Bekijk volle/desktop versie : Verdriet zo moeilijk..



09-12-2007, 23:55
hoe het begon op vrijdag 7 december 2007..

Ik kijk televisie, "de wereld draait door", en de gasten zijn Hans Theeuwen en Urbanus, niet zo lachwekkend als ik had verwacht, t gaat weer eens over hoe gevaarlijk moslims zijn. Voor zover ik me kan herrineren heb ik het niet helemaal afgekeken omdat ik in slaap gevallen ben.

Ik schrik wakker, mijn zusje staat in de deuropening, ze vraagt of ik naar benede wilde komen, het was al over 1, 't drong nog niet tot me door, maar er was een nieuwschierig gevoel, dat me liet merken dat het niet goed was. Toen mijn zusje me nog een keer vroeg om naar benede te komen, begon ze te huilen. Nu schrik ik, en er spoken verschillende gebeurtenissen door mij heen. Terwijl ik rechtop ga zitten, hoor ik benede m'n moeder, ze schreeuwt van verdriet. Ik wist meteen dat het erg was, en trok gauw iets aan waarop ik mijn zusje naar benede volg.

Benede aangekomen zag ik mijn moeder in de gang, ze had haar jas aan, maar wist niet waarom, het was al over 1. Ik heb mijn moeder nog nooit zo gezien, zo verdrietig, kapot, gebroken, ontroostbaar.. Ik hou haar vast, ze dreigde te vallen. Ik vraag haar wat er is, en ze antwoord: "Ahh Wawa Inou, Ahh Wawa Inou! (ohh mijn vader). Ik voelde de druk al aankomen, kort daarna zegt ze: "Hij is dood, mijn lieve vader is dood". Ik kan het niet geloven, het dringt niet door me door. Ik zie de verdriet van mijn moeder, maar weet niet wat ik doen moet. Ze valt niet te troosten. Mijn zusje begint te huilen. Mijn zus komt ook huilend binnen lopen. We nemen mijn moeder mee de huiskamer in. Mijn zusje pakt een stoel, en dwingt mijn moeder hierop te gaan zitten. Mijn moeder kijkt me aan, ik zie dat ze gebroken is. Ik kan het niet geloven, en kan mijn moeder zo niet aanzien, ik wil haar zo niet aanzien, het doet me pijn, en ik voel me machteloos, ik zeg tegen mezelf "Opa is dood" maar ik kon mezelf niet geloven. Er kwam geen traan uit.

Inmiddels belt mijn zus m'n oudere zus op, maar de telefoon staat uit, mijn moeder vraagt of ik rustig mijn wou gaan halen, en meteen doorgeven dat er een ticket gezocht moest worden voor de volgende ochtend naar Marokko, voor mijn moeder, door mijn zwager.
Ik ren naar boven, pakte de sleutels, trok een jas aan en ging naar benede, ik hoor dat mijn zus mijn ooms aan't bellen is. In de gang trek ik mijn schoenen aan, zonder sokken. Mijn moeder komt naar me toe en zegt: zeg tegen je zus dat opa ziek is, en dat ze even moet komen, en dat de man van mijn zus een ticket moest zoeken voor de volgende ochtend.

Ik liep de deur uit, terwijl ik mijn broers had gesmst dat ze onmiddlijk naar huis moesten komen. Het regent hard, en de wind is sterk. Ik stap snel de auto in, terwijl er duizenden gedachtens door mijn heen kwamen over mijn opa, en ze kwamen allemaal tegelijk. Besefte nog steeds niet dat die man er niet meer was.

Ik start de auto. Ik ben alleen, en alleen op de weg. Het is stil en hoor alleen het geluid van de regen en het gebrom van de auto. Er komen beelden naar boven van mijn opa. Leuke dingen, maar vooral de gekke dingen waar we altijd samen om konden lachen. En op dat moment besefte ik dat ik mijn opa nog op zoveel bijzondere dagen in mijn leven wou laten meegenieten. Het eerste wat ik me weet te herrineren is dat hij me ooit beloofde dat hij zou gaan dansen op de dag dat ik zou trouwen, zo oud dat ie was, hij had het me beloofd, en ik zou der alles voor doen om mijn opa te zien dansen op mijn feest. En toen kwam het, er liepen tranen over mijn wangen. Ik besefte dat dat nooit meer zou gebeuren. Hij is weg.

Inmiddels rijd ik de straat van mijn zus in, veeg de tranen weg, en probeer mijn snotneus weg te werken. Ik doe de deur open en loop richting het huis van mijn zus. Ik bel meerdere keren aan maar niemand doet open, het regent en waait nog steeds hard. Ik roep door de brievenbus de naam van mijn zus. Een paar minuten later doet ze chagerijnig het raam open en vraagt wat er is. Ik zeg: Kom even naar beneden, ik heb je nodig. Terwijl ze onderweg was probeerde ik te verzinnen wat ik moest zeggen. Ze trok de deur open, en ik begon meteen te huilen, en zei dat ze moest komen, ze vroeg zich af waarom? Ik zei: opa is ziek, nu komen, haar man riep vragend wat er was, en ik vroeg hem een ticket te zoeken, waarop hij antwoorde: misschien is het wel niet zo erg, maar ik wist beter. En vroeg hem alsnog een ticket te zoeken, mijn zus trok der jas en schoenen aan, en liep mee. In de auto vroeg ze of er nog meer mensen waren, en zei dat mijn ooms der waren, hierdoor wist ze dat er iets ergs aan de hand was, waardoor ze haar man belde om serieus naar een ticket te zoeken, haar man vroeg eerst af te wachten, waarop mijn zus zei dat opa misschien toch serieus ziek is. Ik kon het niet in me houden en zei tegen me zus: Opa is dood, hij is er niet meer. Ze begon te huilen en maakte het gesprek met tranen in der ogen af. Ze schreeuwt boos: "waarom zeg je dat niet meteen"? waarop ik niets antwoord, de rest van de reis naar huis waren we stil, enkel alleen het geluid van 2 verdrietige mensen.

Eénmaal thuis aangekomen zijn er al veel familieleden, broers, zussen, ooms, tantes.. Allemaal in de woonkamer, en mijn moeder nog steeds in dezelfde situatie als toen ik et huis verliet. Iedereen is verdrietig. Ik sta in de deuropening van de huiskamer, en kijk mijn moeder aan Ik voel me erg rot en kan het niet aanzien hoe mijn moeder dit doormaakt, dus ik loop weg, de keuken in. Ik heb de behoefte om alleen te zijn, dus ik zoek steeds plekjes op waar niemand is, begon in de keuken, gang, de trap, bed van mijn zusje en vervolgens het bed van mijn moeder. Ik ga rustig zitten en proeer mee te luisteren met wat er beneden wordt gezegt.

Ik hoor dat er naar Marokko wordt gebeld, ik stap meteen uit bed en ging op de trap zitten zodat ik het beter kon horen, 't werd allemaal besproken, en er werd opgehangen, mijn moeder vertelde de rest dat opa een geweldige avond had gehad, en gelachen als nooit te voren mijn zijn kleindochters. En dat zijn laatste plek, bij hem thuis was, samen in één kamer met oma. Ik vraag me af, hoe mijn oma dit heeft doorgemaakt, haar maatje dat al meer als 50 jaar zo was, was er niet meer.

Dit werd door iedereen erg emotioneel opgevat. Het begon me allemaal door te dringen, en begon te huilen, terwijl ik de laatste avond van Opa probeerde in te beelden.

Wat ik voel van binnen is moeilijk te beschrijven, en heb zoiets nog nooit eerder meegemaakt, het enigste wat ik van mijn gevoel kan ontcijferen is dat ik alleen wil zijn, niemand bij me! Dus ik zit in mijn rommelige kamer, achter mijn buro, ik weet niet wat ik moet doen, mijn leven is anders.

Ik pak uit ergens onderaan een rommelige berg een schrijfblok en potlood en begin te schrijven. Ik heb nog nooit opgeschreven wat ik voel, en hoe ik iets doormaak, ik hoop dan ook steeds dat er niemand komt binnen lopen, en ziet dat ik aan het schrijven ben. Maar ik doe het toch, en ik voel er me goed bij. Ik word af en toe gestoord door mijn zusje en zus, die me vragen om benede te komen, maar steeds beantwoord ik met "nee".

Ze weten niet hoe ik me voel van binnen, ik wil alleen zijn.

Het is raar en anders, morge wordt niet zoals verwacht, het wordt anders, maar hoe? dat weet ik niet. Het is inmiddels 04;46 uur, Mijn zusje komt weer boven en zegt dat mama morge vroeg naar Marokko gaat.

Het is laat maar heb geen slaap, toch wil ik het hier bij laten, en verder piekeren in bed.

De volgende dag wordt ik wakker. Het is een nieuwe dag, maar niemand die lacht, ieder is in zichzelf bezig, besef dat mama weg was. Vertrokken naar marokko. Er komen mensen aan de deur, op bezoek. Maar wil daar niet bij zijn. Bel naar mijn werk, om te zeggen dat ik thuis blijf. Maar ik wil niet thuis zijn, ik wil alleen zijn. Ik ga naar buite neem de auto, en ga rijden, zonder doel, als ik maar alleen ben.

07-12-07 de dag.

10-12-2007, 11:10


Prachtig, We komen van Allah, en tot hem zullen we allen terug gaan..
Ik ben mijn opa ook kort geleden(in de Ramedan) verloren. Ook de vader van mijn moeder. En ik begrijp precies wat je bedoelt. Elke woord dat je op papier hebt gezet snap ik. Ik voel je verwarring, hevige emoties, en ik snap vooral het gevoel dat als je naar je moeder kijkt: De sterke Yemma is niet meer zo sterk. Wat zal ik je zeggen lieve Jongen. De ene dag zal je gemakkelijker afgaan dan de andere. Dit is de dounya, en de dood hoort erbij. We zullen daar allemaal eindigen. Met tranen winnen we niks terug..

Als je erover wil praten kun je me altijd pm-en..
Pas goed op je zelf en je moeder ze heeft je nodig,

Kus, Sima.

10-12-2007, 13:39
Bedankt voor je reactie, het is fijn om te weten dat er iemand is die weet hoe ik me voel.

En ohja, je zegt: "wat zal ik je zeggen lieve meid"
klopt niet helemaal, ik ben een jongen.

nogmaals, bedankt voor je reactie!

10-12-2007, 18:47

Citaat door bulls:
Bedankt voor je reactie, het is fijn om te weten dat er iemand is die weet hoe ik me voel.

En ohja, je zegt: "wat zal ik je zeggen lieve meid"
klopt niet helemaal, ik ben een jongen.

nogmaals, bedankt voor je reactie!



Haha Sorry, heb er niet eens opgelet..
Ik zal het even veranderen..

En geen dank

10-12-2007, 20:16


klinkt al beter.
hoe ben jij der mee omgegaan?

10-12-2007, 20:49
ik herrinnerde net mijn opa die ook dood is.
Mijn moeder was er ook kapot van.

De eerste keer dat ik hoorde dat hij dood was was ik heel verdrietig.

Ik huilde heel lang in mijn bed, dan dacht ik aan hem, hoe zwak hij toen was, dat hij niet eens kon lopen, maar toch altijd naar de douche ging om zich te reinigen voor het gebed.

MOge god jou opa en mijn opa in de hemel plaatsen, waar ze voor eeuwig gelukkig zullen zijn.

10-12-2007, 23:48
Sterkte!!

11-12-2007, 09:28

Citaat door bulls:
klinkt al beter.
hoe ben jij der mee omgegaan?



Het klinkt misschien wel vreemd, maar ik heb mijn opa veel geschreven na zijn dood...
Wat mij echt gerust stelde was dat hij overleden was in de Ramedan. Een goed teken, en de deuren van de hel waren dicht. Ik heb veel mijn handen naar Allah swt geheven.

De eerste week zat ik alleen thuis. Ik kookte, maakte schoon, deed de was, zorgde voor iedereen, ontving bezoek en etc. Na ander half week pakte ik weer langzaam mijn leventje op. En ik bedacht me altijd, doe het nu nog steeds. Dat we daar allemaal eindigen. Ik heb ook veel gehuild de eerste week. Vooral als ik de tranen van mijn moeder zag..pff
Maar wij zouden allemaal wel willen om net zo oud te worden als onze Opa's.

Ik begrijp precies wat je bedoelt met dat je alleen wil zijn. Dat gevoel heb ik nu nog steeds. Om even in alle rust aan hem te denken. Zijn geur te bedenken, zijn lach weer te zien.. Zijn buikje, zijn ronde gezichtje met altijd rode wangetjes..Maar tijd heelt wonden insha Allah.. En ook die van jou..

Doe veel dou3a voor hem,

Liefs,
Sima.

11-12-2007, 11:04
Alleen zijn is geen oplossing je moet er toch over praten en goed uithuilen.

12-12-2007, 20:36

Citaat door bulls:
hoe het begon op vrijdag 7 december 2007..

Ik kijk televisie, "de wereld draait door", en de gasten zijn Hans Theeuwen en Urbanus, niet zo lachwekkend als ik had verwacht, t gaat weer eens over hoe gevaarlijk moslims zijn. Voor zover ik me kan herrineren heb ik het niet helemaal afgekeken omdat ik in slaap gevallen ben.

Ik schrik wakker, mijn zusje staat in de deuropening, ze vraagt of ik naar benede wilde komen, het was al over 1, 't drong nog niet tot me door, maar er was een nieuwschierig gevoel, dat me liet merken dat het niet goed was. Toen mijn zusje me nog een keer vroeg om naar benede te komen, begon ze te huilen. Nu schrik ik, en er spoken verschillende gebeurtenissen door mij heen. Terwijl ik rechtop ga zitten, hoor ik benede m'n moeder, ze schreeuwt van verdriet. Ik wist meteen dat het erg was, en trok gauw iets aan waarop ik mijn zusje naar benede volg.

Benede aangekomen zag ik mijn moeder in de gang, ze had haar jas aan, maar wist niet waarom, het was al over 1. Ik heb mijn moeder nog nooit zo gezien, zo verdrietig, kapot, gebroken, ontroostbaar.. Ik hou haar vast, ze dreigde te vallen. Ik vraag haar wat er is, en ze antwoord: "Ahh Wawa Inou, Ahh Wawa Inou! (ohh mijn vader). Ik voelde de druk al aankomen, kort daarna zegt ze: "Hij is dood, mijn lieve vader is dood". Ik kan het niet geloven, het dringt niet door me door. Ik zie de verdriet van mijn moeder, maar weet niet wat ik doen moet. Ze valt niet te troosten. Mijn zusje begint te huilen. Mijn zus komt ook huilend binnen lopen. We nemen mijn moeder mee de huiskamer in. Mijn zusje pakt een stoel, en dwingt mijn moeder hierop te gaan zitten. Mijn moeder kijkt me aan, ik zie dat ze gebroken is. Ik kan het niet geloven, en kan mijn moeder zo niet aanzien, ik wil haar zo niet aanzien, het doet me pijn, en ik voel me machteloos, ik zeg tegen mezelf "Opa is dood" maar ik kon mezelf niet geloven. Er kwam geen traan uit.

Inmiddels belt mijn zus m'n oudere zus op, maar de telefoon staat uit, mijn moeder vraagt of ik rustig mijn wou gaan halen, en meteen doorgeven dat er een ticket gezocht moest worden voor de volgende ochtend naar Marokko, voor mijn moeder, door mijn zwager.
Ik ren naar boven, pakte de sleutels, trok een jas aan en ging naar benede, ik hoor dat mijn zus mijn ooms aan't bellen is. In de gang trek ik mijn schoenen aan, zonder sokken. Mijn moeder komt naar me toe en zegt: zeg tegen je zus dat opa ziek is, en dat ze even moet komen, en dat de man van mijn zus een ticket moest zoeken voor de volgende ochtend.

Ik liep de deur uit, terwijl ik mijn broers had gesmst dat ze onmiddlijk naar huis moesten komen. Het regent hard, en de wind is sterk. Ik stap snel de auto in, terwijl er duizenden gedachtens door mijn heen kwamen over mijn opa, en ze kwamen allemaal tegelijk. Besefte nog steeds niet dat die man er niet meer was.

Ik start de auto. Ik ben alleen, en alleen op de weg. Het is stil en hoor alleen het geluid van de regen en het gebrom van de auto. Er komen beelden naar boven van mijn opa. Leuke dingen, maar vooral de gekke dingen waar we altijd samen om konden lachen. En op dat moment besefte ik dat ik mijn opa nog op zoveel bijzondere dagen in mijn leven wou laten meegenieten. Het eerste wat ik me weet te herrineren is dat hij me ooit beloofde dat hij zou gaan dansen op de dag dat ik zou trouwen, zo oud dat ie was, hij had het me beloofd, en ik zou der alles voor doen om mijn opa te zien dansen op mijn feest. En toen kwam het, er liepen tranen over mijn wangen. Ik besefte dat dat nooit meer zou gebeuren. Hij is weg.

Inmiddels rijd ik de straat van mijn zus in, veeg de tranen weg, en probeer mijn snotneus weg te werken. Ik doe de deur open en loop richting het huis van mijn zus. Ik bel meerdere keren aan maar niemand doet open, het regent en waait nog steeds hard. Ik roep door de brievenbus de naam van mijn zus. Een paar minuten later doet ze chagerijnig het raam open en vraagt wat er is. Ik zeg: Kom even naar beneden, ik heb je nodig. Terwijl ze onderweg was probeerde ik te verzinnen wat ik moest zeggen. Ze trok de deur open, en ik begon meteen te huilen, en zei dat ze moest komen, ze vroeg zich af waarom? Ik zei: opa is ziek, nu komen, haar man riep vragend wat er was, en ik vroeg hem een ticket te zoeken, waarop hij antwoorde: misschien is het wel niet zo erg, maar ik wist beter. En vroeg hem alsnog een ticket te zoeken, mijn zus trok der jas en schoenen aan, en liep mee. In de auto vroeg ze of er nog meer mensen waren, en zei dat mijn ooms der waren, hierdoor wist ze dat er iets ergs aan de hand was, waardoor ze haar man belde om serieus naar een ticket te zoeken, haar man vroeg eerst af te wachten, waarop mijn zus zei dat opa misschien toch serieus ziek is. Ik kon het niet in me houden en zei tegen me zus: Opa is dood, hij is er niet meer. Ze begon te huilen en maakte het gesprek met tranen in der ogen af. Ze schreeuwt boos: "waarom zeg je dat niet meteen"? waarop ik niets antwoord, de rest van de reis naar huis waren we stil, enkel alleen het geluid van 2 verdrietige mensen.

Eénmaal thuis aangekomen zijn er al veel familieleden, broers, zussen, ooms, tantes.. Allemaal in de woonkamer, en mijn moeder nog steeds in dezelfde situatie als toen ik et huis verliet. Iedereen is verdrietig. Ik sta in de deuropening van de huiskamer, en kijk mijn moeder aan Ik voel me erg rot en kan het niet aanzien hoe mijn moeder dit doormaakt, dus ik loop weg, de keuken in. Ik heb de behoefte om alleen te zijn, dus ik zoek steeds plekjes op waar niemand is, begon in de keuken, gang, de trap, bed van mijn zusje en vervolgens het bed van mijn moeder. Ik ga rustig zitten en proeer mee te luisteren met wat er beneden wordt gezegt.

Ik hoor dat er naar Marokko wordt gebeld, ik stap meteen uit bed en ging op de trap zitten zodat ik het beter kon horen, 't werd allemaal besproken, en er werd opgehangen, mijn moeder vertelde de rest dat opa een geweldige avond had gehad, en gelachen als nooit te voren mijn zijn kleindochters. En dat zijn laatste plek, bij hem thuis was, samen in één kamer met oma. Ik vraag me af, hoe mijn oma dit heeft doorgemaakt, haar maatje dat al meer als 50 jaar zo was, was er niet meer.

Dit werd door iedereen erg emotioneel opgevat. Het begon me allemaal door te dringen, en begon te huilen, terwijl ik de laatste avond van Opa probeerde in te beelden.

Wat ik voel van binnen is moeilijk te beschrijven, en heb zoiets nog nooit eerder meegemaakt, het enigste wat ik van mijn gevoel kan ontcijferen is dat ik alleen wil zijn, niemand bij me! Dus ik zit in mijn rommelige kamer, achter mijn buro, ik weet niet wat ik moet doen, mijn leven is anders.

Ik pak uit ergens onderaan een rommelige berg een schrijfblok en potlood en begin te schrijven. Ik heb nog nooit opgeschreven wat ik voel, en hoe ik iets doormaak, ik hoop dan ook steeds dat er niemand komt binnen lopen, en ziet dat ik aan het schrijven ben. Maar ik doe het toch, en ik voel er me goed bij. Ik word af en toe gestoord door mijn zusje en zus, die me vragen om benede te komen, maar steeds beantwoord ik met "nee".

Ze weten niet hoe ik me voel van binnen, ik wil alleen zijn.

Het is raar en anders, morge wordt niet zoals verwacht, het wordt anders, maar hoe? dat weet ik niet. Het is inmiddels 04;46 uur, Mijn zusje komt weer boven en zegt dat mama morge vroeg naar Marokko gaat.

Het is laat maar heb geen slaap, toch wil ik het hier bij laten, en verder piekeren in bed.

De volgende dag wordt ik wakker. Het is een nieuwe dag, maar niemand die lacht, ieder is in zichzelf bezig, besef dat mama weg was. Vertrokken naar marokko. Er komen mensen aan de deur, op bezoek. Maar wil daar niet bij zijn. Bel naar mijn werk, om te zeggen dat ik thuis blijf. Maar ik wil niet thuis zijn, ik wil alleen zijn. Ik ga naar buite neem de auto, en ga rijden, zonder doel, als ik maar alleen ben.

07-12-07 de dag.


Pff jonge jonge, ongeveer het zelfde alleen dan met mijn vader allah ir7moe wa ir7am jamie3 almoeslimien..

12-12-2007, 21:20
Veel asber insh'allah...heb echt kippen vel van gekregen.
ik heb me precies zo gevoeld bij mijn neef allahi rahmoe
schrijven doet je goed

veel liefs...faat