heart of a woman

[l0velly]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=41742563&postcount=184"]Een minuut stilte voor alle vrouwen die onterecht zijn vermoord.
Just remember this...
[klik hierop][/URL]



[FONT="Century Gothic"][SIZE="2"]''Heart of a woman'' gaat over verschillende verhalen van verschillende vrouwen. A womans heart is a deep ocean.. Ik denk dat jullie (bijna) allemaal het hiermee eens zijn.
Terwijl jouw grote liefde jouw ten huwlijk vraagt, tekent de ander ophetzelfde moment haar scheidingspapieren..
Als jij denkt dat het niet erger kan, omdat je gedumpt bent.. Verliest de ander ophetzelfde moment haar moeder...
Ik hoop dat jullie benieuwd zijn naar mijn verhaal ...

xxx


Mariam[/SIZE][/FONT]
[FONT="Century Gothic"][SIZE="2"]

Bij de gedachte aan mijn vriendinnen voel ik iets van binnen steken. Ik had ze in de steek gelaten voor een man, die het niet verdiende. ‘’Vrienden voor het leven’’ hadden we elkaar beloofd. Een belofte die ik verbrak voor een klootzak, een man waarvoor ik had gekozen, boven mijn vriendinnen die zonder twijfel voor mij het vuur in zouden gaan no matter what! Pijnlijke herinneringen komen naar boven als ik de betraande ogen van Dina weer voor me zie, op haar knieën op de natte aarde mij smekend niet voor hem te kiezen, omdat hij niet goed is, maar mijn ogen waren toen der tijd gesloten voor de harde waarheid. Ik negeerde haar en draaide me zonder twijfel om, denkend dat ik het beter wist of beter gezegd, denkend dat mijn verloofde het beter wist en liet een gebroken Dina achter onder de regen. Alsof het weer met Dina mee huilde, om mij. Zuchtend sluit ik mijn ogen dicht, om te voorkomen dat ik niet in tranen zou uitbarsten in het bijzijn van alle andere aanwezigen. Oude herinneringen blijven aan me vreten. [/SIZE][/FONT]



xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

[/SIZE][/FONT]

[FONT="Century Gothic"][SIZE="2"]

[SIZE="3"]Inhoudsopgave[/SIZE]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=38861277&postcount=7"]1# Mariam : [SIZE="1"]‘Laat me eruit!’ ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=38955673&postcount=9"]2# Mariam & Selma : [SIZE="1"]Mijn oogleden voelen ... & ‘Selma schiet op!’ ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39047443&postcount=11"]3# Mariam : [SIZE="1"]Een week terug ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39052233&postcount=14"]4# Mariam : [SIZE="1"]BOEH!’ ‘ Nadiaaaaaaaa! Laat ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39064993&postcount=20"]5# Selma : [SIZE="1"]Uitgeput zat ik ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39194257&postcount=25"]6# Selma :[SIZE="1"] ‘Selma word wakker ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39194422&postcount=26"]7# Selma : [SIZE="1"]De harde knal ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39198544&postcount=29"]8# Mariam : [SIZE="1"]Meneer El Rachidi ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39214325&postcount=33"]9# Fatima : [SIZE="1"]Blij klap ik ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39264099&postcount=41"]10# Selma : [SIZE="1"]Ik deed nog ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39433145&postcount=45"]11# Mariam : [SIZE="1"]'Ik zag hem ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39450323&postcount=50"]12# Fatima : [SIZE="1"]De warme zonnestralen ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39522823&postcount=54"]13# Selma : [SIZE="1"]Het dagboek lezend ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39705059&postcount=70"]14# Selma : [SIZE="1"]Hijgend kwam ik ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39742654&postcount=76"]15# Mariam : [SIZE="1"]Een pijnlijke steek ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=39743696&postcount=77"]16# Mariam & Selma : [SIZE="1"]12 juni 2006 ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=40286111&postcount=88"]17# Mariam : [SIZE="1"]‘Mariam?’, komt er ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=40558052&postcount=115"]18# Selma :[SIZE="1"] ‘Murat, Murat zeg ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=41025355&postcount=138"]19# Fatima :[SIZE="1"] ‘Jij hebt het ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=41330789&postcount=158"]20# Mariam :[SIZE="1"] 'Noem mij maar ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=41382273&postcount=167"]21# Mariam : [SIZE="1"]Als ik mijn ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=41647860&postcount=180"]22# Selma : [SIZE="1"]Als een bezetene[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=42093083&postcount=186"]23# Mariam : [SIZE="1"]'Zo daar ben ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=42746894&postcount=201"]24# Selma : [SIZE="1"]Stapje voor stapje ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=44170604&postcount=230"]25# Mariam : [SIZE="1"]Ik kijk bang ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=44429171&postcount=239"]26# Mariam : [SIZE="1"]Het leven is ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=45500306&postcount=249"]27# Fatima :[SIZE="1"] Ik waak uit ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=50521222&postcount=277"]28# Mariam :[SIZE="1"] 'Mijn hart is ...[/SIZE][/URL]

[URL="http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=50702008&postcount=287"]29# Selma : [SIZE="1"]Mohsen en ik ...[/SIZE][/URL]

[URL=http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59735130&postcount=301
"]30# Fatima : [SIZE="1"]Voorzichtig probeer ik ...[/SIZE][/URL]

[URL=http://forums.marokko.nl/showpost.php?p=59880271&postcount=311"]30# Mariam : [SIZE="1"]Bedroefd kijk ik ...[/SIZE][/URL]


Zelfde inhoudsopgave als hierboven, maar dan per verhaal

Mariam

1# 2# 3# 4# 5# 6# 7# 8# 9# 10# 11# 12# 13# 14# 15# 16#

Selma

1# 2# 3# 4# 5# 6# 7# 8# 9# 10# 11# 12#

Fatima

1# 2# 3# 4# 5#


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

[l0velly]

.

[x_Faatjuh_x]

Lijkt me een leuk verhaal..!!

je eerste fan!!

-x- faatjuh

[Niksgunner_diva]

ik vind het nu al mooi

ga door

[l0velly]

Citaat door x_Faatjuh_x:

Lijkt me een leuk verhaal..!!

je eerste fan!!

-x- faatjuh

Heey meid!

Special for you een vervolgje! Ik hoop dat je het daadwerkelijk leuk gaat vinden! [COLOR="Red"](K)

[/COLOR]

[l0velly]

Citaat door Niksgunner_diva:

ik vind het nu al mooi

ga door

Heloow meid! & ook for you een nog groter vervolgj! [COLOR="Red"](K)[/COLOR]

[l0velly]

Mariam

‘Laat me eruit!’, brulde ik dit keer snikkend.’Ik mankeer niets, laat me eruit! Hij heeft jullie voor de gek gehouden, hij wilt me gewoon weg hebben. Hij is degene die gestoord is niet ik!’, schreeuwde ik nog harder terwijl de tranen in mijn ogen branden.
Hier sta ik dan, jammerend in een kamer zonder raam, een kamer waarvan de muren en deur met een zachte stof zijn bekleed zodat ik me niet zou bezeren, een kamer die bedoeld is voor mensen die de weg helemaal kwijt zijn, grof gezegd voor gekke mensen. Net of de kamer niet erg genoeg is hadden ze mijn armen vast gewikkeld in een witte doek. Ze deden er minstens een halfuur over tot ze me vast kregen. Ik deed er alles aan om niet vast gewikkeld te worden in dat akelige doek, maar tevergeefs het is ze gelukt. ‘Ze is volgens mij gekalmeerd.’, hoorde ik één van de verpleegsters zeggen. Toen ik dat hoorde, begon ik weer als een gek te tieren en te razen. Met mijn hoofd begon ik tegen de deur te bonken. Ik voelde amper pijn, de zachte stof deed goed zijn werk. Het was meer mijn hart die pijnscheuten gaf. De ene pijnscheut na de andere was pijnlijker en zwaarder te verdragen. Langzaam liet ik me door mijn knieën op de grond zakken, die overigens ook met een zachte stof is bekleed. Terwijl mijn tranen als watervallen naar beneden stromen, werden mijn oogleden zwaarder en zwaarder…

‘Mariam. Mariam, doe je ogen maar open.’, hoor ik een stem in de verte zeggen. Ik probeer een gaap te onderdrukken en doe mijn ogen langzaam open. Slaperig probeer ik mijn arm te bewegen, maar die werkt niet mee. Raar! Ik stond er verder niet bij stil en draai me om op mijn zij, maar net iets te ver dat ik op de grond val. De harde klap, die overigens nauwelijks pijn deed, liet mij klaar wakker worden.’Och meid, gaat het?’, hoor ik een lieve, bezorgde stem vragen. Nu pas valt het me op dat ik niet alleen in deze kamer ben. Maar wie is deze vrouw dan? En waar ben ik? Snel kreeg ik de juiste antwoorden op mijn vragen, nadat ik zag dat mijn armen waren gewikkeld in dezelfde akelige witte doek. Bang kijk ik naar de vrouw die mij overeind hielp. Ik was bang, maar had ergens toch hoop.’Ik hoor hier niet thuis. Hij haat mij, het liefst wilt hij dat ik dood ga. Geloof mij, ik ben 100% in orde echt waar!’, probeer ik de verpleegster te overtuigen. De blik in haar ogen vertelt mij meer dan genoeg. Ik heb het echt verknald met mijn actie van zonet. Natuurlijk gaat ze nu denken dat ik echt gek ben, maar de wanhoop en angst overmeesterden mij. De verpleegster glimlacht lief naar mij en probeert mij gerust te stellen. Machteloos! Zo voel ik me op dit moment. Ik zei geen woord meer en richtte mijn ogen op de grond. De eerste tranen prikten achter mijn ogen, tranen die mijn zwakheid toonden, tranen die toonden dat ik machteloos ben, tranen die me de realiteit onder ogen lieten zien dat ik aan mijn lot ben overgelaten. ‘Volgens mij heb jij wel trek in een lekker ontbijt. Kom mee, dan stel ik je voor aan de anderen. Maar voor we dat doen, ga ik eerst even informeren of ik je los mag maken, want volgens mij zit het niet bepaald lekker en aangezien jij rustig bent geworden, vind ik dat het weg mag.’, ratelde de lieve zuster aan 1 stuk door. Ik veroerde geen vin en bleef naar de grond kijken. Als een standbeeld bleef ik zonder emoties naar de grond kijken. De verpleegster slaakt een diepe zucht en staat op terwijl ze een laatste blik naar me toe werpt.

Bang kijk ik om me heen. Ik voel me klein en even begin ik zelf te geloven dat ik tussen al deze geestelijk gestoorde mensen hoor. Naast mij zit een vrouw van rond de 40 jaar. Stilletjes zit ze te eten en geeft af en toe de kussen in haar armen die haar kindje moet voorstellen een hap. Voor mij zit een jonge vrouw, die nog niet de 30 is gepasseerd van elk stukje groente een mini hapje te nemen en terug leggen, zo bleef ze maar aan de gang. Hier is het erger dan het akelige kamertje! Ik moet en zal daar terug gaan, het wordt alsmaar erger en erger. Hoe kon hij mij dit aandoen?! Hij had me beter dood kunnen maken dan mij levend te martelen op de wreedste manier.‘Ze heeft nog geen hap genomen. Als ze na 17:00 uur nog niks door haar keel krijgt, moeten we het via de infuus doen.’, hoor ik 1 van de verpleegsters zeggen, die mij ondertussen uit mijn gedachte haalt. Ik reageerde er niet op en bleef roerloos naar mijn bord kijken.’Ze zag haar overleden dochtertje de hele tijd! Arme meid, nog zo jong en mooi en nu al de weg kwijt.’, gingen ze medelijdend verder praten. Dit was de druppel die de emmer liet overlopen! Ik viel terug in mijn aanval die ik de dag ervoor had. Het ging allemaal snel, het ene moment schreeuw ik dat ze op moeten houden met mij te behandelen als een gek en het andere moment word ik zoals de vorige dag vast gebonden in dezelfde witte akelige doek, waarna ze mij vervolgens kalmeringsmiddelen geven. Langzaam maar zeker snel genoeg dat ik amper doorheb hoe en wat, wordt het zwart voor mijn ogen en val ik in een diepe slaap...

[l0velly]

Als jullie enige opbouwende[COLOR="Black"]kritiek hebben op mijn verhaal, dan hoor ik het graag. (K)

[/COLOR]

[l0velly]

[FONT="Century Gothic"][SIZE="2"]Mariam[/SIZE][/FONT]

Mijn oogleden voelen zwaar aan, maar ondanks dat probeer ik mijn ogen langzaam te openen. Een vaag gevoel gaat door me heen. Wat is er met mij gebeurd? Veel tijd had ik niet om daarover te treuzelen. Ik voelde de eerste pijnscheuten in mijn hoofd. Het waren eerder messensteken dan pijnscheuten. Ze doorboren diep in mijn hoofd, waardoor ik mijn ogen dicht tegen elkaar hou. Migraine heb ik zolang ik me kan herinneren mijn hele leven al. Snikkend probeer ik rustig mijn hoofd om te draaien, hopend dat de pijn een beetje verzacht, maar tevergeefs het wordt alleen maar erger. Hou vol Mariam! Hou vol! Moedig ik mezelf aan. Voor ik er erg zin in heb, draai ik me zosnel ik kan om op mijn zij, de pijn negerend en kots de grond onder. Net op dat moment komt de lieve zuster binnen en snelt zich naar mij toe. Ze zegt niks maar zet mijn hoofd zachtjes op de kussen. Mijn tranen rollen naar beneden, alsof mijn leven er vanaf hangt. Zachtjes snik ik in mezelf, hopend dat de verpleegster het niet hoort, maar omdat ik zo mijn best doe om het zachtjes te houden verslik ik me in mijn eigen speeksel en voel de kotsneiging weer naar boven komen. Gelukkig! Net niet gekotst! Ik schaam me diep en het liefst zak ik door de grond! Hoe kon het zover komen! Nooit was ik afhankelijk van iemand! Nooit! Altijd deed ik het alleen en nu, nu denken deze mensen om me heen dat ik het niet red zonder hun hulp! Ik liet alles over me heen lopen. Zei niks, protesteerde niet tegen, gewoon niks! Mijn ogen sloot ik dicht en probeerde te denken aan de mooie tijden, terwijl de verpleegster haar gang ging. Enkele minuten later, die eeuwen leken te duren was de zuster klaar. Terwijl ik mijn ogen nog steeds dicht hou, gaat de verpleegster zachtjes met haar hand door mijn haar. Het is een heerlijk gevoel en voor even kan ik ontspannen, totdat de verpleegster begint te praten. ‘Mijn gevoel vertelt me dat jij hier niet thuis hoort. Vanaf de eerste dag dat ik je zag en in je ogen keek. Ik heb met je te doen, maar het is maar een gevoel. Misschien komt het omdat je uiterlijk oogverblindend is en ik niet kan geloven dat zo’n mooie meid als jij op zo’n jonge leeftijd nu al de weg kwijt is.’, zegt de verpleegster op een fluisterende toon en slaakte vervolgens een diepe zucht. Na deze zinnen hield ik mijn adem in en mijn ogen kneep ik zo stevig mogelijk dicht op elkaar. Op dit moment voel ik niks, leegte was het perfecte woord om mijn gevoelens te beschrijven. Ik voel dat ze haar hand terug trekt en langzaam opstaat. De klik van de deur liet me weten dat ik weer alleen ben in deze kamer en ik wachtte niet langer, mijn tranen stroomden gelijk al over mijn wangen heen en verlosten mij een beetje van het verdriet dat ik met me meedroeg, dat gelijk werd ingenomen door pijnlijke herinneringen die diep in me hart zitten en mij voor eeuwig zullen bijstaan…[/SIZE][/FONT]

[FONT="Century Gothic"][SIZE="1"]Ondertussen bij[/SIZE][/FONT]

[SIZE="2"][FONT="Century Gothic"]Selma[/FONT][/SIZE]

[SIZE="2"][FONT="Century Gothic"]
‘Selma schiet op!’, bulderde de stem van mijn broer door het hele huis. ‘Jaaah, ik kom al!’, schreeuwde ik terug. Voetstampend liep ik de trap af naar beneden. Wat moet hij nou weer van mij? Selma dit, Selma dat, Selma niet doen, Selma waar ga je heen, Selma pak dit even, kortom ik word gek van hem!! Met een zwaai deed ik de deur van de woonkamer open, wat ik achteraf beter niet had moeten doen. Alle dozen die achter de deur waren gestapeld vielen op de grond. ’S-s-sorry.’, zei ik bijna onhoorbaar. Woedend liep Murat op mij af en begon van alles en nog wat tegen mij te schreeuwen. Ik sloot mijn ogen dicht en begon in mezelf een liedje te neuriën, met de hoop dat ik zijn geschreeuw en gescheld niet meer zou kunnen horen. Tranen vonden hun weg naar beneden, wat Murat toch niet weerhield om te stoppen met schreeuwen en schelden. Trillend plaatste ik mijn handen op mijn oren. Wanneer houdt deze nachtmerrie op? Waarom is Murat altijd zo gemeen tegen mij geweest? Nooit heeft die mij gemogen, alleen omdat ik van een andere moeder ben, alleen omdat onze vader met mijn moeder trouwde, waardoor zijn moeder erg verdrietig werd en het leven niet meer zag zitten. Ik heb er ook niet voor gekozen dat onze vader vreemdging en uiteindelijk ook met een andere vrouw ging trouwen, daar heb ik nooit voor gekozen. En nu moet ik ook nog eens met mijn grootste nachtmerrie verhuizen, wij tweeën alleen in 1 huis. God weet wat er dan met mij gaat gebeuren. Murat kan heel erg wreed zijn, zijn handen kan hij nooit thuis houden. Vaak genoeg ontvang ik klappen van hem, mijn vader zei er nooit wat van. Het boeide hem niet, als hij maar geld kreeg van Murat om te gokken. En mijn moeder? Die heeft me achtergelaten bij mijn vader en broer en is er met een andere man vandoor gegaan. Nooit heb ik de warme moederliefde gekend, nooit heb ik mee kunnen doen op moederdag noch op vaderdag. xPatshx Dat was de harde klap van Murat die mijn wang deed gloeien en mij op de grond liet vallen. Geschrokken deed ik mijn betraande ogen open en keek recht in de ogen van Murat, zijn ogen die meer dan genoeg vertelden. ‘Duizend keer heb ik je verteld dat je nooit je handen voor je oren mag plaatsen als ik tegen je praat. Ga alles snel weer in de dozen plaatsen, Jamal komt zo meteen alle spullen brengen, hij heeft echt wel wat beters te doen dan op jou wachten totdat je klaar bent!’, zei Murat en spuugde nog op de grond. Bang keek ik naar Murat. Gaat hij mij vandaag niet schoppen? Gaat die niet alles op mij afreageren door me bont en blauw te slaan? Ruw werd ik uit mijn gedachten gehaald door het geschreeuw van Murat. ‘Waar wacht je nog op! Ga opstaan en doe nu wat ik je heb verteld.’, schreeuwde hij verder. Ik knikte langzaam en stond stijfjes op. Met mijn ooghoeken keek ik of Murat mij echt niet zou slaan, want bij hem verwacht ik alles. En ja hoor zoals ik al dacht. Murat hief zijn hand omhoog en reikte bijna mijn gezicht, maar ik werd gered door de bel. Vernietigend keek Murat naar mij en liep boos naar de voordeur. ‘Jamal, a sahbi. Ja, oké is goed, even wat pakken.’, hoorde ik Murat zeggen. Gelijk begon ik met opruimen, als Murat zou zien dat ik nog steeds stond op mijn plek, dan zou de hel losbreken. ‘Eey ik ga weg, als ik terug kom wil ik dat je alles hebt opgeruimd’, bromde Murat tegen mij en liep weer weg.
Snikkend begon ik alles op te ruimen. Waarom is het elke dag weer het zelfde? Kan ik dan ook niet 1 dag rusten, 1 dag zonder geslagen of uitgescholden te worden?

[missarabier]

nieuwe fan meld zich


ga snel verder..

[l0velly]

Mariam

Een week terug zette ik mijn voet voor het eerst in deze instelling voor geestelijk gestoorde mensen, of is het nou voor psychische mensen? Nee dat was weer wat anders, het is gewoon voor gekke mensen. Ik kijk duf om me heen en zie dat iedere vrouw wel een bezigheid heeft, behalve ik. Sinds 2 dagen mag ik bij de andere vrouwen zitten en sluiten ze mij niet meer op. ‘Je hebt je goed gedragen.’, kreeg ik te horen van de lieve verpleegster, waarvan ik inmiddels de naam al weet, Pieteke is de naam. ‘Je hebt je goed gedragen.’, bootst er de hele tijd in mijn hoofd, ik was een levende lijk, dacht ik continu bij mijn eigen, natuurlijk hadden ze geen reden meer om mij in dat kamertje op te sluiten. Maar anyway als ik niet in deze situatie zat, lag ik nu dubbel van het lachen met mijn vriendinnen om haar naam, niet beledigend bedoeld, maar het is een aparte naam dat ik voor het eerst hoor en zeg eens eerlijk, Pieteke hoor je niet dagelijks vooral niet een Marokkaans meisje dat is opgegroeid in Amsterdam. Bij de gedachte aan mijn vriendinnen voel ik iets van binnen steken. Ik had ze in de steek gelaten voor een man, die het niet verdiende. ‘’Vrienden voor het leven’’ hadden we elkaar beloofd. Een belofte die ik verbrak voor een klootzak, een man waarvoor ik had gekozen, boven mijn vriendinnen die zonder twijfel voor mij het vuur in zouden gaan no matter what! Pijnlijke herinneringen komen naar boven als ik de betraande ogen van Dina weer voor me zie, op haar knieën op de natte aarde mij smekend niet voor hem te kiezen, omdat hij niet goed is, maar mijn ogen waren toen der tijd gesloten voor de harde waarheid. Ik negeerde haar en draaide me zonder twijfel om, denkend dat ik het beter wist of beter gezegd, denkend dat mijn verloofde het beter wist en liet een gebroken Dina achter onder de regen. Alsof het weer met Dina mee huilde, om mij. Zuchtend sluit ik mijn ogen dicht, om te voorkomen dat ik niet in tranen zou uitbarsten in het bijzijn van alle andere aanwezigen. Oude herinneringen blijven aan me vreten.
Een warme hand op mijn schouder laat mij ontwaken uit mijn gedachten. Ik draai me niet om, om te zien wie het is, maar open langzaam mijn ogen. Pieteke die gewend is dat ik niet op haar aanrakingen reageer komt voor me zitten en lacht vriendelijk naar mij. ‘Wat vind jij leuk om te doen?’, vraagt ze na een lange stilte. Dit is de eerste keer dat ik haar recht in de ogen aankijk en niet erdoorheen. Ik zag een glinstering in haar ogen, blij dat ik eindelijk reageerde op haar. ‘Tekenen.’, zei ik zachtjes, maar omdat ik 5 dagen lang niks heb gezegd, kwam het er schor en onduidelijk uit. Waarom ik dit keer antwoordde weet ik niet precies. Misschien omdat ik dit graag met mijn dochtertje deed, ja dat moet het vast zijn. Mijn lippen krullen zich tot een kleine glimlach en de eerste tranen prikken achter mijn ogen. Haar kleine volle gezichtje is diep gegrift in mijn geheugen. Als ik mijn ogen sluit zie ik haar gezichtje voor me. Ze zal altijd bij mij zijn en ooit vind ik haar terug, ooit bewijs ik dat ik niet gek ben en dat mijn dochtertje nog leeft. Ooit ga ik wraak nemen op de man die mijn echte liefde moest voorstellen een man die in no time veranderde in een monster en mijn hele leven op z’n kop heeft gezet. Een sterke mannengeur trekt volledig mijn aandacht. Zijn geur! Angst was het eerste wat door me heen ging en als reflectie op de geur stond ik op en keek bang om me heen. Pieteke snelt zich naar mij toe en probeert me gerust te stellen. Ik hoor zijn voetstappen achter mij en de geur word alsmaar sterker en sterker. Als een bang klein kind klem ik me vast aan Pieteke en smeek haar om mij niet bij hem te laten. ‘Hij gaat mij weer slaan. Ik heb niks gedaan, laat hem alsjeblieft niks doen. Jij hebt het zelf gezien, ik heb niks gedaan. Ik zat alleen maar op de stoel, echt waar. Zeg het dan, vertel hem dat ik niks heb gedaan. Alsjeblieft!’, smeek ik haar terwijl mijn tranen naar beneden bungelen en op de laminaat vallen. De verwarring was in haar ogen af te lezen, maar dat weerhield haar niet om mij gerust te stellen. ‘Dit is meneer El Rachidi, hij komt even met jou praten. Misschien wilt hij wel samen met jou gaan tekenen. Deze meneer doet je niks, het enige wat jullie gaan doen is gewoon even praten in de tuin.’, zegt Pieteke en streelt zachtjes over mijn rug. Ik hield op met huilen en keek verward naar Pieteke, waarbij ze liefjes naar mij lachte. Als ik één ding heb geleerd in het leven, dan is het om nooit meer iemand zomaar te vertrouwen, hoe lief diegene ook lijkt, daarom plaatste ik mijn handen op mijn hoofd om mijn hoofd te beschermen, zoals ik al jaren heb gedaan om te voorkomen dat als ik geslagen word, hij mij niet op mijn hoofd raakt. Bang draai ik me om. Trillend over mijn hele lijf. Om niet gelijk in zijn ogen te kijken sluit ik mijn ogen voor de zekerheid dicht. Ik ben fysiek en geestelijk mishandelt door mijn ex-man. Ja voor mij is hij niet meer mijn man, ook al staat dat nog wel op papier. De eerste dag dat hij mij sloeg en behandelde als oud vuil, was hij niet meer mijn man voor mij. ‘Mariam, doe je ogen maar open. Ik kom alleen maar met jou praten en als je zin hebt kunnen we samen tekenen en praten.’, zei de gestalte die voor mij staat. Het is niet de stem van Fadel in tegendeel dit is een warme stem die mij gelijk gerust stelde. Langzaam, maar voorzichtig doe ik mijn ogen open en kijk naar de grond, mijn ogen gericht op de schoenen van meneer El Rachidi en langzaam kijk ik naar boven tot onze ogen elkaar ontmoeten. Een zachte glimlach verscheen op zijn gezicht, integendeel tot mij, want ik barste in tranen uit. Ik was opgelucht dat het niet Fadel is die voor mij staat, tranen van opluchting, maar blijkbaar vatten de anderen om mij heen het anders op. Pieteke snelt zich naar mij toe en meneer El Rachidi volgde haar voorbeeld. Mijn handen klampte ik voor mijn ogen en liet me meesleuren met mijn emoties en bij zijn aanraking verloor ik mijn bewustzijn, met de stem van Pieteke vaag op de achtergrond...

[l0velly]

Citaat door missarabier:

nieuwe fan meld zich


ga snel verder..

Welcome meid! [COLOR="Red"](K)[/COLOR]

[sweety28]

Upp nieuwe
fan ga zo door
PRachtigg verhaaall
xxx.Latifaa(L)

[l0velly]

Mariam[/SIZE][/FONT]


[FONT="Century Gothic"][SIZE="2"][FONT="Tahoma"][SIZE="2"]‘BOEH!’ ‘ Nadiaaaaaaaa! Laat me nooit meer zo schrikken!’, schreeuw ik zohard ik kan. Het is een kleine heks. Nadia steekt haar kleine hoofd de hoek om en trekt het snel terug als ze ziet dat ik haar door heb. Langzaam sta ik op, zonder geluid te maken en loop op mijn tenen richting de deur. Ik probeer mijn lach in te houden en ik moet bekennen dat het me aardig lukt. Ongeduldig wacht ik op die kleine heksje, maar Nadia kijkt niet een tweede keer de hoek om, zoals ze altijd doet. Net wanneer ik wil checken of er iets aan de hand is, hoor ik geroffel. Ik wist wel dat ze niet zomaar zou opgeven. 1, 2, ‘BOE-…’ Fadel kijkt mij boos aan. ‘Wil je mij een hartaanval bezorgen?!’, zegt hij nors. Geschrokken kijk ik naar Fadel. Hoe kan dit? Nadia was toch achter deze deur? ‘Wat zit je mij onnozel aan te kijken!’, zegt hij geïrriteerd en duwt mij weg. Ik verlies mijn evenwicht en beland hard op de koude vloer. ‘Fadel, heb je Nadia niet gezien?’, vraag ik hem onzeker. Als hij geen antwoord geeft sta ik op en loop langzaam zijn richting op. Terwijl hij zich ontdoet van zijn overhemd, probeer ik de juiste woorden te vinden, bang om iets verkeerds te zeggen en te eindigen met een blauwe oog. ‘Fadel?’, probeer ik rustig. ‘Wat moet je!... Nee ik heb Nadia niet gezien! Ze is al 5 maanden dood! Ben je gek aan het worden!’, schreeuwt hij en komt voor me staan. Ik voel het aankomen. Hij plaatst zijn hand achter mijn nek en voor ik me kan verzetten lig ik kreunend op de grond…[/SIZE][/FONT]

Happend naar adem, word ik wakker. Ik grijp naar mijn hart en probeer lucht naar binnen te krijgen. ‘’Adem in, adem uit, adem in, adem uit..’’, spreek ik mezelf toe. 2 Minuten later lukt het me eindelijk om regelmatig te ademen. Mijn gezicht is inmiddels helemaal nat door de zovele tranen die ik heb laten vallen. Tranen van angst en onmacht. Om mezelf niet meer te kwellen draai ik me op mijn buik om en graaf mijn gezicht in de kussen die met de seconde mee natter en natter wordt door mijn tranen…

‘Teken je graag?’, vraagt Pieteke en komt naast me zitten op het bankje. Ik geef geen antwoord, maar trek een rechte lijn die de horizon moet voorstellen, op mijn nog witte A4tje, heel dun, zodat ik het later, tijdens het inkleuren mooi en natuurlijk kan laten uitkomen. ‘Meneer El Rachidi komt over een uurtje met je praten, maar eerst krijg je bezoek van iemand anders. Het schijnt iemand te zijn die veel om je geeft. Ik laat je nu met rust, maar over 10 minuten kom ik je ophalen, het is dan namelijk bezoekerstijd.’ Op de een of andere manier wist deze vrouw mij goed te raken. Natuurlijk deed ik alsof het me niks deed, alsof ik doof was, maar in mijn hoofd tolden de vragen in het rond. Iemand die veel om mij geeft? Ik heb iedereen in de steek gelaten, iedereen! Niemand die weet dat ik hier ben, alleen Fadel en die zou mij nooit komen opzoeken, nooit! Ik maak mezelf wijs dat het vast een vergissing is en teken gewoon rustig verder. Terwijl ik verder teken, flitsen de herinneringen voor mijn ogen voorbij. De mooie tijden met mijn vriendinnen, de oowh zo goede tijden met Fadel en de tijden met mijn engeltje Nadia. Waarom is het zo afgelopen? Waarom mocht ik niet genieten van mijn tijd met haar! Ik voel de woede in me opborrelen en geen 5 seconden later ontplof ik van onmacht. Al het tekengerij smijt ik op de grond. Mijn tekening verkreukel ik zonder het zelf te beseffen. Tranen springen uit mijn ogen, maar dat weerhoudt me niet! Hysterisch ren ik naar de deur. Ik zie de verpleegsters mijn kant oprennen en de eerste grijpt me al bij mijn armen. ‘Laat me los! Ik wil mijn Nadia terug. Misschien heeft ze dagen niks gegeten! Jullie zijn allemaal monsters! Ik haat jullie!’, schreeuw ik mijn longen eruit. Snikkend zak ik door mijn knieën op de grond. Ondertussen is Pieteke al ingelicht en komt ze gehaast naar me toe. ‘Ik wil Nadia terug. Waarom gelooft niemand mij? Hij heeft een leugen verspreid en jullie geloven hem allemaal. Met zijn geld heeft die alles voor elkaar gekregen.’, jammer ik verder in mezelf. ‘Ik geloof jouw!’, zegt Pieteke schor en veegt mijn tranen weg. Verbaasd kijk ik op in haar ogen. Ik werp een snelle blik om me heen en zie dat er veel mensen staan toe te kijken. Hoe komen al deze mensen hier? Een paar verpleegsters hebben dit blijkbaar ook opgemerkt en vragen de mensen vriendelijk te vertrekken. Net wanneer ik mijn aandacht weer wil richten bij Pieteke vangen mijn ogen een vage blik op van een jonge vrouw die sprekend op Dina lijkt. De stem van Pieteke laat me schrikken. ‘Kom je mee? Meneer El Rachidi wilt eerder met je praten.’, zegt ze lief. Ik knik vaag en draai mijn gezicht gelijk weer om, maar de jonge vrouw waarvan ik dacht dat het Dina is draait zich net huilend om en rent weg. Ik heb niet kunnen zien of zij het wel of niet is! Vermoeid sta ik op en loop met Pieteke mee. Het verbaast me dat ze mij niet hebben opgesloten in dat kamertje?!
Als we eindelijk voor een gesloten witte deur staan, klopt Pieteke op de deur voor ze open doet. Ik hoor haar vaag praten en een ogenblik later staat meneer El Rachidi voor mijn neus. Blijkbaar was ik heel ver weg met mijn gedachten, want normaal zou ik niet zo schrikken als nu. Hij merkt dat ik geschrokken ben en knikt vervolgens snel naar Pieteke. ‘Mariam, ik kom je straks ophalen.’, zegt ze en slaakt een diepe zucht. Snel wrijft ze zachtjes over mijn arm en tovert een warme glimlach op haar gezicht. Ik kijk haar alleen maar aan, proberend terug te glimlachen, maar zelfs een kleine glimlach is me te veel geworden ….

[l0velly]

Citaat door sweety28:

Upp nieuwe
fan ga zo door
PRachtigg verhaaall
xxx.Latifaa(L)

welcome meid! & thnx, special for you & de rest die wilt lezen een vervolgj! [COLOR="Red"](K)[/COLOR]