Gedeeltelijk... ik had me er goed op voorbereid en voelde me er ook wel klaar voor... maar toch moest ik wel wennen in het begin. En op een gegeven moment wordt alles zo "gewoon", voor mijn gevoel "té gewoon/normaal". Je raakt in een bepaalde sleur: werken, huishouden, alle verplichtingen etc.
Voordat ik getrouwd was droomde ik van romantiek ed. Maar na 1 jaar is die grote romance er toch wel van af moet ik zeggen, natuurlijk houd je dan nog wel van elkaar, maar je wordt het gewoon.
Ik vind het wel veel zwaarder dan ik zelf dacht... misschien doe ik dat ook wel een beetje zelf, maar ben nogal perfectionistisch. Ik werk (gelukkig parttime 3,5 dag), doe daarnaast mijn huishouden (eigenlijk alles in mijn eentje) en doe ook nog alle administratie, verzorg mijn man etc... er komt geen einde aan, en dit alles breeks soms wel op! Voordat je getrouwd bent wordt je echt verwend want mama en papa zorgen voor je.
Ik zeg altijd tegen mijn zusjes/nichtjes: trouwen stelt niks voor, het volhouden en het goed verzorgen van alle gezinsleden is pas een kunst.