Gewekt door de geur van verse croissantjes. Ik kwam langzaam overeind en wreef in m`n ogen. Een diepe gaap ontsnapte uit m`n mond. “Is m`n Jack al wakker?”, riep Rose vanuit de keuken. “Niet schreeuwen. Ik wil doorslapen.”, riep ik terug en lag weer op m`n rug al starend naar het plafond. Ik hoorde de boze voetstappen van haar steeds dichterbij. Ze stond in de deuropening en trok haar ene pantoffel uit. “Wat zei je daar tegen mij? Had je wat?”, vroeg ze en trok haar wenkbrauwen samen. “Je bent zo mooi als je boos kijkt. Wist je dat?”, plaagde ik haar. “Je hebt echt geluk dat je mooie ogen mij zo lief aankijken. Anders kreeg je echt een pak slaag. Yallah noud!”, zei ze. Ik lachte en stond op. Ik opende de klerenkast en zocht m`n kleren uit. “Wacht! Laat mij het dit keer voor je uitkiezen.”, zei Rose en kwam naast me staan. “Oh, trouwens Faysal…. Ik werd net gebeld.”, begon ze en keek me verlegen aan. Ik keek haar vreemd aan. “Door wie?”, vroeg ik. “Door Naziha! We vertrekken vanavond.”, vertelde ze. Ik keek haar met grote ogen aan en begon te glimlachen. “Dat is fantastisch, lieverd! Wie gaan er allemaal?”, vroeg ik. Naziha en Farid met één auto. Naoual, Farah, Ines en Najlaa in een auto. M`n broer Yassin gaat ook mee. En wij gaan in een auto. Vier auto`s dus. Jouw ouders en de mijne gaan morgen met het vliegtuig.”, antwoordde ze. “En Omar en Sarah?”, vroeg ik weer. Rose bleef enkele seconden stil en keek omlaag. “Zij blijven nog een paar daagjes hier met Achlem.”, antwoordde ze. Ik werd meteen rood bij het horen van die naam. Ik was Achlem bijna vergeten. “Ya Rabbi, help haar hier uit.”, bad ik in mezelf en ik haalde diep adem. “We gaan zo meteen naar haar toe.”, zei ik en Amal knikte meteen. “Laat me nu even zelf je kleren voor vandaag uitkiezen.”, zei ze en stond voor me in de kast te kijken. “Omdat het warm is en we straks vertrekken, draag je dit bloesje met deze broek.”, zei ze. Het was een lichtroze bloesje en een witte, linnen broek. “Hmm….”, zei ik en knikte meteen. “Het is omdat je die pantoffel nog steeds in je handen hebt. Anders had ik gewoon ‘Nee’ gezegd.”, grapte ik. Amal begon te lachen en liet het weer uit haar handen vallen. “Ga gauw douchen en ik zie je zo in de keuken, Jack.”, zei ze en liep de kamer weer uit. Met m`n kleren in m`n handen liep ik de badkamer in en nam een verfrissende douche.
Amal waste net de laatste glazen af. “Moet ik het hem nu vragen of toch niet?”, vroeg ze zichzelf af. Ze slikte en nam een glas koud water. Ze keek naar haar vingers. Nog geen ring. Ze zuchtte. Ze durfde niet te vragen wanneer ze samen met Faysal ringen zouden kopen. “Ik ga het hem zo vragen.”, dacht ze. “Of nee, toch niet. Laat het maar. Ik wacht gewoon.”, bedacht ze zich weer. Ze haalde diep adem en liep de keuken uit.
In de slaapkamer liet ze haarzelf op het bed vallen. Met de vlinders in haar buik sloot ze glimlachend haar ogen dicht. Ze verbeeldde zich het bruiloft. Naast haar man. Naast haar Faysal. Naast haar Jack zal ze daar zitten. Al haar familie en de zijne zullen aanwezig zijn. Kennissen en vriendinnen. Dat was het mooiste voor haar. Ze schudde lichtjes haar hoofd. “Nee, het mooiste moet nog komen.”, zei ze fluisterend. Na de bruiloft waren ze pas echt van elkaar. Amal en Faysal…. Jack en Rose…. Ze zou altijd bij hem blijven. Altijd! Zij voor hem en hij voor haar. Plotseling voelde ze koude druppeltjes op haar gezicht. Met een ruk zat ze overeind en keek verbaasd naar een lachende Faysal. “Lag je lekker te slapen?”, grapte hij. Ze glimlachte en bewonderde zijn gelach. Zijn mooie glimlach. Zijn mooie, schitterende ogen. “TbarkAllah!”, zei ze. Hij stopte met lachen en keek haar aan. “Wat bedoel je?”, vroeg hij. Ze stond op met nog steeds de glimlach op haar lippen getekend. Hij keek haar nieuwsgierig aan en z`n glimlach betoverde zijn gezicht. Zijn natte haartjes langs z`n ogen bracht Amal naar achteren met haar vinger. “TbarkAllah!”, fluisterde ze weer. Hij slikte en bleef haar aankijken. “Waarom ben je zo mooi?”, vroeg ze ineens. Hij was sprakeloos en werd rood. Z`n wangen gloeiden en z`n hart klopte steeds sneller. Hij slikte en schraapte z`n keel. “Van buiten maar zeker ook van binnen, Faysal.”, zei ze zacht. Hij wist nog steeds niet wat hij moest zeggen. Hij kreeg het alsmaar warmer en warmer. Z`n ogen keken haar licht verbaasd aan bij het zien van traantjes in d`r ogen. “Faysal, waarom ben je zo goed voor me? Te goed zelfs.”, zei ze en de brok in haar keel kon ze niet doorslikken. Ze omhelsde haar Jack en hij omhelsde zijn Rose. “Safi, lieverd. Safi! Niemand is te goed voor je. Niemand!”, kalmeerde hij haar. Ze snikte en haar armen verstrakten zich om hem heen. “Waarom huil je nou? We zouden nog samen vanmiddag twee ringen uitkiezen.”, zei hij. Ze maakte zich enigszins los van `m en keek hem verrast aan. “Echt?”, zei ze. Hij knikte glimlachend en drukte een kus op haar voorhoofd. “Onze laatste dag in Nederland. Natuurlijk gaan we straks dan twee ringen uitzoeken.”, antwoordde hij en meteen kuste Amal hem. “Dank je wel, Jack. Shokran bezaf!”, bedankte ze hem. “Ik doe het graag voor je, Rose. Laten we nu eerst naar Achlem gaan en kijken hoe het met haar gaat.”, zei hij en ze kuste elkaar nog één keertje. Dit was hun laatste dag in Nederland. Een week verwijderd van hun bruiloft…. Een week verwijderd van de gelukkigste dag van hun leven…. Van Jack en Rose….