw! Maar ik… het is zo verkeerd gegaan! Ik heb het je nooit kunnen zeggen, nooit! Maar ik hou zo veel van je, ik had je gewaarschuwd om dit! Ik was bang je kwijt te raken.... Met trillende handen en betraande ogen staat hij op… Kon hij maar zeggen dat hij van haar hield, kon ze dat maar zelf aanhoren! Waarom beseffen mensen iets pas als ze het kwijt raken, komt dat door hun egoïsme of door hun luiheid ? Waarom doen mensen hun groot voor terwijl ze klein van binnen zijn, vanwaar kom al die onzekerheid? Vanwaar komt al die haat… Een deel van hem sterft af als hij zijn pijn niet kan verwoorden, verslonden en verslagen vertrok hij…
Thuis aangekomen sloot hij zich op in zijn kamer en liet zich vallen hij sluit zijn ogen…
………………
`Amir! Ik ben bang, hou op! Fluistert Dezsem nog toe naar Amir die weer grappig probeert te doen, het huis is pikdonker en net nog hadden ze een thriller bekeken… Ze probeert de lampknop te vinden maar weet niet waar ze moet vasthouden… Ze gilt als ze wat tussen haar benen voelt, ze probeert weg te rennen maar valt over de kussens die verspreid op de grond liggen… Ze voelt zijn handen op zijn lichaam en probeert boos te doen, maar al snel begint ze te giechelen… Ze ziet een klein vlammetje, en ziet zijn knappe gezicht… Hij laat de thee lichtjes in het glazen kaarshouder vallen en glimlacht naar haar… ` Was je bang? ‘ fluistert hij terwijl hij haar broekje los probeert te krijgen, ze knikt en helpt hem een handje… Ze verlangt zo veel naar hem dat het haar niks kan schelen, ze plant haar lippen op de zijne, en geniet van zijn aanwezigheid…
Een traan glipt uit zijn ooghoek en maakt een lijn naar zijn oor toe…
…………….
Dezsem gilt en slaat de vaas stuk tegen de muur aan! Boos kijkt ze hem aan, Amir loopt naar hem toe, en streelt haar gezicht, hij probeert haar verwarde haren achter haar oren om te slaan…
Amir: Wat is er? Waarom ben je zo boos?
Dezsem: Ik doe het niet meer! Ik ga niet opgesloten hier op jou wachten, terwijl jij maar eens in de zoveel tijd voor heel even langs komt!
Amir: Dat wist je toch eerder ook al? Waarom zei je toen niks?
Dezsem: Omdat… Gewoon!
Amir: Nee, zeg het dan!
Dezsem: Nee!
Amir: Toe nou!
Dezsem: Ik… Omdat… Jij, Ik… IK HOU VAN JE, zo goed… Blozend sloeg ze haar ogen neer… Van binnen was het net een pretpark bij hem maar hij probeerde zo nuchter mogelijk over te komen…
……………
Huilend begroef hij zijn gezicht in zijn kussen… Hij had een schuldgevoel die hem van binnen in helemaal op vreet! Zijn lichaam zou afsterven als hij zo verder zou gaan… Hij wist een ding, niemand zou rust vinden als hij nog niet wraak had genomen! Iedereen die hier aan mee had gedaan zou gaan boeten…
Dagenlang gepiekerd te hebben in zijn kamer, douchte hij zich en kleedde zich om! Hij deed zijn muts op, Met zijn grote tas met geweren erin vertrok hij! Hij had zijn kaart erbij gepakt met de namen van allemaal… Aangekomen thuis, liep hij de tuin stiekem achterom in, en brak in het huis! Hij wist precies hoe alles te werking ging, en zette alle beveiligingssystemen uit! Hij liep stilletjes de trap op, en keek in de gang of er iemand was… Hij liep regel recht naar de grote salon… Waar die meelopers aan het genieten waren van een sigaar, ze schrokken en keken angstig toe toen ze Amir achter hun zagen…
Man1: Wacht! Doe rustig!
Man2: Het is niet onze schuld, wij wisten van niks…
Zonder te twijfelen richtte hij zijn geweer en schoot 3 keer, hij liep naar hun toe en schopte een paar keer tegen de lichamen aan, geen reactie = dood! Hij vertrok, hij pakte zijn kaart te voor schijn en kraste 2 namen weg! Nog 4 te gaan, daarna was het tijd voor de grote strijd ( He, dat rijmt
)
Hij reed verder naar zijn volgende bestemming, aangekomen ging hij precies hetzelfde te werk! Hij had dagenlang alles gepland, Binnen aangekomen keek hij in de kamers… Hij trapte de badkamer deur in en richtte zijn pistool tegen die hufter die in bad vol schuim een wijntje aan het drinken was met een vrouw! Ze gilde luid en klampte zich vast aan hem…
Man: Wa.. waat doe je?
Amir: Waar is hij nu?
Man: Weet ik niet!
Amir:Waarom komt hij je niet redden dan? Jullie kontgevers allemaal
Hij knikte tegen die vrouw aan dat ze moest ophoepelen, in haar blootje rende ze weg, hij spuugde nog in het water en schoot hem neer…