Bekijk volle/desktop versie : # .. [Your Slave] .. #



Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26

09-06-2007, 12:42
[Proloog]

' Meid, ik heb je in mijn macht', lachend keek hij me aan. Deze ene zin bracht me helemaal naar een andere wereld. Wat was bedoeld als een grapje onderstreepte de werkelijkheid. De harde wrede waarheid. Zijn ene hand ruste op mijn schouder en de met de andere omsloot hij mijn zij. De zoete klank van de stem van Celine Dion vulde de kamer. Hij keek me nog steeds glimlachend aan, zijn hand op mijn zij trok me strakker naar zich toe. Ik rook zijn vertrouwde maar toch verraderlijke geur, zijn gezicht was nog maar een paar centimeter van de mijne verwijderd. In de weerspiegeling van zijn donkere diepe ogen zag in mijn spiegelbeeld. Mijn weerbarstige krullen staken donker af tegen mijn bleke gezicht. Mijn ogen stonden verdrietig en gebroken, zelfs in de weerspiegeling zag ik de onderdrukte tranen. Zijn wenkbrauwen trokken omhoog, en zijn ogen knepen zich samen tot spleetjes ' Nee, je gaat toch niet huilen he schoonheid' vroeg hij quasi bezorgd maar met een dreigende ondertoon. Ik schrok op door zijn stem, een zachte rilling gleed over mijn rug, ik dwong mijn ogen om vrolijk te kijken en perste een klein glimlachje te voorschijn. Hij bleef me met gespleten ogen aankijken, maar toverde toen ook een glimlach te voorschijn. Zo nep, zo bedrieglijk. Hij trok me met zich mee toen een sneller liedje uit de boxen klonk. En samen danste we, tot laat in de avond. Allebei deden we mee aan een toneelstuk, beide waren we acteur en actrice die een oscar waard waren. We verborgen onze ware gevoelens en droegen een masker. Hij hield zich nonchalant en was blind voor mij onderdrukte verdriet en leed. En ik? IK deed mee met zijn spelletjes en hield me sterk. Ik leefde in een leugen en werd omhuld door verraad. Ik gaf toe aan mijn vernietiger en verwoester van mijn geluk. En danste, danste en danste met HEM...

Intro

Hoofdstuk 1

1. Miriam
2. Salah
3. Nasira
4. Karim

Hoofdstuk 2

1. Salah
2. Nasira
3. Karim
4. Miriam

Hoofdstuk 3

1. Nasira
2. Miriam
3. Salah
4. Karim

Hoofdstuk 4

1. Nasira
2. Salah
3. Karim
4. Miriam

Hoofdstuk 5

1. Nasira
2. Salah
3. Miriam
4. Karim

Hoofdstuk 6

1. Nasira
2. Miriam
3. Salah
4. Karim

Hoofdstuk 7

1. Nasira
2. Karim

THE END

09-06-2007, 12:44


[B][COLOR="Red"]Dit wordt mijn eerste verhaal hier. Laat me weten of ik verder moet gaan ,, opbouwende kritiek is welkom

Mijn hoofdpersonen.[/COLOR][/B]

De knappe maar gevaarlijke Karim. Vastbesloten, eigenwijs en koud. Een persoon die zijn gevoelens kan besturen, een eigenschap die hem dodelijk maakt… Vastbesloten om als winnaar uit het spel te komen nadat hij de eerste ronde heeft verloren.

Miriam, de oudste. Puur en liefdevol. Elegant en sterk, voor de buitenwereld. Maar een persoon heeft haar het geluk afgenomen. Tegelijkertijd ook gegeven. Namelijk een klein wezentje dat binnen in haar groeit. Dat maakt het moeilijker om die persoon te vergeten.

Salah. Zwijgzaam en gebroken. Maar toch in stijl. Een persoon die zichzelf niet kent, en daardoor grote vergissingen maakt. Velen harten breekt en zichzelf kwelt. Hopeloos zoekend naar rust.

En dan hebben we de schoonheid Nasira, jong, vrij en onbezonnen. Totdat ze de klappen van de zweep ontvangt. En met haar eigen ogen, oren en hart, ziet, hoort en voelt hoe hard het leven kan zijn.

09-06-2007, 12:46
[Miriam] Ik haalde diep adem. Mijn hand reikte naar mijn hals, ik wist gewoon dat daar nu rode vlekken zichtbaar zouden zijn. Die rode vlekken verschenen elke keer als ik woedend was. Of als ik buiten mezelf was. Ze bezette mijn hele hals, en waren donkerrood van kleur. Mezelf vervloekend dat ik geen coltrui aanhad. Draaide ik me om. Ik wilde niet dat hij die vlekken zou zien, het liefst wilde ik helemaal niet dat hij mij zou zien. Ik wilde niet dat hij zag hoeveel zijn bedrog en overspel met mij deed. ‘ Vertrek nu, ik wil je nooit meer zien’ bracht ik knarsetandend uit. Mijn ogen had ik dichtgeknepen, met alle macht probeerde ik die tranen terug te houden. Ik hoorde hem zijn stoel naar achteren schuiven. Voordat ik het wist voelde ik zijn adem in mijn nek. Ik opende mijn ogen, draaide me abrupt om en duwde hem weg. Mijn ademhaling ging sneller en ik voelde een niet te verklaren snelle pijnlijke druk in mijn hartstreek. Ik keek hem dodelijk aan, mijn tanden op een geklemd om mijn tranen achter te houden. Ik wilde niet zwak lijken. Schuld, was af te lezen op elke deel van zijn gezicht. Zijn gezicht die mij zo vertrouwd, zo dierbaar en geliefd was. Hij keek me gekweld aan. ‘ Miriam, ik heb gezegd dat het mij spijt dat we op zo’n manier uit elkaar gaan, ik wenste dat ik sommige dingen niet had gedaan en heb gezegd…’ Ik sloot weer mijn ogen. Hij martelde me. Hij martelde me, met elke woord dat hij zei. ‘… Ik heb fouten gemaakt, die ik heel erg betreur. Ik weet dat er in ons geen toekomst meer zit, maar toch, Miriam als je ooit mijn hulp met iets nodig hebt of als ik iets voor je kan doen. Twijfel dan niet en bel me. Ik ben voor jou, altijd bereikbaar’ Ik voelde zijn hand op mijn wang en zachtjes opende ik mijn ogen weer. Hij keek me teder aan. Ik bracht mijn hand naar boven en omsloot zijn hand, en schoof hem weg. Ik deed twee stappen achteruit. ‘ Badder, zelfs al ben jij de laatste op deze wereld, dan nog zal ik nooit om jou hulp vragen.’ Zei ik toonloos. Ik liep naar mijn bureau, deed de bovenste lade open en haalde de papieren tevoorschijn. ‘ Zorg er alleen voor dat deze getekend zijn.’ Ik gooide ze naar de andere kant van het bureau waar hij stond. Hij keek er naar en even zag ik een uitdrukking van opluchting op zijn gezicht. Ik balde mijn vuist. ‘ Dan wil ik je nu vriendelijk vragen om onmiddellijk uit mijn zicht te verdwijnen. ‘. Hij keek op naar mij. En wilde wat zeggen. ‘ Nee, Meneer El Badoui, geen weerwoord. Verdwijnt u nu, voordat ik de security roep’ zei ik zakelijk. Hij greep naar de papieren, keek me nog een keer aan, met een blik die ik niet kon verklaren en beende toen weg. De deur viel met een klap dicht. Ik liet me zakken in mijn grote bureaustoel. Ik probeerde de gedachte dat hij naar haar was gegaan te bedwingen, en masseerde mijn voorhoofd.
Wat al maanden aan de gang was, was vandaag afgelopen. Mijn man, mijn steun en toeverlaat had voor een andere vrouw gekozen. Radeloos keek ik naar de grote schilderij tegenover mij, een schilderij Parijs weergaf, de plaats waar we waren gegaan voor onze huwelijksreis. Wat was gekocht uit liefde en was gekoesterd uit genegenheid. Elke gedeelte van mijn kantoor, had een herinnering kleven aan hem. De keer dat hij achter mij reusachtig bureau was verstopt en mij de stuipen op het lijf had gejaagd. Waarna hij me hartstochtelijk had gekust en me meetrok naar beneden mijn bureau. Ik zuchtte diep, hij had me bedrogen. Hij was al die tijd vreemdgegaan. Hij had al die tijd genoten van een andere vrouw. Hij had me bedrogen. Mij, Miriam. De carrièrevrouw die het al op haar vijfentwintigste helemaal had gemaakt in de bedrijfswereld. Die nergens voor terugdeinsde was nu gebroken. Ik onderdrukte een luide snik. Waarom moest ik nou zo nodig trouwen. Een huwelijk dat moest staan voor liefde, trouw en vreugde, was voor mij nu alleen maar pijn, stress en verdriet. Heel veel verdriet. Ik besefte dat hoe erg ik het ook vond, hoe gebroken ik ook was, Badder altijd een plekje in mijn hart zou bezitten. Ik walgde van mezelf om dit maar ik zou hem zelfs kunnen vergeven. Hij hoefde alleen om vergiffenis te vragen. Pijnlijk drong het tot me door dat die dag nooit zou komen omdat hij simpelweg gelukkig was met zijn nieuwe vrouw. Terwijl ik mezelf met geen enkele andere man kon voorstellen dan mijn eerste en laatste liefde, Badder el Badouie.

09-06-2007, 12:48
[Salah] Woedend legde ik de telefoon neer. Ik mocht niet op haar begrafenis zijn. Ze probeerde mij ervan te weerhouden om de laatste momenten nog bij haar zijn. Ik pakte de telefoon weet op en belde haar zus. ' Met Samra' ik kuchte even, het was een zo een lange tijd geleden. ' Hey Samra je spreekt met Salahedinne'. Het was stil. ' Wat moet je van me?'. De woedeaanval van net kwam weer naar boven. ' Ik moet niets van jou, Ik MOET bij de begrafenis van Rizwana zijn.' zei ik half schreeuwend. ' Je hebt niets te willen, en is papa niet duidelijk genoeg geweest? Ik hoorde stemmen bij haar op de achtergrond. ' Luister, als je me niet vertelt waar ze wordt begraven, beloof ik je dat ik op elke begraafplaats in Nederland ga zoeken en de gevolgen fataal zijn als ik het heb gevonden'. Sissend ging ik verder. ' En waag het niet om mij nog steeds de schuld te geven van alles, fouten zijn menselijk.' Ik hoorde haar diep zuchten. ' Werkelijk Salahedinne, je houdt ook nooit op he? Stomme koppige Marokkaan ben je ook'. Ik was stil. Ze leek in dit opzicht veel op haar zusje, wanneer ze bijna overgehaald waren, gingen ze je eerst proberen uit te lokken. Zodat ze alsnog van gedachte konden veranderen. ' Het Hiernamaals begraafplaats in de randstad. ' Ze zei ze opeens rustig. ' zondag om 3 uur, en ik raad je aan om een zonnebril en pet op te doen, als papa je ziet staat hij niet voor zichzelf in.' Ze was even stil. ' Dus geen toespraken als je dat van plan was.' Ik deed mijn mond open om haar de mond te snoeren, toen ik een klik hoorde. Ze had neergelegd. Ik mocht gaan. Een rustig gevoel bekroop mij. Ik wist waar ze begraven werd, ik kon haar altijd gaan opzoeken. Ik kon haar lievelingsbloemen leggen op haar plek. Ik kon haar vergiffenis vragen voor alles dat ik haar had aangedaan. Ik zuchtte, Rizwana, waarom heb je me daar geen kans voor gegeven toen je nog leefde? Mijn gedachte dwaalde naar de eerste dag toen ze me was opgevallen. Ze liep zo zelfverzekerd samen met haar partners van de projectgroep het podium op. Ze viel gelijk op tussen de mensen. Ze had … ze had wat speciaals. De manier hoe ze liep, haar perfecte lichaam. De manier hoe ze lachte naar de docent, de manier hoe ze de microfoon pakte. Haar stem. Haar grote lichtbruine ogen. De manier hoe ze zich voorstelde. Toen wist ik het. Deze Rizwana, deze hindostaanse dame was beslist de moeite waard om beter te leren kennen. Ik sloot mijn ogen en dacht aan hoe vaak ze me had afgewezen. Ik wist dat het deels aan mijn vriendin op dat moment lag. En deels omdat ik een Marokkaan was. Ik was de meidenmagneet Marokkaan op mijn school, met een beeldschone vriendin. Ik lachte sarcastisch in mezelf, hoe ironisch, meidenmagneet, maar het meisje die ik wilde wou me niet. Mijn gedachte ging weer terug naar de dag dat ik haar had opgevangen toen ze struikelde van de trap. Op dat ene moment, sprong de vonk over, ik zette mijn vriendin aan de kant. En wanneer die geruchten haar bereikte begon Rizwana normaal te doen en ik had de zoetste tijd van mijn leven. Ik deed zo mijn best om haar in te laten zien, dat ik haar en alleen haar wilde. Wie zou haar niet willen? Maar zoals altijd, nadat we een relatie van een jaar hadden opgebouwd. Toen mijn ouders en de hare al bekend waren van het feit dat wij beiden met elkaar gingen trouwen en het hadden geaccepteerd. Moest ik het weer verpesten. We gingen uit elkaar. Einde van het verhaal. Ze had het me nooit vergeven. Ondanks dat ik haar zo vaak had laten weten dat het me zo erg speet. En nu … nu was ze gestorven. Ze had me niet vergeven, dus hoe zou Allah mij dan ooit kunnen vergeven? Ik haalde een hand door mijn haren. Deze gedachtes bleven me laatste tijd zo kwellen. Samen met het immense verdriet over de dood van het meisje waarvan ik echt had gehouden. Ik stond op om me aan te kleden voor het verjaardagsfeest van mijn broertje. Hoewel ik op dit moment niet bepaald in de stemming was om met mijn familie te zitten en gezellig te doen. Liep ik toch naar de douche, ik kon het niet maken tegenover Sayfoudine, om niet op te komen dagen. Hij had me er zelfs speciaal voor opgebeld. Terwijl de warme stralen water op me neervielen, dacht ik eraan hoe erg ik mijn familie had verwaarloosd de afgelopen tijd. Sinds de dood van Rizwana twee weken gelden, had ik niets van me laten horen bij hun. Ze wisten het niet. Ik zou ze het ook niet vertellen.

09-06-2007, 12:49


[Nasira] ‘waaahhh, ik ben zo verliefd he!!’ schreeuwde ik in een opwelling tegen mijn hartsvriendin, Saida. Ik had net een lieve smsje van hem gekregen en ik was helemaal in de wolken. Het was raar, hoe ik, Nasira , die nooit verliefd was geweest, het de eerste keer al zo te pakken had. Er waren altijd jongens geweest die contact zochten en die ook interessant leken. Maar echt verlieft? Nasira? Neeh. Totdat ik hem tegenkwam. En arme Saida, zij moest eronder lijden. Mijn oneindige gebabbel over hem, mijn afgeleide hoofd als iemand maar alleen zijn naam noemde en dan de tijden dat hij mij voor zichzelf opeiste. Nu ik eraan dacht, Saida moest heilig verklaard worden, want die geduld dat ze met mij had, pff. Nu ook, ‘ Aah how sweet, Siraatje, gelukkig dat Cupido dit keer raak heeft geschoten’ zei ze met een grote glimlach. Dat was nou Saida. Een lopende gouden hart, ze was blij voor je zolang jij dat zelf ook was. Ik omhelsde haar midden op de straat. ‘ Cupido had de eerste keer al raak geschoten, toen ik jou had ontmoet’ fluisterde ik in haar oren. Ze keek me serieus aan. ‘ Nasira lieveling, ik heb smachtend gewacht op deze woorden’. Ik beet op mijn lip ik moest moeite doen om niet uit te barsten in lachen, als ze in een grap zat, ging ze er dan ook helemaal in. ‘ nachtenlang ben ik opgebleven en gehunkerd naar je armen om me heen’. Er begonnen mensen om te kijken naar ons. We moesten echt overkomen als twee lesbisch die elkaar de liefde verklaarde. Ik was echt aan het genieten. ‘ Maar schatje, Ik was zo bang dat je me zou afwijzen.’ Zachtjes en vol plezier plaatste ik een kus in haar nek. Ik zag haar mondhoek trekken die onderdrukte lach wou eruit, ‘ Jou afwijzen? Dan ga ik nog liever dood’ Bracht ze er moeilijk uit. Een jongen die langsliep staarde ons verlekkerd aan ‘ Dames, dames, mag ik erbij?’ riep hij grijnzend. Dat was het teken, Saida en ik barste in luid gelach uit. Mensen die ons vanaf hun ooghoeken in de gaten hadden gehouden richtte snel hun blik ergens anders. Ik lachte om hun geschrokken blikken en om die jongen die nog een paar smak geluiden maakte en doorliep. Saida had zich vast geklampt aan de lantaarnpaal ‘ Zag je onze buurvrouw?’ gierde ze het uit. Lachend schudde ik mijn hoofd. Ze wees naar mijn buurvrouw, ze zat iets in der zelf te prevelen . Ik moest aan die ene keer denken toen ze een heel betoog hield bij mij en Saida over homoseksuelen. Dat ze verboden moesten worden etc. Na onze toneelstukje van net zal ze wel een trauma hebben overgehouden. Ik greep Saida vast en lachend liepen we op weg naar huis. Genoeg gelachen voor vandaag. Ik moest nog beginnen aan mijn scriptie en Saida moest gaan werken. Door deze tijd heen was ik mijn lieverd helemaal vergeten. Ik keek later op de avond op mijn telefoon of ik nog gemiste oproepen had of een sms’je. Teleurgesteld ging ik naar bed. Hij had het vast en zeker heel druk. Ik zakte langzaam weg in een zoete slaap, toen ik mijn mobieltje hoorde overgaan. ‘ Ja?’ nam ik slaperig op. ‘ Slapen je al zo snel, lieverd?’ ik kreeg kippenvel, door zijn hese stem aan de andere kant van de lijn. ‘ hmmhmm’ hij lachte, een zachte, lieve lachje. ‘ En wat houdt dat hmm hmm van je in dame?’ ik had zin om hem gek te maken. ‘ vul maar zelf in’ bracht ik er liefjes uit. ‘ hmm, ooh lieveling, ik wilde wel slapen maar kan het niet omdat jij niet naast me ligt, hield dat het in Sira? Ik proest het uit. De manier hoe hij mijn stem nadeed was gewoon zo lief en grappig. Ik wilde niet praten het enige wat ik wou was naar zijn stem luisteren, het liefst de hele nacht door … “ misschien lieveling… ‘ . Na een hele tijd gesproken te hebben, sloten we het gesprek af. Ik drukte mijn gezicht in mijn kussen, ik voelde de grote grijns op mijn gezicht.

09-06-2007, 12:50
[Karim] Ze keek me geschrokken aan. De scherven van de gebroken vaas lagen rondom haar voeten. En de prachtige rozen die erin zaten lagen verspreid over de vloer. Sommige geknakt, sommige vertrapt en sommige gebroken. Mijn hartritme ging als een razende en ik had moeite met ademhalen. ‘ Karim, doe rustig joh’ bracht ze er quasi onverschillig uit terwijl ze wegliep. Deze ene zin, bracht weer het beest in mij naar boven. ‘ wat zei je a xxxx?’ Ik liep achter der aan en greep haar bij haar arm. ‘ Moet ik rustig doen?’ Ik schudde haar door elkaar, ze begon te gillen. ‘ laat me los’. ‘ Moet ik rustig doen? Terwijl je tekeer gaat met die flikker in bed?’ siste ik. ‘ Vertel me vuile xxxx, was het lekker?. Ze keek me geschrokken aan. Haar blik sprak boekdelen. Voordat ik het wist had ik op haar gezicht gespogen. ‘ tfoe ik walg van je, verdwijn uit mijn huis, nu!’ ik liet haar los en liep weg, voordat ik niet meer voor mezelf in kon staan. Ik hoorde haar achter me snikken. Het deed me niets. De Sarah, die gistere nog mijn hart had, was vandaag niets meer dan een vreemde voor me. Eens mijn vrouwtje, mijn alles. Sinds ik haar kende, had ik verdomme geen aandacht aan andere meiden besteed. Ik had uitgaan en meisjes opgegeven uit liefde voor haar. En nu? Nu had ze me laten inzien dat zelfs je eigen vrouw niet te vertrouwen is. Ik voelde een scherpe pijn in mijn voorhoofd. Vrezend voor een migraineaanval liep ik naar mijn nachtkastje om de pillen eruit te halen. Ik zou zo snel mogelijk de scheidingspapieren aanvragen. Ik zou haar geen kans geven. De gedachte aan haar en hem bezorgde me weer een woedeaanval. Ik trok een voor een de fotolijstjes van de wand en gooide ze stuk tegen de deur. Sarah maakte ze zelf. Allemaal in verschillende bloemvormen, die ze een passende kleur met het interieur had gegeven. De foto’s die ze er in had geplaatst waren van ons tweeën. Ze lagen nu op de grond. Ik raapte er eentje op. Mijn lachende gezicht met het pruillipje van Sarah. Ze was net uitgegleden in een park en was chagrijnig om de pijn in haar voet. Die kleine herinnering, hoe ik te laat was om haar op te vangen, hoe ik haar de halve weg had gedragen hoe we uiteindelijk een leeg bankje vonden. Maakte me gek. Ze had een andere man boven mij verkozen. Ze had iets in hem gezien wat ik niet had. Ik sloot even mijn ogen en zuchtte diep. Ik moest het maar accepteren dat mijn vrouw was vreemdgegaan. Dat feit drukte op mijn borst. Damn sarah, ik zou alles voor je kunnen doen. Hoeveel heb ik al niet voor je gedaan? Kijk hoe je me daarvoor bedankt. Zachtjes herhaalde deze zinnen zich in mijn hoofd, het waren onopgeloste vraagstukken. Maar eigenlijk, Karim jongen is het simpel. Ze houdt niet meer van je. Of ze heeft nooit van je gehouden. Want anders zou ze nooit met een andere vent gaan. Zou ze nooit je eindeloze vertrouwen hebben geschonden. Zou ze je hart niet hebben gebroken. Ik stond op, mijn hoofdpijn werd alleen maar erger wanneer ik hieraan dacht. Ik zou haar laten zien, ik zou haar laten voelen. Niemand, maar dan ook niemand spotte met mij. Ik was gek bezig, toen ik haar mijn zachte kant liet zien. Tja, ik leerde van mijn fouten en maakte ze nooit de tweede keer. Dit had ik dan wel niet zien aankomen maar zij zou wat krijgen dat ze zelfs niet in haar ergste nachtmerries van mij had verwacht. Ik pakte mijn mobieltje en pleegde snel een aantal telefoontjes. Het werd tijd dat de oude Karim weer tevoorschijn zou komen. Hij had zich te lang met het idiote liefde gedoe bezig gehouden. Terwijl ik naar de auto liep vervloekte ik mezelf inwendig. Ik ben gek dat ik zoveel voor die ho heb gegeven. Wat liefde allemaal met je kunt doen. Of misschien was er sprake van shour. Hoofdschuddend startte ik de motor. Ik haalde allerlei onzin in mijn hoofd.

09-06-2007, 12:53
Dit zijn mijn vier hoofdpersonen. Alle vier in aparte situaties.
Volg mijn verhaal en je zult zien hoe het hun verder zal vergaan..

09-06-2007, 12:55

Citaat door marOkaaSje_:
Ga door, xje

Ik weet zeker dat dit verhaal een groot succes zal worden!


Aah, dank je wel, lieverd. Ik voel me gevleid.

09-06-2007, 13:17

Citaat door marOkaaSje_:
Wacht maar, je fans gaan straks binnenstromen serieus, komt nog wel!


. Thank you

09-06-2007, 13:19
Ga door meidd,,, echt mooooooooiiiii

09-06-2007, 18:03
Nieuwe fan!
Héél [COLOR="red"][B]mooi begin, prachtige inhoud en een fantastische schrijfstijl!
En nochtans je eerste verhaal neem ik aan?
één woord; Formidabel!
Ga snel verder meid![/B][/COLOR]

09-06-2007, 18:26
Wow, en te bedenken dat dit nog je eerste verhaal is.

Ga verder, joh!!


09-06-2007, 18:36


meid je hebt echt talent voor schrijven ( en ook je eerste verhaal )
wollah gewoon prachtig
ga zo door !!!
en laat ons plss niet alng wachten.
groetjes nieuwe fan

09-06-2007, 18:58

waaaaahhhhhhh mijn schatje is begonnen met een verhaal,,
prachtig geschreven lieverd,,,

We hebben nu veelste lang gewachttt
ik eiss nu meteen een vervolg ...



I love it...




Xxx Mir.


09-06-2007, 19:03

Up


Pagina's : [1] 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26