algerienne
24-05-2007, 19:11
Beste mensen ik zit eigenlijk met een probleem
Ik ben namelijk bevriend met een jongen, eigenlijk meer een man van rond de 30 jaar. Ik heb hem leren kennen op universiteit, nu kennen we elkaar al twee jaar.
Hij is getrouwd en heeft 3 kindjes en ik heb al kennis gemaakt met zijn vrouw en kindjes. Ik beschouw hem eigenlijk als mijn oudere broer, iemand waar ik naar opkijk, maar de laatste tijd begint alles zo wat te veranderen. Hij begint zo raar te doen. Geeft commentaar op mijn kledij alsof hij mijn man is, maar zijn vrouw loopt erbij hoe ze wilt.
Hij heeft het niet graag als ik met andere jongens van de klas spreek of zelfs naar jongens kijk en doet dan heel jaloers en geeft mij bijna onder mijn voeten.
Ook spreekt hij slecht over zijn vrouw en zijn kindjes interesseren hem blijkbaar ook niet meer en hij probeert altijd thuis heel laat te komen om gewoon zijn gezin niet te zien. Hij belt me meer dan normaal en probeert altijd met mij af te spreken wat niet normaal is voor een getrouwde man. Ik heb bijna geen vrijheid meer. Het was zo erg geworden dat ik moest liegen tegen hem en dat ik ben weggelopen. Ik probeer hem zoveel mogelijk te negeren en niet op te nemen als hij belt, maar ja dat gaat na een tijdje opvallen, maar die gaat dan nog ALTIJD de reden niet weten.
Hij begint ook meer familiaal te worden, een beetje aantastelijk. Komt altijd heel dicht naast me zitten,... Hij degouteert mij gewoon. Dat wil ik niet ik wil dat er een afstand is tussen ons en dat onze vriendschap GEWOON is!
Ik wil geen problemen of ruzie met hem, maar hij wil het blijkbaar niet begrijpen en zit steeds commentaar te geven over mijn kledij en over zijn gezin. Ik hou mij gewoon in om niks te zeggen, om hem niet te kwetsen, maar ik denk niet dat ik het langer zal kunnen volhouden. Ik wil ook geen spijt hebben voor wat ik gezegd heb enzo.
Hoe moet ik daarmee omgaan met zo een situatie of hoe moet ik het zeggen of hem duidelijk maken zonder hem te moeten kwetsen en zonder grove woorden te moeten gebruiken.
.
Ik ben namelijk bevriend met een jongen, eigenlijk meer een man van rond de 30 jaar. Ik heb hem leren kennen op universiteit, nu kennen we elkaar al twee jaar.
Hij is getrouwd en heeft 3 kindjes en ik heb al kennis gemaakt met zijn vrouw en kindjes. Ik beschouw hem eigenlijk als mijn oudere broer, iemand waar ik naar opkijk, maar de laatste tijd begint alles zo wat te veranderen. Hij begint zo raar te doen. Geeft commentaar op mijn kledij alsof hij mijn man is, maar zijn vrouw loopt erbij hoe ze wilt.
Hij heeft het niet graag als ik met andere jongens van de klas spreek of zelfs naar jongens kijk en doet dan heel jaloers en geeft mij bijna onder mijn voeten.
Ook spreekt hij slecht over zijn vrouw en zijn kindjes interesseren hem blijkbaar ook niet meer en hij probeert altijd thuis heel laat te komen om gewoon zijn gezin niet te zien. Hij belt me meer dan normaal en probeert altijd met mij af te spreken wat niet normaal is voor een getrouwde man. Ik heb bijna geen vrijheid meer. Het was zo erg geworden dat ik moest liegen tegen hem en dat ik ben weggelopen. Ik probeer hem zoveel mogelijk te negeren en niet op te nemen als hij belt, maar ja dat gaat na een tijdje opvallen, maar die gaat dan nog ALTIJD de reden niet weten.
Hij begint ook meer familiaal te worden, een beetje aantastelijk. Komt altijd heel dicht naast me zitten,... Hij degouteert mij gewoon. Dat wil ik niet ik wil dat er een afstand is tussen ons en dat onze vriendschap GEWOON is!
Ik wil geen problemen of ruzie met hem, maar hij wil het blijkbaar niet begrijpen en zit steeds commentaar te geven over mijn kledij en over zijn gezin. Ik hou mij gewoon in om niks te zeggen, om hem niet te kwetsen, maar ik denk niet dat ik het langer zal kunnen volhouden. Ik wil ook geen spijt hebben voor wat ik gezegd heb enzo.
Hoe moet ik daarmee omgaan met zo een situatie of hoe moet ik het zeggen of hem duidelijk maken zonder hem te moeten kwetsen en zonder grove woorden te moeten gebruiken.
.