Faith
24-10-2003, 17:27
Nou jongens en meisjes. DIt is een fantasy verhaaltje. Na hier verschillende verhalen te hebben gelezen, dacht ik dat de lezers misschien ook van andere genre's houden dan alleen van liefde. Het is compleet een heel andere weg en daar zit um nou de uitdaging.
Dit is mijn eerste verhaal, daarom wordt dit ook een klein verhaaltje. Bevat 1 hoofdstuk.
Laat me weten wat jullie ervan vinden.
Veel leesplezier.
"Rennen, rennen! Het is niet meer zo ver meer.. we zijn er bijna, zei Louisa die een weg baande tussen de dichtbegroeide bomen en struiken. Louisa kon maar aan 1 ding denken, en dat was zo snel mogelijk bij haar huis te zijn, Haar gedachten waren onderbroken toen haar oren een harde 'Plof' horen. "O nee, Lianne! Ze rende terug en knielde naast haar. Louisa pakte haar vriendin om haar middel en pakte haar van de grond. Louisa keek snel achter zich om en besefte dat de ontvoerders haar op de hielen zaten. Lianne is gewond geraakt tijdens hun ontsnapping en heeft haar enkel omgezwikt. Louisa hijgde van angst en moeiheid.
De voetstappen komen steeds dichterbij en hun zware vreemde stem was genoeg om Louisa de stuipen op het lijf te jagen. Het was donker en Louisa moest zich goed staande houden om niet over boomstammen te vallen. "Ohh nee, Lianne please werk mee ik kan het niet alleen doen". Ze pakt haar gezicht tussen haar handen en keek haar smekend aan.
"Ik kan het niet...ik ben moe en mijn voet is opgezwollen dat ik hem niet meer voel"....
"Lianne, je mag het niet opgeven! Haar zachte en brekende stem wilde niet tot Louisa door dringen. "Nee! Luister naar MIJ! Lianne. We halen dit, zij mogen ons niet te pakken krijgen! Weet je wel wat je zegt?!"
"O, Louisa, je begrijpt het niet he," Het snikken bleeft doorgaan.
"Ga! Ik houd je alleen langer op!"
"Maar, maar, ik kan je hier niet achter laten." Dit kan niet waar zijn! Mijn beste vriendin achter laten, zodat die mensen, hell, ik weet niet of het wel mensen zijn, haar iets ergs aandoen! De tranen lopen over Louisa's gezicht.
Neen, nooit van mijn leven...
"Kom, ik ondersteun je wel", dan moet het gewoon lukken. Sla je arm om me schouder en houdt me goed vast."
Louisa snikte een paar keer. Lianne kijkt haar verbaasd aan. Ze kan niet geloven dat Louisa haar niet wilt achter laten. Haar hart slaat over en vult zich met hoop.
Met nieuwe moed pakt Louisa Lianne vast. Het gevaar dreigt boven hun hoofd. De voetstappen zijn nu duidelijker hoorbaar.
"Kom vlug, we moeten ons zien te verstoppen. We halen het niet meer!"
"O, dit is allemaal mijn schuld Louisa". ALs ik gewoon naar je heb geluisterd, dan waren we niet in ze deze shit beland!".
"Liannee, daar hebben nu geen tijd voor om hierover te gaan praten. Spaar je energie maar voor het rennen".
Lianne en Louisa proberen ze snel mogelijk een verstopplaats te vinden. O. dit gaat helemaal verkeert. Louisa ademt zwaar en de koude lucht maken haar ledematen stijf. Ze kijkt om zich heen. Ze ziet alleen maar hangende takken en struiken voor zich. Er is helemaal geen pad! Hoe kunnen we in hemelsnaam naar huis komen als er geen pad is! O god, waar zijn we eigenlijk! Louisa staat op het punt om zich over te geven. De voetstappen kunnen hier elk moment achter Lianne en Louisa zijn.
xxxx, shit, shit, shit!! Denk, denk. Dit bos ken je op je duimpje meid! Je hebt weinig tijd! Er komt een verontrustende frons op haar voorhoofd. Ze weet heel goed dat dit het bos niet is waar Lianne en zij vroeger speelden. Ze opende geschrikt haar ogen want ze wist dat ze in de val zaten. Louisa rent en sleurt Lianne letterlijk mee. Haar verstand staat op nul...Ze weet niet waar ze naar toe gaat. De takken slaan in haar gezicht en rent gewoon door, tot dat haar voeten haar begeven.
Ze valt voorover, samen met Lianne. Louisa durft niet om te kijken. Haar gezicht laat ze gedrukt in de aarde aarde liggen, waardoor ze bijna geen lucht krijgt. Ze houdt Lianne dicht tegen zich aan gedrukt.
Daar komen ze aan...Louisa knijpt haar ogen stijf dicht en wacht op het moment dat een paar handen haar met geweld willen optrekken.
Het geristel komt naderbij, hun gehijg maakt hun bang. Ze kruipen dicht tegen elkaar aan.
"Louisa..ik ben bang...watt, watt, gaat er met ons gebeuren?" Louisa hoort Lianne's angstige gefluister niet.
"Louisa, hoor je mij..." Lianne port Louisa in haar zij. Ze buigt zich over Louisa heen. "Louisa kom, sta op...." O, meid, hou je niet voor de domme. Verstijfd van angst durft ze zich niet meer te bewegen.
"O mijn god, Louisa, ze zijn er ..ze zullen ons pakken..
"Louisa, Louisa, Louisaaaaaaaa..................."
"Aahhhhhhhhhh!"
Twee paar ogen kijken Louisa bezorgt aan. Louisa zelf, zit rechtop in bed en bekijkt de 2 paar ogen angstig aan.
"Louisa. snap out of it! Je hebt een nachtmerrie gehad". Selma, haar zus pakt Louisa bij haar schouders vast.
"Weet je het zeker? Het voelde verbazingwekkend echt..." Louisa bibberde en voelt dat haar gezicht nat is. Haar hand gaat naar haar gezicht...verbazingwekkend echt....denkt Louisa.
En wat vinden jullie ervan?
Dit is mijn eerste verhaal, daarom wordt dit ook een klein verhaaltje. Bevat 1 hoofdstuk.
Laat me weten wat jullie ervan vinden.
Veel leesplezier.
"Rennen, rennen! Het is niet meer zo ver meer.. we zijn er bijna, zei Louisa die een weg baande tussen de dichtbegroeide bomen en struiken. Louisa kon maar aan 1 ding denken, en dat was zo snel mogelijk bij haar huis te zijn, Haar gedachten waren onderbroken toen haar oren een harde 'Plof' horen. "O nee, Lianne! Ze rende terug en knielde naast haar. Louisa pakte haar vriendin om haar middel en pakte haar van de grond. Louisa keek snel achter zich om en besefte dat de ontvoerders haar op de hielen zaten. Lianne is gewond geraakt tijdens hun ontsnapping en heeft haar enkel omgezwikt. Louisa hijgde van angst en moeiheid.
De voetstappen komen steeds dichterbij en hun zware vreemde stem was genoeg om Louisa de stuipen op het lijf te jagen. Het was donker en Louisa moest zich goed staande houden om niet over boomstammen te vallen. "Ohh nee, Lianne please werk mee ik kan het niet alleen doen". Ze pakt haar gezicht tussen haar handen en keek haar smekend aan.
"Ik kan het niet...ik ben moe en mijn voet is opgezwollen dat ik hem niet meer voel"....
"Lianne, je mag het niet opgeven! Haar zachte en brekende stem wilde niet tot Louisa door dringen. "Nee! Luister naar MIJ! Lianne. We halen dit, zij mogen ons niet te pakken krijgen! Weet je wel wat je zegt?!"
"O, Louisa, je begrijpt het niet he," Het snikken bleeft doorgaan.
"Ga! Ik houd je alleen langer op!"
"Maar, maar, ik kan je hier niet achter laten." Dit kan niet waar zijn! Mijn beste vriendin achter laten, zodat die mensen, hell, ik weet niet of het wel mensen zijn, haar iets ergs aandoen! De tranen lopen over Louisa's gezicht.
Neen, nooit van mijn leven...
"Kom, ik ondersteun je wel", dan moet het gewoon lukken. Sla je arm om me schouder en houdt me goed vast."
Louisa snikte een paar keer. Lianne kijkt haar verbaasd aan. Ze kan niet geloven dat Louisa haar niet wilt achter laten. Haar hart slaat over en vult zich met hoop.
Met nieuwe moed pakt Louisa Lianne vast. Het gevaar dreigt boven hun hoofd. De voetstappen zijn nu duidelijker hoorbaar.
"Kom vlug, we moeten ons zien te verstoppen. We halen het niet meer!"
"O, dit is allemaal mijn schuld Louisa". ALs ik gewoon naar je heb geluisterd, dan waren we niet in ze deze shit beland!".
"Liannee, daar hebben nu geen tijd voor om hierover te gaan praten. Spaar je energie maar voor het rennen".
Lianne en Louisa proberen ze snel mogelijk een verstopplaats te vinden. O. dit gaat helemaal verkeert. Louisa ademt zwaar en de koude lucht maken haar ledematen stijf. Ze kijkt om zich heen. Ze ziet alleen maar hangende takken en struiken voor zich. Er is helemaal geen pad! Hoe kunnen we in hemelsnaam naar huis komen als er geen pad is! O god, waar zijn we eigenlijk! Louisa staat op het punt om zich over te geven. De voetstappen kunnen hier elk moment achter Lianne en Louisa zijn.
xxxx, shit, shit, shit!! Denk, denk. Dit bos ken je op je duimpje meid! Je hebt weinig tijd! Er komt een verontrustende frons op haar voorhoofd. Ze weet heel goed dat dit het bos niet is waar Lianne en zij vroeger speelden. Ze opende geschrikt haar ogen want ze wist dat ze in de val zaten. Louisa rent en sleurt Lianne letterlijk mee. Haar verstand staat op nul...Ze weet niet waar ze naar toe gaat. De takken slaan in haar gezicht en rent gewoon door, tot dat haar voeten haar begeven.
Ze valt voorover, samen met Lianne. Louisa durft niet om te kijken. Haar gezicht laat ze gedrukt in de aarde aarde liggen, waardoor ze bijna geen lucht krijgt. Ze houdt Lianne dicht tegen zich aan gedrukt.
Daar komen ze aan...Louisa knijpt haar ogen stijf dicht en wacht op het moment dat een paar handen haar met geweld willen optrekken.
Het geristel komt naderbij, hun gehijg maakt hun bang. Ze kruipen dicht tegen elkaar aan.
"Louisa..ik ben bang...watt, watt, gaat er met ons gebeuren?" Louisa hoort Lianne's angstige gefluister niet.
"Louisa, hoor je mij..." Lianne port Louisa in haar zij. Ze buigt zich over Louisa heen. "Louisa kom, sta op...." O, meid, hou je niet voor de domme. Verstijfd van angst durft ze zich niet meer te bewegen.
"O mijn god, Louisa, ze zijn er ..ze zullen ons pakken..
"Louisa, Louisa, Louisaaaaaaaa..................."
"Aahhhhhhhhhh!"
Twee paar ogen kijken Louisa bezorgt aan. Louisa zelf, zit rechtop in bed en bekijkt de 2 paar ogen angstig aan.
"Louisa. snap out of it! Je hebt een nachtmerrie gehad". Selma, haar zus pakt Louisa bij haar schouders vast.
"Weet je het zeker? Het voelde verbazingwekkend echt..." Louisa bibberde en voelt dat haar gezicht nat is. Haar hand gaat naar haar gezicht...verbazingwekkend echt....denkt Louisa.
En wat vinden jullie ervan?