LZN
31-07-2002, 11:54
Citaat door BaByCaKe:
Najaar 1995, 14 jaar
Zuchtend kijk ik naar het plafond. Wat is het anders. Ik ben gaan wonen in een suffe saaie stad. En ik ken nog helemaal niemand. Alles is nieuw. Het huis, de omgeving, mijn kamer, het bed.. Ik haat het om ergens te wennen.
Ik besluit toch maar naar beneden te gaan. Mijn ouders zitten in de tuin, en ik verveel me. “Ik ga even naar buiten hoor” Niemand reageert, dan niet! Ik trek de deur dicht, en begin een stukje te lopen. Plotseling hoor ik heel hard; “PAS OP!!” en pats boem, lig ik op de straat. Ineens hoor ik heel hard gelach. Om me heen staan allemaal marokaanse meisjes.
“Gaat het wel?” Ik zeg dat het gaat en ineens begin ik ook te lachen. Het ijs is gebroken. De meisjes stellen zich voor als Jamilla, Hakima, Najat en Lamieae. “Ik ben Chantal” Ik vertel ze dat ik net daar ben komen wonen, niemand ken en het ontzettend saai vind.
Een paar weken later zijn we al dikke vriendinnen. De marokaanse meiden zijn nichtjes van elkaar, en al snel ben ik 1 van hun. Op een gegeven moment ga ik met Najat en Lamiaea naar huis, dat zijn zusjes. En snel sta ik oog in oog met hun broer, Anouar.. Ik voel me zoals ik me nog nooit heb gevoeld.. Dagen lang kan ik niet eten, niet slapen, helemaal niets.. Als ik aan zijn bruine ogen denk, ga ik dood van de kriebels in mijn buik.. En overal schrijf ik zijn naam op.. maar het kan niet toch? Wat zou hij ooit in mij zien? De tijd verstreek, ik bleef mijn vriendinnetjes zien, leerde wat marokaans en vond het steeds leuker worden in de buurt waar ik was komen wonen.
Ik kreeg na een paar maanden een vriendje die Maikel heette. Een leuke jongen van 16 jaar oud. Ik zag mijn vriendinnen niet meer zo heel vaak, maar als ik ze zag, dan was het net als vroeger. Door Maikel vergat ik Anouar.
Ook al was ik gek op Maikel, echt verliefd was ik niet echt. En al snel was het weer uit. Ik zag mijn vriendinnen weer wat vaker en leefde het leven van elke puber. Uitgaan met vrienden die wel mochten van hun ouders, winkelen, ruzie thuis enzovoort.
Ik had een super jeugd.
Oktober, 1999.. hier werd ik 18 jaar
DING DONG.. met mijn ogen nog half dicht keek ik op de wekker..”Welke idioot belt nou zaterdag 9 uur om aan”?! Opeens realiseerde ik me dat ik jarig was vandaag, “Jeetje zo vroeg visite”? Dacht ik bij mezelf.. Ik deed mijn ochtendjas aan en liep naar beneden. Toen ik de deur opendeed zag ik een hele grote bos rode rozen.. 18 stuks.. Ik nam de rozen met een bedankje aan en liep weer naar binnen. Meteen maakte ik het kaartje open. En las met grote ogen de boodschap die erin stond….
.Zuchtend kijk ik naar het plafond. Wat is het anders. Ik ben gaan wonen in een suffe saaie stad. En ik ken nog helemaal niemand. Alles is nieuw. Het huis, de omgeving, mijn kamer, het bed.. Ik haat het om ergens te wennen.
Ik besluit toch maar naar beneden te gaan. Mijn ouders zitten in de tuin, en ik verveel me. “Ik ga even naar buiten hoor” Niemand reageert, dan niet! Ik trek de deur dicht, en begin een stukje te lopen. Plotseling hoor ik heel hard; “PAS OP!!” en pats boem, lig ik op de straat. Ineens hoor ik heel hard gelach. Om me heen staan allemaal marokaanse meisjes.
“Gaat het wel?” Ik zeg dat het gaat en ineens begin ik ook te lachen. Het ijs is gebroken. De meisjes stellen zich voor als Jamilla, Hakima, Najat en Lamieae. “Ik ben Chantal” Ik vertel ze dat ik net daar ben komen wonen, niemand ken en het ontzettend saai vind.
Een paar weken later zijn we al dikke vriendinnen. De marokaanse meiden zijn nichtjes van elkaar, en al snel ben ik 1 van hun. Op een gegeven moment ga ik met Najat en Lamiaea naar huis, dat zijn zusjes. En snel sta ik oog in oog met hun broer, Anouar.. Ik voel me zoals ik me nog nooit heb gevoeld.. Dagen lang kan ik niet eten, niet slapen, helemaal niets.. Als ik aan zijn bruine ogen denk, ga ik dood van de kriebels in mijn buik.. En overal schrijf ik zijn naam op.. maar het kan niet toch? Wat zou hij ooit in mij zien? De tijd verstreek, ik bleef mijn vriendinnetjes zien, leerde wat marokaans en vond het steeds leuker worden in de buurt waar ik was komen wonen.
Ik kreeg na een paar maanden een vriendje die Maikel heette. Een leuke jongen van 16 jaar oud. Ik zag mijn vriendinnen niet meer zo heel vaak, maar als ik ze zag, dan was het net als vroeger. Door Maikel vergat ik Anouar.
Ook al was ik gek op Maikel, echt verliefd was ik niet echt. En al snel was het weer uit. Ik zag mijn vriendinnen weer wat vaker en leefde het leven van elke puber. Uitgaan met vrienden die wel mochten van hun ouders, winkelen, ruzie thuis enzovoort.
Ik had een super jeugd.
Oktober, 1999.. hier werd ik 18 jaar
DING DONG.. met mijn ogen nog half dicht keek ik op de wekker..”Welke idioot belt nou zaterdag 9 uur om aan”?! Opeens realiseerde ik me dat ik jarig was vandaag, “Jeetje zo vroeg visite”? Dacht ik bij mezelf.. Ik deed mijn ochtendjas aan en liep naar beneden. Toen ik de deur opendeed zag ik een hele grote bos rode rozen.. 18 stuks.. Ik nam de rozen met een bedankje aan en liep weer naar binnen. Meteen maakte ik het kaartje open. En las met grote ogen de boodschap die erin stond….