Bekijk volle/desktop versie : Maroua



17-08-2007, 21:24
Hallo dames & heren, ik wil graag een nieuw verhaal schrijven. Het gaat over een 21 jarige meisje, genaamd Maroua die veel dingen meemaakt als ze de 25 jarige Youssef ontmoet. Ze is een doodgewone meid, werkt in een supermarkt omdat ze niet verder mag studeren van haar vader. Als er iets is, dat ze dolgraag wil, dan is het wel studeren en een goede baan vinden. Maar haar vader vind het tijdverspilling, omdat hij denkt dat ze toch ooit trouwt en een huisvrouw word. Inmiddels heeft Maroua het lot geaccepteerd en geeft keurig al het geld dat ze verdiend aan haar ouders. Maar het lot zal zeker meer dan een baantje in een supermarkt zijn zodra ze Youssef ontmoet. Na een paar maanden trouwt ze met hem en niet kort daarna overlijd haar vader. De kans op een betere leven lijkt nu te beginnen, dat is wat zelfs Youssef haar vertelt. Maar ondanks zijn aanmoedigingen gaat hij vreemd, terwijl ze zwanger is, en breekt hij haar hart onvoorwaardelijk. Zal ze hem kunnen vergeven en verder kunnen met haar leven of is het te laat...
Welkom bij het levensverhaal van Marou...

Hoofdstuk 1:
Met haar moeder aan haar ene zij, en haar zusje Dina aan de andere lopen ze door de stad. Het is hartje herfst en ze hebben allemaal hun dikke jas aan. Het is donker buiten. Ze trekt haar moeder aan haar arm, een winkel in. Maar haar moeder weigert. 'Wat als je vader boos wordt. We moeten gaan, het is al laat.' Maroua wilde niet gaan. Ze vond het gezellig om in de stad te winkelen. De lichten gaven de straten een aparte sfeer. Bovendien wilde ze ervan genieten, ze was toch al in de stad. Haar moeder bleef zeuren, en ze ging tegen haar zin in mee. Dina begon over haar man te praten, die er geen punt over zou maken als zij zo lang buiten zou blijven. Hoe fantastisch hij wel niet was, en hoe hij haar begreep als ze wat later thuis wilde komen. Haar moeder knikte maar wat, maar Maroua wist dat ze beter wist. Ali was geen fantastische man. Ook geen goede man, of een man die zijn vrouw begreep. Ali liet zijn vrouw gaan en staan waar ze wilde. Soms wist hij niet eens waar Dina uithing. Dat kwam waarschijnlijk omdat hij nou niet bepaald stond te popelen om met Dina te trouwen. Het begon toen Dina 18 was, nu 2 jaar geleden. Ze raakte zwanger van hem, en hij moest van beide families met haar trouwen. Sindsdien is het meer op papier getrouwd dan echt in het leven. Haar vader is sindsdien nog strenger geworden. Hij let meer op Marou en zijn vrouw, en ze mogen minder naar buiten. Hij had het een schande gevonden dat zijn dochter zwanger was geraakt toen ze op een middag zogenaamd bij een vriendin was. En vanaf die dag kon Maroua zich niet herinneren dat ze vrij was. Of dat ze nog het woord vriendin mocht gebruiken als ze ergens heen ging.
Ze pakt haar paraplu uit haar tas als het ineens hard begint te regenen. Haar moeder liep nu niet meer naast haar maar vijf meter voor haar en ze had een vreemde blik op haar gezicht. Het deed haar denken aan de dag toen ze het nieuws hoorde over Dina. Toen had haar vader de schuld aan haar moeder gegeven. Hij vond dat ze teveel vrijheid van haar kregen en had een maand lang niks tegen haar gezegd. Dat was trouwens niet waar. Haar vader was voor die tijd ook streng, en hij had haar moeder nooit de gelegenheid gegeven om ze uberhaupt naar school te laten gaan zonder uit het raam te kijken totdat ze de hoek om waren.
De bus stopte met piepende banden voor haar neus. Dina was naar de snackbar gegaan om een patatje te eten totdat de regen voorbij was. Al zou ze in de nacht thuis komen, zou Ali het nog goed vinden. Ze liet haar abbonoment zien en liep achter haar moeder aan naar achteren. Pas toen ze naast haar zat merkte ze hoe nerveus ze was. 'Wat is er toch yemma? Je kijkt alsof je net iemand hebt vermoord.' Haar moeder keek de andere kant op en zei niets.

18-08-2007, 19:06


Ze hing met Fatima aan de lijn. Fatima wilde iets afspreken maar Maroua wist niet zeker of dat mocht. Fatima was al haar vriendin sinds ze in Het Regent werkte, de supermarkt. Vanaf dag een merkte ze dat ze met haar goed kon opschieten. Niet lang daarna begonnen ze samen op te trekken en nu 2 jaar later was ze haar beste vriendin. Fatima was niet zoals sommige andere meiden, die zogenaamd je beste vriendin waren maar achter je rug om de vreselijkste dingen over je zeiden. Fatima was een goede vriendin, met het hart op de juiste plek, en ze kon altijd goed naar je luisteren. Ze was de enige persoon met wie ze over haar thuissituatie sprak. Dat was eigenlijk alleen op het werk, of als haar vader niet thuis was. Fatima's ouders waren heel anders. Ze gaven haar de vrijheid om naar haar vrienden te gaan, om te gaan studeren, te winkelen, kortom alles. Toch nam Fatima nooit misbruik van haar vrijheid. Ze kwam altjd keurig op tijd thuis, hielp haar moeder bij het huishouden en kleedde zich fatsoenlijk.
'Is je vader thuis?'
'Nee, hij is op zijn werk.'
'Nou, dan. Wat is het probleem?'
'Ik weet gewoon niet of het wel zo een goed idee is. Als hij weg is, dan ga ik alleen ergens heen als het dringend is.'
'Nou, dit is dringend.' Fatima gaf zich niet snel over.
'Oh ja?'
'Ja, ik moet je namelijk iets vertellen.'
'Hahah, nou ok, dan zie ik je over een uur bij Het Regent.'
'Een uur? Kan het niet eerder? Het is zo dringend.''
'Half uur dan?'
'Oke.'

18-08-2007, 19:35
'Zo vertel me nu eens wat er zo dringend is.'
Maroua zat tegenover Fatima in een klein restaurantje aan een autoweg. Fatima nam een slok van haar drankje en wachtte even af.
'Er is een jongen. Ik ken hem via college. Het ging allemaal zo snel. Je weet dat ik jouw foto al maanden in mijn portemonnee heb. Sinds ik wist dat je een goede vriendin was, heb ik daarom gevraagd. Nou, die jongen, we gaan weleens samen iets drinken in de pauze. Gewoon een vriend. Dit keer viel je foto uit mijn portemonnee. Drie keer raden wie hem oppakte.'
Maroua keek naar haar vriendin die een blik op haar gezicht had die ze nog nooit eerder had gezien. Een blik van pure geluk. Ze werd er bijna bang van. Ze is echt een goede vriendin bedacht ze ineens. Toen ze me vorig jaar vertelde dat haar vader genezen was van alle kankercellen, was haar blik niet eens zo intiem en vol van geluk. Maar toch maakte het Maroua verdrietig. Fatima wilde zo graag dat ze iets zou krijgen met die jongen terwijl het toch nooit zo zou mogen zijn.
'Fatima, je weet toch dat ik niet sta te wachten op nog meer problemen.'
'Ik weet dat het tijd is voor jou om samen te zijn met iemand. Je wilt het graag, daar ken ik jou al te goed voor om dat te weten.'
'Dat ontken ik ook niet. Maar.. je weet hoe mijn vader is.' Maroua wilde heel graag samen zijn met iemand, het verbaasde haar niet dat Fatima dat wist. Ook al zei ze dat nooit hardop tegen haar, ze keek altijd naar stelletjes, en fantaseerde dan over haar ideale man, waarbij ze even weg van de planeet was. Fatima zei dan altijd: 'Daar gaan we weeeer. Het wordt eens tijd dat ik iemand voor je ga zoeken.' Waarop Maroua altijd net zo rood als een tomaat werd en haarzelf dwong om niet meer te fantaseren over mannen. Mannen waren vreemde wezens, maroua wilde niet met een vreemde wezen zijn.
'Wie zegt dat je vader daar achter hoeft te komen. Je vertelt hem toch niks. En maak je niet druk over een mobiel, want ik heb er eentje voor je. Ze haalde een mooie mobiel uit haar tas, tweedehands, maar nog nieuw. 'Kun je lekker tot laat in de avond bellen en verliefde smsjes sturen.'
Maroua bedankte haar vanuit haar hart, maar ze maakte haar wel duidelijk dat ze het niet zag zitten.
'Fatima, je bent een schat van een meid, hoe je voor me zorgt en aan me denkt. Maar een vriend, nee, ik denk daar nu niet aan. Vooral niet met zo een vader.'
'Maar Maroua toch, wie heeft het over een vriend? Die jongen is er klaar voor om met huisje boompje beestje te beginnen. Dat heeft hij me zelf vertelt, en na jouw foto praat hij alleen nog over jou. Neem deze kans nou maar aan, en als je het dan niks vindt, dan stoppen we er gelijk mee.'
'Ja, totdat ik zeker al tot in mijn oren verliefd ben. Jij bent een leuke vriendin zeg.'
Fatima begon hardop te lachen.
'Alstjeblieft, doe het voor mij. Want ik weet dat hij je gelukkig zal maken.'
'Ik weet het niet hoor...'
'Alstjeblieft?'
'Als hij eén verkeerd woord tegen me zegt, hoef ik die gozer nooit meer te zien.'
Fatima ging helemaal plat.
'Nee meid, hij is geweldig. Hij zou nooit iets verkeerds zeggen. En mocht het wel zou zijn, dan zeg ik niets meer over hem.'
'Hoe heet hij eigenlijk?'
'Youssef.'

18-08-2007, 20:07
Mooii! Ga snel verder!

18-08-2007, 23:02


Toen ze in de bus zat, op weg naar huis, moest ze steeds aan Youssef denken. Ze had hem nog niet gezien of ontmoet, en toch voelde ze een prettig gevoel in haar buik als ze aan hem dacht. Hoe zag hij er uit? Lelijk of juist mooi? Ze fantaseerde dat hij een knappe jongen zou zijn, met wie ze gelukkig zou worden. Iemand die heel romantisch was, en haar duizenden kussjes gaf. Hij zou van haar houden en haar prinses noemen. Oeps, daar ging ze weer, zoals Fatima altijd zei. Ze pakte haar nieuwe mobiel uit haar tas en ging naar telefoonlijst. Er stond eén nummer, die van Youssef. Ze vroeg zich af of ze hem zou bellen. Ze vond het allemaal erg spannend. Youssef was, als ze Fatima mocht geloven, meteen weg van haar en wilde haar meteen ontmoeten. Dat was toch wel speciaal. Misschien zou ze hem vanavond nog bellen. Of anders zou ze wat langer wachten, zodat hij niet zou denken dat ze makkelijk te krijgen was. Alleen hoe zou ze langer moeten wachten, als ze continu aan hem dacht? Het is net een klusje die je nog moet klaren, en het is alsof de tijd dringt en dat het anders te laat is. Alleen was dit geen klusje maar een jongen die ze moest bellen. Zou het te laat zijn als ze niet opschoot? Zou hij dan al bezet zijn? Was hij zo knap? Ging het hem alleen maar om een vrouw, die voor hem kookte, de was deed en zijn overhemden streek of wilde hij echt Maroua? In het laatste geval, was het wel heel speciaal. Nooit eerder was er een jongen geweest die Maroua mooi vond, en alleen haar wilde. Ze was best een mooi meisje, haar groene ogen waren het mooist, en toch... Waarschijnlijk lag het aan het feit dat ze zou weinig buiten was. Hoe kon je dan iemand ontmoeten? Tenzij hij natuurlijk om je hand kwam vragen.
De bus stopte en Maroua stond op. Toen ze uit wilde stappen botste ze tegen iemand aan. Ze keek op en ze voelde een warm gevoel in haar buik. Ze had niet eens tijd om het gevoel een plek te geven, want het ging allemaal heel snel. De jongen mompelde wat en liep de bus in, terwijl Maroua de bus uitstapte. Ze keek hem nog na, terwijl hij de buschauffeur zijn kaartje liet zien en ergens ging zitten. Hij had prachtige grijs/groene ogen, waar ze bijna in was verdronken. Hij was gekleed in een paar witte stoere schoenen, een lichte spijkerbroek en een zwarte jas, en ondanks zijn nonchalante houding hadden zijn ogen iets moois, speciaal, warm. Iets wat ze nog nooit eerder had gezien. De bus reed door, en pas toen keek hij even haar kant op. Heel even maar, want toen keek hij weer voor zich, met zijn prachtige ogen en nonchalante houding, die leek te zeggen: 'Ik ben wie ik ben, en ik doe wat ik doe.' Het was niet arrogant of afstandelijk, het was alles behalve dat. Ze kon het niet precies zeggen, maar ze voelde het. En dat was genoeg.

19-08-2007, 17:26
'Hallo met Youssef..'
'Hey, met Maroua spreek je.'
'Maroua?'
'Ja..'
'Maroua.. de vriendin van Fatima bedoel je?'
'Ja.'
'O.'
Even begon Maroua te twijfelen of Fatima wel echt de waarheid sprak over deze zogenaamde jongen die perse Maroua wilde. Als je echt iemand wilde, en waarschijnlijk ook alleen maar aan die persoon dacht, dan vergat je toch niet de naam van die persoon.
'Zo, wat wou je?'
Dit werd Maroua nu echt te veel.
'Niks. Laat maar zitten!'
Ze drukte het gesprek weg en gooide het mobieltje tegen de grond. Ze was erin getrapt. Nog nooit in haar leven had een jongen haar speciaal gevonden, en bij de eerste de beste jongen ging ze er meteen op af. Hij was niet eens geintresseerd in haar. Fatima had hem zeker verkeerd begrepen. Ze begon te huilen en schold hem uit. Ze wist niet wat ze had, maar op de een of andere manier was ze iets voor die misterieuze jongen gaan voelen. Haar beeldingen en dromen over hem leken zo echt, dat het wel leek alsof ze hem moest krijgen. En nu hij haar had gekwetst was haar hart gebroken. Hij was de enige jongen in haar leven die haar hart heeft gebroken bedacht ze ineens.

19-08-2007, 17:38
Toen ze het verhaal aan Fatima had verteld, was Fatima heel verbaasd. 'Geef je mobiel hier.' bevelde ze. Even later hoorde Maroua dezelfde lage stem van Youssef. Maar niet voor lang, want Fatima liep weg en kwam vijf minuten met een vrolijke lach terug. 'Jij bent echt een koe, he.'
'Haha, hoezo?'
'Hij bedoelde niks van zijn gesprek hatelijk. Hij vroeg zich alleen af wat je wilde. Hij had natuurlijk niet verwacht dat je na 4 maanden zou bellen.'
'Hoezo 4 maanden?'
'4 maanden geleden heeft hij gevraagd of hij jou kon ontmoeten, maar ik wist niet of het wel een goed idee was. Pas toen je echt doordraaide met het naar stellen kijken, heb ik besloten om het een kans te geven. En je naam is hij waarschijnlijk ook vergeten na 4 maanden.. of zoiets. Dat snap ik ook niet..'
Maroua begon te lachen. Op de een of andere manier was ze zo opgelucht.. pff, wat had ze toch? Was dit wat ze verliefd noemen? Ze was helemaal gek van hem.
'Maroua, hallo?'
'Eh.. ja..?'
'Hij gaat je vanavond bellen. Dus houd dit ding bij je.' Ze drukte me mijn mobiel in mijn handen en nam afscheid van me. 'En oh ja Maroua, nog iets...
'Ja?'
'Geef hem een kans.'

19-08-2007, 18:11
Ga gauw door,,Nieuwe fan!!!Boessa

20-08-2007, 20:16
Toen om elf uur in de avond haar mobiel ging, had ze Youssef zeker niet verwacht. Maroua twijfelde, maar toen toch op. 'Hallo met Maroua.'
'Met Youssef. Hoe is het?'
'Goed, met jou?'
'Gaat goed, hoor. Je had me die keer ook gebeld, toch?'
'Klopt. En ik vond dat je heel erg bot deed.'
'Oh ja? Nou, vergeef me.'
'Het is je vergeven.'
'Zou je met me willen afspreken?' Maroua dacht aan de woorden van Fatima. Als hij echt met haar wilde trouwen, en haar misschien kon verlossen van haar vader, zou ze hem een kans geven.
'Wanneer?'
'Wanneer jij kan.'
'Ik kan morgen niet. Dan werk ik. Maar dinsdag kan ik wel.'
'Ok, dat is goed. Dinsdag, bij..?
'Waar dan ook. Als het maar niet in Utrecht is.'
'Ik weet wel een plekje.'

Nadat ze had opgehangen voelde ze zich machtig. Ze had gewoon afgesproken met een jongen! Wie had dat ooit gedacht? Ze stopte haar telefoon onder haar kussen en viel gelukkig in slaap.

Hij had haar ver weg opgehaald. Ze stapte in zijn auto en hij reed haar naar een onbekende plek. Hij vertelde haar later dat ze naar Amsterdam gingen. Ze vond het wel goed, zolang ze maar niet hier in Utrecht was.
Toen ze uitstapte en ze zich realiseerde dat ze in Amsterdam, the big city, was, was ze ineens heel gelukkig. Ze pakte zomaar de hand van Youssef en liep door de straten. Eerst gingen ze winkelen, daarna hadden ze wat in MC gegeten, en als laatst gingen ze ergens zitten. Ze leerden elkaar beter kennen. Hij vertelde haar over zijn leven en zij over de hare. Ook over haar vader en haar werk. 'En dat accepteer je zomaar? Ik zou dat niet doen. Ookal is het moeilijk, om je vader niet te gehoorzamen, in dit geval mag het. Hij heeft geen enkel recht om je zo te behandelen. Ga en leid je leven zoals jij dat wil.' Hij had gelijk. Maar het was makkelijk gezegd dan gedaan. Om zeven uur bracht hij haar weer naar huis. Haar ouders dachten dat ze op haar werk was, maar in feite ging Het Regent al om 6 uur dicht. Haar ouders wisten dat niet. Het gaf haar een goed gevoel, dat ze én niet wisten waar ze werkelijk was, én dachten dat ze om zeven of acht uur nog op haar werk kon zitten, terwijl ze ergens anders uithing.

21-08-2007, 20:24
Na die eerste afspraak begonnen ze steeds vaker met elkaar om te gaan. Op een bepaald moment was ze zo vaak de deur uit, dat haar ouders haar begonnen te wantrouwen. Zo vaak werken, maar nog steeds hetzelfde bedrag binnenhalen als daarvoor, was toch vreemd. Haar vader nam dus op een avond contact op met Het Regent en kreeg te horen dat ze pas morgen om negen uur tot 6 uur bereikbaar waren. De hel was losgebroken.
Toen Maroua na een gezellige avond thuiskwam stond haar vader woedend op haar te wachten. Hij trok haar van haar haren de woonkamer in, en schreeuwde naar haar: 'Waar ben je geweest, h...r Waar was je! Je hebt tegen me gelogen! Waar was je!' Haar moeder keek met trillende lip toe en smeekte haar vader op te houden. Maar dat maakte hem alleen nog maar kwader. Het leek alsof hij bezeten was. Hij trok nog harder aan haar haar, stompte haar in haar buik, en schopte haar zo hard dat na vijf minuten alles zwart werd voor haar ogen.
Ze werd wakker in haar kamer. Eerst wist ze niet meer wat er was gebeurd, maar het duurde niet voordat ze dat weer wist.oorhad. Ze voelde aan haar hoofd. Het was een en al pijn daar, omdat haar vader zo hard had getrokken. Ze voelde aan haar buik, heupen en rug. Alles deed zo een pijn, dat ze zich amper kon bewegen. Haar moeder kwam naar binnen met een kopje thee. Maroua nam het aan en dronk voorzichtig. Haar vader had haar nog nooit zo erg toegetakeld. Hij was haar hele leven lang al streng en onrechtvaardig geweest, en natuurlijk deelde hij vroeger wel eens klappen uit, zelfs tegenwoordig nog als het nodig was, maar dit was mishandeling. Plotseling begon ze te huilen. Haar moeder nam haar in haar armen en streelde over haar haar. 'Rustig maar, dochter van me. Het komt allemaal goed. Huil maar uit, huil maar uit...' En dat deed ze. Ze huilde tot mijn tranen op waren.
Midden in de nacht werd ze wakker van een nachtmerrie. Haar vader had Maroua betrapt met een jongen, ergens in een discotheek, waar hij zelf ook aan het dansen was, en rende met een mes achter haar aan, terwijl hij schreeuwde dat als hij haar te pakken zou krijgen, niks meer van haar heel zou laten. Net op het moment dat haar vader de vlijmscherpe mes in haar rug wilde steken, werd ze wakker. Ze wilde naar de badkamer om een plens koud water in haar gezicht te gooien. Alleen ze kon niet eens rechtop staan, laat staan lopen. Alles deed pijn. Weer begon ze te huilen. Ze had medelijden met zichzelf. Waarom had zij zo een leven? Waarom had ze zo een vader? Een vader met noch gevoelens noch een hart? Hij sloeg zijn dochter bijna dood! Waarom was hij zo hard voor zijn dochters? Wat hadden ze hem ooit aangedaan? Maroua veegde haar tranen weg en nam een diepe zucht. Zelfs bij het ademhalen deed haar borstkas pijn. Ze pakte haar mobiel, en bekeek de smsjes van Youssef.

Hey schoonheid, ik heb je steeds
maar weer proberen te bereiken,
alleen je nam niet op. Wat is er
gebeurd? Gaat het wel goed met je?

Ja, vijf uur is goed. Als je dan wel een
paraplu voor me meeneemt, want het
weer ziet er niet uit, en ik ben nu niet thuis.
Tot dan, groetjes youssef.

Hey schoonheid
Lijkt me leuk. Ik kan niet wachten. En dan
gaan we meteen ook naar die italiaanse
restaurant daar, hij heeft heerlijke gerechten.
kus youssef

Inderdaad, bij die Italiaan hadden ze heerlijk gegeten. Ze had nog nooit in haar leven zo lekker gegeten. Aan het eind toen Youssef wilde betalen, schrok ze zich wel ter pletter. 'Wat!' schreeuwde ze. '98 euro! Voor twee gerechten! Hoe heb je dat kunnen betalen?' Youssef schoof het onderwerp weg. 'Het gaat erom dat jij lekker hebt gegeten.'
'Nou.. als je daarvoor honderd euro neer moetleggen, hoef het voor mij niet.' Ze had serieus gekeken en hij schoot in de lach.
'Laat nou maar zitten. Ik vind het niet erg. Als jij gelukkig bent, ben ik gelukkig.'
'Met dure gerechten? Nee, sorry. Dan heb ik liever een hamburger bij de Mac.' 'Waar werk jij eigenlijk dat je zoiets kan betalen? Ik ben daar wel benieuwd naar.'
'Ik eh..
'Jij..?'
'Ikk.. eh.. momenteel werk ik nog niet. Maar ik zoek naar werk dus.. en ik heb hiervoor jarenlang gewerkt bij een verzekeringsmaatschappij, maar mijn contract werd helaas niet verlengd.'
'O'
'Maar genoeg over mij. Zullen we gaan?' zei hij voordat ze nog wat kon zeggen.

Terwijl ze toch probeerde op te staan, leunde ze op het kastje naast haar bed. Ze voelde iets hards onder haar hand en voordat ze het wist viel het kopje thee op de grond. Het zat nog voor de helft vol. Ze wilde het oprapen maar liet zich meteen achterover vallen en begon zachtjes te huilen. Zelfs een kopje thee oprapen was te moeilijk voor haar.

21-08-2007, 21:12
Where are you people?