MUQTASID
29-05-2007, 21:35
De man die zijn moeder in de steek liet gedurende 18 jaar,
Hier volgt het verhaal voor zover ik me nog kan herinneren. Corrigeer me als ik fout zit en vul me aan indien ik tekort schiet. En vraag Allah ons te vergeven, en datgene wat ons baat te onderwijzen.
Er was een meneer die zijn moeder jaren lang had verwaarloosd in de zin dat hij haar niet belde, noch ging hij langs, noch bekommerde hij zich om haar en haar toestand. Zijn vrouw attendeerde hem op dit feit. Een goede vrouw bekommert zich namelijk wel omtrent zulke zaken, die we kunnen categoriseren als zijnde de grote zondes. Jazeker het verbreken van de familiebanden behoort tot de grote zondes.
Waarom ga je niet een keer langs bij je moeder, of bel haar een keer op z’n minst zoals jouw broers doen, zei zijn vrouw tegen hem. Hij antwoordde: je weet toch dat ik de zakenman ben. Je weet toch dat ik een druk leventje heb. Dit terwijl z’n moeder een groot deel van haar leven aan hem heeft toegewijd. Is dit dan de dank waarmee je haar bedankt? Zij die jaren lang het beste met je voor had, wanneer je niet kon slapen dan sliep zij niet, wanneer jij je naar voelde dan voelde zij zich ook naar. Zij onder wiens voeten het paradijs ligt, jouw moeder. Degene die het meeste recht op je heeft na Allah en zijn boodschapper, jouw moeder tot 3 keer toe en daarna jouw vader.
Hij nam dit advies aan en nam de telefoon en belde haar op. Assalamoe alaikom warahmatoe’llah, wa alikomoe salamoe warahmatoellah, mijn zoon, alles goed, is er iets aan de hand vroeg ze geschrokken. Nee mam, alhamdoelillah, er is niets aan de hand. Is er iets met de kinderen aan de hand. Nee man, met hun gaat het goed. Is er misschien iets aan de hand met vrouw?? Nee ook niet. Bij Allah zei ze: vertel me aub wat er aan de hand is. Bij Allah mama er is echt niets aan de hand. Ok, zei ze gerustgesteld. En waarom bel je dan? Ik had zin om u weer een keer te spreken. Oh, ok. en zo gingen zij een gesprek met elkaar aan na vele jaren. De zoon stelde voor om een keer wat te gaan eten, en dat vond ze een goed idee. Ze was zo blij hierom dat ze het eenieder vertelde. De buren, familie, vrienden, noem maar op. Extreme vreugde!
Zij deed haar mooie kleding aan, die ze jaren niet heeft aangedaan. Deze kledij droeg ze in de tijd dat haar man nog leefde. Na zijn dood heeft ze het niet maar aangetrokken. Deze kleding doet haar aan haar man denken. Na aangekleed te zijn, ging ze één uur van te voren buiten op hem wachten. Haar geluk kon niet op, mijn zoon gaat samen wat met mij doen!
Zij ging met hem mee, en ze gingen wat eten bij een restaurant. Ze had een bestelkaart in haar hand en begon te lachen. Moeder, waarom lacht u? Je weet toch dat ik niet kan lezen antwoordde de moeder. Jij mag voor mij kiezen mijn zoon zoals ik voor jou koos toen we uit eten gingen in jouw jonge jaren. En zo bestelde hij voor hen beide.
De zoon vertelde over dit etentje, dat dit één van de mooiste momenten uit zijn leven was. Hij was gelukkig en voelde zich goed. Zo goed heeft zich immer jaren niet gevoeld. Hij had innerlijke gemoedsrust die hij jaren niet heeft gekend, en genoot in volle teugen van dat moment dat hij alleen met zijn moeder uit eten was.
Hij keek zijn moeder aan na het etentje en stelde voor om dit nog een keer te doen. Zij vroeg glimlachend, morgen?
Hij zei: nee, insha Allah in de toekomst. Het komt wel, ik bel je wel als het zover is.
Zij zei, ok, maar dan op één voorwaarde. En hij vroeg wat is deze voorwaarde dan?
Zij antwoordde: de volgende keer betaal ik zelf.
Hierna gingen dagen voorbij. Er gingen weken voorbij, maanden, jaren. De man was weer terug bij af. Weer kwam hij in zijn werkroutine terecht waar geen einde aan kwam.
Op een gegeven moment werd de moeder ziek, en daarna overleed deze vrouw. De vrouw die van haar zoon hield zoals ze van niemand anders hield. De vrouw die graag bij haar zoon wilde zijn, zonder hiernaar te vragen.
Na de dood van deze vrouw, kreeg de zoon een belletje van een persoon.
Assalamoe alaikom, spreek ik met die en die. Hij antwoordde ja, daar spreekt u mee. En u bent? Ik ben die en die van die restaurant. Iemand heeft hier iets voor u achtergelaten, een etentje. Hij ging naar het restaurant toe, en trof daar een etentje aan. De manager overhandigde hem een briefje waarop het volgende stond:
Van je moeder aan mijn lieve zoon. Weet je nog de laatste keer dat we samen uit eten zijn geweest, daar heb ik enorm van genoten. We zouden het nog een keertje doen, ik keek er enorm naar uit, maar het is er niet van gekomen. Het feit dat we dit niet nog een keertje hebben kunnen doen heeft mij er niet van weerhouden om mijn belofte aan jou niet te realiseren. Hierbij krijg jij van mij een etentje. Wassalamoe alaikom wa rahmatoeAllah.
Hier volgt het verhaal voor zover ik me nog kan herinneren. Corrigeer me als ik fout zit en vul me aan indien ik tekort schiet. En vraag Allah ons te vergeven, en datgene wat ons baat te onderwijzen.
Er was een meneer die zijn moeder jaren lang had verwaarloosd in de zin dat hij haar niet belde, noch ging hij langs, noch bekommerde hij zich om haar en haar toestand. Zijn vrouw attendeerde hem op dit feit. Een goede vrouw bekommert zich namelijk wel omtrent zulke zaken, die we kunnen categoriseren als zijnde de grote zondes. Jazeker het verbreken van de familiebanden behoort tot de grote zondes.
Waarom ga je niet een keer langs bij je moeder, of bel haar een keer op z’n minst zoals jouw broers doen, zei zijn vrouw tegen hem. Hij antwoordde: je weet toch dat ik de zakenman ben. Je weet toch dat ik een druk leventje heb. Dit terwijl z’n moeder een groot deel van haar leven aan hem heeft toegewijd. Is dit dan de dank waarmee je haar bedankt? Zij die jaren lang het beste met je voor had, wanneer je niet kon slapen dan sliep zij niet, wanneer jij je naar voelde dan voelde zij zich ook naar. Zij onder wiens voeten het paradijs ligt, jouw moeder. Degene die het meeste recht op je heeft na Allah en zijn boodschapper, jouw moeder tot 3 keer toe en daarna jouw vader.
Hij nam dit advies aan en nam de telefoon en belde haar op. Assalamoe alaikom warahmatoe’llah, wa alikomoe salamoe warahmatoellah, mijn zoon, alles goed, is er iets aan de hand vroeg ze geschrokken. Nee mam, alhamdoelillah, er is niets aan de hand. Is er iets met de kinderen aan de hand. Nee man, met hun gaat het goed. Is er misschien iets aan de hand met vrouw?? Nee ook niet. Bij Allah zei ze: vertel me aub wat er aan de hand is. Bij Allah mama er is echt niets aan de hand. Ok, zei ze gerustgesteld. En waarom bel je dan? Ik had zin om u weer een keer te spreken. Oh, ok. en zo gingen zij een gesprek met elkaar aan na vele jaren. De zoon stelde voor om een keer wat te gaan eten, en dat vond ze een goed idee. Ze was zo blij hierom dat ze het eenieder vertelde. De buren, familie, vrienden, noem maar op. Extreme vreugde!
Zij deed haar mooie kleding aan, die ze jaren niet heeft aangedaan. Deze kledij droeg ze in de tijd dat haar man nog leefde. Na zijn dood heeft ze het niet maar aangetrokken. Deze kleding doet haar aan haar man denken. Na aangekleed te zijn, ging ze één uur van te voren buiten op hem wachten. Haar geluk kon niet op, mijn zoon gaat samen wat met mij doen!
Zij ging met hem mee, en ze gingen wat eten bij een restaurant. Ze had een bestelkaart in haar hand en begon te lachen. Moeder, waarom lacht u? Je weet toch dat ik niet kan lezen antwoordde de moeder. Jij mag voor mij kiezen mijn zoon zoals ik voor jou koos toen we uit eten gingen in jouw jonge jaren. En zo bestelde hij voor hen beide.
De zoon vertelde over dit etentje, dat dit één van de mooiste momenten uit zijn leven was. Hij was gelukkig en voelde zich goed. Zo goed heeft zich immer jaren niet gevoeld. Hij had innerlijke gemoedsrust die hij jaren niet heeft gekend, en genoot in volle teugen van dat moment dat hij alleen met zijn moeder uit eten was.
Hij keek zijn moeder aan na het etentje en stelde voor om dit nog een keer te doen. Zij vroeg glimlachend, morgen?
Hij zei: nee, insha Allah in de toekomst. Het komt wel, ik bel je wel als het zover is.
Zij zei, ok, maar dan op één voorwaarde. En hij vroeg wat is deze voorwaarde dan?
Zij antwoordde: de volgende keer betaal ik zelf.
Hierna gingen dagen voorbij. Er gingen weken voorbij, maanden, jaren. De man was weer terug bij af. Weer kwam hij in zijn werkroutine terecht waar geen einde aan kwam.
Op een gegeven moment werd de moeder ziek, en daarna overleed deze vrouw. De vrouw die van haar zoon hield zoals ze van niemand anders hield. De vrouw die graag bij haar zoon wilde zijn, zonder hiernaar te vragen.
Na de dood van deze vrouw, kreeg de zoon een belletje van een persoon.
Assalamoe alaikom, spreek ik met die en die. Hij antwoordde ja, daar spreekt u mee. En u bent? Ik ben die en die van die restaurant. Iemand heeft hier iets voor u achtergelaten, een etentje. Hij ging naar het restaurant toe, en trof daar een etentje aan. De manager overhandigde hem een briefje waarop het volgende stond:
Van je moeder aan mijn lieve zoon. Weet je nog de laatste keer dat we samen uit eten zijn geweest, daar heb ik enorm van genoten. We zouden het nog een keertje doen, ik keek er enorm naar uit, maar het is er niet van gekomen. Het feit dat we dit niet nog een keertje hebben kunnen doen heeft mij er niet van weerhouden om mijn belofte aan jou niet te realiseren. Hierbij krijg jij van mij een etentje. Wassalamoe alaikom wa rahmatoeAllah.