Monaya
16-07-2007, 01:19
Hier zit ik weer eens weg te dromen,
probeer me te bedenken waar al die tranen vandaan komen.
Alleen bij het woord Irak of Bagdad,
verwond is onze moeder midden in het hart.
Dat het licht gedoofd is betekend niet dat het ons niet meer zal verlichten,
ooit zullen we alleen maar lachen denkend aan dit soort gedichten.
Duistere tijden kwellen onze Irak maar kapot zal die niet zijn,
de wonden zullen helen en dan staat ie der met zijn pracht helemaal overeind.
Onze grond heeft ooit om hulp geroepen,
gesmeekt en is zelf derna gaan wezen zoeken.
Niemand die om der gaf of haar hielp om te genezen,
maar ooit zal Irak laten zien en de andere landen bewijzen.
Dat we niemand nodig hebben om te kunnen leven en om te kunnen groeien,
mensen zonder hart hebben onze bloemen vernield maar ze zullen weer bloeien.
Zonsondergang op de grond van Tigris en de Elfuraat zal ooit weer prachtig zijn,
zonder het geschreeuw van mensen en kinderen die aan het vergaan zijn van de pijn.
Irak heeft veel verdragen en heeft veel geleden,
het zal weer beter gaan maar natuurlijk de moeilijke tijden worden niet vergeten.
Al zou ik het over inwoners van Kirkuk, Bagdad of Basra hebben,
we zijn allemaal Irakezen en allemaal hebben we vele tranen moeten tellen.
Vele landgenote gezien die er niet meer tegen konden,
en die dan overleden aan de wonden.
Al die mensen vergeten we nooit ze zullen in onze harten leven,
ook de mensen die Irak uitlachen moeten we vergeven.
Want als onze Irak weer bovenaan staat,
zullen ze weer weten over wie het ging en over wie het gaat.
Ze doen onze mensen geestelijk en lichamelijk pijn,
maar ik herhaal weer die ooit, ooit zullen de rollen omgekeerd zijn.
(ik ben irakees-kurdish )
mooi niet ?
probeer me te bedenken waar al die tranen vandaan komen.
Alleen bij het woord Irak of Bagdad,
verwond is onze moeder midden in het hart.
Dat het licht gedoofd is betekend niet dat het ons niet meer zal verlichten,
ooit zullen we alleen maar lachen denkend aan dit soort gedichten.
Duistere tijden kwellen onze Irak maar kapot zal die niet zijn,
de wonden zullen helen en dan staat ie der met zijn pracht helemaal overeind.
Onze grond heeft ooit om hulp geroepen,
gesmeekt en is zelf derna gaan wezen zoeken.
Niemand die om der gaf of haar hielp om te genezen,
maar ooit zal Irak laten zien en de andere landen bewijzen.
Dat we niemand nodig hebben om te kunnen leven en om te kunnen groeien,
mensen zonder hart hebben onze bloemen vernield maar ze zullen weer bloeien.
Zonsondergang op de grond van Tigris en de Elfuraat zal ooit weer prachtig zijn,
zonder het geschreeuw van mensen en kinderen die aan het vergaan zijn van de pijn.
Irak heeft veel verdragen en heeft veel geleden,
het zal weer beter gaan maar natuurlijk de moeilijke tijden worden niet vergeten.
Al zou ik het over inwoners van Kirkuk, Bagdad of Basra hebben,
we zijn allemaal Irakezen en allemaal hebben we vele tranen moeten tellen.
Vele landgenote gezien die er niet meer tegen konden,
en die dan overleden aan de wonden.
Al die mensen vergeten we nooit ze zullen in onze harten leven,
ook de mensen die Irak uitlachen moeten we vergeven.
Want als onze Irak weer bovenaan staat,
zullen ze weer weten over wie het ging en over wie het gaat.
Ze doen onze mensen geestelijk en lichamelijk pijn,
maar ik herhaal weer die ooit, ooit zullen de rollen omgekeerd zijn.
(ik ben irakees-kurdish )