Subhannalh waar ik tranen van heb gekregen. Verhalen met moraal...

[stylieste]

Salaam alaikoum,

Ik heb een aantal verhalen gelezen die me echt hebben geraakt. Graag wilde ik deze verhalen met moraal met jullie delen. Als jullie ook goede teksten willen delen met de anderen dan zijn jullie van harte welkom om het hier te plaatsen. Een aantal teksten zijn zo geschreven als een soort waarschuwing voor ons, om meer te letten op wat we doen in het dagelijkse leven, want je weet zelf voorkomen is beter dan genezen.

Ghair Inshallah...

Ma'assalaam


Aangrijpend verhaal

Op het het laatste moment haaste ik me om naar de winkel te gaan om mijn boodschappen te kopen. Toen ik al dat volk zag, begon ik te kniezen: "Ik ga hier véél tijd verliezen, en ik heb nog zoveel te doen. Boodschappen doen begint werkelijk een karwei te worden. Het zou goed zijn als ik kon gaan slapen en pas daarna wakker worden"

Ik baande me een weg naar de fruitafdeling. Daar begon ik te morren over de prijzen van het fruit, terwijl ik me afvroeg of de kinderen echt zoveel zouden eten.

Ik kwam terecht in een gang met speelgoed, waar ik uit een ooghoek een ventje van ongeveer 5 jaar opmerkte, die een mooie kleine pop tegen zich aangedrukt hield. Hij hield niet op met haar haren te strelen en haar zachtjes tegen zich aan te drukken. Ik vroeg me af voor wie die pop bestemd was.

Vervolgens draaide de kleine jongen zich om naar een dame die bij hem was: "Tante, ben je zeker dat ik niet genoeg geld heb ?" De dame antwoorde hem wat ongeduldig: "Je weet het dat je niet genoeg geld hebt om ze te kopen."

Daarna vroeg zijn tante hem om daar te blijven en enkele minuten op haar te wachten, waarop ze snel vertrok. De kleine jongen hield nog altijd de pop in zijn handen. Uiteindelijk ging ik naar hem toe en vroeg ik hem aan wie hij die pop wilde geven. "

Het is de pop waar mijn zusje het meest naar verlangde als geschenk. Ze was er zeker van dat ze haar zou krijgen." Ik zei hem daarop dat haar vader ze haar misschien zou geven. Hij antwoorde me verdrietig: "Nee, waar mijn zusje nu is kan mijn vader niet komen. Ik moet de pop aan mijn mama kunnen geven, zodat zij ze naar mijn zusje kan brengen." Hij keek me zo droevig aan terwijl hij dat vertelde.

''Mijn zusje is vertrokken naar waar Allah subhana wa' ta'la is. Mijn papa zegt dat mama weldra ook naar Allah subhana wa' ta'la gaat, en daarom dacht ik dat mama de pop kon meenemen en ze aan mijn zusje geven."

Mijn hart hield bijna op met kloppen. Het jongentje hief zijn zijn ogen op naar mij en zei me: "Ik heb aan papa gezegt dat hij tegen mama moest zeggen dat ze niet meteen mag vertrekken. Ik heb hem gevraagd haar te doen wachten tot ik terugkeer van de winkel." Dan toonde hij mij een foto van hem, die in de winkel genomen was, waarop hij de pop vasthied, terwijl hij me zei: "Ik wil dat mama deze foto ook meeneemt, zo zal ze me niet vergeten. Ik hou van mijn mama en ik zou graag hebben dat ze me niet verlaat, maar papa zegt dat ze naar mijn zusje moet gaan." Daarna sloeg hij het hoofd neer en bleef stil.

Ik haalde onopvallend wat bankbriefjes uit mijn portefeuille en vroeg aan de kleine jongen: "En als we nog eens een laatste keer je geld zouden tellen om zeker te zijn ?" "Ok", zei hij " Ik moet er genoeg hebben".

Ik gleed onopgemerkt mijn geld bij het zijne en we begonnen te tellen. Er was ruim genoeg geld voor de pop, er was er zelfs nog over.

Zachtjes prevelde het jongetje: " Dank je Allah subhana wa' ta'la dat je me genoeg geld gegeven hebt !" Dan keek hij me aan en zei: " Ik had aan Allah subhana wa' ta'la gevraagd om ervoor te zorgen dat ik genoeg geld zou hebben om deze pop te kopen, zodat mijn mama ze naar mijn zusje kan brengen. Hij heeft mijn dou'a gehoord. Ik wilde ook nog genoeg geld hebben om een witte roos te kopen voor mijn mama, maar zoveel durfde ik aan Allah subhana wa' ta'la niet vragen. Maar weet je, mijn mama houdt zoveel van witte rozen."

Enkele minuten later kwam zijn tante terug en verwijderde ik me met mijn boodschappenwagentje. Ik eindigde mijn winkelen met een totaal verschillende ingesteldheid dan deze waarmee ik begonnen was. Ik kon het jongetje maar niet vergeten.

En toen herinnerde ik me een artikel dat enkele dagen tevoren in de krant verschenen was, en waarin het ging over een bestuurder die in staat van dronkenschap op een wagen was ingereden waarin een jonge vrouw en haar dochter zaten. Het kleine meisje was op slag dood. De moeder was zwaar gekwetst en nog in kritieke toestand. Was het de familie van deze kleine jongen ?

Twee dagen later las ik in de krant dat de jonge vrouw gestorven was. Ik kon het niet laten om een boeket witte rozen te gaan kopen en me naar de begraafplaats te begeven. Op het graf lag een foto, een pop en een witte roos.

Ik ben de begraafplaats al wenend verlaten, met het gevoel dat mijn leven voor altijd zou veranderen. De liefde die dit jongetje in zijn hartje droeg voor zijn mama en zijn zusje was zo ongelooflijk. En op een fractie van een seconde heeft een dronken bestuurder hem alles afgenomen.

[stylieste]

Het is nooit te laat om...
Hij staat op....hij kijkt in de spiegel en bewonderd zichzelf voordat hij de douche binnen stapt. In zichzelf heeft hij al plannen gemaakt over hoe hij zijn dag gaat invullen vandaag. Zijn daginvulling scheelt niet veel van dat van gister, maar dat maakt niet uit....hij vind het zo oke. Levenloos, inhoudsloos...maar toch oke. Hij heeft de nieuwste mobiele telefoon met bijbehoorende prulletjes die het apparaatjes mooier doen maken...en zijn sms geheugen is altijd volop in gebruik..en telefoons heeft hij meer als beltegoed...hij draagt de welgewilde prada's, de 'echte' welteverstaan....want hij houd niet van nepheid....zijn broeken lijken wel voor hem op de markt gebracht, ze passen altijd als gegoten....en zijn gezicht....ja, dat is toch zij handelsmerk....zijn alles....hij is perfect. Na uitgebreid te hebben gedoucht, loopt hij naar beneden...langs zijn krijsende zusje...langs zijn gillende broertje....en langs zijn (in zijn ogen) zeurende moeder....weet hij veel dat ze alleen het beste voor hem wenst, en dat ze elke dag tot Allah swt buigt en hem smeekt om haar zoon ooit het rechte pad te wijzen.....zijn moeder kan alleen hem met net haar ogen volgen, terwijl hij zijn weg vervolgd....hij loopt naar buiten....traditiegetrouw loopt hij eerst langs de spiegel in de gang....hij kijkt naar zichzelf....wat is hij toch mooi! Hij kijkt naar de grond, zijn vaders schoenen liggen er nog....zijn werkschoenen zijn wel weg, tja...het doet hem niets dat zijn vader elke dag voordat de zon op is gegaan opstaat om zich voor te bereiden op zijn werk....en dan te weten dat zijn vader dit allemaal doet voor een hongerloontje...het doet hem niets....nee, zijn leven is geweldig, het doet hem allemaal niets....hij is jong en zit vol leven.....hij is gezond....hij heeft praktisch in elke hoek van de straat vrienden...die lijken alles voor hem te doen....ze lijken van hem te houden....De laatste dagen heeft hij last van zijn rug.....laag, achterin zijn rug.....maar ach...het kan toch niets zijn, hij is gezond......

Hij wordt steeds moeilijker wakker in de ochtend, en die pijn! Zijn moeder klopt op zijn deur...wat wil zij nou weer denkt hij, jeetje dat gezeur!....ze kijkt haar zoon aan....weet hij veel wat er door haar heen gaat....ze weet gewoon dat het niet goed met hem gaat....hij oogt erg ziek en dit zegt ze hem ook....hoe kan ze! Hij is gezond! Hij is jong! Hij is perfect....waar bemoeit ze zich toch mee!?....Ga toch naar de dokter mijn zoon....waarom ben je toch zo koppig?...hij schud zijn hoofd en wenkt dat ze weg moet gaan.....hij voelt zich warm worden, waar komt die warmte vandaan..hij wil plassen...maar t lukt niet...al een tijdje niet, maar hij durfde het aan niemand te vertellen....maar ik ben niet ziek...ik kan niet ziek zijn, ik heb een afspraak...misschien kan een vriend van mij het wel voor mij regelen...hij belt op...hij krijgt zijn vriend aan de lijn....hij doet het niet!? Die vriend zei gewoon dat hij daar geen tijd voor had...en nu? Hij heeft al zijn vrienden gebelt, iedereen gevraagt...niemand die het doet voor hem, maar het zijn toch ZIJN vrienden? Wat is er? Twee ongeruste donkere ogen kijken hem....zijn vader is pas van zijn werk gekomen....hij ziet dat zijn vader er bezweet uit ziet....het lijkt wel alsof hij zich heeft gesnelt....voor mij?...zijn moeder staat naast zijn vader....ze kijken ongerust...en die pijn! Hij houdt het niet meer....hij kan nog net zien dat zijn ouders snellen naar beneden....zijn ze werkelijk ongerust om mij?

Hij doet zijn ogen open....wat een felle licht! Alles wit....mensen om zich heen...witte lange jassen....hij vangt iets op van "tumor in zijn nieren" "niet meer te redden" ...hebben ze het over hem? Hij draait zich om....hij gilt het uit van de pijn...hoe lang lig ik hier?? ...hij voelt een hand over zijn hoofd glijden....heel teder raakt het zijn voorhoofd, in de hoop zijn pijn over te nemen.....het is een vrouwen hand....zijn moeder....van al die vrienden die hij dacht te hebben...niemand van hen is geweest om hem op te zoeken...niemand die om hem geeft...alleen diegene zijn gekomen waar hij het minste van had verwacht....van zijn moeder die hij altijd heeft ontweken...van zijn vader die hij nooit begreep....van hen kreeg hij nu alle warmte.....alle liefde die hij nodig heeft.....hij dacht gezond te zijn, terwijl al heel lang ziek was....niet lichaamlijk, maar meer gevoelsmatig....iets ontbrak wat hij nu heeft gevonden.....lieve moeder, vergeef mij alle tijden dat ik u niet 'zag'....vergeef mij elke seconde dat ik niet aan u dacht...ik wens u het hoogste paradijs en al het moois u het leven maar kan schenken inscha Allah....Vader...vergeef mij de tijden dat ik u niet begreep...vergeef mij de tijden die ik langs u heb geleeft.....moge Allah swt u alle geluk en liefde schenken...en inscha'allah het hoogste paradijs...met zijn moeders hand op zijn voorhoofd, glijdt hij weg...... "dokter...kom snel!....wat is er met mijn zoon" hoorde hij zijn moeder nog schreeuwen....hij hoorde een schelle piepgeluid dat aan bleef houden.....een traan als afscheid.........esch-hadoe ena la illaha illa Allah wa esch-hadoe enna Moehamaden rasoeloe Allah!!!

[stylieste]

Aan de dood ontkomen
Een aangrijpend verhaal van het berouw van een zondaar

De verteller van het verhaal zegt:

"Mijn vriend is echt veranderd. Zijn kalme en onverstoorbare gelach voel je in je oren zoals je de briesjes tijdens de vroege ochtendgloren voelt en het was vroeger losbandig en verdorven gelach dat in de oren beukten en de gevoelens kwetsten. Zijn beschaamde blikken stralen schoonheid en zuiverheid uit en het waren vroeger gewaagde en onbeschofte blikken. Zijn woorden komen gewogen uit zijn mond, terwijl hij vroeger zijn woorden hier en daar strooide, ze raakten de ene persoon en beledigden de ander. Hij toonde geen zorg, noch belangstelling voor zijn hufterige gedrag. Zijn gezicht kent een kalmte, is versierd met een baardje en afgebeeld met een stralenkrans, terwijl vroeger zijn gezicht gekenmerkt werd door nalatigheid en zorgeloosheid. Ik bekeek hem aandachtig en langdurig. Hij begreep wat in mijn hoofd ronddwaalde en vroeg mij: "Misschien wil je mij de volgende vraag stellen: ,,Wat heeft jou veranderd?"

Ik zei: "Inderdaad..., want de persoon die ik me in jou herinner, sinds ik jou voor het laatst zag, is heel anders dan nu."

Hij zei knikkend: "Verheven is Hij die de toestanden doet veranderen..."

Ik vroeg heel nieuwsgierig: "Er moet hierachter wel een verhaal schuilen?"

Hij antwoordde: "Een verhaal dat elke keer als ik eraan denk mijn geloof in Allah, Die tot alles in staat is, doet toenemen. Een verhaal dat elke illusie overtreft, maar mij werkelijk is overkomen en de richtingsweg van mijn leven heeft veranderd. Ik zal jou het verhaal vertellen."

Hij keek me aan en zei: "Ik was een keer in mijn auto rijdend in de richting van Cairo en bij een brug die naar een dorp leidde, werd ik verrast door een koe die rende over de weg met achter haar een kalf. Ik raakte overstuur en zonder dat ik daar erg in had lieten mijn handen het stuur los, totdat ik in de diepte van de rivier belande. Smachtend naar adem stak ik mijn hoofd uit en de gedachte dat ik zou sterven raasde door mijn hoofd.

In een paar momenten -waarschijnlijk seconden- flitsten langs mijn hoofd snelle en ononderbroken beelden. Het waren de beelden van mijn reuskleurig leventje met al zijn tijdverspillingen en losbandigheden. Mijn verleden toonde zich aan mij als een angstige spook en de compacte duisternis omsingelde mij. Ik voelde dat ik zonk in donkere en afgelegen grotten. Ik schrok wakker en schreeuwde een zachte kreet die amper te horen was... O mijn Heer... Ik draaide mij om mijn as en ik smeekte om bescherming, niet tegen de dood, waarvan ik al zeker was dat die zou intreden, maar tegen mijn zonden die mij omringden en mij benauwden. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en begon de angstige spoken om me heen van me af te slaan. Ik vroeg onafgebroken vergiffenis aan Allah, voordat ik Hem zou ontmoeten. Ik voelde een zware druk rondom mijn lichaam, alsof het water in muren van ijzer waren veranderd en ik besefte me dat het einde naderde. Ik sprak de geloofsgetuigenis uit en begon me voor te bereiden op de dood.

Ik bewoog mijn arm en voelde een leegte. Een leegte die leidde naar de buitenkant van de auto. Op dat moment realiseerde ik me weer dat één van de ramen van mijn auto kapot was. Allah had gewild dat hij brak drie dagen geleden tijdens een incident. Ik sprong zonder na te denken van mijn plaats en duwde mezelf door deze leegte. Het licht vulde zich in mijn ogen op en plotseling was ik uit mijn auto. Ik keek door mijn opgezwollen ogen en zag een menigte van mensen staand langs de rivier. Ze mompelden geluiden die ik niet kon verstaan. Toen zij mij zagen, daalden er twee van hen naar beneden en hezen mij naar het droge.

Ik stond versteld wat er zich rondom mij had afgespeeld. ongelofelijk dat ik van de dood was ontsnapt en mij tussen de levenden bevond. Mijn aandacht ging nu vooral uit naar mijn zinkende auto. Ik droomde over mijn oude leven dat nu opgevangen zat in die auto. Ik droomde dat hij stikte en langzamerhand stierf. Mijn oude leven stierf en werd voor mijn ogen begraven. Ik ben ervan verlost en eruit weten te komen. Eruit gekomen als een nieuwgeborene. Ik voelde een sterk verlangen om ver weg te rennen van deze plek waar ik mijn verdorven verleden heb begraven.

Ik kwam thuis aan als zijnde een andere persoon dan die daarvoor het huis verliet. Ik stapte mijn kamer binnen en mijn ogen vielen ten eerste op de foto's aan de muren van enkele zangers en danseressen. Ik begon haastig de foto's te verscheuren. Vervolgens plofte ik op mijn bed, voor het eerst in mijn leven huilend van spijt die ik voelde vanwege het schenden van de rechten van Allah. Ik huilde tranen met tuiten en mijn lichaam begon hevig te beven. Terwijl ik mij in deze toestand bevond, hoorde ik de gebedsoproep luid in de hemel, alsof ik het voor het eerst hoorde. Ik stond meteen op en ging de wassing verrichten. Na het gebed verricht te hebben in de moskee, toonde ik mijn berouw in het openbaar en vroeg constant Allah om mijn zonden kwijt te schelden. Ik smeekte Hem om mijn overtredingen uit te wissen en mijn tekortschietingen jegens Hem te vergeven. Sindsdien ben ik zoals je me nu ziet."

[stylieste]

De drie mannen
Drie mannen hadden een felle discussie.
Alledrie beweerden ze de ergste van de wereld te zijn.
Om dit te bewijzen viel de eerste een vrouw aan.
Hij sloeg haar tot haar tanden er uit vielen en het bloed uit haar oren
en neus stroomde. Hij sloeg haar zo wild dat ze flauwviel.
Vervolgens draaide hij zich om naar de andere twee mannen
en zei: "Zie je wel, ik ben de ergste van allemaal!"
De tweede liep naar de gewonde vrouw toe en verkrachte haar.
Om er nog een schepje bovenop te doen sloeg hij haar nogmaals
totdat ze bijna dood ging. Hij draaide zich naar de anderen om en zei: "Niemand kan nu nog erger zijn dan mij."
De derde kwam, lachte koelbloedig, en zei, "Ik ben de ergste ook
al stond ik erbij en keek ernaar, omdat deze vrouw mijn zuster is."
De vrouw is al-Iraq.
De eerste man is Saddam.
De tweede is het Westen.
De derde de Moslimwereld dat erbij stond en ernaar keek.

[stylieste]

Allah ie n3er Shitan

Shaytan is in een kamer beland en kijkt om zich heen. Hij ziet dat Lotfi
slaapt. Hij loopt naar hem toe, doet drie knopen in zijn nek en
blaast erop, en zegt “De nacht is lang, dus blijf slapen.”
Shaytan gaat zijn neus binnen en gaat daar liggen.
Lotfi hoortzijn wekker maar ziet dat het echt moeilijk is om op te staan,
zijn bed is nog zo lekker warm en hij is nog best moe. Hij drukt
op de snooze knop en valt weer in slaap. Shaytan is blij en
juicht en danst. Opeens hoort hij iets in de kamer ernaast. Het
is de zus van Lotfi die opstaat en zich klaarmaakt voor het

gebed. Shaytan sprint erheen en hij ziet een andere shaytan
huilen en krijsen. Shaytan vraagt “Waarom huil je zo shaytan?”
De andere shaytan verteld: “Ze werd wakker en ze dankte Allah,
deed een Du'a en zei Bismillah, toen ging de eerste knoop los.
Toen deed ze woedoe en ging de tweede knoop los. Nu gaat ze
bidden dus de laatste knop gaat ook los!” Opeens horen ze de
adhan klok. Beide shaytans flippen en sprinten weg. Een van
de twee komt weer terug, de andere heeft de hoop opgegeven. De
shaytan hoort nu de Iqaamah en flipt weer. Hij barst bijna uit
elkaar, en sprint weer snel weg. Salma, de zus van Lotfi, is
inmiddels begonnen met Surah a lFatihah. Shaytan gaat naast haar
staan en zegt “Hey, welke hijab ga je
vandaag opdoen?” Salma
denkt opeens 'Hey wat voor hijab ga ik vandaag opdoen' en dan
'Ohjee, ik ben aan het bidden' en gaat weer verder met haar
gebed. De shaytan word gek en gaat iets anders proberen. Hij
fluistert haar in “Je moet je boeken nog in je tas doen, dat was
je gisteren vergeten” Hij probeert vanalles en ziet dat ze
luistert, en dat maakt hem blij. Salma vergeet door alles
hoeveel rakaht ze heeft gebeden maar herinnert zich de hadith
over vergeten hoeveel rakaht je hebt gebeden en doet twee extra
sudjuds. De shaytan flipt maar laat haar met rust want haar gebed
is inmiddels toch afgerond. Shaytan gaat snel weer naar de
kamer van Lotfi en komt daar een andere shaytan tegen. Hij zegt
tegen hem “Hey,
neem jij het van mij over?” en de andere shaytan
zegt “Ja, je mag even een andere persoon uitkiezen” De shaytan
die net aangekomen is vraagt of Lotfi Fajr heeft gebeden. De
andere shaytan zegt “Nee hij bleef slapen. Goed hé!” en ze lachen
allebei. De eerste shaytan gaat weg. Lotfi staat eindelijk op en
is helemaal dizzy. Hij ziet op de klok dat het te laat is en
ziet de zon al opkomen. Lotfi baalt dat hij niet heeft gebeden
en loopt naar de badkamer, waar hij woedoe doet. Hij denkt
aan het gemiste gebed en baalt ervan. De shaytan fluistert hem
in dat hij nu nog kan bidden, maar Lotfi weet dat bidden
tijdens zonsopgang niet goed is dus laat hij het gebed. Lotfi
wil een slok water nemen.
Shaytan leidt hem af in de hoop dat
hij vergeet Bismillah te zeggen, maar dat mislukt. Lotfi's
telefoon gaat en het is Nadia. Shaytan weet dat ze vandaag een
date hebben en heeft er zin in, want ze zijn nog niet getrouwd.
Lotfi staat voor de spiegel, doet zijn haar, en trekt zijn
kleren aan. Hij loopt naar beneden en treft zijn moeder daar
aan, die vraagt waar hij heen gaat op zijn vrije dag. Lotfi weet
even niet wat hij moet zeggen en verteld een smoes. Shaytan is
helemaal blij “Yes! Liegen tegen mamma! Goed zo!”. Lotfi pakt
zijn jas en rijdt naar de afgesproken plek. Nadia stapt in,
ze groeten elkaar en bedenken dat ze wel zin hebben in een
strandwandeling. Lotfi rijdt richting het
strand. Shaytan
fluistert tegen hem “Doe je hand op haar been” en Lotfi doet het.
Shaytan fluistert tegen Nadia “Het is een lieve jongen, niet
zoals die andere jongens” en Nadia laat het toe. Nadia denkt nog
even na over de hadith die zegt Als je met z'n tweeën alleen
bent is shaytan de derde, maar shaytan fluistert zoveel dat ze
het helemaal vergeet. Op het strand is het heel erg leuk en ze
lopen hand in hand. Op een bepaald moment zegt de shaytan “Stop
nu even, draai je om, kijk haar aan en probeer het gewoon, ze
zal het leuk vinden”. Lotfi draait om en wil dichterbij komen.
Nadia twijfelt maar uiteindelijk stemt ze toe en doet met hem
mee. Shaytan maakt een vreugde dansje en zegt “Yes! Dwaal maar

lekker!!!!!” Ze lopen naar de auto en gaan steeds een stapje
verder. Shaytan is dolblij. Als ze de zonde hebben begaan ziet
shaytan Nadia huilen en lacht haar uit. Hij ziet dat Lotfi heel
erg spijt heeft en vertrekt. Zijn klus is geklaard. Dan beginnen
Lotfi en Nadia opeens na te denken, de influisteringen zijn weg.
Nadia is bezorgt en baalt enorm, Lotfi verontschuldigd zich, en
zet haar zwijgend in de buurt van haar huis af. Shaytan lacht
zich kapot en gaat opzoek naar nieuwe slachtoffers. Op het
terras ziet hij iemand zitten die onwijs moet geeuwen, en hij
springt in de geeuwende persoon. Binnen in zijn lichaam lacht de
shaytan en zegt “Ja, had je maar je hand voor je mond moeten

houden vriend” Shaytan blijft daar even en gaat weer verder.

[stylieste]

Dan opeens krijgt shaytan een bericht dat er een kindje word
geboren. Hij sprint naar het ziekenhuis en door zijn snelheid is
hij net op tijd. Hij ziet dat het kindje vastgehouden word door
de verpleegster.Shaytan knijpt de baby en die begint te huilen.
Shaytan zegt “Welkom in deze wereld, ik zal mijn best doen om je
te laten dwalen.” Shaytan loopt verder door de gang van het
ziekenhuis en komt een andere shaytan tegen. Hij groet hem en
ziet opeens dat de ander een kroontje op zijn kop heeft. Shaytan
vraagt “Wow, hoe kom je aan dat kroontje?” De ander antwoord “Die
heb ik van opperbevelhebber iblies gekregen, ik heb er voor

gezorgd dat een pas getrouwd stel is gaan scheiden. Hahaha! Ik
speelde met hun vertrouwen en zorgde voor een kleine ruzie die
steeds erger werd. Ik lachte me krom, ik zag gelijk al dat ze
geen geduld hadden en niet bezig waren Allah te gedenken. Dus ik
pakte het simpel en doeltreffend aan. Toen kwam ik bij Iblies en
hij riep mij en omhelsde mij en zei Jij bent goed bezig! Hij
vertelde dat hij een kroontje als beloning gaf omdat een scheiding
zoveel schade met zich mee brengt. En daarzijn we voor, om
zoveel mogelijk mensen te laten dwalen!” Ze bleven een tijdje
praten en wisselden ideeën uit. De shaytan met het kroontje
vroeg aan de ander “ Kan jij me misschien helpen? Ik ken een
meisje
waar ik niet eens in de buurt kan komen. Misschien weet
jij hoe dat komt.” Ze lopen er samen heen, wetende dat het
meisje op haar kamer zit. Shaytan zonder kroontje schept op “Ik
zal wel even naar binnen gaan en daar blijven” Hij wil
binnenstappen maar ziet beschermers> staan en die lachen. Dan
hoort hij opeens een geluid waarvan hij bijna barst. Hij rent in
paniek weg en word uitgelachen door de shaytan met het kroontje,
die vraagt wat er aan de hand is. Shaytan zegt “Ik ken dit, dit
is de bescherming waar we niet eens> in de buurt kunnen komen, ze
reciteert de beschermende vers uit de Qur'an, de ayat el koersi!
Ik ken haar al een tijdje, zelfs als ze naar buiten gaat doet ze
en du'a en heeft
ze woedoe. Ik heb de hoop opgegeven, ze kost me
teveel energie. Ze volgt lessen, heeft kennis van zaken en
vervloekt me dagelijks. Shaytan stelt voor om naar de
waarzegger te gaan. Daa aangekomen zien ze veel bezoekers in de
wacht ruimte. Ze lachen zich een breuk om de mensen hun
verzoeken. Beide shaytans vertellen leugens in de oren van de
waarzegger, en die laat de mensen nog meer dwalen. De shaytan
met het kroontje vraagt opeens aan de ander “Wanneer is de
laatste keer dat je werd achtervolgt door een vuur vlam?” De
ander antwoord “Oh laatst nog, ik wilde afluisteren wat er
gezegd werd tussen hemel en aarde en toen zag ik een onwijs
grote engel die een vuurbal naar me toe schoot. Ik ben nog nooit

zo bang geweest! Grappig hé, dat de mensen op aarde denken dat
het een vallende ster is en dat sommigen dan nog wensen doen
ook! Hahaha!” De shaytan met kroontje krijgt honger en ze gaan
samen de wachtkamer in. Daar zit iemand met zijn linkerhand te
eten. De shaytans eten met diegene mee en vullen er lekker hun
buikje mee. Ze praten een poosje over hun projecten. De shaytan
kent een jongen die drugs handelt en erover denkt om te stoppen.
De andere shaytan zegt “Je moet ze pakken met armoede. Zeg dat
hij arm word als hij stopt, dat doe ik altijd. Laatst ook weer,
een jongen werkte in een club aan de bar. Hij hoorde van iemand
dat het niet goed was en wilde er met stoppen, maar ik maakte

hem zo gek met armoede, en dat het werk was en dat werken goed was
en zo, tot hij besloot er te blijven werken. Oh alcohol is zo
gruwelijk slecht. Als iemand drinkt is het echt feest, dan treed
zijn imaan uit zijn lichaam en dan weet hij niet meer wat goed
of slecht is!” Ze nemen afscheid van elkaar. De shaytan met
het kroontje gaat proberen mensen van het avondgebed af te
houden door ze zo moe te maken dat ze het over willen slaan. De
shaytan met het kroontje denkt opeens na over een jongen die
geld wil geven aan een goed doel. Shaytan wil de tip van zijn
vriend nu in de praktijk brengen. Hij sprint naar die jongen die
nog een beetje twijfelt over het bedrag wat hij op de
accept-giro van islamic relief
wil schrijven en fluistert hem in
“Je bent nog een student, je hebt niet zo veel geld, en je hebt al
een hele tijd geen nieuwe schoenen meer gekocht. Als je gaat
werken later, kan je wel geld geven maar nu niet!” De jongen
verscheurt de acceptgiro en de shaytan is helemaal blij! Hij
sprint naar de andere shaytan en bedankt hem voor de tip! Hij
zegt ook “Als hij wel de acceptgiro had ingevuld dan zou hij dat
geld teruggekregen hebben op een andere manier, of in hasanaat,
maar wij moeten ze laten dwalen. Stel je voor dat hij wel geld had
gegeven dan was een zonde uitgewist of had hij een extra punt
erbij, en dan was hij dichterbij het paradijs en verder van de
hel!”. De shaytan met het kroontje bedacht opeens dat hij
nog
iemand van het avondgebed moest weerhouden. Hij trok een
sprintje maar zag dat hij al te laat was, het gebed was al
voltooid. Hij baalde als een stekker. Toen de man de Qur'an op
wilde pakken fluisterde de shaytan hem in “Je moet slapen joh,
je kan de Qur'an ook morgen nog lezen” maar de man zei voor het
reciteren “a'oedzoe billahi mina shaytan irajiem” en de shaytan
kreeg echt overal pijn. Hij ging gauw een eindje verderop staan.
Shaytan kon het niet uitstaan dat de man Qur'an reciteerde, hij
kon niet meer dichtbij komen wat hij ook probeerde. Toen kwam de
man bij een aya waarin je sudjud moet doen, de shaytan hoopte
dat hij het niet zou doen maar toen de man meteen na de sudjud
aya ging
knielen werd de shaytan helemaal gek. Hij ging huilen en
zei “Damn, toen Allah mij vroeg om te knielen voor Adam
weigerde ik en deze man moet knielen voor Allah en weigert
niet!” Huilend ging hij weg! Op zoek naar slachtoffers loopt
hij door de straat en gaat een kamer binnen. Hij ziet een jongen
in bed liggen die voor het slapen gaan geen woedoe heeft gedaan
en geen du'a heeft gezegd en geen surah heeft gereciteerd.
Shaytan denkt 'Ik ga zijn ziel pakken en laat hem dwalen in een
nachtmerrie!' De jongen zijn ziel is in angst, zijn ademhaling is
onregelmatig van zijn droom, en de shaytan ligt dubbel van het
lachen. De jongen heeft de gehele nacht last van nachtmerries,
de ene na de andere. Hij word niet wakker voor het
Fajr gebed en
de shaytan begint in zijn oor te plassen. De shaytan lacht
keihard en zegt “Ik ben manneke pis, en ik pis in de oren van
degenen die niet opstaan voor het ochtendgebed. Ik ben manneke
pis en ik gebruik de oren als toilet, blijf maar lekker in je
bed.” De jongen staat vermoeid en kapot op en begint te gapen
zonder zijn hand voor zijn mond te doen en maakt daar geluid
bij. De shaytan moet keihard lachen om het geluid. Shaytan heeft
wel zin om bij hem te blijven. De jongen loopt naar de keuken en
begint te eten zonder Bismillah te zeggen. Shaytan eet lekker
mee. De jongen denkt na over het sollicitatie gesprek wat hij
straks heeft. De shaytan fluistert hem in “Nee joh, deze baan is
veel
te min voor je, blijf lekker chillen. Werken kan altijd
nog.” De jongen besluit niet naar het sollicitatiegesprek te
gaan en gaat in plaats daarvan met een vriend de stad in. De
shaytan is blij dat hij vrienden heeft van dat soort, want die
helpen elkaar in het dwalen. Shaytan kwam een mede shaytan tegen
die net terugkwam van Iblies, die zijn troon boven het water
heeft. Die shaytan zei “Iblies heeft gezegd dat er iemand is die
over ons schrijft, en die dit doorstuurt via de mail. Hij zei
dat we diegene moeten stoppen en dat we hem moeten toefluisteren
dat het niet goed is!" En eerlijk waar, ik hoorde zo'n stemmetje
dat zei “Wat je nu doet is niet goed, je praat over een
onzichtbare wereld waar je
geen weet van hebt” Maar die verhaal is
gebaseerd op vele overleveringen, hadith en Qur'an verzen.
Allah ye7fedna....

[Muwahida_Lilaah]

mashaa allah wat een mooie verhalen...
djazaki allahoe gairan dat je ze met ons deelt

wassalaam

[stylieste]

Citaat door hijaab_dragende:

mashaa allah wat een mooie verhalen...
djazaki allahoe gairan dat je ze met ons deelt

wassalaam

Wa anti mien halil djazaah.

[stylieste]

Nog meer interessante en leerzame verhalen:

Mijn dochter is de reden..

Dit is een verhaal van een jongeman die op een zeer mooie maar tegelijkertijd tragische manier geleid is door Allah. Hij vertelt:

“ Ik was een persoon die graag bij zijn vrienden was. Wij waren altijd samen, altijd op zoek naar manieren om onszelf bezig te houden met verwerpelijk vermaak en verdorven zaken, waar we onze dagen mee vulden en onze nachten mee doorbrachtten. Dit terwijl mijn lieve arme vrouw thuis eenzaam haar dagen voorbij zag gaan. Zij klaagde steeds vaker over de eenzaamheid en de dagelijkse ellende waarin zij leefde maar ik had daar geen oor voor, en negeerde het.

Op een nacht kwam ik, zoals gewoonlijk in die tijd, rond een uur of drie thuis. Mijn vrouw en dochter lagen al lang te slapen. Ik ging naar de woonkamer en zette mijn verdorven gedrag waar ik net van thuiskwam gewoon binnenshuis voort door wat vieze films te gaan kijken. Plotseling ging de deur van de kamer open !!! Daar zat ik dan, oog in oog met mijn vijfjarige dochter. Ik keek haar recht in de ogen, aan de andere kant werd er tot mijn grote verdriet teruggekeken met een teleurgestelde en trieste blik.

Verstijfd was ik, elke poging om iets te zeggen op dat moment stokte al bij de eerste klank. Na een seconde of wat die in mijn verlamde situatie als een eeuwigheid voelde bereikten de eerste klanken mijn bewustzijn. Het was haar lieve stem waarmee ze zei: “Papa, je zou je moeten schamen, ben je niet bang voor Allah…Heb toch vrees voor Allah!” en zij zei dit drie maal, deed de deur dicht en ging terug naar haar kamer.

Ik bleef onthutst achter en wist niet hoe te reageren. Een tijd lang zat ik als door de bliksem getroffen stil en bewegingsloos voor me uit te staren met open mond. Toen ik een beetje uit mijn toestand begon te raken irriteerde ik mij gelijk mateloos aan de verachtelijke beelden die nog steeds speelden en die er nu opeens heel anders uitzagen. Ik stond op, deed de tv uit en begon na te denken over de gebeurtenis die mij voor de rest van mijn leven haarscherp zou bijblijven, uit nervositeit begon ik door de kamer te ijsberen. Haar woorden hadden mij heel diep geraakt. Zij riepen bij mij een gevoel op dat ik tot dan toe nooit had ervaren.

Ik besloot voor mijzelf dat het het beste was om naar haar kamer toe te gaan, dus ik begaf mij zenuwachtig die kant op terwijl ik nog klampachtig zat te bedenken wat ik zou zeggen. Eenmaal daar aangekomen, zag ik dat zij weer in slaap was gevallen. Ik ging kapot van binnen en dacht dat ik gek werd. In het holst van de nacht zat ik mijzelf op te vreten terwijl ik niks dan de stilte hoorde. Ik voelde mij ellendig als nooit tevoren, maar wat moest ik doen? Wat kon ik doen? Ineens werd de oorverdovende stilte onderbroken door een geluid dat alles veranderde, een geluid dat ik altijd al heb gehoord maar waar ik nooit naar heb geluisterd, een geluid waar ik de laatste jaren liever mijn oren voor sloot en pas blij was als die afgelopen was. Het was de oproep tot het ochtendgebed. Een rustig gevoel kwam over mij en ik begon na te denken. Aarzelend besloot ik om de kleine wassing te gaan verrichten, toen ik daar klaar mee was besloot ik mij op weg te begeven naar de moskee. Ik had niet veel zin om te gaan maar de woorden van mijn kleine dochter bleven mij achtervolgen.

De Imam opende het gebed en las een aantal verzen uit de Koran. Op het moment dat hij knielde en ik hem volgde, barstte ik spontaan in tranen uit. Ik kon mij niet inhouden al zou ik het gewild hebben. Dit was de eerste keer in zeven jaar dat ik weer voor Allah stond om het gebed te verrichten. De huilbui deed mij goed. Ik was opgelucht en het voelde alsof alle ongeloof, hypocrisie en verdorvenheid die ik in mij had, samen met de tranen uit mij wegstroomden. Thuis aangekomen, ging ik zitten en wachtte totdat het tijd was om naar mijn werk te gaan. Nog steeds zat ik mij te verwonderen om de reeks gebeurtenissen.

Toen ik op mijn werk kwam, zag ik mijn collega verbaasd en vreemd naar mij kijken. Het was natuurlijk een vreemde gewaarwording voor hem dat ik zo vroeg binnen was, terwijl ik daarvoor door mijn levensstijl vaak ofwel altijd laat was. Hij wilde meteen het fijne ervan weten. Ik vertelde hem wat mij overkwam, waarna hij zei: “Wees Allah dankbaar voor het geven van zo’n dochter die jou aan het denken heeft gezet en wees Hem ook dankbaar voor het niet sterven in de toestand waarin je verkeerde.”

Ik voelde mij na een tijdje werken onwijs vermoeid (ik had namelijk nog steeds niet geslapen) en vroeg om een halve dag vrij te nemen om de rest van de dag uit te rusten. Ik verlangde ook naar het zien van mijn kleine dochter. Ik kon gaan, dus vol goede moed ging ik onderweg naar huis. Ik keek er zo naar uit om mijn dochtertje te spreken, mijn excuses aan te bieden, haar te bedanken en te omhelzen. Er stond mij heel wat anders te wachten.

Toen ik het huis binnenliep, kwam mijn vrouw in paniek en huilend op mij af. Mijn hart begon sneller te bonzen, ik vreesde al het ergste. Ik vroeg angstig wat er aan de hand was en zij overdonderde mij met precies dat ergste waar ik voor vreesde. Ze was dood, mijn vijfjarige bloempje, waar ik sinds de nacht ervoor nog meer van was gaan houden, was overleden. Ik kon het niet geloven. Haar woorden die mij zo diep hadden geraakt waren de laatste die ik van haar gehoord heb. Een onbeschrijfelijk heftige pijn kwam over mij. Ik kon mijzelf niet meer beheersen en tranen begonnen wild te stromen.

Ik besefte mij na een tijdje dat dit een beproeving van Allah was om mijn geloof op de proef te stellen, en wist dat ik mij sterk moest houden. Ik belde mijn collega op en vertelde moeizaam wat er gebeurd was. Toen ik hem vroeg of hij kon komen om mij te helpen met het wassen en begraven van mijn dochter, gaf hij hier meteen gehoor aan. Wij verrichtten het gebed voor haar en droegen haar naar de begraafplaats. Op de begraafplaats zei mijn collega tegen mij: “Het is niet gepast dat een ander dan jij jouw dochter in het graf plaatst.” Ik pakte haar met tranen in mijn ogen en legde haar voorzichtig in het graf terwijl ik dacht; ik ben niet mijn dochter aan het begraven maar het licht dat mij weer naar Allah heeft geleid."

Dit is een waargebeurd verhaal, vertaald door al-Yaqeen.com.

[stylieste]

Het was weer vakantie... Geen school, geen huiswerk … NIKS… nu kon ikuitgaan tot ’s avonds laat en niemand die wat kan zeggen… ik was zo blij …ik sta op neem een douche en doe mijn stoere kleren aan… ik moet ernatuurlijk flitsend uitzien voor de dames…. Ik deed mijn haar in model eneen lekkere geur…. En klaar was ik voor de VRIJHEID!! Ik pakte de sleutelsvan mijn vaders auto… ik keek in de woonkamer mijn zusje van 14 en mijnmoeder verrichten het maghreb gebed…. Ik schudde mijn hoofd en deed de deur achter me dicht…. Ik stapte in de auto en ging mijn vriend ophalen…ik stond voor zijn deur en belde hem op zodat hij wist dat ik klaar stond…. Hij kwam als een bliksem naar beneden… En gaf elkaar de hand… "op naar de meiden" schreeuwde mijn vriend… ik deed de muziek op zijn hardst en het raam deed ik helemaal open, iedereen mocht meegenieten natuurlijk…. Elk meisje die wezagen gaven we een fluitje… ja wie zou dat niet doen in strakke broeken, topjes en rokjes…. Ze vragen er om en wij geven ze wat ze willen… later waren we bijna aangekomen bij een discotheek…. Mijn vriend stapte uit en ik ging verderop mijn auto parkeren… mijn vriend ging alvast de discotheek binnen… Ik parkeerde mijn auto en hoorde iemand zachtjes Ahmed roepen… ik keek omen het was mijn buurjongen mijn vader en zijn vader zijn goede vriendenelkaar. Ik zei "heyy Mustafa, hoe gaat het". "El7amdulilah" zei Mustafa. Ik vroeg hem: "kom je mee, ik ga naar de discotheek" "Stagfurallah" zei hij "ik moet het ishaa gebed halen…" "Hoe kan ik de oproep van Allah -soebhana wa ta3ala- weigeren en jou oproep accepteren.Sorry, je laat me tussen twee dingen kiezen waarvan eentje mij niet kanhelpen in het hiernamaals. Kom jij dan met mij mee naar de oproep van Allah -soebhana wa ta3ala-???" "Nee man" zei ik "ik ga nooit naar de moskee en bidt niet ik ben nog jong en wil leven, ik ga wel naar de moskee als ik oud en getrouwd ben!" Opeens keek Mustafa buigend naar de grond en zei: "ow mijn broeder, wie zegt dat je morgen nog leeft, wie zegt dat je de kans krijgt om vergiffenis te vragen voor je zonden???" Mustafa zei toen: "moge Allah -soebhana wa ta3ala- jou leiden Ahmed!" En hij liep naar de moskee. Ik keek een tijdje naar Ahmed die richting de moskee liep en keerde me om, om naar de discotheek te gaan… Voordat ik aankwam zag ik mensen rennen naar de ingang… ik ging wat sneller lopen om te kijken wat er aan de hand was… ik zag binnen een drukte… Ik begreep niet wat er aan de hand was… ik vroeg aan iemand die naast me stond wat er was gebeurd… hij zei tegen mij er is iemand doodgegaan… Ik schrok en begon naar voren te lopen… Tussen die drukte wilde ik kijken wie het was die daar lag…. Tussen al die mensen ging ik naar voren… Ik keek… Ik keek SUBHANALLAH!!! Ik zag mijn beste vriend daar op de grond liggen…. Ik schreeuwde "MOHAMMED!!!" Ik knielde over hem heen en sloeg op zijnwangen maar ik hoorde niks… hij deed zijn ogen niet open hij ademde niet… ik stond helemaal te trillen hoe dit kon gebeuren… hoe? hoe? Een paar mensen probeerden mij te helpen, ze zeiden dat de ambulance zou komen… zevertelden mij dat hij niet meer leefde ik schreeuwde: "nee, NEE, het kan niet, net was hij nog aan het lachen, net hadden we nog plannen gemaakt voor morgen. Het kan niet hij is nog zo jong… OW ALLAH!!" De ambulance kwam hem ophalen… En opeens was mijn vriend weg voor altijd opeens verdween hij uit mijn leven… shockend ging ik daar zitten hoe dit kon gebeuren… Opeens kwam een jongen naast me zitten en hij zei: "was dat jou vriend??" Ik antwoordde op een zachte toon: "ja". Hij zei: "ik zag je vriend drinken hij was zo blij hij schreeuwde door heel de discotheek heen van: ‘dit is leven drinken en feesten! Laten we uit onze dak gaan niemand kan ons tegenhouden!’ En opeens viel zijn glas uit zijn hand… hij hield zijn hart vast en viel op de grond… toen we naar hem renden ademde hij al niet meer, hij is gelijk doodgegaan aan een hartstilstand." Ik keek die jongen met open ogen aan… En dacht gelijk aan de woorden die ik paar uur eerder had gehoord van Mustafa: "Ow mijn broeder wie zegt dat je morgen nog leeft wie zegt dat je de kans krijgt om vergiffenis te vragen voor je zonden??? Moge Allah -soebhana wa ta3ala- je leiden Ahmed." Ik stond als een bliksem op en rende naar de brug. Een pijnlijke nacht metheel veel sterren en helemaal stil, niemand was nog te zien. Ik keek naarde hemel en een traan die wegglipte over mijn wang…. Opeens had ik alles door Wie kon hem tegenhouden?? ALLAH Wat zou jou niet redden?? DRINKEN EN FEESTEN Wie gaat er allemaal dood? JONG EN OUD Kon ik ook elk moment gaan?? JA Ik schreeuwde: "ALLAHU AKABR! SUBHANALLAH! Hoe kon ik u oproepen weigeren,hoe kon ik u vergeten, hoe kon ik aan dit wereldse leven denken, hoe kon ik naar het slecht rennen en de goede verlaten, HOE KON IK DAT?" Ik viel opmijn knieën, keek met traanvolle ogen naar de Hemel. Met mijn handen in delucht schreeuwde ik: "OW ALLAH VERGEEF ME VERGEEF ME" Uren lang bleef ikhuilen op mijn knieën ik schaamde voor mezelf. Ik walgde van mezelf en aanalles wat ik heb gedaan. Wat moet ik nu doen hoe moet ik nu leven "OW ALLAH VERGEEF ME" Zou hij me vergeven na alles wat ik heb gedaan?? Ik begon harder en harderte huilen. Niemand die mijn tranen kon tegenhouden, zelfs ik zelf niet. Ikstond op en keek naar de hemel en schreeuwde: "YA RABBIE U WEG IS MIJNLEVEN NU" Ik rende naar de moskee toe waar Mustafa heen ging. Ik kwam daar met traanvolle ogen aan. Ik bleef maar huilen ik bleef maar smeken om eenvergiffenis. Aangekomen in de moskee was iedereen al weg, het was helemaalleeg. Ik keek naar de klok en over een half uur zou het fadjr gebedbeginnen. Ik ging mijn woedoe verrichten en maakte me klaar voor het gebed. Langzamerhand kwamen de moslims voor het gebed… ik zat helemaal in het hoekje ik bleef maar huilen en wachten op het gebed… iedereen keek me aan omdat ze me nooit eerder hadden gezien... Opeens kwam een zachte stem en zei: "Ahmed…" Ik draaide mijn hoofd om en zag Mustafa, hij kwam naast mezitten en keek me verbaast aan. Ik barste in tranen en omhelsde Mustafa. Ik zei: "Ow mustafa, jouw woorden… Jouw woorden…SUBHANALLAH!!!" Mustafa zei: "Ow Ahmed, Mashallah, ik ben zo blij jou hier te zien, mashallah!!!" Het gebed begon en we stonden op om te bidden… Na het gebed verliet iedereen de moskee. Ik bleef nog zitten. Ik bleef maar smeken ik bleef maar bidden: "OW ALLAH VERGEEF ME!!!" Van het huilen kon ik mijn ogen niet eens open doen… Opeens zag ik wat schijnen en deed mijn ogen langzaam open… een oude man die naast me stond hij zei tegen mij: "ow mijn kindje. Wat ben ik blij jou te zien op Allah -soebhana wa ta3ala- weg… Mijn kindje niks in dit wereldse leven is beter dan Allah’s weg volgen…" En ik begon meer te huilen zonder te stoppen… Hij zei tegen mij: "Mijn kindje, blijf hoe je nu bent en Allah -soebhana wa ta3ala- zal jou met het mooiste prijzen in het hiernamaals…" Buigend keek ik naar beneden en toen ik weer keek zag ik dat oude man niet meer… De imam kwam binnen ik vroeg hem: "Wie was die man die net hier binnen kwam??" De imam zei: "ik ben al een tijd bij de ingang en niemand is binnen gekomen. De rest is al 2 uur geleden vertrokken." De tranen kwamen als waterval naar beneden… Ik stond op en rende naar huis. Thuis aangekomen zag ik mijn moeder en mijn zusje koran lezen… Ik keek ze aan en ze keken mij aan en zagen mij met rode ogen huilend binnenkomen. Ik knielde voor mijn moeder en pakte haar handen vast en kuste haar waardevolle handen… ik zei: "ow moeder vergeef mij, vergeef mij, ik was zo dom dat ik niet naar jou luisterde maar naar de saytan…. OW MAM VERGEEF ME!!" Ze aaide over mijn hoofd en zei: "ow mijn zoon" en ze begon te huilen. Ik keek mijn zusje aan en omhelsde haar en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Ik vroeg hun mag ik meelezen, mag ik ook voelen hoe mooi dat voelt?? En we zaten alledrie voor de koran en citeerden de edele koran. Nu ik dit gevoel heb gevoeld is mijn ziel geruster en voel me opnieuw geboren… Nooit meer zal ik deze weg verlaten NOOIT MEER!!! Nu kan ik met rust doodgaan… Nu kan ik vertrekken naar mijn resoel… Nu zullen mijn tranen vallen voor ALLAH -soebhana wa ta3ala- de barmhartige… En na een tijdje was ik zo praktiserend geworden dat iedereen keek is dit Ahmed?? Ik gaf zelfs islam lessen aan de jongeren… niks maar dan ook niks kon mooier zijn dan dit!!

[stylieste]

De jongeman en de geleerde

Er was eens een jongeman die voor langere tijd in het buitenland ging >studeren.Toen hij terugkwam, vroeg hij zijn ouders voor hem een >godsdiensgeleerde of deskundige te zoeken die in staat was drie belangrijke >vragen van hem te beantwoorden.>Uiteindelijk hadden ze zo'n iemand gevonden.>jongeman : Wie bent u? kunt u mijn vragen beantwoorden?>Geleerde : Ik ben een van God's dienaren en -als God het wil- kan ik je een >antwoord geven op je vragen.>Jongeman : Weet je het zeker? Ik heb vele profesoren en experts ontmoet die >dit niet konden.>Geleerde : Ik zal mijn best doen, God sta me bij.>Jongeman :Ik heb dus drie vragen:>1.Bestaat God? Zoja, toon me hoe hij eruit ziet.>2.Wat is het lot (taqdier)?>3.Als de satan uit het vuur is geschapen, waarom word hij dan uiteindelijk >in de hel geworpen, waar ook alles van vuur is? Dit zal>hem dan toch zeker niet pijnigen omdat hij zelf al van vuur is.>Hoe kan hat dat God dit feit over het hoofd heeft gezien?>>Plotseling haalde de geleerde uit met een enorme klap in het gezicht van de >jongeman.>De jongeman, duidelijk bezeerd: Waarom word je boos op me?>Geleerde : Ik ben niet boos. De klap was het antwoord op je drie vragen.>Jongeman : Ik begrijp er niets van>Geleerde : Hoe voel je je na die klap?>Jongeman : Dat deed pijn natuurlijk>Geleerde : En geloof je dat pijn bestaat?>Jongeman : Ja.>Geleerde : Laat me dan even zien hoe het eruit ziet!!>Jongeman : Dat kan ik niet.>Geleerde : Dat is mijn antwoord op je eerste vraag.Wij voelen alleen dat >God bestaat, maar we weten niet hoe hij eruit ziet.>>Geleerde : Heb je gisteravond gedroomd dat ik je zou slaan?>Jongeman : Nee.>Geleerde : Had je dan ooit gedacht dat je vandaag door>mij geslagen zou worden?>Jongeman : Nee.>Geleerde : Dat is nu het lot en meteen antwoord op je tweede vraag.>>Geleerde : Van wat voor materiaal is mijn hand, waar ik je een klap mee >gaf, gemaakt,>Jongeman : Van huid.>Geleerde : Hoe voelde je je na die klap?>Jongeman : Het deed me pijn.>Geleerde : Ook al zijn sataan en de hel beide uit vuur gemaakt, maar als >God het wil word de hel toch een heel pijnlijke verblijfplaats voor sataan

[stylieste]

Andere keer weer verder inshallah...

[Medinah_2006]

Mashallah heb het eerste verhaal nog maar gelezen volgens mij kende ik die al maar echt zo droevig

[stylieste]

Bekeert Mashallah (waargebeurd)

Ik was bezig met het afronden van mijn universitaire graad voor de studie Vrijetijdsbesteding toen ik voor het eerst in contact kwam met moslims. Het was het eerste jaar dat we ons per computer konden inschrijven. Dit deed ik dan ook en ging vervolgens naar Oklahoma voor familiezaken. Dit duurde allemaal veel langer dan verwacht. Toen ik terugkwam was het semester al twee weken begonnen. Ik was niet bezorgd over het inhalen van de gemiste stof. Ik behoorde namelijk tot de besten van de klas. Al als student won ik tal van prijzen en concurreerde ik met professionals. Nu moet je weten, dat ondanks het feit dat ik deze studie volgde, hier erg goed in was, daarnaast nog mijn eigen bedrijfje runde en veel goede vrienden had, ik ongelofelijk verlegen was. Ik leerde mensen niet snel kennen en sprak nauwelijks met iemand, alleen als er geen andere mogelijkheid was of natuurlijk als het bekenden waren.

De lessen die ik volgde hadden te maken met administratie, stadsplanning en het maken van programma voor kinderen. Kinderen waren de enigen bij wie ik mij op mijn gemak voelde. Om niet af te dwalen ga ik terug naar mijn verhaal. De computeruitdraai was een complete verrassing voor mij. Ik stond namelijk ingeschreven voor theaterlessen, lessen waarin ik geacht werd om voor echte mensen op te treden. Ik schrok me rot! Ik had zelfs moeite met het stellen van vragen tijdens de les. Hoe zou ik dan ooit in staat zijn om op het podium voor zoveel mensen te staan? Mijn man die zoals gewoonlijk erg kalm en verstandig was, suggereerde dat ik eens met de leraar moest gaan praten om het probleem uit te leggen en om in plaats van deze lessen maar beter landschappen te gaan leren schilderen of kostuums te gaan maken. De leraar stemde toe om te zoeken naar een oplossing. De volgende dinsdag ging ik dus maar naar de les. Toen ik het lokaal binnenkwam kreeg ik voor de tweede keer de schrik van mijn leven. De klas zat vol met Arabieren en kamelentemmers. Nou ja, ik had er nog nooit één in het echt gezien, maar ik had over hen gehoord. Voor geen goud in de wereld was ik van plan om in een kamer vol met vieze heidenen te zitten! Je kon namelijk best eens besmet raken met een verschrikkelijke ziekte door deze mensen. Iedereen wist dat ze smerig en niet te vertrouwen waren. Ik deed de deur dicht en ging naar huis. Nu moet je één klein ding weten. Ik kwam namelijk aan, gekleed in hotpants en een topje. Daarnaast had ik nog een glas wijn in mijn hand, maar zij waren het die het bij het verkeerde eind hadden? Toen ik mijn man vertelde over de Arabieren in mijn klas en dat ik voor geen goud in de wereld terug zou gaan naar de lessen, reageerde hij wederom zeer kalm. Hij herinnerde mij eraan, dat ik altijd riep dat God alles met een reden liet gebeuren en dat ik nog eens rustig moest nadenken voordat ik een definitieve beslissing zou maken. Mijn studie werd namelijk bekostigd door een studiebeurs die ik tijdens een wedstrijd had gewonnen. Drie straf uren of een onvoldoende zouden deze studiebeurs doen stopzetten.

De volgende twee dagen bad ik tot God om leiding. Donderdag ging ik weer terug naar de lessen met de stellige overtuiging dat God mij daar had geplaatst om die arme heidenen te redden van het Hellevuur. Ik begon hen uit te leggen dat zij voor eeuwig en altijd zouden branden als zij Jezus niet accepteerden als hun persoonlijke bevrijder. Zij waren erg beleefd, maar bekeerden niet. Vervolgens maakte ik hen duidelijk dat Jezus van hen hield en dat hij aan het kruis gestorven was om hen te redden van hun zonden. Zij hoefden hem alleen in hun harten toe te laten. Zij waren erg beleefd, maar bekeerden nog steeds niet. Ik besloot daarop hun eigen boek te lezen om hen duidelijk te maken dat de Islam een valse religie is en dat Mohammed een valse god was. Eén van de studenten gaf me een exemplaar van de Quraan en nog een ander boek over de Islam. Ik ging door met mijn onderzoek. Ik was er zeker van dat ik snel genoeg bewijs zou vinden om hen te weerleggen. Nou ja snel? Ik las de Quraan en het andere boek dat ik had gekregen en daarnaast las ik nog eens vijftien andere boeken en Sahih Moeslim. Ik gaf daarna de Quraan terug. Ik was er nog steeds van overtuigd dat ik hen zou bekeren. Mij studie ging zo verder voor het volgende anderhalf jaar.

Gedurende die tijd begon ik wat problemen te krijgen met mijn man. Ik begon te veranderen, weliswaar beetje bij beetje maar toch voldoende om hem te storen. We gingen elke vrijdag en zaterdag meestal naar de bar of naar een feestje maar dit wilde ik niet langer meer. Ik werd stiller en afstandelijker. Hij was ervan overtuigd dat ik een affaire met een ander had dus schopte hij me de deur uit. Ik verhuisde met mijn kinderen naar een appartement en zette mijn verwoede pogingen om deze moslims tot het Christendom te bekeren voort. Op een dag klopte er iemand op de deur. Ik deed de deur open en zag een man in een lange witte nachtjapon met een rood-wit geblokte theedoek op zijn hoofd. Hij werd vergezeld door drie andere mannen in pyjama’s. Het was de eerste keer ooit dat ik hun traditionele kleding zag! Nou, ik was behoorlijk beledigd dat deze mannen op mijn stoep stonden in hun nachtkleding. Wat voor een vrouw dachten zij wel dat ik was? Hadden zij dan geen gevoel van trots en eer? Kun je de shock voorstellen die mij overkwam toen degene met die theedoek op zijn hoofd vertelde, dat hij begreep dat ik mij wilde bekeren tot de Islam. Ik maakte hem snel duidelijk dat ik geen moslim wilde worden. Ik was immers christen. Maar… ik had nog wel een aantal vragen als hij toch even tijd had. Zijn naam was Abdel Aziz el-Sheich en hij had inderdaad wel tijd. Hij was erg geduldig en behandelde elke vraag die ik had. Hij gaf me op geen enkel moment een opgelaten gevoel. Hij gaf mij ook niet het gevoel dat welke van mijn vragen dan ook stom waren. Hij vroeg mij of ik geloofde dat er maar één God was en ik zei: "Ja!" Toen vroeg hij of ik geloofde dat Mohammed (sallAllahu calayhi wa sallaam) Zijn Boodschapper was, weer zei ik: "Ja!" Hij vertelde me dat ik dan al moslim was! Ik vertelde dat ik christen was en dat ik de Islam alleen wilde begrijpen. Tussendoor zat ik de hele tijd in mezelf te denken: "Ik kan nooit een moslim zijn! Ik was Amerikaans en blank! Wat zou mijn man zeggen? Als ik een moslim was, dan zou ik van mijn man moeten scheiden. Mijn familie zou dood gaan van verdriet!" We spraken verder. Later legde hij uit dat het verkrijgen van kennis en het begrijpen van spiritualiteit een beetje is als het beklimmen van een ladder. Als je een ladder wilt beklimmen en je slaat een aantal treden over, dan bestaat het gevaar dat je valt. Het afleggen van de shahadah (getuigenis dat er geen god is dan Allah en dat Mohammed Zijn Boodschapper is) was slechts de eerste trede van de ladder. Er moest nog veel meer besproken worden.

Later op die middag, 21 mei 1977 rond het namiddaggebed, legde ik de shahadah af. Hoewel er nog steeds zaken waren die ik niet kon accepteren. Het lag in mijn aard om altijd eerlijk te zijn. Ik plaatste dan ook een voorbehoud bij mijn getuigenis. Ik zei: "Ik getuig dat er geen god is dan Allah en dat Mohammed Zijn Boodschapper is, maar ik zal nooit mijn haar bedekken en als mijn man een 2e vrouw neemt, dan zal ik hem castreren." Ik hoorde gemompel uit de andere kamer waar de overige mannen zaten, maar Abdel Aziz vertelde hen om stil te zijn. Later vernam ik dat hij de broeders vertelde om deze twee onderwerpen nooit met mij te bespreken. Hij was er namelijk van overtuigd dat ik met de tijd de wijsheid ervan zou gaan inzien. De shahadah was inderdaad de eerste solide trede op de trap naar spirituele kennis en toenadering tot God, maar het was een langzame klim. Abdel Aziz bezocht mij regelmatig en beantwoordde mijn vragen. Moge Allah hem belonen voor zijn geduld en tolerantie. Hij betuttelde mij nooit en gaf mij nooit de indruk dat ik een stomme of gekke vraag stelde. Hij behandelde iedere vraag met waardigheid en hij vertelde mij, dat de enige stomme vraag, de vraag was die niet werd gesteld. Hmmmm…Mijn oma zei dat ook altijd. Hij legde uit dat Allah ons heeft opdragen om kennis te zoeken en dat het stellen van vragen één van de manieren is om dit te bereiken. Wanneer hij mij iets uitlegde, was het net als het kijken naar een roos die open ging, blaadje voor blaadje totdat zij haar volle glorie bereikte. Als ik hem vertelde dat ik het ergens niet mee eens was en vertelde waarom, dan gaf hij mij altijd gelijk tot een bepaalde hoogte en liet hij mij zien hoe ik de zaak dieper moest bekijken en vanuit een andere invalshoek om zodoende een beter begrip te krijgen van de situatie. Allah zij geprezen! Over de jaren heen heb ik vele leraren gehad. Ieder van hen was speciaal, ieder van hen was weer anders. Ik ben hen allen dankbaar voor de kennis die zij mij hebben gegeven.

[stylieste]

Elk van de leraren hielp mij te ontwikkelen en de Islam steeds liever te hebben. Naar mate mijn kennis toenam, werden de veranderingen in mij steeds duidelijker. Binnen het eerste jaar droeg ik een hijaab. Ik heb geen idee meer wanneer ik ermee begon. Het kwam allemaal vanzelf naar mate mijn kennis en begrip over het geloof toenam. Naar verloop van tijd werd ik zelfs een voorstander van polygamie. Ik wist dat als Allah het had toegestaan, er dan goeds in zat. wordt gehouden verheven? Derhalve, waarlijk! Met moeite komt gemak. Waarlijk! Met moeite komt gemak. (Soerat as-Sharh: 1-6) Hoe de Islam mijn leven veranderde Hoeveel meer houden wij van het licht, nadat wij ooit in duisternis leefden. Toen ik de Islam omarmde dacht ik werkelijk niet dat het veel invloed zou hebben op mijn leven. De Islam had niet alleen invloed op mijn leven, het veranderde mijn leven compleet. Familie Mijn man en ik hielden erg veel van elkaar. Deze wederzijdse liefde bestaat nog steeds. Toen ik mijzelf echter begon te verdiepen in de Islam, begonnen wij problemen te krijgen. Hij zag dat ik aan het veranderen was en kon dit niet begrijpen. Zelfs ik begreep het niet! Maar toen had ik niet eens door dat ik aan het veranderen was. Hij concludeerde dat alleen een andere man zo een verandering bij mij teweeg kon brengen. Ik kon hem niet uitleggen waardoor ik veranderde want ik wist het zelf niet. Nadat ik erachter kwam dat ik moslim was, hielp dit ook niet. Een vrouw verandert immers niet zomaar van zoiets fundamenteels als haar godsdienst. Er moest wel een andere man in het spel zijn. Mijn man kon geen bewijs vinden voor het bestaan van die ander…maar hij moest er gewoon zijn. Het eindigde in een zeer onaangename echtscheiding. De rechtbank besloot dat mijn "onorthodoxe" religie een gevaar zou zijn voor de opvoeding van mijn kinderen. De kinderen werden verwijderd uit mijn voogdijschap. Tijdens mijn scheiding werd er verteld dat ik een keuze mocht maken. Ik kon mijn geloof afzweren en mijn kinderen behouden of mijn geloof behouden en mijn kinderen verliezen. Ik was geshockeerd! Dit was voor mij geen keuze. Als ik mijn geloof afzweerde dan leerde ik mijn kinderen onoprechtheid. Ik kon namelijk niet ontkennen wat er in mijn hart afspeelde. Ik kon Allah niet loochenen. Toen niet, nooit niet! Ik bad zoals ik nog nooit had gebeden. Nadat de dertig minuten voorbij waren, wist ik dat er geen veiligere plaats voor mijn kinderen was dan in de handen van Allah. Als ik Hem zou loochenen, hoe zou ik dan ooit mijn kinderen kunnen leren hoe het is om met Allah te zijn. De rechtbank werd verteld dat ik mijn kinderen in de handen van Allah had overgelaten. Dit was geen afwijzing van mijn kinderen. Ik verliet de rechtbank wetende dat het leven zonder mijn kleintjes wel heel moeilijk zou gaan worden. Mijn hart bloedde ook al wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt. Ik vond troost in Ayaat oel-Koersie. Dit bracht mij ertoe te kijken naar alle attributen van Allah. Ik leerde de schoonheid van elk van hen. Allah! Er is geen god dan Hij; de Eeuwig Levende, de Zelfstandige. Sluimer noch slaap overmant Hem. Aan Hem behoort alles wat in de hemelen en op aarde is toe. Wie kan bij Hem bemiddelen zonder Zijn toestemming? Hij weet wat voor hen is en wat achter hen is. En zij kunnen niets van Zijn kennis omvatten behalve wat Hij wil. Zijn troon strekt zich uit over de hemelen en de aarde. En Hij voelt geen vermoeidheid in het waken over beide. En Hij is de Allerhoogste, de Almachtige. (Soerat al-Baqarah: 255)