Bekijk volle/desktop versie : Een vraag voor alle verloofden of getrouwden


13-08-2002, 14:50
Ik heb altijd een brandende vraag. Hoe in godsnaam heb je ooit ja kunnen zeggen tegen je aanstaande.

Ben je niet bang voor je toekomst? Voor je vrijheid misschien, of je verantwoordelijkheden???

Kan iemand misschien hier zijn of haar ervaring over uiten?? Ben er best wel nieuwschierig naar...
13-08-2002, 15:06


Beste Simran,

Nee, ik ben niet bang voor de toekomst, anders had ik inderdaad geen JA gezegd.
Mijn aanstaande man en ik kennen elkaar iniddels meer dan 3 jaar.
In die drie jaar is er ongeloveelijk veel gebeurd.
Toen ik hem 6 maanden kende vertelde hij mij dat hij een flinke schuld had.
Ik schrok me te pletter toen ik hoorde om hoeveel geld het ging.
Je kent het misschien wel: iets doms gedaan, fikse boete gekregen.geld geleend om het te betalen, nooit meer naar de afbetaling omgekeken, Anova niet betaald, incasso, dat soort grappen.
Dan kan je denken, laat maar zitten hij gaat maar alleen verder.
Maar inmiddels had ik grote sympatie voor hem gekregen en ook al was ik niet met hem verder gegaan, ik had hem uit die troep willen helpen.
Dus ik deed de planning en hield zijn administratie bij, terwijl hij zich een slag in de ronte werkte om het geld te verdienen
Hier en daar stopte ik hem wat toe.
Na een jaar was hij helemaal van alle sores af.
Dat hadden we dus samen gedaan.
Daarna gingen we op een welverdiende vakantie naar Kreta,hadden we eindelijk tijd om het eens over iets anders te hebben en het bleek gewoon helemaal te klikken.Alles klopte gewoon.
Na de vakantie heeft mijn vriend serieuzer werk gezocht en gevonden.
Ook ik wisselde van baan en we kregen wat rust.
Wel moesten we ons hevig verzetten tegen vooroordelen.Maar dat deden we graag.
Vorig jaar zomer gingen we een weekje naar Kreta en toen besloten we een huis te gaan zoeken,maar door het financiele verleden van mijn vriend dachten we dat het misschien niet mogelijk zou zijn.
Inmiddels wonen we vanaf oktober 2001 in ons EIGEN huis en we zijn dolgelukkig.
Ik heb het idee dat geen probleem zo groot kan zijn of we hebben er samen een oplossing voor.
Dus bang? geen moment!!
Toen hij me dus vroeg te gaan trouwen,kon ik mijn geluk niet op!!!

Groet,chantal.
13-08-2002, 15:16
over vrijheid wil ik nog even kwijt:
in het begin, toen we net in ons huis woonden, hebben we heel erg lopen 'touwtrekken' want mijn aanstaande wilde alles heel strak en ik merkte dat ik gewoon vertrouwt wilde worden.
Ik ben toch al niet het type wat alleen gaat stappen of naar een discotheek gaat.Die tijd is geweest.
Maar ik wilde wel met het bedrijfsuitje mee, omdat je anders het leuke contact met je collega's mist.Zij hebben dan met zijn allen iets meegemaakt waar jij buiten staat.
Als ik ook een ober vriendelijk bedankte voor het neerzetten van eten, dan was dat al teveel.
Daar hebben we grondig en heftig over gediscusieerd en we zijn er uit gekomen.'
Je moet zelf aangeven wat jouw grenzen daarin zijn.praten.
13-08-2002, 19:55
Dank je wel voor je reactie boubakkari. Vind het leuk dat je je ervaring hier wilt delen. Ik meen me ergens te hebben gelezen dat je van Nederlandse afkomst bent, of heb ik het mis?

Weet je wat ik eigenlijk best wel eng vind is om die stap te zetten. Ik ben eigenlijk altijd een soort van twijfelaar geweest, zelfs al met een school kiezen. Ik wil zeker weten wanneer ik die stap of welke stap dan ook heb genomen, wil ik dat het een goede is, en voor altijd, dus denk altijd wel een paar keer na voordat ik wat doe.

Velen zeggen tegen mij dat het komt omdat ik een soort van ideaal beeld in mijn hoofd heb, en dat ik dat beeld moet laten varen. Maar kan er niks aan doen, ik heb gewoon een paar eisen die ik wil....

Maar ja.... Leuk dat je hebt gereageerd, ook al ben je de enige
14-08-2002, 15:33


Hai Simran,

Ik zal je mijn ervaring vertellen (ik heb zulk soort antwoorden ook wel eens gegeven op andere discussies athans mijn verhaal, maar dit alleen om meisjes goed te laten nadenken voor ze zo'n grote stap zetten)

Ok ik ben nu dus 20 jaar en 2 jaar getrouwd. ja ik was dus 18 toen ik trouwde. we hadden al een aantal jaren verkering en wilde gewoon dolgraag dag en nacht bij elkaar zijn vandaar dat we wilden trouwen.
zo gezegd zo gedaan. we zijn getrouwd toen ik dus 18 jaar was en hij was toen 22. voor mij was het dus niet moeilijk om 'ja'te zeggen, omdat we elkaar al lang kenden en van elkaar hieldden (nog steeds van elkaar houden trouwens hoor). anyway hij was net was school af en had een baan en ik zat dus ook nog op school en had ook nog eens een bijbaantje,zodat we ook wel eens wat leuke dingen konden doen (je snapt vast wel wat ik bedoel met zoveel vaste lasten moet je gewoon een beetje passen en meten als de 1 werkt en de ander nog studeert). Het was dus behoorlijk zwaar school, werk, huishouden, aandacht voor hem, aandacht voor je vrienden en familie enz. maar alles is goed gegaan hamdoelilah op dit moment ben ik al weer een tijd klaar met school werken we allebei en hebben het goed. zijn net terug van vakantie enz.
Wat ik eigelijk wil zeggen is dat veel meiden (inclusief ikzelf toen der tijd) het getrouwd zijn onderschatten. er komt veel meer bij kijken dan je denkt. voor een jong meisje kan dat best wel zwaar zijn. (nou is de 1 de ander niet begrijp me niet verkeerd). je vroeg ook nog wat over vrijheid? hmmm kijk dat ligt denk ik ook hoe je man en jij met elkaar omgaat en wat je zelf vrijheid noemt.hoe jezelf opstelt.
anyway ik heb absoluut niks te klagen, maar raad meiden wel altijd aan om goed na te denken voor ze 'ja''zeggen, want het is een grote stap in je leven.
vraagje; hoe oud ben je? en denk je erover om te trouwen?

Groetjes Aicha
14-08-2002, 16:07
mijn verloofde en iuk kenden elkaar helemaal niet,
we hadden elkaar wel gezien. toen hij mijn hand vroeg en ik ja had gezegd, heb ik twee weken lang gebibberd. echt letterlijk. Ik shakete van alle kanten en scheet 10 kleuren in mijn broek.

maar toen we met elkaar spraken en elkaar beter leerden kennen, kwamen erachter dat we lhamdolah wel bij elkaar pasten en toen was die vrees voorbij. ik zag inderdaad mijn vrijheid varen en dacht oh mijn god, kan ik wel al verantwoordelijkheid nemen en aan zoiets groots beginnen.

maar uiteindelijk is alles goed gekomen. maar nu heb ik weer de bibbers voor de bruiloft en het vaste leven wat er na komt.... maar ik heb zoeits van ik heb dit ook overleefd dus het zal wel goed komen
14-08-2002, 16:17
Op een gegeven moment wil je niets liever dan altijd bij elkaar zijn. Dan zijn die uitstapjes samen, dagjes uit etc niet meer voldoende. Maakt niet uit hoe huiverig je bent voor het huwelijkse leven.
Wel geef ik de tip die stap te nemen als je er inderdaad ECHT aan toe bent, het getrouwd zijn brengt veel met zich mee. De zweverige verliefdheid gaat of je het nu wil of niet verdwijnen en dan blijft alleen het houden van en respect hebben voor elkaar over en DAAR moet je het van hebben, wil je huwelijk slagen.

Ikzelf was de laatste die aan trouwen dacht. elmekteb zorgde ervoor dat ik mijn huidige man tegenkwam. Hij heeft heel wat moeite moeten doen, de arme drommel maar nu, 3 jaar later zijn we nog steeds erg gelukkig met elkaar en we verwachten inshallah binnenkort ons eerste kindje.

Het (getrouwde) leven is wat jullie er zelf van maken en last but not least ->het moet van beide kanten komen.
14-08-2002, 18:08
Wat Selly zegt ben ik het inderdaad helemaal mee eens. in het begin zit je nog op een roze wolk, maar die blijft niet voor eeuwig hangen. Later moet je het inderdaad van houden van en wederzijds respect hebben.
Je leert iemand pas echt helemaal kennen wanneer je met diegene onder 1 dak leeft.

Selly gefeliciteerd met je zwangerschap en ik hoop dat alles goed verloopt (inchallah)

En Hilwa alvast gefeliciteerd, ik hoop dat jij en je aanstaande man heel gelukkig samen worden.

Groetjes Aicha
14-08-2002, 19:51
Ik vraag dit omdat ik gewoon nieuwschierig ben hoe het bij de andere meiden is gegaan. ik ben zelf bijna 21, om jouw vraag te beantwoorden Aicha. En er komt nu steeds meer bij kijken. Ik merk wel verschil bijvoorbeeld bij mijn vriendin die is verloofd. Je moet meer rekening houden met bijvoorbeeld de kleine dingen die je altijd normaal hebt gevonden, waar je bijvoorbeeld mee moet oppassen. Gewoon ook uit respect voor je aanstaande. Ik merk gewoon dat er best wel verschil is tussen vrijgezel zijn en getrouwd zijn. Lijkt me allemaal hartstikke mooi en aardig, maar je moet er goed aan werken om een goed huwelijk te krijgen. Het breng een grote verantwoordelijkheid met zich mee ezovoorts. En het is inderdaad pas goed om te trouwen als je er echt klaar voor bent. Maar het is allemaal elmaktab.

En dames bedankt dat jullie je eigen ervaring hebben willen delen...
17-08-2002, 22:14
echt leuk om zo jullie ervaringen te lezen

Amira