'n essay van een weemoedige.

[Cloudette]

Het verhalen


Dit zal niet slechts een verhaaltje zijn om te verhalen; Nee. Wat wel? Geen idee, dat zal ik aan het einde van dit al definieren. Een wijsman zei eens: Ey, plaats een punt, anders denken de dombo's dat de zin verder gaat. Ik moest lachen.


Waarom verhalen mensen; om dit leven leuker te maken; om ons te kunnen opbeuren met een leven dat niet de onze is? Ik heb geen zin om een verhaal te schrijven over boompjes en beestjes én daarbij een diepe moraal op 'papier' te zetten; dat deed men vroeger wel; schrijven over naive kleine beestjes maar eigenlijk puur kritiek uiting. Mijn docente nederlands vertelde mij dat het haar opviel dat allochtonen het verhaal belangrijker vinden dan hun stijl; terwijl twee/derde, dit is nog geminimaliseerd, al afhaakt na de eerste bladzij, wanneer er geen leuke stijl toegepast wordt. Een proloog, dat is vaak dé oplossing onder ons allochtonen. Nee, verhalen is voor mietjes; voor mensen die hun geest wil laten zweven, maar toch nooit ergens aan wal zou komen.

[Mar0cia_17]

♥ Up! ♥

[hannane]

Begin maar (smile)

[Cloudette]

Er valt niks te vertellen, naast het feit dat ik gierende koppijn heb, al een aantal uur. Ik verdenk mijn lage gehalte aan cafeine in mijn lichaam; de laatste tijd komt het vaak voor dat ik zonder koffie genuttigd te hebben, in een verwarde en verhaaste toestand, naar school ren en een aantal uur daarop een flinke koppijnaanval krijg. Raar dat het lichaam zich aanpast aan de omstandigheden waarin hij/zij leeft. Is koffie een omstandigheid? Men is blank geworden omdat in het noorden weinig zonlicht straalt, of minder de aarde direct bereikt. Een jongen uit mijn klas vertelde eens 'Zwarten worden lichter, hoe meer generaties, hoe lichter'', dat was diezelfde jongen die in mijn leugen trapte, en wat voor een: ''Ik heb een meisje eens keihard op haar wang geslagen, toen zat er een afdruk van mijn ring in haar wang geklieft, ze hebben de hele wijk afgezocht en iedereen moest zijn ring in de afdruk op haar wang douwen om te kijken of het paste.'' Hij keek me verbaasd aan, maar heeft nooit gevraagd of ze me gevonden hadden, omdat ik in de lach schoot, want dat deed ik op puberale leeftijd vaak, in de lach schieten. Daar was een mop niet voor nodig, ik deed het eigenlijk al bij het woordje''poep'' of ''plas'', want dat is láchuhgieruhbrulluh. Ik ben op zoek naar een wijze raad, iets nuttigs ter afsluiting, maar daar kan ik niet op komen. Dus sluit ik af met niks.