bachar
19-08-2007, 11:02
Deze week vond in Tripoli een opmerkelijke conferentie plaats over de Amazigh Berbers in Libië. De conferentie is een teken van het groeiende zelfbewustzijn van Berbers in Noord-Afrika. En dat zo’n conferentie in Tripoli plaatsvindt is opmerkelijk, want het Arabisch-nationalistische regime van Khadaffi heeft nooit iets van Berbers willen weten.
De conferentie in Tripoli.
De conferentie, die afgelopen dinsdag en woensdag plaatsvond in het voorname Grand Hotel in Tripoli, was een onwennige mix van schuchtere Berber activisten en vertegenwoordigers van het regime die tot voor kort nog categorisch weigerden om het bestaan van Berbers in Libië ook maar toe te geven.
Net als Marokko en Algerije, en in mindere mate Tunesië, kent Libië een minderheid van Berbers: de oorspronkelijke bewoners van Noord-Afrika, voor de komst van de Arabieren en de islam. De Berbers, die naar schatting vijf tot tien procent van de Libische bevolking uitmaken, hebben hun eigen taal en gebruiken en zijn geconcentreerd in de bergachtige regio in Noordwest Libië. Veel van de Libische Berbers zijn Kharijieten, een kleine sekte binnen de islam naast Soennieten en Sjiieten.
Mahreb beweging
De conferentie in Tripoli maakt deel uit van een wijdere trend van groeiend zelfbewustzijn van Berbers in heel Noord-Afrika, met name in Marokko waar sinds het aantreden van de nieuwe koning meer ruimte is gekomen voor de Berber taal en identiteit. Ook de Libische Berbers kruipen voorzichtig uit hun schulp. In juli 2007 en in de zomer van 2006 organiseerden Libische Berber activisten conferenties in de Marokkaanse steden Meknes en Agadir. Tijdens beide conferenties verklaarden de activisten met grote nadruk dat zij geen politieke maar een culturele groepering waren, die opkomt voor de culturele rechten van Berbers.
De Berbers in Libië hebben inderdaad geen rechten als cultureel-linguïstische groep. Zo zijn Berber namen verboden en mag de Berbertaal niet in het onderwijs worden gebruikt. Het regime van kolonel Khadaffi is gebaseerd op het zelfde Arabisch nationalisme dat de voormalige Egyptische president Nasser en Saddam Hussein inspireerde. Dat Arabisch nationalisme heeft, net als overigens de meeste vormen van nationalisme, een broertje dood aan etnische minderheden. Volgens de officiële leer in Libië zijn de Berbers ook een soort Arabieren en is hun taal een soort Arabisch. Libische linguïsten schrijven dikke boeken waarin ze proberen dat te bewijzen. Kolonel Khadaffi zelf ontvouwde nog in maart 2006 zijn visie op de geschiedenis.
Wereld volgens Khadaffi
De Amazigh beschaving, verklaarde hij, was al lang voor de komst van de islam uitgestorven als gevolg van een vreselijke droogte. Daarna werd het land opnieuw bevolkt door Arabieren, die over land uit Jemen kwamen. Het Arabische woord voor ‘land’ is barr. Vandaar dus dat ze barr barr genoemd werden, omdat ze van land tot land kwamen. De rest van de Arabieren, aldus Khadaffi, kwam met de islam. “Maar toen de Europese kolonisators kwamen zeiden ze tegen de Berbers: Jullie zijn een aparte natie, geen Arabieren! Vervolgens rakelden ze het woord Amazigh op, om ons te verdelen en over ons te heersen. Libië voor de Libiërs! Wij accepteren geen andere identiteit en iedereen die claimt dat er een andere identiteit is pleegt verraad en heult met het kolonialisme.”
Sayf al-Islam
Maar de berber conferentie in Tripoli geeft aan dat er iets aan het veranderen is in deze opstelling. Volgens Mohammed Rabi’, een in Nederland woonachtige Libische Berber activist, zit Khadaffi’s zoon en gedoodverfde opvolger Sayf al-Islam er achter. Sayf al-Islam voert zo’n beetje in zijn eentje de oppositie tegen zijn vader aan, waarschijnlijk met diens volledige instemming. De conferentie, zegt Rabi’, was oorspronkelijk een initiatief van een groep jongeren die geen toestemming hadden gekregen om naar de conferentie in Meknes te gaan. Maar hun initiatief werd hun al snel uit handen genomen door een door Sayf al-Islam gecontroleerde jeugdbond.
De oorspronkelijke initiatiefnemers mochten uiteindelijk zelfs niets meer zeggen tijdens de conferentie. Volgens Mohammed Amadi, een andere Libische Berber activist die in Marokko woont, is de conferentie daarmee verworden tot een poging van het regime om hun internationale imago op te poetsen. Maar Mohammed Rabi’is positiever. Het zou de eerste stap kunnen zijn, zegt hij, naar een erkenning van de rechten van de Amazigh in Libië.
Bron :
http://www.wereldomroep.nl/actua/middenoosten/berbers_tripoli_20070817
De conferentie in Tripoli.
De conferentie, die afgelopen dinsdag en woensdag plaatsvond in het voorname Grand Hotel in Tripoli, was een onwennige mix van schuchtere Berber activisten en vertegenwoordigers van het regime die tot voor kort nog categorisch weigerden om het bestaan van Berbers in Libië ook maar toe te geven.
Net als Marokko en Algerije, en in mindere mate Tunesië, kent Libië een minderheid van Berbers: de oorspronkelijke bewoners van Noord-Afrika, voor de komst van de Arabieren en de islam. De Berbers, die naar schatting vijf tot tien procent van de Libische bevolking uitmaken, hebben hun eigen taal en gebruiken en zijn geconcentreerd in de bergachtige regio in Noordwest Libië. Veel van de Libische Berbers zijn Kharijieten, een kleine sekte binnen de islam naast Soennieten en Sjiieten.
Mahreb beweging
De conferentie in Tripoli maakt deel uit van een wijdere trend van groeiend zelfbewustzijn van Berbers in heel Noord-Afrika, met name in Marokko waar sinds het aantreden van de nieuwe koning meer ruimte is gekomen voor de Berber taal en identiteit. Ook de Libische Berbers kruipen voorzichtig uit hun schulp. In juli 2007 en in de zomer van 2006 organiseerden Libische Berber activisten conferenties in de Marokkaanse steden Meknes en Agadir. Tijdens beide conferenties verklaarden de activisten met grote nadruk dat zij geen politieke maar een culturele groepering waren, die opkomt voor de culturele rechten van Berbers.
De Berbers in Libië hebben inderdaad geen rechten als cultureel-linguïstische groep. Zo zijn Berber namen verboden en mag de Berbertaal niet in het onderwijs worden gebruikt. Het regime van kolonel Khadaffi is gebaseerd op het zelfde Arabisch nationalisme dat de voormalige Egyptische president Nasser en Saddam Hussein inspireerde. Dat Arabisch nationalisme heeft, net als overigens de meeste vormen van nationalisme, een broertje dood aan etnische minderheden. Volgens de officiële leer in Libië zijn de Berbers ook een soort Arabieren en is hun taal een soort Arabisch. Libische linguïsten schrijven dikke boeken waarin ze proberen dat te bewijzen. Kolonel Khadaffi zelf ontvouwde nog in maart 2006 zijn visie op de geschiedenis.
Wereld volgens Khadaffi
De Amazigh beschaving, verklaarde hij, was al lang voor de komst van de islam uitgestorven als gevolg van een vreselijke droogte. Daarna werd het land opnieuw bevolkt door Arabieren, die over land uit Jemen kwamen. Het Arabische woord voor ‘land’ is barr. Vandaar dus dat ze barr barr genoemd werden, omdat ze van land tot land kwamen. De rest van de Arabieren, aldus Khadaffi, kwam met de islam. “Maar toen de Europese kolonisators kwamen zeiden ze tegen de Berbers: Jullie zijn een aparte natie, geen Arabieren! Vervolgens rakelden ze het woord Amazigh op, om ons te verdelen en over ons te heersen. Libië voor de Libiërs! Wij accepteren geen andere identiteit en iedereen die claimt dat er een andere identiteit is pleegt verraad en heult met het kolonialisme.”
Sayf al-Islam
Maar de berber conferentie in Tripoli geeft aan dat er iets aan het veranderen is in deze opstelling. Volgens Mohammed Rabi’, een in Nederland woonachtige Libische Berber activist, zit Khadaffi’s zoon en gedoodverfde opvolger Sayf al-Islam er achter. Sayf al-Islam voert zo’n beetje in zijn eentje de oppositie tegen zijn vader aan, waarschijnlijk met diens volledige instemming. De conferentie, zegt Rabi’, was oorspronkelijk een initiatief van een groep jongeren die geen toestemming hadden gekregen om naar de conferentie in Meknes te gaan. Maar hun initiatief werd hun al snel uit handen genomen door een door Sayf al-Islam gecontroleerde jeugdbond.
De oorspronkelijke initiatiefnemers mochten uiteindelijk zelfs niets meer zeggen tijdens de conferentie. Volgens Mohammed Amadi, een andere Libische Berber activist die in Marokko woont, is de conferentie daarmee verworden tot een poging van het regime om hun internationale imago op te poetsen. Maar Mohammed Rabi’is positiever. Het zou de eerste stap kunnen zijn, zegt hij, naar een erkenning van de rechten van de Amazigh in Libië.
Bron :
http://www.wereldomroep.nl/actua/middenoosten/berbers_tripoli_20070817