K.O.
18-10-2007, 22:18
Turkije heeft engelengeduld met de PKK
DAGopinie
18-10-2007 | Door: Ata
Mag ik u er even aan helpen herinneren, dat de leiders van Westerse landen, die bondgenoot Turkije herhaaldelijk hebben gevraagd om terughoudend te zijn en niet de grens met buurland Irak over te steken, zelf al jaren ‘oogluikend’ toestaan dat de PKK wordt gefaciliteerd met geld en wapenleveranties uit het Westen. Ondanks het gegeven dat Turkije al jaren lid is van de NAVO, actief meedoet in de strijd tegen het internationale terrorisme en de Koerdische Arbeiderspartij PKK zowel door de VS als Europa op de internationale terreurlijst is geplaatst.
Turkije heeft engelengeduld als u het mij vraagt. Vorig jaar zomer heeft Israël buurland Libanon de oorlog verklaard en vierendertig dagenlang bestookt met raketten, fosfor- en clusterbommen. Er is voor miljarden euro’s aan schade aangericht en duizend onschuldige Libanese burgers hebben daarbij het leven gelaten. Als verklaring gaf Israël op, dat de Hezbollah vijf Israëlische soldaten had ontvoerd en het noorden van Israël had bestookt met Katusha-raketten. Westerse landen kozen unaniem de zijde van Israël, omdat Israël het recht heeft zich te verdedigen en haar burgers te beschermen tegen raketinslagen, was een veelgehoord argument destijds.
In het geval van Turkije halen Europa en de VS hun schouders op en zeggen met een opgeheven vinger of vaak tussen de regels door. U als trotse Turkse natie, die in amper een maand tijd, dertig doden heeft begraven. U mag niet optreden tegen de PKK en uw burgers beschermen tegen aanslagen. Zelfs in de woordkeus kiest men al partij. Het zijn verraderlijke eufemismen als een verboden terroristische organisatie als de PKK wordt geëtiketteerd als een clubje van Koerdische rebellen of nog erger strijders van de Koerdische Arbeiderspartij. Alsof het hier zou gaan om een onschuldig clubje van Koerdische arbeiders, die illegaal tupperware verkopen ‘s nachts om het hoofd boven water te houden in feministische bolwerken.
Het is bovendien een gruwelijke misvatting om te beweren dat de PKK op komt voor de belangen van alle Koerden. De laatste verkiezing in Turkije heeft uitgewezen dat veel Koerden niet op de pro-Koerdische DTP, maar op de regeringspartij AKP van de Turkse premier Erdogan hebben gestemd. In een rapport van de Turkse veiligheidsdienst is te lezen, dat het politieke draagvlak voor de PKK onder de Turks-Koerdische bevolking steeds verder afneemt. De aanslagen van de PKK zijn bedoeld om de Turkse staat te provoceren. In de hoop dat de Turkse strijdkrachten de militaire bases van de PKK in Zuid-Oost Turkije en Irak aanvallen. Het beoogd effect is dat de Koerden weer massaal de verloren zoon PKK omarmen uit woede voor het Turkse optreden.
Geduldig zijn, is een mooie eigenschap maar als het geduld eenmaal op is, verliest het al zijn schoonheid. Turkije heeft lang genoeg gewacht om de PKK aan te pakken. Het wordt ook tijd dat een aantal zaken in perspectief worden geplaatst als het gaat om de berichtgeving over Turkije en zijn strijd tegen de PKK. De Turkse premier kan het zich niet permitteren om nog langer achterover te leunen en af te wachten wat Amerika en de regering in Bagdad gaan doen om de PKK aan te pakken. De binnenlandse druk neemt steeds verder toe. Steeds meer Turken zien een militaire aanval op de uitvalsbases van de PKK in Noord-Irak als de beste oplossing om een einde te maken aan de aanslagen. De Turkse premier kampt dus met een immens dilemma.
De burgerlijke gehoorzaamheid van Turkije heeft tot nu toe het land niets opgeleverd. Turkije voert al twintig jaar diplomatie over de status van de PKK en blijft erop hameren bij de VS dat zij een einde maakt aan de macht van de PKK. Bush kan beweren dat het niet in het belang is van Turkije om in te grijpen, maar het was ook niet in het belang van de regio dat de Amerikanen van Irak een chaosdemocratie hebben gemaakt. De Turkse premier heeft gelijk als hij zegt dat Amerikanen geen recht van spreken hebben. Amerikaanse soldaten hebben vele duizenden kilometers afgelegd om Irak, het buurland van Turkije, aan te vallen.
Turkije mag echter niet optreden tegen de gewapende eenheden van de PKK, die de grotten in de bergen van Noord-Irak hebben verlaten om aanslagen te plegen op Turks grondgebied. Wat, helaas, veel Nederlanders niet weten omdat er weinig aandacht aan is besteed destijds in de Nederlandse media, is het zakincident. Op 14 juni 2003 werd een speciale eenheid van elf Turkse commando’s gegijzeld door Amerikaanse soldaten in het noorden van Irak. Het ‘zakincident’, heeft Turkije wekenlang in de greep van protesten en woedeuitbartsingen gehouden. Het was het antwoord van de Amerikaanse bondgenoot, nadat de Turken hadden geweigerd om deel te nemen aan de oorlog in Irak en geen Amerikaanse troepen doorlieten via Turkije.
Ik vraag mij af hoe Nederlanders zouden reageren als een speciale eenheid van de Nederlandse strijdkrachten wordt ontvoerd door soldaten van de Amerikaanse bondgenoot. Met de handen geboeid op hun rug en een zak over hun hoofd, wat indruist tegen alle militaire gedragscodes om de Koerdische regering in Noord-Irak te plezieren. Het zakincident heeft veel Nederlandse kranten niet gehaald, maar de Turkse dagbladen hebben er dagenlang van bol gestaan. Dat de steun in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden voor een resolutie over de Armeense kwestie na vorige week afneemt, doet daar verder niets aan af. Amerika heeft Turkije op dit moment harder nodig om de oorlogen in Irak en Afghanistan tot een succes te maken dan de Turken een onbetrouwbare bondgenoot als Amerika.
Bron: http://www.dag.nl/Meedoen/Artikelpagina-Meedoen.htm?contentid=38808
DAGopinie
18-10-2007 | Door: Ata
Mag ik u er even aan helpen herinneren, dat de leiders van Westerse landen, die bondgenoot Turkije herhaaldelijk hebben gevraagd om terughoudend te zijn en niet de grens met buurland Irak over te steken, zelf al jaren ‘oogluikend’ toestaan dat de PKK wordt gefaciliteerd met geld en wapenleveranties uit het Westen. Ondanks het gegeven dat Turkije al jaren lid is van de NAVO, actief meedoet in de strijd tegen het internationale terrorisme en de Koerdische Arbeiderspartij PKK zowel door de VS als Europa op de internationale terreurlijst is geplaatst.
Turkije heeft engelengeduld als u het mij vraagt. Vorig jaar zomer heeft Israël buurland Libanon de oorlog verklaard en vierendertig dagenlang bestookt met raketten, fosfor- en clusterbommen. Er is voor miljarden euro’s aan schade aangericht en duizend onschuldige Libanese burgers hebben daarbij het leven gelaten. Als verklaring gaf Israël op, dat de Hezbollah vijf Israëlische soldaten had ontvoerd en het noorden van Israël had bestookt met Katusha-raketten. Westerse landen kozen unaniem de zijde van Israël, omdat Israël het recht heeft zich te verdedigen en haar burgers te beschermen tegen raketinslagen, was een veelgehoord argument destijds.
In het geval van Turkije halen Europa en de VS hun schouders op en zeggen met een opgeheven vinger of vaak tussen de regels door. U als trotse Turkse natie, die in amper een maand tijd, dertig doden heeft begraven. U mag niet optreden tegen de PKK en uw burgers beschermen tegen aanslagen. Zelfs in de woordkeus kiest men al partij. Het zijn verraderlijke eufemismen als een verboden terroristische organisatie als de PKK wordt geëtiketteerd als een clubje van Koerdische rebellen of nog erger strijders van de Koerdische Arbeiderspartij. Alsof het hier zou gaan om een onschuldig clubje van Koerdische arbeiders, die illegaal tupperware verkopen ‘s nachts om het hoofd boven water te houden in feministische bolwerken.
Het is bovendien een gruwelijke misvatting om te beweren dat de PKK op komt voor de belangen van alle Koerden. De laatste verkiezing in Turkije heeft uitgewezen dat veel Koerden niet op de pro-Koerdische DTP, maar op de regeringspartij AKP van de Turkse premier Erdogan hebben gestemd. In een rapport van de Turkse veiligheidsdienst is te lezen, dat het politieke draagvlak voor de PKK onder de Turks-Koerdische bevolking steeds verder afneemt. De aanslagen van de PKK zijn bedoeld om de Turkse staat te provoceren. In de hoop dat de Turkse strijdkrachten de militaire bases van de PKK in Zuid-Oost Turkije en Irak aanvallen. Het beoogd effect is dat de Koerden weer massaal de verloren zoon PKK omarmen uit woede voor het Turkse optreden.
Geduldig zijn, is een mooie eigenschap maar als het geduld eenmaal op is, verliest het al zijn schoonheid. Turkije heeft lang genoeg gewacht om de PKK aan te pakken. Het wordt ook tijd dat een aantal zaken in perspectief worden geplaatst als het gaat om de berichtgeving over Turkije en zijn strijd tegen de PKK. De Turkse premier kan het zich niet permitteren om nog langer achterover te leunen en af te wachten wat Amerika en de regering in Bagdad gaan doen om de PKK aan te pakken. De binnenlandse druk neemt steeds verder toe. Steeds meer Turken zien een militaire aanval op de uitvalsbases van de PKK in Noord-Irak als de beste oplossing om een einde te maken aan de aanslagen. De Turkse premier kampt dus met een immens dilemma.
De burgerlijke gehoorzaamheid van Turkije heeft tot nu toe het land niets opgeleverd. Turkije voert al twintig jaar diplomatie over de status van de PKK en blijft erop hameren bij de VS dat zij een einde maakt aan de macht van de PKK. Bush kan beweren dat het niet in het belang is van Turkije om in te grijpen, maar het was ook niet in het belang van de regio dat de Amerikanen van Irak een chaosdemocratie hebben gemaakt. De Turkse premier heeft gelijk als hij zegt dat Amerikanen geen recht van spreken hebben. Amerikaanse soldaten hebben vele duizenden kilometers afgelegd om Irak, het buurland van Turkije, aan te vallen.
Turkije mag echter niet optreden tegen de gewapende eenheden van de PKK, die de grotten in de bergen van Noord-Irak hebben verlaten om aanslagen te plegen op Turks grondgebied. Wat, helaas, veel Nederlanders niet weten omdat er weinig aandacht aan is besteed destijds in de Nederlandse media, is het zakincident. Op 14 juni 2003 werd een speciale eenheid van elf Turkse commando’s gegijzeld door Amerikaanse soldaten in het noorden van Irak. Het ‘zakincident’, heeft Turkije wekenlang in de greep van protesten en woedeuitbartsingen gehouden. Het was het antwoord van de Amerikaanse bondgenoot, nadat de Turken hadden geweigerd om deel te nemen aan de oorlog in Irak en geen Amerikaanse troepen doorlieten via Turkije.
Ik vraag mij af hoe Nederlanders zouden reageren als een speciale eenheid van de Nederlandse strijdkrachten wordt ontvoerd door soldaten van de Amerikaanse bondgenoot. Met de handen geboeid op hun rug en een zak over hun hoofd, wat indruist tegen alle militaire gedragscodes om de Koerdische regering in Noord-Irak te plezieren. Het zakincident heeft veel Nederlandse kranten niet gehaald, maar de Turkse dagbladen hebben er dagenlang van bol gestaan. Dat de steun in het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden voor een resolutie over de Armeense kwestie na vorige week afneemt, doet daar verder niets aan af. Amerika heeft Turkije op dit moment harder nodig om de oorlogen in Irak en Afghanistan tot een succes te maken dan de Turken een onbetrouwbare bondgenoot als Amerika.
Bron: http://www.dag.nl/Meedoen/Artikelpagina-Meedoen.htm?contentid=38808