Nadorialopez
13-11-2007, 21:06
Een mooi maar ook zielig verhaal,
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld... men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:
Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de
eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen.Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren.
Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van
de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk.
Niemand
kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen
ontsnappen.
Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt
gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen.
Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van
mijn 'grap' vulden de markt.
Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?' Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!' Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.
Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer
binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.
Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid. Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!' Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige misvormingen
in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!'
Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen.
SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.
Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat
Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!' We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou
beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd
groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw
Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een
bruiloftbanket walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik
gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van
Salem.
Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer
te
negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen
terwijl ik
zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom
huil je?!'.
Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte
dat ik dichtbij stond, taste hij in
het rond met zijn kleine handen. Wat is er met
hem? Ik ontdekte dat hij
probeerde zich weg van mij te
verplaatsen!! Alsof
hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?' Ik
volgde hem,
zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij
huilde.
Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen
wat er mis was.
Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde,
verschrikt
naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje
Omar,
die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En
omdat op
die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek
meer zou
vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder
maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.
Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de
rest van
zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond
en zei: Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij.
Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet
bedroefd
Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?' Hij
zei: Omar
natuurlijk, maar hij is altijd laat' Ik zei: 'Nee... ik zal met je
mee gaan'.
Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet. Hij dacht dat
ik met hem
spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en
nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto
brengen. Hij
weigerde en zei: 'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de
moskee.'
Ja, dit zei hij.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een
moskee
binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst,voelde
en spijt
over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met
mensen, toch
kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden
naar de
vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was
ik de gene die naast hem bad.
Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te
geven. Ik
was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had
bijna zijn
vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf
hem de
Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik
zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave
totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich
en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten.
SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd!
Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en
voelde een
soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte
Allah om
mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan... Ik
begon als
een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was
Salem!!
Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: Jij
bent niet de blinde, ik ben degene die blind is' Omdat ik achter erg slechte
mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.
We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over
Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet
mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de
moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond. De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld.
Gaat verder!!
Dit verhaal werd door sheikh Khalid Arashed vaak verteld... men zegt dat het zijn persoonlijke verhaal is:
Ik was de 30 jaar nog niet gepasseerd toen mijn vrouw in haar buik de
eerste van mijn zonen ter wereld zou brengen.Ik kan mij die nacht nog goed herinneren. Ik bleef tot het einde van de nacht met een groep vrienden in een uitgaansgelegenheid. Het was een avond vol lege woorden. Een avond vol met roddels en haram commentaar op mensen. Ik was degene die de vaakst het gelach van de mensen veroorzaakte. Ik roddelen over mensen en zij lachen. Die avond maakte ik ze erg aan het lachen. Ik had het bijzondere 'talent' dat ik mensen goed kon imiteren.
Met het veranderen van mijn stem kon ik heel dicht bij de stem komen van
de persoon die ik belachelijk maakte. Ja, ik maakte allerlei mensen belachelijk.
Niemand
kon aan mij ontsnappen zelfs niet mijn vrienden.
Sommige mensen gingen mij vermijden om zo aan mijn tong te kunnen
ontsnappen.
Die nacht maakte ik een blinde man belachelijk die ik bedelend op de markt
gezien had. Ik had hem met mijn voet laten struikelen en vallen.
Hij draaide zijn hoofd en wist niet wat te zeggen. De lachende echo's van
mijn 'grap' vulden de markt.
Ik keerde zoals gewoonlijk laat terug naar mijn huis. Mijn vrouw zat op mij te wachten. Ze was in een treurige stemming. Ze zei met trillende stem: 'Rashed, waar was je?' Ik zei met spot: 'op mars... bij mijn vrienden natuurlijk!' Het was duidelijk aan mijn vrouw te zien dat zij moe was. Ze zei, terwijl mijn opmerking haar verstikte: 'Rashed, ik ben erg moe. Ik kan op elk moment nu gaan bevallen!' Een stille traan rolde over haar wang. Ik merkte dat ik mijn vrouw verwaarloosd had. Ik had haar aandacht moeten schenken en mijn avond uit minder lang moeten maken vooral omdat ze in haar negende maand zat.
Snel bracht ik haar naar het ziekenhuis en ging de verloskundekamer
binnen. Zij had vele lange uren pijn. Ik wachtte met weinig geduld haar bevalling af. Het verliep allemaal moeizaam. Ik wachtte lang totdat ik moe werd. Ik ging terug naar huis en liet mijn telefoonnummer achter zodat ik gebeld kon worden als er nieuws was.
Na een uur werd ik gebeld door het ziekenhuis waarbij ze mij berichtten over de komst van Salem (mijn zoon). Meteen ging ik naar het ziekenhuis. Ik vroeg naar de kamer van mijn vrouw maar de mensen van het ziekenhuis vroegen mij om eerst bij de dokter langs te gaan die de bevalling van mijn vrouw had begeleid. Schreeuwend zei ik ze: 'Wat voor dokter? ik wil mijn zoon Salem zien!' Ze zeiden: 'Ga eerst langs de arts'. Ik stapte bij de arts naar binnen. Ze vertelde mij dat onprettige dingen kunnen gebeuren en dat men dat soort dingen moet accepteren. Toen zei ze: 'Uw zoon heeft ernstige misvormingen
in zijn oog en het lijkt erop dat hij niet zal kunnen zien!'
Ik liet mijn hoofd hangen en kropte mijn gevoel op. Toen herinnerde ik mij de blinde bedelaar die ik op de markt liet struikelen en waar ik de mensen om liet lachen.
SoubhanAllah 'Wat je met anderen doet zal er met jou worden gedaan!'. Ik bleef verstomd. Ik wist niet wat ik moest zeggen.
Toen dacht ik aan mijn vrouw en zoon en bedankte de dokter voor haar vriendelijkheid en ging mijn vrouw bezoeken.
Mijn vrouw was helemaal niet bedroefd. Zij geloofde geheel in dat
Allah de dingen al voorbestemd heeft. Zij was tevreden. Zij heeft mij altijd vermaand om mensen niet belachelijk te maken zeggende: 'Spot niet met mensen!' We verlieten het ziekenhuis samen met Salem. Eerlijk gezegd gaf ik hem niet veel aandacht. Ik beschouwde hem als niet aanwezig in het huis. Wanneer zijn gehuil te hard werd vluchtte ik naar de woonkamer om daar te slapen. Mijn vrouw gaf hem heel veel aandacht. Zij hield erg van hem. Zelf haatte ik hem niet maar ik kon ook niet van hem houden! Salem groeide en begon te kruipen. Hij had een merkwaardige manier van kruipen. Toen hij bijna 1 jaar oud was probeerde hij te lopen. Toen ontdekten we dat hij mank liep. Hij werd op mij een grotere last dan hij al voor mij was. Na Salem beviel mijn vrouw van Omar en Khalid. De jaren gingen voorbij en Salem en zijn broers groeiden op. In die tijd hield ik er niet van om thuis te blijven. Altijd was ik bij mijn vrienden. Eigenlijk was ik een soort speeltje in hun handen. Mijn vrouw verloor echter nooit de hoop dat ik mijn leven zou
beteren. Zij deed altijd du3a voor mij dat ik het juiste pad zou volgen. Ze werd niet boos vanwege mijn wilde gedrag. Ze werd echter wel erg bedroefd als zij zag dat ik Salem negeerde en wel aandacht schonk aan zijn broertjes. Salem werd
groter en met hem mijn zorgen. Ik vond het best toen mijn vrouw
Salem wilde inschrijven in een speciale school voor gehandicapte kinderen. Bij het voorbijgaan van de jaren werd ik er geen betere persoon van. De dagen waren steeds hetzelfde: werk, slaap, eten en uitgaan. Op een gegeven vrijdag werd ik om 11 uur 's ochtends wakker. Het was, vond ik nog vroeg. Ik was uitgenodigd voor een
bruiloftbanket walima). Ik kleedde me aan, deed geurtjes op en was van plan om te vertrekken. Lopend door de woonkamer werd ik
gestopt door de aanblik van Salem. Hij huilde hevig. Het was de eerste keer dat ik aandacht schonk aan het huilen van
Salem.
Tien jaar lang heb ik hem genegeerd. Ik probeerde hem ook nu weer
te
negeren maar het lukte me niet. Ik hoorde hem zijn moeder roepen
terwijl ik
zelf in de kamer was. Ik ging naar hem toe en zei: 'Salem! Waarom
huil je?!'.
Zodra hij mijn stem hoorde stopte hij met huilen. Toen hij merkte
dat ik dichtbij stond, taste hij in
het rond met zijn kleine handen. Wat is er met
hem? Ik ontdekte dat hij
probeerde zich weg van mij te
verplaatsen!! Alsof
hij zei: 'merk je me nu pas op? Waar was je tien jaar lang?' Ik
volgde hem,
zijn kamer in. In het begin wilde hij me niet vertellen waarom hij
huilde.
Met vriendelijke woorden probeerde ik hem wel te laten vertellen
wat er mis was.
Salem begon te vertellen waarom hij huilde en ik luisterde,
verschrikt
naar hem. En weten jullie wat nu de reden was??? Dat zijn broertje
Omar,
die hem altijd hielp om bij de moskee te komen, te laat was. En
omdat op
die dag het vrijdagsgebed was, was hij bang dat hij geen plek
meer zou
vinden op de eerste rij. Hij riep Omar en hij riep zijn moeder
maar geen antwoord, toen begon hij te huilen.
Ik keek naar de tranen die uit zijn blinde ogen rolden. Ik kon de
rest van
zijn woorden niet meer aanhoren. Ik legde mijn hand op zijn mond
en zei: Salem, is dit waarom je huilde??' 'Ja' zei hij.
Ik vergat mijn vrienden en ik vergat het banket en zei: 'Wees niet
bedroefd
Salem. Weet je wie er vandaag met je naar de moskee gaat?' Hij
zei: Omar
natuurlijk, maar hij is altijd laat' Ik zei: 'Nee... ik zal met je
mee gaan'.
Salem was totaal verrast... hij geloofde het niet. Hij dacht dat
ik met hem
spotte en hij begon weer te huilen. Ik veegde zijn tranen weg en
nam hem bij de hand. Ik wilde hem met de auto
brengen. Hij
weigerde en zei: 'De moskee is dichtbij.. ik wil lopend naar de
moskee.'
Ja, dit zei hij.
Ik kan mij niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst een
moskee
binnen ging, maar dit keer was de eerste keer dat ik angst,voelde
en spijt
over wat ik al die jaren heb genegeerd. De moskee was vol met
mensen, toch
kon ik voor Salem een plek in de eerste rij vinden. We luisterden
naar de
vrijdagspreek en Salem deed naast mij de salat... of eigenlijk was
ik de gene die naast hem bad.
Na de salat vroeg Salem mij om hem een exemplaar van de Quran te
geven. Ik
was verbaasd!! Hoe kan hij nu lezen als hij blind is? Ik had
bijna zijn
vraag genegeerd maar ik wilde zijn gevoel niet kwetsen. Ik gaf
hem de
Quran. Hij vroeg mij toen om sourat Al Kahf op te zoeken. Ik
zocht door de pagina's en keek in de inhoudsopgave
totdat ik de soura vond. Hij nam de Quran en legde hem voor zich
en hij begon de soura te reciteren met zijn ogen gesloten.
SoubhanAllah! Hij kende de sourat helemaal uit zijn hoofd!
Ik schaamde mij. Ik nam een ander exemplaar van de Quran en
voelde een
soort kippenvel over mijn ledematen. Ik las en ik las. Ik smeekte
Allah om
mij te vergeven en mij te leiden. Ik kon het niet meer aan... Ik
begon als
een kind te huilen. Er waren nog wat mensen in de moskee Sunna gebeden aan het doen. Ik schaamde me tegenover ze en probeerde mijn huilen te bedwingen. Maar mijn gehuil werd steeds hoger en harder. Ik merkte niets meer totdat ik een kleine zoekende hand voelde op mijn gezicht dat daarna mijn tranen wegveegde. Het was
Salem!!
Ik omhelsde hem, keek hem daarna aan en zei toen in mijzelf: Jij
bent niet de blinde, ik ben degene die blind is' Omdat ik achter erg slechte
mensen aan liep die mij naar het vuur sleurden.
We keerden terug naar het huis. Mijn vrouw was zeer ongerust over
Salem, maar haar ongerustheid werd omgezet in tranen toen zijn wist dat ik het vrijdagsgebed met Salem had gebeden.Vanaf die dag was er geen salat in de moskee wat ik nog miste. Ik verliet
mijn slechte 'vrienden' en ik kreeg goede vrienden die ik in de
moskee leerde kennen. Ik proefde samen met hen de smaak van Imaan (geloof). Zij leerden mij dingen die het wereldse leven mij van had laten afdwalen. Geen lezing of extra gebed liet ik nog voorbij mij gaan. Ik las de Quran meerdere malen per maand uit. Mijn tong werd zachter met het gedenken van Allah in de hoop dat Hij mijn geroddel en gespot over de mensen zou vergeven. Ik merkte dat ik veel dichter bij mijn gezin stond. De blikken van angst en medeleven verdwenen uit de ogen van mijn vrouw. Er stond constant een glimlach op het gezicht van mijn zoon Salem. Wie hem zou zien zou denken dat hij in het bezit was van de hele wereld.
Gaat verder!!