rnaj
06-10-2003, 11:42
Wie: Mimoun
Leeftijd: 23 jaar
Beroep: Communicatiemedewerker
Woonplaats: Dordrecht
'Op mijn elfde jaar begon ik seksuele fantasieen te hebben over mannen. Ik deed mijn ogen dicht als ik in bed lag en fantaseerde dat ik seks had met ruigemannen. Dat gaf mij een heerlijk gevoel. Bevrijdend kun je het haast noemen. Hoe ik daar zo lag in mijn vertrouwde bed. Eindelijk kon ik mijn echte gevoelens de vrije loop laten. In mijn kamertje, onder de dekens, droomde ik van de seks die ik wilde, aar met de wetenschap datik die niet zou praktiseren.
In mijn pubertijd ontpopte ik mij tot een ware casanova. ik was aantrekkelijk en ook door mijn stoere gedrag kreeg ik veel aandacht van het vrouwelijke geslacht. Ik voelde me knap en eigenlijk ook wel onoverwinnelijk. Niemand kon mij aan. De bezoekjes aan disco's volgenden elkaar snel op, zo ook mijn vriendinnetjes. Ik had iedere maand wel weer een nieuw meisje.
Zo rond mijn achttiende kwam daar verandering in. Ik had ineens veel minder vriendinnetjes. Terwijl mijn Marokkaanse vriendjes juist in die tijd nog vaker meisjes hadden en er ook veel verder mee gingnen, was ik vrijgezel en nog maagd. Ik wilde wel seks hebben, maar ergens durfde ik het niet. Ik begon mij te verdiepen in de islam en voelde dat ik mijn zonden moest laten verdwijnen.
Beetje bij beetje begon de islam een steeds belangrijker rol te krijgen in mijn leven. Mijn ouders waren daar blij mee. In hun ogen begon ik verstandig te worden. Op school ging alles ook stukken beter en ik kon beginnen op de heao.
Het vreemde was eigenlijk wel dat juist in die tijd toen ik zo goed bezig was als moslim en als student, ook steeds meer mensen zich hardop afvroegen of ik homo was. Want hoe kon het anders dat zo'n knappe jongeman nog steeds vrijgezel was? Ik kon mijn oren niet geloven als iemand dat vroeg. Ook vonden veel mensen mijn stem een beetje nichterig. Mijn god, wat had ik een hekel aan die stem. Hele middagen oefende ik erop. Ik wilde dat m'n stem zo hetro mogelijk klonk. Ik probeerde van alles, experimenteerde met allerlei accenten en ik ging van heel hees naar heel bekakt. Uiteindelijk kreeg ik de stem die ik nu nog heb, een laag stemgeluid met een niet te plaatsen accent.
Toch bekroop me steeds vaker het gevoel dat ik misschien homo was. Ik merkete dat ik vaker naar mannen ging kijken. Ik vond ze aantrekkelijk, hun gespierde lichamen deden mijn hart sneller kloppen en hun mooie grote handen vond ik om op te eten. De vrienden die ik op dat moment had, waren stuk voor stuk kanjers van Marokkaanse jongens, die veel aan fitness en voetbal dedeb. Hun lichamen waren mooi afgetraind. Hun bronzen armen en benen intrigeerden mij. Maar iedere keer als ik op het punt stond om een erectie te krijgen, dwong ik mijzelf ergens anders aan te denken en sloeg ik mijn ogen neer.
Als een bezetenen begon ik de Koran te lezen. Ik probeerde mijn heil te zoeken bij het heilige boek. Ik dwong mezelf geen homo te zijn. Ik verzette me tegen mijn gevoelens. Niemand maar dan ook niemand kon van mij een homo maken, dacht ik toen.
Terwijl ik bezig was met mijn persoonlijke strijd, viel het mij op dat iedereen in mijn omgeving antihomo was. Mijn ouders, vrienden en neven, iedereen had een antihomo-mening. Ik deelde die mening in het bijzijn van anderen. In mijn kamer, als ik in bed lag en mijn gevoelens de vrije loop liet, dacht ik er anders over. Dan leek mannenliefde me het verrukkelijkste wat er was. MAar als ik 's ochtends dan weer opstond, begon ik te bidden en Allah te smeken om mij te reinigen van alle vieze gedachten.
Op mijn twintigste kreeg ik een vriendin. Een hollandse, die ik had leren kennen in een studentencafe. ZSe studeerde culturele antropologie. We hadden veel pret samen, ik kon met haar over alles praten en ik was echt verleifd op haar. Tenminste... Ik vond het prettig om biji haar te zijn. En die knuffels en die kusjes vulden de leegte die ik al jaren voelde een beetje op. Martine en ik waren daarnaast onafscheidelijk. We werden door vrienden Jut en Jul genoemd. Ik weet nog dat ik het heerlijk vond om als een 'normaal' persoon door het leven te gaan. Het was ook een teken naar al die anderen die dachten dat ik homo was, dat ik dat dus niet was. Ik voelde me happy en eigenlijk heb ik mij nog nooit zo een gevoeld met de maatschappij.
Op seksueel gebied verliep ook alles naar wens. Ik genoot van het vrijen met Martine en ook dat zag ik als een bewijs dat ik wel degelijk een echte man was. Homo zijn was in mijn ogen nog steeds het smerigste watje asl mens kon overkomen. Dus ik wenste het vooral mezelf niet toe. Nee, ik was wel blij met mijn Martine.
Na ruim een half jaar begon het Martine op te vallen dat ik toch niet zo'n gewone jongen was. Ze vertlede me dat ze het gevoel had dat ik een mysterie met me droeg. Ik stelde haar gerust door te zeggen dat dit kwam door mijn Arabische achtergrond en doordat ik ook nog eens moslim was. Ze was niet tevreden met dit antwoord en zei me dat ze het gevoel had dat er meer was. Ik begon lichtjes in paniek te raken. Wat nu als ze er ineens achterkwam dat ik ook op mannen viel? Het spookte in mijn hoofd.
Mijn ouders wisten nog van Martine, noch van mijn homoseksuele gevoelens. Ze zijn heel erg conservertief en het hebben van een Nederlandse vriendin was al een taboe in ons huis, dus laat staan als je een gay vriend mee naar huis zou nemen. Martine heeft het altijd jammer gevonden dat ze niet bij mijn ouders thuis kon komen en ze zelfs niet kon ontmoeten buitenshuis.
Op een gegeven moment werd het mijn enige vriendin te veel. Ze vertelde me dat ze na een jaar alles in het geniep te hebben gedaan, doodmoe was geworden van dit spel. Ze wilde niet gezien worden als een uitbraaksel van de maatschappij en vond het zeer storend dat mijn ouders haar niet wilde ontmoeten. Ze was vooral woedend om mijn slappe houding, dat ik het onderwerp niet eens bij mijn ouders durfde aan te snijden. Ze gaf mij een ultimatum: of ik vertelde het mijn ouders binnen een week of ze zou het uitmaken. Ik vond het verschrikkelijk om haar te verleizen, maar het ontzag voor mijn ouders was groter dan mijn behoete om bij Marine te zijn. Ik vertelde het mijn ouders dus niet.
Na een week ging het dan ook uit. Heel kalm vroeg Martine me in de katine van de hogeschool of ik het al aan mijn ouders had verteld. Toen ik negatief antwoordde, ze ze dat het beter was om elkaar niet meet te zien. Daarna verraste ze mij met de opmerking: "En volgens mij weet jij niet eens of je wel bij een vrouw wilt zijn." Ik vroeg haar wat ze daarmee bedoelde. Toen ze ze op een hele rustige toon, dat het haar in de loop der tijd was opgevallen dat ik wel op een hele aandachtige manier naar mannen keek. Ik werd nijdig en begon haar uit te schelden voor goedkope xxxx. Ik kraamde zelfs uit dat ik nooit een Hollandse had moeten vertrouwen. Ze stond op en verliet de kantinne. Ik heb haar nooit meer gezien.
De Koran werd weer mijn leidraad in het leven. Ik beloofde mezelf plechtig een goede moslim te zijn. Ik zou mijn ouders niet teleurstellen. Ik zou trouwen met een Marokkaanse en vanzelfsprekend zou ik nooit mijn homogevoelens de vrije loop laten. Sterker nog, ik durfde nog steeds niet toe te geven dat ik wel degelijk op mannen viel.
Het was een periode van chaos.Mijn hoofd puilde uit van de vele tegenstrijdigheden. Ik begon vermoeid te raken van het feit dat ik mijn gevoelens aan het onderdrukken was. Iedere man die ik aantrekkelijk vond, begon ik te haten. Ik haatte Nederland en gaf het de schuld van mijn dubieuze gevoelens. De duivel leeft in dit land, was mijn mening. En diezelfde duivel speelde met mijn gevoelens. Daarom vond ik mannen aantrekkelijk; Ik moest die duivel bestrijden en zocht om dit doel te bereiken mijn heil in de isalm. Ik moest en zou mezelf zuiveren.
Ondertussen begon ik aan een stage bij een reclamebureau. Ik deed de finaciele administratie. Op hetzelfde kantoor werkte een hele leuke man. Hij was grafisch ontwerper en had een heel verzorgd uiterlijk. Hij heette Hans en was 28 jaar. Zijn lange blonde krullen vond ik erg mooi en ik kon het ook wel goed met hem vinden. We aten samen een broodje in de lunchpauze en als het mooi weer was, gingen we in de pauze in het parkje achter het kantoor zitten.
Ik voelde me prettig bij Hans. Daarnaast vond ik he erg aantrekkelijk. Sterker nog, ik werd voor het eerst in mijn leven echt verliefd. Ik was al 21 jaar en wist niet watme overkwam. De vlinders in mijn buik maaktenme bang. Het natuurlijke geveoel van verliefdheid beangstigde me enorm. Ik begon hem te mijden. Verzon uitvluchten om niet meer met hem naar buiten te moeten en wanneer hij met me wilde lunchen, zei ik dat ik te veel werk had.
Dat duurde ongeveer een maand. Mijn stage was inmiddels bijna afgelopen. In mijn laatste week kwam HAns naar mij toe en zei dat hij met me wilde praten. Niet op kantoor, maar bij hem thuis, na werktijd. We maakten een afspraak voor die vrijdag. Ik wet niet waarom ik ermee instemde. Ik herinner me alleen dat ik ja antwoordde op de vraag of ik vrijdag tijd had.
Die vrijdag nam ik na een goede beoordeling afscheid van het kantoor waar ik een half jaar stage had gelopen. Ik reed met Hans mee naar huis in het centrum van Breda. Onderweg stopte hij om eenpaar pizza's af te halen. Onderweg spraken we slchts over koetjes en kalfjes. Ik voelde me gelukkig dat ik weer zo dicht bij hem was en vergat mijn angsten. Ik voelde dat ik zijn nabijheid enorm gemist had.
Eenmaal bij hem thuis gekomen, aten we eerst de pizza's op. Toen hij op mijn verzoek thee ging zetten, vertelde hij me dat hij het gevoel had dat ik hem aan het ontwijken was de laatste weken. Ik wist niet wat ik moest antwoorden, want het was waar. Hij vatte mijn zwijgen op als een bevestiging . Hij kwam dichter naast me zitten een fluisterde haast dat ik niet bang moest zijn voor mijn gevoelens. Ik sloeg mijn ogen neer en bad tot Allah dat Hij me bescherming moest bieden tegen de duivel. Maar toen ik weer in de ogen van Hans keek, vertederde zijn blik me zo dat ik moest huilen. Als een klein kind begon ik te janken. Hij probeerde me te kalmeren, maar niets hielp. De tranen bleven stromen. Uiteindelijk nam hij me als een klein kind in zijn armen en probeerde me te kalmeren door allerlei kleine kusjes te geven op mijn hoofd. Ik werd er inderdaad rustig van en omhelsde hem toen krachtig. Ik wolde hem niet meer loslaten. De omhelzing gaf mij eindelijk de rust die ik al jaren zocht. Dit was geen spel van de duivel, het voelde zo ontzettend natuurlijk. Die avond vertelde ik hem alles over mijn jeugd en opvoeding en Hans begreep mijn frustraties erg goed. Rond een uur of twaalf ging ik weg, we hadden geen seks gehad, maar ik voelde me heerlijk licht in mijn hoofd.
Nu, twee jaar later, werk ik voor een groot reclamedureau in Dordrecht en Hans en ik hebben een serieuze relatie. Maar toch durf ik het nog altijd mijn ouders niet te vertellen. Zij wonen nog steeds in Tilburg en ik ben naar Dordrecht verhuisd. Hans en ik wonen nog neit samen. I kvoel me daar nog niet klaar voor. De islam heb ik niet naast me neergelegd, ik vind het nog steeds een hele mooie godsdienst. De islam moet je echter voorla bevrijden. En ik ben pas bevrijd nu ik aan mijn homogevoelens heb toegegeven. Volgens mij wil de isalm dat ook, dat je toegeeft aan je gevoelens, dat je jezelf bent en gelukkig voelt.
Eens zal ik dit alles ook aan mijn ouders moeten vertellen.
Maar ik wacht hier nog even mee.
Nog even moet verzamelen..... ....'
Leeftijd: 23 jaar
Beroep: Communicatiemedewerker
Woonplaats: Dordrecht
'Op mijn elfde jaar begon ik seksuele fantasieen te hebben over mannen. Ik deed mijn ogen dicht als ik in bed lag en fantaseerde dat ik seks had met ruigemannen. Dat gaf mij een heerlijk gevoel. Bevrijdend kun je het haast noemen. Hoe ik daar zo lag in mijn vertrouwde bed. Eindelijk kon ik mijn echte gevoelens de vrije loop laten. In mijn kamertje, onder de dekens, droomde ik van de seks die ik wilde, aar met de wetenschap datik die niet zou praktiseren.
In mijn pubertijd ontpopte ik mij tot een ware casanova. ik was aantrekkelijk en ook door mijn stoere gedrag kreeg ik veel aandacht van het vrouwelijke geslacht. Ik voelde me knap en eigenlijk ook wel onoverwinnelijk. Niemand kon mij aan. De bezoekjes aan disco's volgenden elkaar snel op, zo ook mijn vriendinnetjes. Ik had iedere maand wel weer een nieuw meisje.
Zo rond mijn achttiende kwam daar verandering in. Ik had ineens veel minder vriendinnetjes. Terwijl mijn Marokkaanse vriendjes juist in die tijd nog vaker meisjes hadden en er ook veel verder mee gingnen, was ik vrijgezel en nog maagd. Ik wilde wel seks hebben, maar ergens durfde ik het niet. Ik begon mij te verdiepen in de islam en voelde dat ik mijn zonden moest laten verdwijnen.
Beetje bij beetje begon de islam een steeds belangrijker rol te krijgen in mijn leven. Mijn ouders waren daar blij mee. In hun ogen begon ik verstandig te worden. Op school ging alles ook stukken beter en ik kon beginnen op de heao.
Het vreemde was eigenlijk wel dat juist in die tijd toen ik zo goed bezig was als moslim en als student, ook steeds meer mensen zich hardop afvroegen of ik homo was. Want hoe kon het anders dat zo'n knappe jongeman nog steeds vrijgezel was? Ik kon mijn oren niet geloven als iemand dat vroeg. Ook vonden veel mensen mijn stem een beetje nichterig. Mijn god, wat had ik een hekel aan die stem. Hele middagen oefende ik erop. Ik wilde dat m'n stem zo hetro mogelijk klonk. Ik probeerde van alles, experimenteerde met allerlei accenten en ik ging van heel hees naar heel bekakt. Uiteindelijk kreeg ik de stem die ik nu nog heb, een laag stemgeluid met een niet te plaatsen accent.
Toch bekroop me steeds vaker het gevoel dat ik misschien homo was. Ik merkete dat ik vaker naar mannen ging kijken. Ik vond ze aantrekkelijk, hun gespierde lichamen deden mijn hart sneller kloppen en hun mooie grote handen vond ik om op te eten. De vrienden die ik op dat moment had, waren stuk voor stuk kanjers van Marokkaanse jongens, die veel aan fitness en voetbal dedeb. Hun lichamen waren mooi afgetraind. Hun bronzen armen en benen intrigeerden mij. Maar iedere keer als ik op het punt stond om een erectie te krijgen, dwong ik mijzelf ergens anders aan te denken en sloeg ik mijn ogen neer.
Als een bezetenen begon ik de Koran te lezen. Ik probeerde mijn heil te zoeken bij het heilige boek. Ik dwong mezelf geen homo te zijn. Ik verzette me tegen mijn gevoelens. Niemand maar dan ook niemand kon van mij een homo maken, dacht ik toen.
Terwijl ik bezig was met mijn persoonlijke strijd, viel het mij op dat iedereen in mijn omgeving antihomo was. Mijn ouders, vrienden en neven, iedereen had een antihomo-mening. Ik deelde die mening in het bijzijn van anderen. In mijn kamer, als ik in bed lag en mijn gevoelens de vrije loop liet, dacht ik er anders over. Dan leek mannenliefde me het verrukkelijkste wat er was. MAar als ik 's ochtends dan weer opstond, begon ik te bidden en Allah te smeken om mij te reinigen van alle vieze gedachten.
Op mijn twintigste kreeg ik een vriendin. Een hollandse, die ik had leren kennen in een studentencafe. ZSe studeerde culturele antropologie. We hadden veel pret samen, ik kon met haar over alles praten en ik was echt verleifd op haar. Tenminste... Ik vond het prettig om biji haar te zijn. En die knuffels en die kusjes vulden de leegte die ik al jaren voelde een beetje op. Martine en ik waren daarnaast onafscheidelijk. We werden door vrienden Jut en Jul genoemd. Ik weet nog dat ik het heerlijk vond om als een 'normaal' persoon door het leven te gaan. Het was ook een teken naar al die anderen die dachten dat ik homo was, dat ik dat dus niet was. Ik voelde me happy en eigenlijk heb ik mij nog nooit zo een gevoeld met de maatschappij.
Op seksueel gebied verliep ook alles naar wens. Ik genoot van het vrijen met Martine en ook dat zag ik als een bewijs dat ik wel degelijk een echte man was. Homo zijn was in mijn ogen nog steeds het smerigste watje asl mens kon overkomen. Dus ik wenste het vooral mezelf niet toe. Nee, ik was wel blij met mijn Martine.
Na ruim een half jaar begon het Martine op te vallen dat ik toch niet zo'n gewone jongen was. Ze vertlede me dat ze het gevoel had dat ik een mysterie met me droeg. Ik stelde haar gerust door te zeggen dat dit kwam door mijn Arabische achtergrond en doordat ik ook nog eens moslim was. Ze was niet tevreden met dit antwoord en zei me dat ze het gevoel had dat er meer was. Ik begon lichtjes in paniek te raken. Wat nu als ze er ineens achterkwam dat ik ook op mannen viel? Het spookte in mijn hoofd.
Mijn ouders wisten nog van Martine, noch van mijn homoseksuele gevoelens. Ze zijn heel erg conservertief en het hebben van een Nederlandse vriendin was al een taboe in ons huis, dus laat staan als je een gay vriend mee naar huis zou nemen. Martine heeft het altijd jammer gevonden dat ze niet bij mijn ouders thuis kon komen en ze zelfs niet kon ontmoeten buitenshuis.
Op een gegeven moment werd het mijn enige vriendin te veel. Ze vertelde me dat ze na een jaar alles in het geniep te hebben gedaan, doodmoe was geworden van dit spel. Ze wilde niet gezien worden als een uitbraaksel van de maatschappij en vond het zeer storend dat mijn ouders haar niet wilde ontmoeten. Ze was vooral woedend om mijn slappe houding, dat ik het onderwerp niet eens bij mijn ouders durfde aan te snijden. Ze gaf mij een ultimatum: of ik vertelde het mijn ouders binnen een week of ze zou het uitmaken. Ik vond het verschrikkelijk om haar te verleizen, maar het ontzag voor mijn ouders was groter dan mijn behoete om bij Marine te zijn. Ik vertelde het mijn ouders dus niet.
Na een week ging het dan ook uit. Heel kalm vroeg Martine me in de katine van de hogeschool of ik het al aan mijn ouders had verteld. Toen ik negatief antwoordde, ze ze dat het beter was om elkaar niet meet te zien. Daarna verraste ze mij met de opmerking: "En volgens mij weet jij niet eens of je wel bij een vrouw wilt zijn." Ik vroeg haar wat ze daarmee bedoelde. Toen ze ze op een hele rustige toon, dat het haar in de loop der tijd was opgevallen dat ik wel op een hele aandachtige manier naar mannen keek. Ik werd nijdig en begon haar uit te schelden voor goedkope xxxx. Ik kraamde zelfs uit dat ik nooit een Hollandse had moeten vertrouwen. Ze stond op en verliet de kantinne. Ik heb haar nooit meer gezien.
De Koran werd weer mijn leidraad in het leven. Ik beloofde mezelf plechtig een goede moslim te zijn. Ik zou mijn ouders niet teleurstellen. Ik zou trouwen met een Marokkaanse en vanzelfsprekend zou ik nooit mijn homogevoelens de vrije loop laten. Sterker nog, ik durfde nog steeds niet toe te geven dat ik wel degelijk op mannen viel.
Het was een periode van chaos.Mijn hoofd puilde uit van de vele tegenstrijdigheden. Ik begon vermoeid te raken van het feit dat ik mijn gevoelens aan het onderdrukken was. Iedere man die ik aantrekkelijk vond, begon ik te haten. Ik haatte Nederland en gaf het de schuld van mijn dubieuze gevoelens. De duivel leeft in dit land, was mijn mening. En diezelfde duivel speelde met mijn gevoelens. Daarom vond ik mannen aantrekkelijk; Ik moest die duivel bestrijden en zocht om dit doel te bereiken mijn heil in de isalm. Ik moest en zou mezelf zuiveren.
Ondertussen begon ik aan een stage bij een reclamebureau. Ik deed de finaciele administratie. Op hetzelfde kantoor werkte een hele leuke man. Hij was grafisch ontwerper en had een heel verzorgd uiterlijk. Hij heette Hans en was 28 jaar. Zijn lange blonde krullen vond ik erg mooi en ik kon het ook wel goed met hem vinden. We aten samen een broodje in de lunchpauze en als het mooi weer was, gingen we in de pauze in het parkje achter het kantoor zitten.
Ik voelde me prettig bij Hans. Daarnaast vond ik he erg aantrekkelijk. Sterker nog, ik werd voor het eerst in mijn leven echt verliefd. Ik was al 21 jaar en wist niet watme overkwam. De vlinders in mijn buik maaktenme bang. Het natuurlijke geveoel van verliefdheid beangstigde me enorm. Ik begon hem te mijden. Verzon uitvluchten om niet meer met hem naar buiten te moeten en wanneer hij met me wilde lunchen, zei ik dat ik te veel werk had.
Dat duurde ongeveer een maand. Mijn stage was inmiddels bijna afgelopen. In mijn laatste week kwam HAns naar mij toe en zei dat hij met me wilde praten. Niet op kantoor, maar bij hem thuis, na werktijd. We maakten een afspraak voor die vrijdag. Ik wet niet waarom ik ermee instemde. Ik herinner me alleen dat ik ja antwoordde op de vraag of ik vrijdag tijd had.
Die vrijdag nam ik na een goede beoordeling afscheid van het kantoor waar ik een half jaar stage had gelopen. Ik reed met Hans mee naar huis in het centrum van Breda. Onderweg stopte hij om eenpaar pizza's af te halen. Onderweg spraken we slchts over koetjes en kalfjes. Ik voelde me gelukkig dat ik weer zo dicht bij hem was en vergat mijn angsten. Ik voelde dat ik zijn nabijheid enorm gemist had.
Eenmaal bij hem thuis gekomen, aten we eerst de pizza's op. Toen hij op mijn verzoek thee ging zetten, vertelde hij me dat hij het gevoel had dat ik hem aan het ontwijken was de laatste weken. Ik wist niet wat ik moest antwoorden, want het was waar. Hij vatte mijn zwijgen op als een bevestiging . Hij kwam dichter naast me zitten een fluisterde haast dat ik niet bang moest zijn voor mijn gevoelens. Ik sloeg mijn ogen neer en bad tot Allah dat Hij me bescherming moest bieden tegen de duivel. Maar toen ik weer in de ogen van Hans keek, vertederde zijn blik me zo dat ik moest huilen. Als een klein kind begon ik te janken. Hij probeerde me te kalmeren, maar niets hielp. De tranen bleven stromen. Uiteindelijk nam hij me als een klein kind in zijn armen en probeerde me te kalmeren door allerlei kleine kusjes te geven op mijn hoofd. Ik werd er inderdaad rustig van en omhelsde hem toen krachtig. Ik wolde hem niet meer loslaten. De omhelzing gaf mij eindelijk de rust die ik al jaren zocht. Dit was geen spel van de duivel, het voelde zo ontzettend natuurlijk. Die avond vertelde ik hem alles over mijn jeugd en opvoeding en Hans begreep mijn frustraties erg goed. Rond een uur of twaalf ging ik weg, we hadden geen seks gehad, maar ik voelde me heerlijk licht in mijn hoofd.
Nu, twee jaar later, werk ik voor een groot reclamedureau in Dordrecht en Hans en ik hebben een serieuze relatie. Maar toch durf ik het nog altijd mijn ouders niet te vertellen. Zij wonen nog steeds in Tilburg en ik ben naar Dordrecht verhuisd. Hans en ik wonen nog neit samen. I kvoel me daar nog niet klaar voor. De islam heb ik niet naast me neergelegd, ik vind het nog steeds een hele mooie godsdienst. De islam moet je echter voorla bevrijden. En ik ben pas bevrijd nu ik aan mijn homogevoelens heb toegegeven. Volgens mij wil de isalm dat ook, dat je toegeeft aan je gevoelens, dat je jezelf bent en gelukkig voelt.
Eens zal ik dit alles ook aan mijn ouders moeten vertellen.
Maar ik wacht hier nog even mee.
Nog even moet verzamelen..... ....'