utrechtenaar
13-02-2008, 20:19
Fouad Idabdelhay is zo jong, dat hij s morgens en s avonds met de trein en de bus van Bergen op Zoom naar Breda moet reizen.
Een auto of een rijbewijs heeft hij nog niet. De 19-jarige aanvaller hijst zich zonder morren in volle coupés tussen scholieren en studenten.
Tot voor kort kon hij dat ongestoord doen. Maar zijn doelpunten en zijn nieuwe status als topschutter bij NAC hebben van hem een bekende voetballer gemaakt. Zijn medereizigers vinden het nu een feest als Idabdelhay instapt. Zeker als ze hem de avond ervoor nog juichend door een stadion hebben zien rennen.
,,Soms kom ik zo laat terug van een uitwedstrijd dat ik met het openbaar vervoer niet meer naar huis kan. Dan blijf ik bij Benjamin of Ammi slapen. Eind deze maand mag ik rijexamen doen. Misschien heb ik dan ook gauw een autootje,’’ zegt Idabdelhay hoopvol.
Als spits is hij dit seizoen een nachtmerrie voor verdedigers, door zijn achternaam is hij dat ook voor tv-commentatoren. Hij lacht en zegt: ,,Mijn vrienden, zoals Aykut Demir (nu Excelsior) noemen me Fuji. Omdat het lijkt op Fouad en omdat die naam vroeger op het stadion van NAC stond.’’
De zoon van Marokkaanse ouders is een wat tengere, maar technisch zeer begaafde aanvaller. Idabdelhay heeft van alle spelers bij NAC het meest vrolijke en opgeruimde karakter. Opmerkelijk, omdat juist hij al de schaduwkanten van het leven heeft leren kennen.
De jonge voetballer komt uit een gezin dat is verscheurd door de gevolgen van een fataal auto-ongeluk: zijn broer kwam om het leven en zijn moeder belandde voor altijd in een rolstoel. Zijn vader kwam er zonder ernstige verwondingen vanaf, maar moest zijn baan opgeven om z’n vrouw te verzorgen.
Hoewel het inmiddels twaalf jaar geleden is, staan de beelden van destijds nog immer op het netvlies van Idabdelhay. ,,We waren met een transitbus op de terugweg van Marokko naar Nederland. Mijn vader zat achter het stuur en uit het niets stak opeens een man met een ezel de weg over.
Het lijkt onwerkelijk, maar een ezel was de oorzaak van alle ellende. Mijn vader probeerde hem te ontwijken, daarbij ging de bus zeven keer over de kop. Als enige kwam ik zonder een schrammetje uit het wrak. Voor mijn broer, die nu 28 jaar geweest zou zijn, liep het dramatisch af.’’
,,Vroeger,’’ onthult Idabdelhay, ,,zat het helemaal niet in mijn hoofd om profvoetballer te worden. Ik was meer bezig met karate door de Bruce Lee-films. Toen ik zag hoe moeilijk het leven voor mijn ouders werd en ik in de jeugd van NAC aardig begon te draaien, heb ik mijzelf ingeprent dat ik ten koste van alles een profcontract moest verdienen. Op dit moment ziet het er naar uit dat ik voor drie jaar ga bijtekenen. Daarmee gaat mijn grootste wens in vervulling. Want ik wil financieel iets voor mijn ouders betekenen.
,,Jack Sweres (jeugdtrainer, red.) was de eerste die tegen me zei: ‘Je kan het halen’. In de B-junioren werd ik aanvoerder en vanaf dat moment is mn grote droom langzaam uitgekomen. Ik heb nog geen hele wedstrijden gespeeld. Ik ben tevreden met de invalbeurten of speeltijd die ik van de trainer krijg. Omdat ik elke keer binnen een half uur scoor als ik inval, is het des te leuker.’’
Idabdelhay speelt onbevangen en kent weinig podiumvrees. Hij voetbalt met een passie die op zijn leeftijd niet vaak voorkomt. ,,Wat er in ons gezin is gebeurd, heeft wel iets met me gedaan. Als mensen zeggen dat ik mentaal sterker ben dan leeftijdgenoten, klopt dat. Tegenslagen als voetballer moet je kunnen verwerken. Die betekenen niets in vergelijking met wat ons is overkomen. Mijn moeder houdt nog steeds het gezin draaiende, doet de afwas en stofzuigt vanuit een rolstoel. Denk je dat ik dan ooit durf te klagen?
,,Mijn vader heeft alles opgegeven voor mijn moeder en voor ons. Hij is voor mij altijd een grote steun geweest. Altijd als ik moest voetballen, was hij erbij. Hij is net zo vol van mijn carrière als profvoetballer als ik nu. Maar ik zeg eerlijk, dat als mijn ouders morgen mijn steun thuis nodig hebben, ik het profvoetbal zo zou opgeven. Het zou me pijn doen, maar voor hen heb ik dat over. Dat weten ze.’’
Een auto of een rijbewijs heeft hij nog niet. De 19-jarige aanvaller hijst zich zonder morren in volle coupés tussen scholieren en studenten.
Tot voor kort kon hij dat ongestoord doen. Maar zijn doelpunten en zijn nieuwe status als topschutter bij NAC hebben van hem een bekende voetballer gemaakt. Zijn medereizigers vinden het nu een feest als Idabdelhay instapt. Zeker als ze hem de avond ervoor nog juichend door een stadion hebben zien rennen.
,,Soms kom ik zo laat terug van een uitwedstrijd dat ik met het openbaar vervoer niet meer naar huis kan. Dan blijf ik bij Benjamin of Ammi slapen. Eind deze maand mag ik rijexamen doen. Misschien heb ik dan ook gauw een autootje,’’ zegt Idabdelhay hoopvol.
Als spits is hij dit seizoen een nachtmerrie voor verdedigers, door zijn achternaam is hij dat ook voor tv-commentatoren. Hij lacht en zegt: ,,Mijn vrienden, zoals Aykut Demir (nu Excelsior) noemen me Fuji. Omdat het lijkt op Fouad en omdat die naam vroeger op het stadion van NAC stond.’’
De zoon van Marokkaanse ouders is een wat tengere, maar technisch zeer begaafde aanvaller. Idabdelhay heeft van alle spelers bij NAC het meest vrolijke en opgeruimde karakter. Opmerkelijk, omdat juist hij al de schaduwkanten van het leven heeft leren kennen.
De jonge voetballer komt uit een gezin dat is verscheurd door de gevolgen van een fataal auto-ongeluk: zijn broer kwam om het leven en zijn moeder belandde voor altijd in een rolstoel. Zijn vader kwam er zonder ernstige verwondingen vanaf, maar moest zijn baan opgeven om z’n vrouw te verzorgen.
Hoewel het inmiddels twaalf jaar geleden is, staan de beelden van destijds nog immer op het netvlies van Idabdelhay. ,,We waren met een transitbus op de terugweg van Marokko naar Nederland. Mijn vader zat achter het stuur en uit het niets stak opeens een man met een ezel de weg over.
Het lijkt onwerkelijk, maar een ezel was de oorzaak van alle ellende. Mijn vader probeerde hem te ontwijken, daarbij ging de bus zeven keer over de kop. Als enige kwam ik zonder een schrammetje uit het wrak. Voor mijn broer, die nu 28 jaar geweest zou zijn, liep het dramatisch af.’’
,,Vroeger,’’ onthult Idabdelhay, ,,zat het helemaal niet in mijn hoofd om profvoetballer te worden. Ik was meer bezig met karate door de Bruce Lee-films. Toen ik zag hoe moeilijk het leven voor mijn ouders werd en ik in de jeugd van NAC aardig begon te draaien, heb ik mijzelf ingeprent dat ik ten koste van alles een profcontract moest verdienen. Op dit moment ziet het er naar uit dat ik voor drie jaar ga bijtekenen. Daarmee gaat mijn grootste wens in vervulling. Want ik wil financieel iets voor mijn ouders betekenen.
,,Jack Sweres (jeugdtrainer, red.) was de eerste die tegen me zei: ‘Je kan het halen’. In de B-junioren werd ik aanvoerder en vanaf dat moment is mn grote droom langzaam uitgekomen. Ik heb nog geen hele wedstrijden gespeeld. Ik ben tevreden met de invalbeurten of speeltijd die ik van de trainer krijg. Omdat ik elke keer binnen een half uur scoor als ik inval, is het des te leuker.’’
Idabdelhay speelt onbevangen en kent weinig podiumvrees. Hij voetbalt met een passie die op zijn leeftijd niet vaak voorkomt. ,,Wat er in ons gezin is gebeurd, heeft wel iets met me gedaan. Als mensen zeggen dat ik mentaal sterker ben dan leeftijdgenoten, klopt dat. Tegenslagen als voetballer moet je kunnen verwerken. Die betekenen niets in vergelijking met wat ons is overkomen. Mijn moeder houdt nog steeds het gezin draaiende, doet de afwas en stofzuigt vanuit een rolstoel. Denk je dat ik dan ooit durf te klagen?
,,Mijn vader heeft alles opgegeven voor mijn moeder en voor ons. Hij is voor mij altijd een grote steun geweest. Altijd als ik moest voetballen, was hij erbij. Hij is net zo vol van mijn carrière als profvoetballer als ik nu. Maar ik zeg eerlijk, dat als mijn ouders morgen mijn steun thuis nodig hebben, ik het profvoetbal zo zou opgeven. Het zou me pijn doen, maar voor hen heb ik dat over. Dat weten ze.’’