MASTERDAM
19-03-2007, 08:52
TORONTO - De nachtelijke hemel zag geel van de lichtkogels toen Joshua Key’s peloton arriveerde bij een vuurgevecht in het Iraakse Ramadi. Vanuit zijn pantservoertuig zag hij vier onthoofde lichamen in witte gewaden liggen. Vlakbij gilde een soldaat: ‘We zijn gek geworden’.
Verderop voetbalden twee collega’s met de hoofden van de Irakezen. Ze hadden de grootste lol. Keuy besefte: ‘Dit loopt uit de hand, deze oorlog is fout. Ik hoor hier niet’.
Daarom vluchtte Key (28) in 2005 met zijn gezin naar Canada, weg van de ‘immorele oorlog’ in Irak, die dinsdag vier jaar gaande is. ,,Het Amerikaanse leger heeft mij tot een crimineel gemaakt. Ik werd gedwongen om in een illegale oorlog te vechten. Ik heb mijn land niet verraden, mijn land heeft mij verraden.’’
Drie jaar eerder meldde de vader uit Oklahoma zich uit pure armoede bij het leger. ,,We hadden geen cent. Ik had twee keuzes: beroepscrimineel worden of soldaat.’’ Hoewel de ronselaar hem bezwoer dat hij niet naar een oorlogsgebied zou worden gezonden, zat Key op 10 april 2003 in het vliegtuig naar Irak. ,,Ik was niet blij, maar geloofde president Bush die zei dat Irak nucleaire wapens had. Iemand moest de terroristen uit de weg ruimen.’’
Soldaat Key deed aanvankelijk zonder morren zijn werk. Op bevel sloeg hij Irakezen in elkaar en soms liet hij tijdens een huiszoeking geld of snuisterijen in zijn zak glijden. Na een paar maanden begon het te knagen. ,,Elke dag vielen we Iraakse huizen binnen. We sleurden de vaders en zonen mee en vernielden het huisraad. Maar we vonden nooit één bewijs van terrorisme. De oorlog bleek gebaseerd op leugens.’’
Hij besefte dat de VS de Iraakse bevolking niet konden beschermen en walgde van de agressie van zijn collega’s tegen de bevolking. ,,De Irakezen moeten ons diep haten. We hebben alleen maar vijanden gecreëerd.’’
Steeds harder klonk het stemmetje in zijn hoofd: ‘Waarom zijn we hier?’ ,,Ik kon die vraag niet beantwoorden. Ik zag alleen maar dat we onze woede uitleefden op onschuldige burgers. Wij hoorden de good guys te zijn, de brengers van democratie. Maar wij waren de terroristen, niet zij.’’
Key’s moraal brak echt toen een Iraaks meisje dat regelmatig bij de Amerikanen om eten bedelde, werd doodgeschoten. ,,Speciaal voor haar nam ik altijd een extra maaltijd mee. Op een dag kwam ze weer aanrennen. Terwijl ik naar mijn rantsoen greep, hoorde ik een machinegeweer. Haar hoofd explodeerde als een paddenstoel. Het was zo’n schok, ik kon niet geloven wat ik had gezien. Ik weet niet wie er schoot, maar het was het geluid van Amerikaanse wapens.’’ Toen een paar weken later drie van zijn maten ernstig gewond raakten, was voor Key de maat vol.
Thuis, tijdens zijn verlof, besloot hij niet meer terug te gaan. ,,Ik had nachtmerries en angstaanvallen. Ik wilde geen dingen meer doen die mijn geweten aantasten.’’ Hij dook met zijn gezin onder. Maandenlang verhuisden ze van de ene naar de andere ranzige hotelkamer, op de vlucht voor de militaire politie. ,,Ik werd compleet paranoia.’’
Nadat hij via internet de Canadese hulpgroep voor oorlogsweigeraars vond, verliet Key zijn vaderland. ,,Het was de moeilijkste stap ooit. Ik ben alles kwijt: mijn land, mijn familie. Mijn moeder is doodziek en ik zal haar waarschijnlijk nooit meer zien. Maar ik wist: als ik een goed leven wil voor mijn gezin, moet ik vertrekken.’’
Bron: ad
Verderop voetbalden twee collega’s met de hoofden van de Irakezen. Ze hadden de grootste lol. Keuy besefte: ‘Dit loopt uit de hand, deze oorlog is fout. Ik hoor hier niet’.
Daarom vluchtte Key (28) in 2005 met zijn gezin naar Canada, weg van de ‘immorele oorlog’ in Irak, die dinsdag vier jaar gaande is. ,,Het Amerikaanse leger heeft mij tot een crimineel gemaakt. Ik werd gedwongen om in een illegale oorlog te vechten. Ik heb mijn land niet verraden, mijn land heeft mij verraden.’’
Drie jaar eerder meldde de vader uit Oklahoma zich uit pure armoede bij het leger. ,,We hadden geen cent. Ik had twee keuzes: beroepscrimineel worden of soldaat.’’ Hoewel de ronselaar hem bezwoer dat hij niet naar een oorlogsgebied zou worden gezonden, zat Key op 10 april 2003 in het vliegtuig naar Irak. ,,Ik was niet blij, maar geloofde president Bush die zei dat Irak nucleaire wapens had. Iemand moest de terroristen uit de weg ruimen.’’
Soldaat Key deed aanvankelijk zonder morren zijn werk. Op bevel sloeg hij Irakezen in elkaar en soms liet hij tijdens een huiszoeking geld of snuisterijen in zijn zak glijden. Na een paar maanden begon het te knagen. ,,Elke dag vielen we Iraakse huizen binnen. We sleurden de vaders en zonen mee en vernielden het huisraad. Maar we vonden nooit één bewijs van terrorisme. De oorlog bleek gebaseerd op leugens.’’
Hij besefte dat de VS de Iraakse bevolking niet konden beschermen en walgde van de agressie van zijn collega’s tegen de bevolking. ,,De Irakezen moeten ons diep haten. We hebben alleen maar vijanden gecreëerd.’’
Steeds harder klonk het stemmetje in zijn hoofd: ‘Waarom zijn we hier?’ ,,Ik kon die vraag niet beantwoorden. Ik zag alleen maar dat we onze woede uitleefden op onschuldige burgers. Wij hoorden de good guys te zijn, de brengers van democratie. Maar wij waren de terroristen, niet zij.’’
Key’s moraal brak echt toen een Iraaks meisje dat regelmatig bij de Amerikanen om eten bedelde, werd doodgeschoten. ,,Speciaal voor haar nam ik altijd een extra maaltijd mee. Op een dag kwam ze weer aanrennen. Terwijl ik naar mijn rantsoen greep, hoorde ik een machinegeweer. Haar hoofd explodeerde als een paddenstoel. Het was zo’n schok, ik kon niet geloven wat ik had gezien. Ik weet niet wie er schoot, maar het was het geluid van Amerikaanse wapens.’’ Toen een paar weken later drie van zijn maten ernstig gewond raakten, was voor Key de maat vol.
Thuis, tijdens zijn verlof, besloot hij niet meer terug te gaan. ,,Ik had nachtmerries en angstaanvallen. Ik wilde geen dingen meer doen die mijn geweten aantasten.’’ Hij dook met zijn gezin onder. Maandenlang verhuisden ze van de ene naar de andere ranzige hotelkamer, op de vlucht voor de militaire politie. ,,Ik werd compleet paranoia.’’
Nadat hij via internet de Canadese hulpgroep voor oorlogsweigeraars vond, verliet Key zijn vaderland. ,,Het was de moeilijkste stap ooit. Ik ben alles kwijt: mijn land, mijn familie. Mijn moeder is doodziek en ik zal haar waarschijnlijk nooit meer zien. Maar ik wist: als ik een goed leven wil voor mijn gezin, moet ik vertrekken.’’
Bron: ad