hanane_13
14-09-2007, 23:52
[I][B]Copyright © 2007,[/SIZE]
Proloog:
Met tranen in saloua's ogen keek ze voor zich.
Ze was haar leven zat,meer dan zat.
Ze vertrouwde niemand meer,niemand behalve haar moeder en Amir.
Maar diep in haar hart,wacht ze op een persoon,een persoon die om haar geef en houdt in goede en slechte tijden.
Een persoon waar ze mee kan huilen.
Een persoon waar ze mee kan lachen.
Een persoon waar ze mee kan kletsen.
Een persoon die van haar hield.[/I][/B]
Ze pakte een kladblok en een pen en begon te schrijven:
Lieve Leven,
Je bent me zo dierbaar, maar toch weer niet. Ik snap het niet meer, wil ik je nou graag of wil juist graag van je af? Je blijft een mysterie. Ik hou zoveel van je, maar haat je tegelijkertijd ontzettend. Na regen komt zonneschijn, maar wat komt er na zonneschijn? Donder, bliksem, storm? Zoveel vragen, maar geen antwoorden. Zoveel problemen, maar zonder oplossingen. Ik ben je zat, kon ik maar van je af, zonder na te denken wat me erna te wachten staat. Ik vraag me elke dag af, zal het vandaag mijn dag zijn. Word ik vandaag verlost van mijn lijden of is de test voor mij nog lang niet afgelopen? Een leven zonder zorgen, bestaat dat eigenlijk wel? Of is het dan geen leven te noemen? Elke ochtend open ik me ogen en dank ik ALLAH(s.w.t.) dat ik wakker ben geworden, om vergeving te vragen voor al mijn zondes. Elke dag bid ik voor vergeving voor de dingen die ik heb gedaan, maar ik blijf zondes begaan. Zonder dat ik het zie en zonder dat ik het wil. Ze gebeuren nou eenmaal. Ben ik
nou een slecht mens? Oh, ALLAH (s.w.t.) sta me bij. Ik weet het niet meer. Ik weet niet meer wat ik met het leven aanmoet. Ik weet niet hoe ik stop met de zondes die ik bega. Ik zie de wereld achteruit gaan en ik besef me dat de Dag Des Oordeels heel dichtbij is. Wat moeten we nou? Hoe weet ik dat datgene wat ik doe goed is? Ik heb fouten gemaakt en maak ze nog steeds. Ik heb verkeerde keuzes gemaakt en die maak ik nog steeds. Maar hoe weet ik of ik de juiste keuze maak of juist niet? Mensen komen en gaan. De ene klap harder dan de ander. Ik zie mensen huilen, schreeuwen en lijden, maar ik kan ze niet helpen. Ik kan alleen toekijken hoe het aan me neus voorbij gaat. Ik kan alleen mee huilen, schreeuwen en lijden. Elke dag is een lijdensweg. Een lach om de pijn te verschuilen, maar verdwijnen zal het nooit. Wat is het toch lekker om te lachen en al de pijn onderdrukken. Of onder de regen te lopen om alles eruit te huilen zonder dat iemand ziet dat je huilt. Lekker uithuilen, zonder dat iemand je troost. Nadenken over hoe het leven aan me neus voorbij gaat. Zal mijn leven ooit beter worden? Wie steunt me en wie laat me zakken? Ik leef van dag tot dag, want niemand heeft me morgen beloofd. Elke dag denk ik eraan wat me te wachten staat als mijn leven voorbij is en mijn ziel bij ALLAH(s.w.t.) is. Wat me te wachten staat in me graf. Zo kil en zo alleen. Zo donker en zo leeg. Dan dank ik ALLAH(s.w.t.) dat ik nog leef en dat ik nog de kans heb om vergeving te vragen. Elke dag kniel ik voor ALLAH(s.w.t.) in de hoop dat Hij een plekje reserveert voor mij, mijn ouders en mijn broeders en zusters, INSHALLAH. Mijn moeder die zich elke dag zorgen maakt om haar kinderen. Die elke dag 10x belt waar je bent en wat je aan het doen bent. Moet ik dat irritant vinden? Nee ik moet haar dankbaar zijn. Mijn moeder die zoveel heeft opgeofferd om van mij te maken wat ik nu ben. Die haar kinderen netjes heeft opgevoed. Elke dag kom ik thuis en de geur van het eten verwelkomt mij. Ik wou dat ik voor altijd in haar armen kon liggen. Zo veilig, zo lekker. Ik kan heel de wereld aan met mijn mama. Wat zou ik moeten zonder? Mijn mama, mijn leven. Het verscheurt mijn hart als ik mijn mama zie huilen. Een mama hoort niet te huilen. Elke dag krijg ik te horen dat ik haar dochter ben, haar beste vriendin. Ze is me zo dierbaar, Soubhan’ALLAH. Na alles wat ze voor me heeft gedaan. Na elke tegenslag, steunt ze me en vertelt me dat het wel goed komt. Mijn mama die niets anders wil dan haar kinderen gelukkig zien. Maar ben ik dat wel? Ik ben ALLAH(s.w.t.) dankbaar dat zeker Hamdoelilah. Maar gelukkig? Leven is wat je ervan maakt, althans dat is wat ze zeggen. Ik blijf vechten om te bereiken wat ik wil. Ik droom en blijf dromen. Ooit hoop ik mijn dromen te verwezenlijken met de steun van ALLAH(s.w.t). Ooit hoop ik mijn droom te bereiken. Ik hoop dat ik ooit wakker word met een glimlach en kan zeggen; Hamdoelilah, k leef en heb bereikt wat ik bereiken wil. Dat ik kan zeggen; ik kan heel de wereld aan. Maar ik blijf doorzetten, Ik blijf hopen op het beste, Inshallah.
[SIZE="2"][B]Salam alikoum en marhaban bij mijn verhaal This is a story,Het verhaal gaat over 2 mensen die vechten om hun verboden liefde en altijd vertrouwen hebben allah swt dat het ooit goed komt.
Voor de rest gaat het verhaal nog over vriendschapen,verdriet,familie's,Vreugde en humor.
Ik wens jullie veel lees plezier en ik hoop dat jullie het een mooie verhaal vinden inshaAllah.
Ik ga zoveel mogelijk aan deze verhaal werken,vooral in het weekend want door de weeks heb ik het druk met school enzo.Liefs Nour el hanane
Proloog:
Met tranen in saloua's ogen keek ze voor zich.
Ze was haar leven zat,meer dan zat.
Ze vertrouwde niemand meer,niemand behalve haar moeder en Amir.
Maar diep in haar hart,wacht ze op een persoon,een persoon die om haar geef en houdt in goede en slechte tijden.
Een persoon waar ze mee kan huilen.
Een persoon waar ze mee kan lachen.
Een persoon waar ze mee kan kletsen.
Een persoon die van haar hield.[/I][/B]
Ze pakte een kladblok en een pen en begon te schrijven:
Lieve Leven,
Je bent me zo dierbaar, maar toch weer niet. Ik snap het niet meer, wil ik je nou graag of wil juist graag van je af? Je blijft een mysterie. Ik hou zoveel van je, maar haat je tegelijkertijd ontzettend. Na regen komt zonneschijn, maar wat komt er na zonneschijn? Donder, bliksem, storm? Zoveel vragen, maar geen antwoorden. Zoveel problemen, maar zonder oplossingen. Ik ben je zat, kon ik maar van je af, zonder na te denken wat me erna te wachten staat. Ik vraag me elke dag af, zal het vandaag mijn dag zijn. Word ik vandaag verlost van mijn lijden of is de test voor mij nog lang niet afgelopen? Een leven zonder zorgen, bestaat dat eigenlijk wel? Of is het dan geen leven te noemen? Elke ochtend open ik me ogen en dank ik ALLAH(s.w.t.) dat ik wakker ben geworden, om vergeving te vragen voor al mijn zondes. Elke dag bid ik voor vergeving voor de dingen die ik heb gedaan, maar ik blijf zondes begaan. Zonder dat ik het zie en zonder dat ik het wil. Ze gebeuren nou eenmaal. Ben ik
nou een slecht mens? Oh, ALLAH (s.w.t.) sta me bij. Ik weet het niet meer. Ik weet niet meer wat ik met het leven aanmoet. Ik weet niet hoe ik stop met de zondes die ik bega. Ik zie de wereld achteruit gaan en ik besef me dat de Dag Des Oordeels heel dichtbij is. Wat moeten we nou? Hoe weet ik dat datgene wat ik doe goed is? Ik heb fouten gemaakt en maak ze nog steeds. Ik heb verkeerde keuzes gemaakt en die maak ik nog steeds. Maar hoe weet ik of ik de juiste keuze maak of juist niet? Mensen komen en gaan. De ene klap harder dan de ander. Ik zie mensen huilen, schreeuwen en lijden, maar ik kan ze niet helpen. Ik kan alleen toekijken hoe het aan me neus voorbij gaat. Ik kan alleen mee huilen, schreeuwen en lijden. Elke dag is een lijdensweg. Een lach om de pijn te verschuilen, maar verdwijnen zal het nooit. Wat is het toch lekker om te lachen en al de pijn onderdrukken. Of onder de regen te lopen om alles eruit te huilen zonder dat iemand ziet dat je huilt. Lekker uithuilen, zonder dat iemand je troost. Nadenken over hoe het leven aan me neus voorbij gaat. Zal mijn leven ooit beter worden? Wie steunt me en wie laat me zakken? Ik leef van dag tot dag, want niemand heeft me morgen beloofd. Elke dag denk ik eraan wat me te wachten staat als mijn leven voorbij is en mijn ziel bij ALLAH(s.w.t.) is. Wat me te wachten staat in me graf. Zo kil en zo alleen. Zo donker en zo leeg. Dan dank ik ALLAH(s.w.t.) dat ik nog leef en dat ik nog de kans heb om vergeving te vragen. Elke dag kniel ik voor ALLAH(s.w.t.) in de hoop dat Hij een plekje reserveert voor mij, mijn ouders en mijn broeders en zusters, INSHALLAH. Mijn moeder die zich elke dag zorgen maakt om haar kinderen. Die elke dag 10x belt waar je bent en wat je aan het doen bent. Moet ik dat irritant vinden? Nee ik moet haar dankbaar zijn. Mijn moeder die zoveel heeft opgeofferd om van mij te maken wat ik nu ben. Die haar kinderen netjes heeft opgevoed. Elke dag kom ik thuis en de geur van het eten verwelkomt mij. Ik wou dat ik voor altijd in haar armen kon liggen. Zo veilig, zo lekker. Ik kan heel de wereld aan met mijn mama. Wat zou ik moeten zonder? Mijn mama, mijn leven. Het verscheurt mijn hart als ik mijn mama zie huilen. Een mama hoort niet te huilen. Elke dag krijg ik te horen dat ik haar dochter ben, haar beste vriendin. Ze is me zo dierbaar, Soubhan’ALLAH. Na alles wat ze voor me heeft gedaan. Na elke tegenslag, steunt ze me en vertelt me dat het wel goed komt. Mijn mama die niets anders wil dan haar kinderen gelukkig zien. Maar ben ik dat wel? Ik ben ALLAH(s.w.t.) dankbaar dat zeker Hamdoelilah. Maar gelukkig? Leven is wat je ervan maakt, althans dat is wat ze zeggen. Ik blijf vechten om te bereiken wat ik wil. Ik droom en blijf dromen. Ooit hoop ik mijn dromen te verwezenlijken met de steun van ALLAH(s.w.t). Ooit hoop ik mijn droom te bereiken. Ik hoop dat ik ooit wakker word met een glimlach en kan zeggen; Hamdoelilah, k leef en heb bereikt wat ik bereiken wil. Dat ik kan zeggen; ik kan heel de wereld aan. Maar ik blijf doorzetten, Ik blijf hopen op het beste, Inshallah.
[SIZE="2"][B]Salam alikoum en marhaban bij mijn verhaal This is a story,Het verhaal gaat over 2 mensen die vechten om hun verboden liefde en altijd vertrouwen hebben allah swt dat het ooit goed komt.
Voor de rest gaat het verhaal nog over vriendschapen,verdriet,familie's,Vreugde en humor.
Ik wens jullie veel lees plezier en ik hoop dat jullie het een mooie verhaal vinden inshaAllah.
Ik ga zoveel mogelijk aan deze verhaal werken,vooral in het weekend want door de weeks heb ik het druk met school enzo.Liefs Nour el hanane