alkindy
31-05-2007, 18:47
Bekeerde moslims zijn bang voor sociale uitsluiting
Christenen in Marokko worden niet langer streng vervolgd, maar socioloog Yassine is wel een van de weinigen die naar een kerk durven. Het christendom noemt hij een 'spirituele schatkamer'.
Yassine (34) heeft een keer zijn zus, praktiserend moslim, het Nieuwe Testament cadeau gedaan. „Maar ze heeft het nooit aangeraakt”, zegt hij met enige spijt.
Graag had de Marokkaan gewild dat zijn familie iets meer te weten zou komen over het geloof dat voor hem in de loop van zijn studietijd in de VS zo belangrijk werd: het christendom. „Mijn moeder en zussen weten dat ik een grote sympathie heb voor het christendom, dat ik veel met rooms-katholieken omga en op mijn kamer de Bijbel lees, maar ik heb niet de moed openlijk te zeggen dat ik christen ben”, vertelt hij.
Het is volgens Yassine de schizofrenie van Marokko: joodse Marokkanen worden joods geboren, daar heeft niemand problemen mee. Maar bewust kiezen voor een ander geloof, wordt gezien als verraad van de eigen groep, van alle maatschappelijke normen en waarden.
En dan, zegt Yassine, is zijn familie nog tolerant, ook al willen ze niets van zijn nieuwe geloof weten; ze accepteren het stilzwijgend. Maar hij kent verhalen van Marokkaanse christenen die geen omgang meer hebben met hun ouders omdat ze christen zijn.
Yassine vertrok in 1995 naar de VS voor een studie sociologie. Het islamitisch geloof had hij al jaren de rug toegekeerd. Ook al geloofde hij in een god, hij vond de islam als geloof veel te dogmatisch en dacht hetzelfde over het christendom.
Totdat een docent hem aanspoorde een keer mee te gaan naar de ’United Church of Christ’, een vrijzinnig-protestantse kerk.
Yassine: „Deze kerk staat open voor alle gelovigen en laat je totaal vrij. Dat vond ik geweldig.”
Zonder dogma’s kon hij zijn eigen weg zoeken en vond die in het Nieuwe Testament.
De beschrijving van Jezus Christus, zijn leven en zijn dood, zijn sociale bewogenheid, was voor Yassine een ‘spirituele schatkamer’. Uiteindelijk werd hij lid van een doopsgezinde gemeente.
Sinds een paar jaar is hij terug in Marokko om onderzoek te doen voor zijn proefschrift. Elke zondag gaat hij naar de rooms-katholieke kerk in zijn woonplaats. De socioloog is de enige bekeerde moslim die dan de mis bijwoont. Andere christenen verstoppen zich, zegt hij. Ze zijn bang voor discriminatie en sociale uitsluiting.
Yassne vertelt over een jongetje op een lagere school dat een keer nietsvermoedend tegen zijn juf zei dat hij christen was. De juf werd woedend, begon hem te slaan en de vader voelde zich genoodzaakt zijn zoon naar een andere school te sturen.
„Maar de vader hield het bewust stil. Hij stapte niet naar de rechter. Dan zou hij te veel problemen krijgen”, zegt Yassine.
Toch worden christenen niet langer opgesloten en gemarteld, zoals onder de vorige koning Hassan II. Yassine: „We zouden niet alleen tolerant moeten zijn naar andersgelovigen maar hen ook juridische bescherming geven.”
http://www.palet.nl/subpagina.php?navid=63&bericht=6265
Christenen in Marokko worden niet langer streng vervolgd, maar socioloog Yassine is wel een van de weinigen die naar een kerk durven. Het christendom noemt hij een 'spirituele schatkamer'.
Yassine (34) heeft een keer zijn zus, praktiserend moslim, het Nieuwe Testament cadeau gedaan. „Maar ze heeft het nooit aangeraakt”, zegt hij met enige spijt.
Graag had de Marokkaan gewild dat zijn familie iets meer te weten zou komen over het geloof dat voor hem in de loop van zijn studietijd in de VS zo belangrijk werd: het christendom. „Mijn moeder en zussen weten dat ik een grote sympathie heb voor het christendom, dat ik veel met rooms-katholieken omga en op mijn kamer de Bijbel lees, maar ik heb niet de moed openlijk te zeggen dat ik christen ben”, vertelt hij.
Het is volgens Yassine de schizofrenie van Marokko: joodse Marokkanen worden joods geboren, daar heeft niemand problemen mee. Maar bewust kiezen voor een ander geloof, wordt gezien als verraad van de eigen groep, van alle maatschappelijke normen en waarden.
En dan, zegt Yassine, is zijn familie nog tolerant, ook al willen ze niets van zijn nieuwe geloof weten; ze accepteren het stilzwijgend. Maar hij kent verhalen van Marokkaanse christenen die geen omgang meer hebben met hun ouders omdat ze christen zijn.
Yassine vertrok in 1995 naar de VS voor een studie sociologie. Het islamitisch geloof had hij al jaren de rug toegekeerd. Ook al geloofde hij in een god, hij vond de islam als geloof veel te dogmatisch en dacht hetzelfde over het christendom.
Totdat een docent hem aanspoorde een keer mee te gaan naar de ’United Church of Christ’, een vrijzinnig-protestantse kerk.
Yassine: „Deze kerk staat open voor alle gelovigen en laat je totaal vrij. Dat vond ik geweldig.”
Zonder dogma’s kon hij zijn eigen weg zoeken en vond die in het Nieuwe Testament.
De beschrijving van Jezus Christus, zijn leven en zijn dood, zijn sociale bewogenheid, was voor Yassine een ‘spirituele schatkamer’. Uiteindelijk werd hij lid van een doopsgezinde gemeente.
Sinds een paar jaar is hij terug in Marokko om onderzoek te doen voor zijn proefschrift. Elke zondag gaat hij naar de rooms-katholieke kerk in zijn woonplaats. De socioloog is de enige bekeerde moslim die dan de mis bijwoont. Andere christenen verstoppen zich, zegt hij. Ze zijn bang voor discriminatie en sociale uitsluiting.
Yassne vertelt over een jongetje op een lagere school dat een keer nietsvermoedend tegen zijn juf zei dat hij christen was. De juf werd woedend, begon hem te slaan en de vader voelde zich genoodzaakt zijn zoon naar een andere school te sturen.
„Maar de vader hield het bewust stil. Hij stapte niet naar de rechter. Dan zou hij te veel problemen krijgen”, zegt Yassine.
Toch worden christenen niet langer opgesloten en gemarteld, zoals onder de vorige koning Hassan II. Yassine: „We zouden niet alleen tolerant moeten zijn naar andersgelovigen maar hen ook juridische bescherming geven.”
http://www.palet.nl/subpagina.php?navid=63&bericht=6265