ZonderzonlevenD
29-09-2003, 06:12
de ogen zijn gericht naar beneden
terwijl ik, er eigenlijk recht in hoor te kijken
mijn eigen spiegelbeeld verzwelgt in zelfmedelijden
kijk me toch aan! moet jij mij ook negeren?
schouders naar beneden en een droeve blik
ik wil mijn handen op zijn schouders leggen, tussen ons zit glas
ik druk tegen het glas, het lukt niet, ik druk zo hard dat ik bijna stik
tranen die ik binnen houd, huilend om dat wat ik eens was
ik kijk het aan, dat wat mij moest voorstellen
angst, droevigheid,voel ook pure woede
ik wil het troosten, maar word gek van de zenuwen
dit zijn andere zenuwen, niet die ik normaal voelde
ik haat je,klinkt het opeens, ik haat je
als een gek schreeuw ik er naar, het hoort me niet
mijn handen tegen het glas, ik praat tegen je
het aanblik, maakt mij gek, kijkend naar het verdriet
dat was ik ooit, ik wil het niet meer zijn
schreeuwend "het was het allemaal niet waard"
die woede binnen houden kost me veel moeite en pijn
ik voel het bovendrijven, al die woede die ik diep binnen in had bewaard
ik bijt mijn kiezen zo hard ik kan tegen elkaar, bal mijn vuisten
ik kan het niet meer verdragen, kan er niet meer tegen deze ellende
de spiegel en het gestalte zijn al kapot, maar ik blijf maar door stoten
niet is meer veilig, dat waar ik bang voor was komt eruit, mijn woede
dat spiegelbeeld, was ik als klein kind
het mag eigenlijk niet, het mocht nooit over mijn lippen
dat had ik mezelf beloofd, maar ik zeg nu wat ik vind
ik kan het niet uit mijn geheugen wissen
al die klappen zomaar zonder enige reden
die onmacht, er niks tegen kunnen doen, wat haatte ik het
vol verlangen kijkend naar een volwassene die mij zou bevrijden
zal ik ook zo zijn tegen mijn kind, heb je mij besmet?
ik huil om dat kleine jongen
alle tastbare herinneringen heb ik moeten weggooien of verbranden
toch zal ik ze nooit vergeten sommige dingen
dat kind dat bij het zien van mijn rug, alleen maar ging schreeuwen en huilen
het gevoel dat ik nooit had mogen worden geboren
overtuigd dat ik was, dat ik minder was dan anderen
dat gevoel verlaat me, maar komt terug in mijn dromen
de meeste nachten rest me niks anders dan wakker blijven
zelfs als kind altijd volwassen zijn geweest
je eigen droevenis vergeten anderen laten lachen
de vraag achterwege laten of je ooit geneest
misschien is het tijd dat ik stop met de clown spelen
beste vader ter wereld genoemd worden dat is wat ik wens
inshallah komen die woorden uit de mond van mijn kind
verleden vergeten, en denken aan een leven als gelukkig mens
dat ik mij naast een lieve vrouw bevind
wensen is niet haram, het mag
het kan uitkomen iedere dag
terwijl ik, er eigenlijk recht in hoor te kijken
mijn eigen spiegelbeeld verzwelgt in zelfmedelijden
kijk me toch aan! moet jij mij ook negeren?
schouders naar beneden en een droeve blik
ik wil mijn handen op zijn schouders leggen, tussen ons zit glas
ik druk tegen het glas, het lukt niet, ik druk zo hard dat ik bijna stik
tranen die ik binnen houd, huilend om dat wat ik eens was
ik kijk het aan, dat wat mij moest voorstellen
angst, droevigheid,voel ook pure woede
ik wil het troosten, maar word gek van de zenuwen
dit zijn andere zenuwen, niet die ik normaal voelde
ik haat je,klinkt het opeens, ik haat je
als een gek schreeuw ik er naar, het hoort me niet
mijn handen tegen het glas, ik praat tegen je
het aanblik, maakt mij gek, kijkend naar het verdriet
dat was ik ooit, ik wil het niet meer zijn
schreeuwend "het was het allemaal niet waard"
die woede binnen houden kost me veel moeite en pijn
ik voel het bovendrijven, al die woede die ik diep binnen in had bewaard
ik bijt mijn kiezen zo hard ik kan tegen elkaar, bal mijn vuisten
ik kan het niet meer verdragen, kan er niet meer tegen deze ellende
de spiegel en het gestalte zijn al kapot, maar ik blijf maar door stoten
niet is meer veilig, dat waar ik bang voor was komt eruit, mijn woede
dat spiegelbeeld, was ik als klein kind
het mag eigenlijk niet, het mocht nooit over mijn lippen
dat had ik mezelf beloofd, maar ik zeg nu wat ik vind
ik kan het niet uit mijn geheugen wissen
al die klappen zomaar zonder enige reden
die onmacht, er niks tegen kunnen doen, wat haatte ik het
vol verlangen kijkend naar een volwassene die mij zou bevrijden
zal ik ook zo zijn tegen mijn kind, heb je mij besmet?
ik huil om dat kleine jongen
alle tastbare herinneringen heb ik moeten weggooien of verbranden
toch zal ik ze nooit vergeten sommige dingen
dat kind dat bij het zien van mijn rug, alleen maar ging schreeuwen en huilen
het gevoel dat ik nooit had mogen worden geboren
overtuigd dat ik was, dat ik minder was dan anderen
dat gevoel verlaat me, maar komt terug in mijn dromen
de meeste nachten rest me niks anders dan wakker blijven
zelfs als kind altijd volwassen zijn geweest
je eigen droevenis vergeten anderen laten lachen
de vraag achterwege laten of je ooit geneest
misschien is het tijd dat ik stop met de clown spelen
beste vader ter wereld genoemd worden dat is wat ik wens
inshallah komen die woorden uit de mond van mijn kind
verleden vergeten, en denken aan een leven als gelukkig mens
dat ik mij naast een lieve vrouw bevind
wensen is niet haram, het mag
het kan uitkomen iedere dag