Beste Simran,
Nee, ik ben niet bang voor de toekomst, anders had ik inderdaad geen JA gezegd.
Mijn aanstaande man en ik kennen elkaar iniddels meer dan 3 jaar.
In die drie jaar is er ongeloveelijk veel gebeurd.
Toen ik hem 6 maanden kende vertelde hij mij dat hij een flinke schuld had.
Ik schrok me te pletter toen ik hoorde om hoeveel geld het ging.
Je kent het misschien wel: iets doms gedaan, fikse boete gekregen.geld geleend om het te betalen, nooit meer naar de afbetaling omgekeken, Anova niet betaald, incasso, dat soort grappen.
Dan kan je denken, laat maar zitten hij gaat maar alleen verder.
Maar inmiddels had ik grote sympatie voor hem gekregen en ook al was ik niet met hem verder gegaan, ik had hem uit die troep willen helpen.
Dus ik deed de planning en hield zijn administratie bij, terwijl hij zich een slag in de ronte werkte om het geld te verdienen
Hier en daar stopte ik hem wat toe.
Na een jaar was hij helemaal van alle sores af.
Dat hadden we dus samen gedaan.
Daarna gingen we op een welverdiende vakantie naar Kreta,hadden we eindelijk tijd om het eens over iets anders te hebben en het bleek gewoon helemaal te klikken.Alles klopte gewoon.
Na de vakantie heeft mijn vriend serieuzer werk gezocht en gevonden.
Ook ik wisselde van baan en we kregen wat rust.
Wel moesten we ons hevig verzetten tegen vooroordelen.Maar dat deden we graag.
Vorig jaar zomer gingen we een weekje naar Kreta en toen besloten we een huis te gaan zoeken,maar door het financiele verleden van mijn vriend dachten we dat het misschien niet mogelijk zou zijn.
Inmiddels wonen we vanaf oktober 2001 in ons EIGEN huis en we zijn dolgelukkig.
Ik heb het idee dat geen probleem zo groot kan zijn of we hebben er samen een oplossing voor.
Dus bang? geen moment!!
Toen hij me dus vroeg te gaan trouwen,kon ik mijn geluk niet op!!!
Groet,chantal.