De traandruppels vielen op de treetjes. Ik had m`n ogen nog steeds dicht en ik snikte. “Yemma”, fluisterde ik. Plotseling voelde ik een warme, liefdevolle hand op m`n wang. “Maak je geen zorgen, lieverd.”, fluisterde ze haar prachtige stem in m`n oor. “Je kunt haar heel gauw weer zien, Incha Allah.”, meteen na haar zachte woorden opende ik m`n ogen en ik keek Rose`s warme, volle, bruine ogen aan. Ik zag haar glimmende glimlach vervagen. Ze staarde mysterieus in m`n ogen en ze keek me licht verrast aan. Ze begon te hijgen en voordat ik het wist, omhelsde ze me stevig. “Oh, Jack. Kijk me nooit meer zo aan!”, zei ze zachtjes. Ik had geen idee waar ze het over had. Ze begon zelfs te huilen. “Ik dacht dat ik getroost moest worden. Maar nu troost ik jou.”, fluisterde ik glimlachend en ik streelde haar rug. Ze verstrakte haar knuffel om me heen. “Jack, ik houd van je. Ik houd zoveel veel je.”, zei ze met stijfdicht geknepen ogen. “Ik ook van jou, lieverd. Ontzettend veel, Rose. Safi, rustig maar.”, zei ik terug en we stonden op. Ze trok me mee naar boven toe en we liepen de woonkamer in. Ik veegde net m`n tranen weg en we keken elkaar aan. Ik bleef haar glimlachend aankijken, terwijl ze mij weer licht verrast aankeek. Ze hield even haar adem in. “Wat is er, Rose?”, vroeg ik. Ze slikte en blies haar adem uit. “Die ogen van je.”, fluisterde ze. “Precies net als de echte Jack.”, ik glimlachte na haar woorden. M`n wangen begonnen te gloeien. “Jack, kus me.”, klonken ze zachte woorden in m`n oren en ik bracht m`n mond dichtbij. Ze bood m`n tong de vrije toegang en ik proefde haar mond. Haar handen om m`n nek in m`n haren en mijn armen om haar middel. Plotseling besprong ze me waardoor haar benen om m`n middel lagen. Ik verloor m`n evenwicht en viel achterover. “AH!”, schreeuwde ik kort en ik hoorde Rose giechelen die nog op me zat. “Ga eraf, jij!”, snauwde ik en duwde haar van me weg. “Stel je niet zo aan.”, zei ze terug. Met m`n hand vormde ik een vuist. “Dadelijk krijg je deze.”, grapte ik. “Kom dan als je durft.”, daagde ze me uit en ze trok me overeind. “Rose, je weet dat ik ga winnen. Ik wil je niet voor schut zetten, lieverd.”, zei ik. Uit het niets stootte ze me hard op m`n borst. Het deed pijn en ik kneep m`n ogen dicht. Ik haalde even adem en keek haar weer aan. “Dus je wilt echt vechten? Is goed.”, zei ik. Weer stompte ze me op m`n borst en ik duwde haar hard weg. Ik sloeg haar op d`r schouder. Ik hield me toch in en liet haar mij slaan. Ze wist m`n ene arm te pakken en draaide die met een ruk om. “AH! Laat los! Safi!”, riep ik meteen. Ze liet m`n arm los en sloeg haar arm om m`n nek waardoor ik klem zat. “En nu? Wat ga je doen? Yallah, zied!”, zei ze lachend. Net toen ik haar been vast pakte, verstrakte ze haar armgreep. “AH! Safi, safi!”, riep ik gelijk. “Goed zo. Beter voor je dat je m`n been losliet.”, klonk ze arrogant. “Ze3ma je hebt nu gewonnen.”, zei ik. “Ja, dat lijkt me wel logisch, Jack.”, reageerde ze. “Wat zijn jullie weer aan het doen?”, klonk Naziha die net binnen kwam. “Jullie hebben altijd ruzie.”, zei ze en Rose liet me los. “Ewa, ja…. Die broertje van je doet soms wel stoer.”, grapte Amal. “Faysal, Omar is Yemma en paps gaan halen, hè?”, begon Naziha. Ik keek haar verbaasd aan. “Wat? En waarom wist ik daar niets van?”, zei ik meteen met grote ogen. “Je ziet je ouders en je schoonouders over een paar minuten, lieverd. Heb nog even geduld.”, zei m`n zus en trok een brede glimlach. “Correctie, zijn toekomstige schoonouders zijn het.”, kwam Amal er tussen en stak haar tong naar me uit. “Je hebt geluk dat je mama en papa zo komen.”, zei ik met een arrogante blik. Ze begon te lachen en we liepen naar beneden toe.
Omar en Yassin waren al vertrokken naar het vliegveld en iedereen zat in de woonkamer te wachten. We dronken onze thee, aten wat zoete gerechtjes en kletsten door. M`n hart klopte steeds sneller en de zenuwen kwamen steeds meer omhoog. Ik zou elk moment weer Yemma weer zien. En inderdaad, na enkele minuten klonk de voordeur. Ik hoorde allerlei stemmen beneden. We keken elkaar allemaal glimlachend aan. Ik wierp een ondeugende blik naar Rose en gauw holde ik als eerste de trap af. Rose en de rest kwamen erachter aan rennend. Rose`s ouders omhelsde ik stevig. “Salaam ou Alaikom, a gelti.”, groette ik Amal`s moeder. “Salaam, a weldi.”, groette ze terug en ze gaf me een dikke knuffel terug. Ook de vader omhelsde ik stevig. “Ewa, safi! Stel je niet zo aan, lieverd.”, hoorde ik Omar zeggen. “Je hebt ze slechts een paar dagen niet gezien.”, zei hij verder. “Je bent gewoon jaloers.”, zei ik terug. “Laat m`n kleine zoon met rust, nta.”, klonk de stem van paps. Ik was ontzettend blij om hem weer eens te zien en ik sloeg m`n armen om hem heen. “Salaam ou Alaikom, Faysal.”, zei hij lachend. “Salaam ou Alaikom, pap.”, zei ik terug en ik drukte een kus op z`n voorhoofd. Ik keek over z`n schouder en zag daar een prachtige, onvergetelijke, liefdevolle glimlach. Een brok vormde zich in m`n keel en ik kon m`n tranen net niet inhouden. M`n zicht vertroebelde en ik bleef Yemma aankijken. Ze deed een stap naar voren en opende wagenwijd haar armen voor me. Een diepe snik liet ik los en ik besprong haar. “A Yemma…. Salaam, ik heb je gemist, Yemma.”, zei ik zachtjes. M`n tranen rolden over m`n wangen heen. Het leek maar niet op te houden. “Salaam, a weldi. Ik heb je ook gemist. Safi, safi! Shsh….”, troostte ze me en ik voelde haar warme liefde op m`n borst. Wat had ik haar gemist. Wauw! Ik was zo blij om haar weer te zien. Ik was Allah
zeer dankbaar voor dit ene moment. “Hamdoelilah.”, fluisterde ik. “Hamdoelilah….”
We liepen weer naar boven toe en zaten weer in de woonkamer. Ik zat heel de tijd naast m`n moeder. Af en toe wierp m`n broer mij een teleurstellende blik en schudde telkens z`n hoofd. “Je lijkt echt een kleuter die altijd om z`n mama huilt.”, zei hij zachtjes. Ik glimlachte overdreven. “En ik weet dat je ook heel erg jaloers bent, liefste broer.”, zei ik zachtjes terug. Hij trok een arrogante blik en keek de andere kant op. Ik lachte zachtjes en we zaten de rest van de avond te praten over de tijden in Nederland. Totdat het onderwerp van het jaar aanbrak…. “Ewa, Amal en Faysal…. Hoe zal jullie leven eruit zien na de bruiloft?”, vroeg Achlem. Ik had volle vertrouwen in haar en toch walgde ik op de één of ander manier van haar stem. Dat zij ooit die vraag aan ons zou stellen…. Wat was ze van plan? Nee, nee! Zo mocht ik niet denken. Achlem was voorgoed veranderd en ik moest haar niet meer als m`n nachtmerrie aanzien. Hamdoelilah was alles goed gekomen…. En Hamdoelilah dat Achlem mij naar Rose heeft gebracht…. Over enkele dagen zou het gebeuren…. Dan was het zover…. Amal en Faysal…. Jack en Rose…. Het moment waar iedereen op zat te wachten…. M`n hart sprak de prachtigste naam uit in m`n oren…. Amal was mijn Rose….