Mijn Verhaal…
Hij kwam als de zon in mijn leven. De zon scheen volop. Naïef en jong zoals geen ander. Jongens waren voor mijn verboden toegang. Er werd mij thuis altijd verteld dat dit een grote zonde was. Daarom durfde ik nooit naar een jongen om te kijken alhoewel ik in mijn omgeving het tegenovergestelde zag. Vriendjes…contacten met het andere geslacht werd een routine. Ik begreep het allemaal niet ; hoe kon iets wat ‘haram’ was zich zo aantrekken tot de mensheid? Maar goed..
Ik was nog vrij jong,ik wist niet wat liefde was noch wat een jongen was,maar wat ik vanaf dag één dag wist ; dit was een jongen uit duizenden. Onze wegen kruiste zich met elkaar en onze weg zette zich voort..
Hij onthulde zijn geheimen aan mij. Ik deelde mijn geheimen met hem. Eindeloze gesprekken over wat ons bezig hield in het dagelijkse leven. Hij,die wel eens verdrietig was,ik die hem er door heen sloeg. Ik,die wel eens viel en hij die me opving. Ik stond er niet bij stil dat de band die ik met hem had echt diep was. Ik wist niet dat ik deze band zo diep moest koesteren en goed moest vastpakken…ik wist niet wat het was…Hij reikte zijn hand naar me uit…
Hij die het niet kon hebben dat ik boos op hem was… We waren tenslotte vrienden…hele goede vrienden! We zouden niet boos op elkaar moeten zijn. Hij die zijn moeder had verloren,ik hielp hem er door heen…ik sprak hem moed toe. Van Allah zijn wij en tot hem is onze terugkeer. Ik,die huilend naar hem toe kwam vragend voor begrip. Woorden waren overbodig. Zijn schouder om op te leunen zei meer dan woorden. Ik stelde mezelf de vraag ; Is dit vriendschap? Het deed lang voordat ik het me echt realiseerde,maar ja ik was er over uit en ik begon me trots te voelen. Ik had vriendschap gevonden…one in a million.. Ik was zijn maatje en hij was mijn maatje. Al zijn neven wisten van mijn bestaan af..al zijn vrienden wisten van mijn bestaan af,want ik was bijzonder voor hem. Hij had nooit een dame zoals mij ontmoet…Ik daarentegen begreep hem niet,zijn we niet allemaal uniek om wie we zijn?
Gezien we alles met elkaar deelde vertelde hij mij het een en ander over het meisje waar hij wellicht verliefd op was. Ik was blij voor hem,maar ze mocht hem vooral niet pijn doen,want dit was mijn maatje. Ik liet hem merken dat hij voor haar moest gaan en ik was echt blij voor hem. Niet later liep dit stuk en hij liet het gene voor wat het is. Hij praatte veel liever met mij. Hij kaartte het onderwerp trouwen aan ; wat waren mijn bedenkingen hier over? Ik was vastberaden dat een vrouw eerst carrière moest maken voordat ze zich zou instorten in het huwelijk. Hij hielde het hoofdstuk islam erbij..hij vertelde waarom het voor de dienaar het beste was om zich te huwen. Ik was erg ontwetend qua islam. Hij leerde me het gene bij wat ik moest weten,maar lang nog niet alles om hem te kunnen begrijpen..
De jongen die ik ooit heb leren kennen. De jongen die ooit mijn maatje was veranderde in een godsvruchtige jongenman die zich van mij afkeerde. Contacten met het andere geslacht was zeer verboden. Hij wou zich richtte op zijn geloof,ik hoorde niet thuis in dit rijtje..en aangezien ik nooit te kennen heb gegeven dat ik hem op een andere manier zag zitten heeft hij mij nooit meer op diezelfde manier benaderd. Hij zag mij als de dame die nog lang niet wou trouwen en die hem als huwelijkspartner niet zag zitten. Toen ik hem moest laten gaan omwille Allah…viel het kwartje. Ik hield van hem en wou hem voor altijd bij me hebben,maar het was te laat. Hij had al afstand van me genomen en ik van hem. Wat heeft het veel tranen gekost,wat heeft het veel moeite gekost,om maar een beetje begrip op te kunnen brengen! Om hem uiteindelijk los te kunnen laten…
xxxx meer tijd er voorbij ging,hoe mee rik aan mezelf ging twijfelen. Ik vroeg me af wat Allah van mij verwacht in dit leven…
Ik ging mijn hijaab dragen zoals Allah dat van mij verlangde. Alle modieuze kleren gingen weg en ik koos voor de islamitische klederdracht. Ik begon me te verdiepen in de islam. Kennis vergaren en het gene doen wat Allah van mij verwacht,maar één ding is waar ik niet aan kon ontkomen. Ik dacht nog iedere dag aan hem. Ik begreep nou waarom Allah er ons op aanspoorde om te gaan trouwen. Ik nam weer contact met hem op en vertelde hem eerlijk dat ik hem niet was vergeten. Ik vertelde hem over mijn bevindingen en mijn eventuele verlangens in dit wereldse leven. Hij reageerde bescheiden en verdrietig. Hij kon mij niet tegemoet komen in mijn gevoelens voor hem. Hij zou de zuster verdriet doen waar hij zijn woord aan had gegeven. Mijn hart brak in stukjes en ik verafschuwde nog wel elke vorm van liefdesverdriet,want dat had jezelf in de hand.
Ik hief me handen op naar degene die me zou begrijpen. Ik smeekte om zijn terugkomst,maar tevergeefs. Hij kwam niet terug….hij zou nooit meer degene zijn waar ik naar toe verlangde. Hij vertelde me dat ik zou vooral veel geduld moest hebben,want ik zou iets beters krijgen. Ik zou een broeder tegenkomen en hij zou zich met geluk prijzen.
Maar ik werd er niet beter op. Ik wou niemand anders,ik wou hem…ons geluk samen bundelen en Allah aanbidden. Met moeite liep ik door…
De tijd ging voorbij. Ik hiel me bezig met mijn doelen in het leven. Jongens kwamen niet meer in het rijtje voor. Je zou denken dat de pijn hierbij stopte,maar nee de pijn werd onophoudelijk . Hij trouwde met het meisje die ik wel eens zag lopen. Het meisje waar ik wel eens wat woorden mee had gewisseld. Met pijn in mijn hart moest ik aanhoren hoe het huwelijk zich voort zetten…Met pijn in mijn hart moest ik aanhoren hoe het huwelijk is verlopen. Huilend rende ik naar mijn moeder en vertelde haar het verhaal. Ze keek me aan en pakte me stevig vast.
Ieder persoon heeft zijn eigen baraka in dit leven…en hier stopte het..
Zal ik me ooit weer overgeven aan de liefde? Binnen de regels v/d islam. Het is nu zolang geleden,maar nog heb ik me niet kunnen overgeven..