ik weet echt niet meer

[AnOniEm_AnOniEm]

hey alleemaal... ik weet eigenlijk niet hoe ik moet beginnen... of beter gezegd ik weet niet eens of ik het wel moet gaan typen... eigenlijk is het een standaard onderwerp en standaard probleem... tenminstens zo zie ik het... maar ik zit er wel heel erg mee....

eerst zal ik iets over mezelf vertellen zodat jullie misschien beetje zullen begrijpen....

ik ben momenteel 20 jaar.... soms voelt het alsof ik 120 ben.... ik ben altijd een doelbewust persoon geweest... het lijkt bijna koppigheid wat ik als een karakter eigenschap heb.. ik geef nooit makkelijk op.. als ik weet wat ik wil bereiken dan werk ik er naar toe met een doelbewustheid en geduld wat heel veel mensen eng vinden... want in mijn ''normale'' leven ben ik alles behalve geduldig.. ik wil altijd alles snel afgehandeld hebben... ik kan niet eens in een rij van een kassa staan... als er meer dan drie mensen voor mij staan dan leg ik gewoon alles terug en dan ga ik een andere keer maar halen... zo ongeduldig persoon ben ik dus altijd tenminstens bijna altijd... dus als mensen mij dan zo geduldig zien dan schrikken ze heel erg... maar ja dat is dus ongeveer hoe ik ben.....

[AnOniEm_AnOniEm]

mijn probleem is als volgt.. ik ben dus ooit verliefd geworden... maar ik dacht altijd dat het een bevlieging was... gewoon klaver liefde... dat iedereen mee maakt op haar of zijn jonge leeftijd.... maar dat is dus niet zo...

ik was 15 toen ik hem voor het eerst zag... had mijn examen gehaald.. dus ik was heel blij naar mijn eigen land gegaan.... tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet waarom ik met mijn ouders mee ben gegaan naar zijn dorp.... ik denk dat het komt omdat mijn nicht daar ook woont... maar ik was dus daar en ik zag hem... hij kwam net terug van zwemmen.... vlakbij hun dorp is er een hele grote meer... dus iedereen zwemt daar hoorde ik later.... dat was echt voor het eerst dat ik voor een jongen meer dan vriendschap voeldde..... tot die leeftijd en ook daarna had en heb ik nooit echt intresse gehad in relaties... zoals ik al eerder zei ik heb gewoon te weinig geduld.... en mensen kunnen er zich heel erg aan irriteren... dus daarom was en is indereen gewoon een vriend/vriendin... waar ik af en toe mee praat maar echt close ben ik nooit... maar ja ik zag hem dus... en ik kreeg een vreemde gevoel.... ik heb het gewoon genegeerd... want ik had geen behoefte aan chaos in mijn leven... mijn opleiding mijn school was en is gewoon belangrijker...

[AnOniEm_AnOniEm]

dus toen ik terug kwam naar nederland was ik hem ook gewoon helemaal vergeten... dacht ik....

jaar daarna zag ik hem niet... waarom niet weet ik ook niet eigenlijk... dus ik ging gewoon verder met mijn leven... op mijn 17de dag ik hem weer.. heel even maar het was voldoende dat ik weer die vreemde gevoel kreeg... maar ik negeerde het.... ik dacht nog zo van... het is iets gewoon blijven hangen vanuit je jeugd... daarom voel je je zelf zo... niks belangrijks.... en omdat ik hem dus niet zag... tenminstens bijna nooit zag.... heb ik mezelf kunnen overtuigen.... hij woond in een ander dorp en ik woon in een ander dorp... behalve mijn tante ... iets ingewikkelder het is de dochter van mijn opa's tante... de moeder van mijn opa en de moeder van mijn tante zijn zussen.... maar ik ben best close met me nicht... zij is ongeveer een maand ouder dan ik.. en zij woont ook hier in nederland dus we zien elkaar vaak... maar die jongen die ik dan leuk vind is haar neef.. hij is familie met haar via haar vaders kant... maar omdat we elkaar heel de jaar door zien... had ik zo van ja jou geef ik wel weer aandacht als we terug in nederland zijn.. nu even mijn familie hier... en zij had dat gelukkig ook.... dus we zagen elkaar eigenlijk alleen op zaterdag.... we spraken gewoon af dat we elkaar minstens 1 keer in de week zullen zien....

[AnOniEm_AnOniEm]

toen ik terug kwam naar nederland... vergat ik weer alles... ik denk dat ik dat gewoon deed omdat hij mij zo in de war kon laten voelen....

vorig jaar ben ik niet op vakantie gegaan.... maar ik zat in de achtertuin te zonnen... was niemand thuis... me ouders waren weg met mijn zusje en broertje.. ik ging niet mee, ik was boos omdat we niet op vakantie waren gegaan... dus ik zit zo te lezen en te zonnen en muziek luisteren... ging opeens mijn telefoon af... het was mijn nicht.. ze vroeg of ik online wilde komen... omdat zij iets wilde laten zien... ik zoo ja is goed.. dus ik ging gelijk naar binnen... deed pc aan en kwam online... dus zij deed cam aan.... ik viel bijna flauw... ik zag hem.. en toen kon ik niet meer... het maakte gewoon niet uit of ik nou hier of daar was.. zodra ik hem zag was voldoende voor mij.. dus daarom wist ik dat ik echt verliefd was... voor het eerst in mijn leven... ik werd bang maar ook blij... want tot die dag werd er vaak tegen mij gezegd dat ik gevoelloos was.... nu nog steeds... dus k verder met haar praten...

in de avond werd ik weer gebeld... alleen dit keer was het niet mijn nicht... maar hij... en vanaf die dag hadden wij heel veel contact... we belden elkaar gingen elkaar smsen... en toen vertelde hij mij dat hij mij al leuk vind toen ik 15 was... hij is een jaar ouder dan ik...dus hij was 16.... maar dat die leuk vinden uit gegroeit is tot houden van.... hij heeft alles aan mijn tante verteld... maar mijn tante heeft nooit een woord daar over aan mij verteld.. en nu nog steeds niet.... dus na een maand of twee vroeg hij of ik misschien een serieuze relatie met hem wilde... hij zei zo van als je nu niet accepteerd dan bel k niet meer en dan moet je maar wachten tot dat ik je hand kom vragen.... ik was blij maar ook bang waarom ik bang was wist ik toen niet... dus ik zei tegen hem dat ik wilde denken.... en hij hield zich aan zijn woord.. hij belde mij niet... hij stuurde geen bericht.. ik heb echt een week lang niks van mij laten horen...

[AnOniEm_AnOniEm]

als ik er nu aan terug denk verklaar ik mezelf voor de gek... ik heb iets gekregen wat ik gewild heb.. altijd al maar ik durfde er neit voor uit te komen... het kleine meisje in mij heeft gewoon geduldig gewacht en gewacht en doelbewust door geleven in mij... tot die dag... maar ik heb het dus geaccepteerd.. ik was blij hij was blij... tenminstens dat dacht ik of dat hoopte ik... ik weet eigenlijk niet... maar na 4 maanden begon het.... mijn moeders jongste zusje... begon steeds te zeggen hij is niet goed genoeg voor jouw... maar ik luisterde niet want zij wilde mij koppelen aan iemand anders.... dus ik zei steeds ja natuurlijk tante dit dat... en daarna kwam de klap... ik hoorde van mijn nichtje dat hij een relatie met hem heeft.. nu nog steeds.... ze zei dat ze heel gelukkig is.. en met hem wil gaan trouwen.. dat hij heel serieus is... ik kon geen woord zeggen... ik kon niet zeggen dat hij ook een relatie met mij heeft... ik durfde niet... ik denk dat ik haar gewoon niet ongelukkig wilde zien.... dus ik zei tegen haar insllah word je gelukkig met hem... en we gingen nog verder over koetjes en kalfjes praten.. toen zij telefoon uit deed... ging ik omkleden... ik pakte mijn joggingsbroek... t-shirt en mijn joggingsjas.. en ging ik een heel eind lange eind joggen.... tot dat ik gewoon niet meer kon denken... toen ik thuis kwam... was ik rustig... eigenlijk was ik helemaal rustig... ik ging douche herinder ik nog... ging slapen... volgende dag pakte ik mijn boeken om naar school te gaan... en daarna deed ik iets wat ik tot die dag nooit gedaan had.. ik ging spijbelen.. ik belde mijn twee vriendinnen op waar ik wat meer contact had dan met andere en vroeg aan hun of zij mee wilden gaan... ik weet nog zelfs hoe ze reageerden... volgens mij dachten ze dat ik iets op mijn hoofd had gekregen... daarna ben ik dus drie dagen gaan spijbelen achter elkaar.. had me zelf gewoon ziek gemeld... omdat dat nooit eerder was gebeurt dachten ze op school dat ik de waarheid sprak en is er ook nooit naar mijn huis gebeld... 1 dag was ik met hun gegaan waar na toe weet ik niet.. ik herinner me alleen nog dat we in de trein zaten... tweede dag ging ik zelf weg... waar na toe.. weet ik nog steeds niet... ik weet alleen ik zat in de trein ergens na toe... ik zat in de trein naar huis.... derde dag was ik weer met hun gegaan... ik had blijkbaar gevochten.... want ik had aardig wat blauwe plekken... met wie ik gevochten heb en waar ik gevochten heb en waarom.... ik weet het zelf niet... mijn vriendinnen hadden wel verteld... maar dat ik gevochten had konden zelfs zij niet begrijpen... want zoals ik al eerder zei... ik heb elke emotie elke gevoel onder controle... ik kan gewoon heel ijskoud over komen... dus zij vatten het ook nog steeds niet.... en zij weten ook nog steeds niet waarom ik zo erg uit mijn vel schoot... maar daarna werd ik wel weer me zelf... ik ging weer naar school... k deed gewoon weer het zelfde als altijd.... maar een verandering... ik werd nog erger gevoellozer... als er wat ging gebeuren... leek het alsof het gewoon langs mij heen ging...

[AnOniEm_AnOniEm]

maar nu vragen jullie misschien af van wat wil je nou precies... ik weet het niet.... ik weet niet meer wat ik wil... een tijdje geleden was ik mezelf helemaal kwijt... ik wist niet meer wat of wie ik was.... ik werd steeds terug meer in mijn zelf gekeerd... terwijl ik daarvoor altijd om alles lachte... ik heb en had altijd postieve gedachten mensen werden gewoon helemaal gek dat ik alleen het postieve in alles zag... maar dat is nu wat minder geworden... ook al is het nu meer dan een paar maanden geleden.... ik kan niet tegn mijn nichtje zeggen ik zag hem eerder ik hield eerder van hem... dus laat hem gaan.... ik heb trouwens in die drie dagen mijn telefoon kapot gegooid hoorde ik later van mijn vriendinnen... en mijn simkaart gebroken... maar nog steeds geen een traan laten vallen... helemaal niks... ik heb niet geschreeuwd.. ik heb niet gehuild.. ik heb hem niet gebeld om uit te schelden.. helemaal niks.... gewoon niks... ik ben langs een psycholoog gegaan.. en maatschappelijk medewerker... omdat mijn ouders gewoon bang werden van mij... ik reageerde vroeger al niet op emoties en gevoelens en er ook niet mee... maar toen was het nog erger... vreemder... dus ik heb met een psycholoog gepraat met een maatschappelijk medewerker... en nog steeds niet gehuild en zelfs als zei vroegen wat had je dan gedaan... was mijn antwoord nog steeds niks.. behalve 3 dagen verdoofd rondlopen....

wat ik nu wil van jullie?... weet ik eigenlijk niet... ik denk dat ik het gewoon uit mij zelfde wilde hebben.. er over praten is moeilijk... er over schrijven makkelijker.... en voor vreemde mensen helemaaal... want dan zie ik de vooroordeel niet... terwijl iedereen tegen mij zegt ik geloof je niet jij heb geen gevoelens... is het schrijven naar jullie makkelijker... het heeft me een heel stuk opgelucht....

ik wil alleen een ding vragen... hoe kan ik het gevoel uit mij krijgen?... hoe kan ik niet meer van hem houden en proberen van een ander te houden... heel veel mensen hebben meer vrienden of vriendinnen gehad als een relatie.. hoe lukt dat?....


want dat het nooit meer iets wordt tussen ons staat vast voor mij... pijn is een goede leermeester vind ik...

harstikke bedankt voor het lezen

[Sparklepop]

Meid, ik zelf heb hier geen ervaring mee, maar ik wens je HEEL VEEL sterkte...tijd zal het leren.

Probeer niet iedereen van je af te sluiten ok? Vertel het aan je vriendinnen, misschien weten zij wel raad. Maar isoleer je niet zo, dat is nooit goed.

Suc6 (K)(L)

[AnOniEm_AnOniEm]

Citaat door xxRandxx:

Meid, ik zelf heb hier geen ervaring mee, maar ik wens je HEEL VEEL sterkte...tijd zal het leren.

Probeer niet iedereen van je af te sluiten ok? Vertel het aan je vriendinnen, misschien weten zij wel raad. Maar isoleer je niet zo, dat is nooit goed.

Suc6 (K)(L)

dank je wel... bedankt voor het lezen.. en bedankt voor je reactie... ik denk dat ik gewoon alles aan me zelf moeten herhaal bij me zelf... en dan vergeet ik insallah alles... tijd gaat wel leren insallah... ...

[islaam13]

Meissie ik kan je wel helpen maar liever doe ik het prive ik hoop jij ook. check je prive mail.

[AnOniEm_AnOniEm]

Citaat door islaam13:

Meissie ik kan je wel helpen maar liever doe ik het prive ik hoop jij ook. check je prive mail.

dank je wel... maar ik denk niet echt dat iemand mij kan helpen maar is goed als jij prive wil praten dan doen we dat... een beetje hulp kan ik heel goed gebruiken

[islaam13]

Citaat door AnOniEm_AnOniEm:

dank je wel... maar ik denk niet echt dat iemand mij kan helpen maar is goed als jij prive wil praten dan doen we dat... een beetje hulp kan ik heel goed gebruiken

Niemand kan je je de gevoelens weghalen dat klopt.(alleen allah swt)
Maar ze kunnen wel helpen,om die gevoelen weg te halen.
Je moet jezelf beter kennen. Ik heb van je begrepen dat je veel foute beslissingen hebt genomen. Dat doen we allemaal, We zijn inmiddels mensen en die plegen nou eenmaal zondes. Je zult geen enkele mens vinden die helemaal niks heeft meegemaakt. Familieproblemen, leifdesproblemen.....
Ik wil je helpen om met je gevoelens om te gaan.. Vaak als je in iemand anders de leven krijpt zul je merken dat jij niet de enigste bent ....
En daar leer je ook het mest van..Ik wens je veel succes

liefs islaam13

[arbiaa]

Lieve schat,

waarom je leven vergallen voor een jongen waar je als 15 jarig meisje verliefd op ben geweest. Praat niet over houden van, want dat doe je niet door een paar blikken en smsjes. Dus blaas het probleem niet op. (veroorzaakt alleen meer stres)

HALLO JE BENT 20 JAAR!!!!!! Ga je studie afmaken en dan komt er heus nog wel iemand op je pad.

Dingen gebeuren niet zomaar, blijkbaar is het nodig geweest.

wat ik begrijp uit je verhaal, komt hij uit Marokko. Ik heb mijn man ook uit marokko en het is eht niet makkelijk.
weet je hoeveel je moet opofferen, hoeveel taken je krijgt.
Ik weet niet of je werkt, of studeerd.

Misschien kom ik een beetje hard over , maar ik wil je graag wakker schudden.

Wat jij hebt meegemaakt moet je zien als een soort "saved by the bel"

[islaam13]

Citaat door arbiaa:

Lieve schat,

waarom je leven vergallen voor een jongen waar je als 15 jarig meisje verliefd op ben geweest. Praat niet over houden van, want dat doe je niet door een paar blikken en smsjes. Dus blaas het probleem niet op. (veroorzaakt alleen meer stres)

HALLO JE BENT 20 JAAR!!!!!! Ga je studie afmaken en dan komt er heus nog wel iemand op je pad.

Dingen gebeuren niet zomaar, blijkbaar is het nodig geweest.

wat ik begrijp uit je verhaal, komt hij uit Marokko. Ik heb mijn man ook uit marokko en het is eht niet makkelijk.
weet je hoeveel je moet opofferen, hoeveel taken je krijgt.
Ik weet niet of je werkt, of studeerd.

Misschien kom ik een beetje hard over , maar ik wil je graag wakker schudden.

Wat jij hebt meegemaakt moet je zien als een soort "saved by the bel"

Gevoelens komen vanzelf...
maar verdrijnen niet vanzelf het lijkt misschien heel simpel maar dat is het niet.
geestelijkegevoelens dragen sommige mensen hun hele leven met hun mee. Het niet niet zo iets van komen en gaan...

[AnOniEm_AnOniEm]

Citaat door arbiaa:

Lieve schat,

waarom je leven vergallen voor een jongen waar je als 15 jarig meisje verliefd op ben geweest. Praat niet over houden van, want dat doe je niet door een paar blikken en smsjes. Dus blaas het probleem niet op. (veroorzaakt alleen meer stres)

HALLO JE BENT 20 JAAR!!!!!! Ga je studie afmaken en dan komt er heus nog wel iemand op je pad.

Dingen gebeuren niet zomaar, blijkbaar is het nodig geweest.

wat ik begrijp uit je verhaal, komt hij uit Marokko. Ik heb mijn man ook uit marokko en het is eht niet makkelijk.
weet je hoeveel je moet opofferen, hoeveel taken je krijgt.
Ik weet niet of je werkt, of studeerd.

Misschien kom ik een beetje hard over , maar ik wil je graag wakker schudden.

Wat jij hebt meegemaakt moet je zien als een soort "saved by the bel"

bedankt lieverd... maar het zijn niet alleen blikken en smsjes... ik heb het altijd genegeerd... wat ik voor hem voelde... tot vorig jaar... ik kan het je niet uit leggen.. maar hij heeft iets geraakt bij mij wat nog niemand is gelukg... nee gelukkig ik ga nog steeds naar school... ik ga volgend jaar MER doen... mijn school komt altijd het eerste... dat geef ik echt nooit op voor niks en niemand... maar bedankt dat je er op gereageerd heb... en je heb gelijk... alleen vertel me hoe ik alles uit mijn hart moet krijgen... als het mij lukt ben ik de gelukkigste mens op deze aarde

[arbiaa]

Citaat door islaam13:

Gevoelens komen vanzelf...
maar verdrijnen niet vanzelf het lijkt misschien heel simpel maar dat is het niet.
geestelijkegevoelens dragen sommige mensen hun hele leven met hun mee. Het niet niet zo iets van komen en gaan...

dat begrijp ik maar ik ben meer van de aanpak, niet treuren en verdergaan ze is pas 20!!
Iemand moet haar toch vertellen dat ze het heus wel red zonder hem!!!

Kijk als ze nou een aantal jaar getrouwd waren geweest en ze heeft veel met hem gedeeld. dat is een ander verhaal.

Zij was verliefd , heeft een keus gemaakt. Blijkt nu hij een ander heeft dat ze spijt heeft van haar keus.
Ja dat doet pijn, maar mensen moeten nou eenmaal keuzes maken.
En eerlijk gezegd vind ik haar eerste keus heel goed en dat moet zij ook vinden.


En als hij een andere relatie had tegelijkertijd met die van haar, dan moet ze al helemaal niks met hem te maken willen hebben.
Hij vergrootte zijn kans op tickets naar Nederland, denk ik.

Neem dit mee als een ervaring daar word je sterk van en het leert je grip te hebben op je eigen leven.

Als zij mijn vriendin was had ik een emmer water over haar hoofd gegooid om haar wakker te schudden.